Astrologia Wedyjska - Vedanga Jyotisha

Wedanga Dźjotisza - Astrologia Odwedyjska Maharszi Lagadha

Wielu ludzi na Zachodzie interesuje się astrologią wedyjską, ale myli ją ze współczesną od kilkuset lat astrologią ptolemejsko-hinduską, która zaczęła powstawać pomiędzy II-VI wiekiem e.ch., a zatem bardzo dawno po epoce wedyjskiej i wedantyjskiej dawnych czasów znanych z wysokiego poziomu astronomii i astrologii wedyjskiej oraz z matematyki i numerologii wedyjskiej (Anka Widjam). Nie jest łatwo odróżnić współczesnych astrologów indyjskich (Bharata Jyotisha) i hinduskich (Hindu Jyotisha) od astrologów praktykujących pradawny system astrologii wedyjskiej, Vaidika Jyotisham czyli w spolszczeniu pisząc Waidika Dźjotiszam, Wedyjska Gwiazdologia. Z różnych wykładów i kursów oraz studiów wedyjskich dla praktyków starych tradycji zbieramy tutaj trochę materiału do postudiowania, wtedy łatwiej będzie zrozumieć na czym polegała pradawna astrologia wedyjska mędrów z epoki Rygwedy i Atharwawedy, gdzie jest najwięcej odniesień astrologicznych. 

Wedyjski Gwiazdozbiór Saptaryszi lub Mahayanam - Siedmiu Mędrców - Wielki Wóz

Traktat Vedanga Jyotisha (IAST: Vedāṅga Jyotiṣa), lub Jyotishavedanga (Jyotiṣavedāṅga), jest jednym z najwcześniejszych znanych indyjskich tekstów o astrologii (Jyotisha, w spolszczeniu Dźjotisza lub Dźjotiszam). Zachowany tekst jest prawidłowo datowany na pierwszy wiek drugiej połowy II tysiąclecia p.e.ch., czyli na okolice ponad 1400 lat p.e.ch., ale może opierać się na tradycji rozpowszechnionej szeroko dopiero około 700-600 p.e.ch., czyli w czasach pitagorejskich. Tekst jest podstawą wielu tradycyjnych szkół indyjskiej i wedyjskiej Jyotishah, jednej z sześciu dyscyplin Vedangah. Jego autor jest tradycyjnie nazywany Lagadha, Laghada Rshi (Rishi, Ryszi) czy poważniej jako Lagadha Maharszi. Datowanie klasycznego traktatu Vedanga Jyotisha jest istotne dla datowania tekstów wedyjskich. Vedanga Jyotisha/h opisuje przesilenie zimowe na okres około 1400 p.e.ch. Opis ten został słusznie użyty do datowania Vedanga Jyotisha, a ci którzy umieją czytać, rozumieją, że autor napisał i opublikował dzieło z okazji przejścia gwiazdy Alfa Delfina (a Del) przez Punkt Przesilenia Zimowego, co zresztą wymagało bardzo precyzyjnych pomiarów nieba i solidnych obliczeń matematycznych, z dokładnością sekundarną. Stąd wiemy też, że autor, wedyjski astrolog i Ryszi posługiwał się starożytną Sayana Jyotishą, bo mierzył ruchomy Zodiak Sayanam Raśi. Taka właśnie jest starożytna astrologia wedyjska i powedyjska, Vaidika Jyotisha (Dźjotoisza) oraz Vedanga Jyotisha.

Naukowo, tylko Cakraverti prawidłowo szacuje czas napisania dzieła na podstawie opisu przesilenia zimowego podanego przez autora, i ten jest w przybliżeniu poprawny i przypada na około 1400 rok p.e.ch., chociaż analizując podane fakty o przejściu gwiazdy alfa Delfina, wzdłuż Ekliptyki czy Ravimargah, w rzucie na Ekliptykę, a to na tylnej części gwiazdozbioru Koziorożca było jako granica ruchomych Znaków Zodiaku (Raśi czy Raśi Bhavah), IX i X czyli Znaku Centaura (Strzelca) i Znaku Koziorożca (Kozy, Makarah), możemy podać bardzo dokładny czas przejścia, który naukowo wyliczamy na -1428 rok p.e.ch., a nawet dokładnie na 22 marca 1428 p.e.ch., gdyż wtedy długość ekliptyczna gwiazdy Alfa Delfina (Svalocin) wynosiła 270 stopni 00' minut łuku oraz 00,0" sekund łuku. To idealne przejście trwało tylko kilka godzin, od 13.31 do 20.24 dnia 22 marca 1428 roku p.e.ch., rok podany bez roku zerowego na zmianie biegu liczenia lat pomiędzy p.e.ch. (BCE), a e.ch. (CE), a czas przeliczony na polski zimowy. W Indiach cztery do sześć godzin później było, zatem piękny wieczór i noc idealna do obserwacji i pomiarów dla astrologa i jego licznych uczniów okresu powedyjskiego, a w Grecji orfickiego, bo Orfeusz rozkręcał wówczas szkołę magiczną, numerologię i astrologię oraz chirologię, chaldejskiego pochodzenia, tę samą co wieki później Pitagoras.

Dzieło Ryszi Lagadha powstało najpewniej z włączeniem późnej wiedzy astronomicznej okresu Harappa do nauk wedyjskich, co również proponował Subbarayappa. Historycy badający dawne teksty muszą pamiętać, że jak ktoś nