czwartek, 7 marca 2002

Mistrz Apoloniusz z Tiany

Mistrz Apoloniusz z Tiany - Wniebowzięty Syn Boży


Apoloniusz z Tiany, Apollonios z Tyany (gr. Τύανα) - ur. w 3 p.e.ch. lub 15 roku e.ch. w Tianie w Kapadocji, zm. 97 lub 100 roku w Efezie – neopitagorejski filozof, orator, mistyk i mędrzec, założyciel szkoły pitagorejskiej w Efezie. Uważany był za pośrednika między bóstwami nieba i ludźmi, cudotwórcę (thaumaturgos), białego maga i proroka Bożego. Wiele podróżował (m.in. Azja Mniejsza, Syria, Grecja, Rzym i Indie, także Gibraltar), gdzie zdobył rozległą wiedzę o religiach i filozofii wschodniej. Doktrynę braminów próbował pogodzić z nauką Pitagorasa, a przebywając w Indii praktykował intensywnie ówczesną tradycyjną Jogę fakirów - siddhów. Prawdopodobnie, pewniejszą datą narodzin Apolloniusza jest 3 rok p.e.ch. (25 grudnia 3 roku p.e.ch.), która pokazuje, że rzeczywiście był mniej więcej rówieśnikiem Jezusa Chrystusa. Młodszy brat Apolloniusza mógł się urodzić w 15 roku e.ch., na co wskazuje fakt, że Apolloniusz opiekował się bratem, a zwykle to starszy z braci opiekował się młodszymi w tamtych warunkach u kulturze. 

Apolloniusz z Tiany

Mistrz Apoloniusz (gr. Theos Aner, Mąż Boży) urodził się w Kapadocji, u podnóża Gór Taurus krainie leżącej w środkowej Turcji, będącej jeszcze częścią Imperium Rzymskiego, w dzisiejszym Kemerhisar w południowej Turcji. Wedle podań jego matce ukazał się magiczny Bóg Proteus, syn boga morza Posejdona, który był duchowo ojcem dziecka, a ściślej Apolloniusz był jego Awatarą, gdyż niejako bóstwo matce rzekło, że wcieli się osobiście w jej syna. Apolloniusz urodził się na łące, gdzie pasterze i pasterki odbierali jego poród. Kiedy stał się sławny, w miejscu narodzin na łące uczniowie z Kapadocji ufundowali przybytek ku czci Mistrza Apolloniusza. Hierokles i Porfiriusz widzieli w Apolloniuszu kogoś znacznie lepszego, bardziej boskiego i duchowego od Jezusa Chrystusa. Jako dzień narodzin Apolloniusza z Tiany podaje się mistyczny 25 grudnia, ówcześnie znany jako dzień magicznych narodzin bóstwa Mitra. 

Uznaje się go za misteryjno-religijnego adepta neopitagoreizmu i teozoficznego gnostyka. Był autorem biografii Pitagorasa oraz księgi zatytułowanej „O ofiarach” (zachował się fragment). Zachowały się także „Listy” Apoloniusza, jednak autorstwo ich bywa podważane. Przypisywano mu też odnalezienie i opublikowanie Tablicy szmaragdowej - jednego z najważniejszych tekstów alchemicznych i ezoterycznych. Współczesne badania uznają ją jednak za utwór pochodzenia arabskiego, najwcześniej poświadczony u Balinusa (VIII w.n.e.), który jest czasami określany jako "pseudo-Apoloniusz z Tiany", jednak są to tylko późniejsze kopie pierwotnego oryginału, a nie badania nad oryginałem, który mógł zostać zniszczony przez złowrogą inkwizycję chrześcijańską. Niektóre nurty tradycji pitagorejskiej wymagają uczenia się takich tekstów i treści tylko na pamięć, zatem możliwe, że spisał ktoś coś, co powinien był uczyć się na pamięć i nie zapisywać. 

Boska działalność Apolloniusza, Posłańca Bóstwa Słońca (jako urodzony w Dniu Mitry), wśród społeczeństwa przyczyniła się do jego sławy jako cudotwórcy i wielkiego białego maga, boskiego maga, znawcy ziół i ziołolecznictwa, magii i goecji. Nauczał, uzdrawiał chorych i reformował kulty religijne w kierunku mistriów. Jego zadziwiające czyny zyskały mu sławę człowieka obdarzonego boskością. On sam przedstawiany był jako wielki Syn Boży i Kapłan Słońca. Jego zadziwiające życie i czyny przedstawił w Żywocie Apolloniosa z Tyany Flawiusz Filostrat na polecenie cesarzowej Julii Domny w III-im stuleciu ery chrześcijanskiej jako idealny obraz greckiego filozofa, mistrza mądrości. Ciekawe, że w III wieku, miasto Tyana nosiło nazwę Christoupolis - czyli miejscowość pochodzenia Chrystusa, Miasto Chrystusa, co może wskazywać na to, kto był uważany wówczas za prawdziwego Chrystusa i z czyjego życiorysu powstał w końcu życiorys Jezusa. Wiele tak zwanych ewangelii apokryficznych zwalczanych przez oficjalne chrześcijaństwo, to nauki spisywane przez uczniów Świętego Apoloniusza z Tiany, a nie przez uczniów Jezusa z Nazaretu, stąd kościelna walka z wieloma apokryfami. 


Apolloniusz już w młodości postanowił podążać drogą filozofii życiowej Mistrza Pitagorasa i do tego samego zachęcał innych. Żył skromnie, zachował cnotę, został wegetarianinem i lekarzem, a także wspierał ludzi w różnych sprawach. Pomógł swojemu bratu, gdy ten roztrwonił majątek i przekonał go następnie do właściwego życia. Rozpoczął również działalność kaznodziejską, między innymi umniejszając znaczenie składania rozmaitych ofiar, szczególnie tych wyjątkowo drogich. Twierdził, że siły wyższe tego nie potrzebują, a ofiary powinny być bardziej symboliczne. Wierzył w istnienie jednego, nadrzędnego Boga, Absolutu, choć nie negował istnienia innych, pomniejszych bóstw niebiańskich (aniołów). Wśród jego dokonań można wymienić uzdrawianie ludzi za pomocą dotyku i przekazu duchowej energii (bioenergoterapia, leczenie duchowe), godzenie zwaśnionych rodów czy odnajdywanie zaginionych rzeczy. Po dłuższym czasie działalności wyruszył ze swoją misją do Indii, gdzie między innymi miał wgląd w swoje poprzednie wcielenia. 

Po powrocie z Indii i Persji do Grecji dalej propagował idee nieskładania ofiar materialnych, występował przeciw walkom gladiatorskim i niemoralnemu stylowi życia, wskrzeszał zmarłych i leczył chorych oraz wypędzał złe duchy. Podróżował po świecie, głosząc boskie nauki i wzniosłe tezy, do czasu kiedy cesarz Domicjan kazał go uwięzić i przesłuchać. Ten jednak, po wygłoszeniu mowy obronnej, stamtąd zniknął, by po pewnym czasie wrócić do Grecji, gdzie jego rodacy przyjęli go jako potomka Boga. Sama jego śmierć, o ile można to nazwać śmiercią, również była wyjątkowa, gdyż dokonało się podczas niej wyraziste wniebowstąpienie, wzniesienie do nieba, co znaczy, że mamy do czynienia z najwyższych lotów ludzką inkarnacją boskiej istoty, w Indii mówi się o najwyższych Awatarach jako o Mistrzach Wstępujących w Światłość Niebiańską. 

Na pewno wiemy, że Apolloniusz z Tiany był faktycznie postacią historyczną, filozofem i kaznodzieją orficko-pitagorejskim, kontynuatorem idei orfickich i pitagorejskich oraz brahmanicznych, który wiele podróżował po ówczesnym okolicznym świecie, w tym przez Persję do Indii - do kraju Magów Słońca. Wyróżniał się niecodziennymi zdolnościami, starał się leczyć nie tylko ciało, ale i duszę każdej potrzebującej osoby, a wiele jego czynów i cudów, późniejsze chrześcijaństwo rzymskie przypisywało Jezusowi próbując Mistrza Apolloniusza z Tiany wymazać z historii ruchów duchowym i misteryjnych. Wśród hermetystów i tradycji pitagorejskich uważany za wielkiego kontynuatora dzieła Mistrzów Orfeusza i Pitagorasa, a nawet samego Hermesa Trismegistosa. 

Narodziny Mistrza Apolloniusza obwieścił jego matce Bóg: „Już w chwili przyjścia Apoloniusza na świat widać dokoła niego postacie niebiańskie. Jako chłopiec bywa często w świątyni i wszyscy podziwiają jego mądrość. Później w towarzystwie uczniów, wędruje przez Azję Mniejszą, Syrię, Grecję, aż do Rzymu , wygłaszając kazania. Jego czyny zyskują mu sławę człowieka obdarzonego boskością i on sam podaje się za Boga, bądź wysłannika Bożego. Jego ambicje reformatorskie dotyczą nade wszystko etyki. Niejeden człowiek doczekuje się dzięki niemu poprawy swego losu. Apoloniusz jest przeciwny krwawym ofiarom. Z pewnego młodego mężczyzny wypędza złe duchy i pozyskuje w nim naśladowcę. Na wyspie Rodos uświadamia jakiemuś zamożnemu młodzieńcowi, że bogactwo nie ma żadnej wartości. W świątyni Asklepiosa w Aegae (Egea) odgaduje oblicze złego człowieka, który składa kosztowne ofiary. Zna nawet ludzkie myśli. Ucisza burzę na morzu, sprawia, że ustaje trzęsienie ziemi, uzdrawia paralityków, ślepców, wypędza demony. W Rzymie wskrzesza dziewczynę, którą chciano właśnie pogrzebać. Zapowiada swoim towarzyszom, że zostanie uwięziony i skazany. A potem mówi się o jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. [...] zmartwychwstały Apoloniusz z Tiany ukazał się dwóm swoim uczniom i pozwolił im nawet ująć się za rękę, iżby się przekonali, że on żyje„ (cytujemy za Deschnerem).

Prawdziwa historia życia Apolloniusza z Tiany jest taka, że nikt nie ma wątpliwości iż jest to potężny Mistrz Duchowy i Siddha Cudotwórca, Posłaniec Boży, Theos Aner, Awatar Bóstwa, kontynuator misji Mistrzów Orfeusza i Pitagorasa, prawdziwy Wielki Mesjasz Boży. Wszak nauk pitagorejskich uczył się w dzieciństwie od ówczesnych pitagorejczyków i opanował je w całej pełni około 16 roku swojego życia, po czym rozpoczął życie na wzór Mistrza Pitagorasa, niejako idąc w jego szlachetne ślady. W sprawie porównania Apoloniusza i Jezusa, przeważa wśród mistyków pogląd, że podczas gdy Jezus przemawiał do tłumów żydowskich w przypowieściach, mówiąc o sprawach początkowych i rzeczach które dopiero nadejdą, Święty Mistrz Boży Apoloniusz zwracał sie głównie do tych, którzy byli już całkowicie dojrzali do oświecenia i wyzwolenia z kołowrotu wcieleń. 

2 komentarze:

URAN - Oceany Wody na Księżycach i Astrologia

URAN - na księżycach oceany wody, a w astrologii najsłabsze wpływy Dwa księżyce Urana mogą mieć aktywne oceany pełne wody. Naukowcy uważają...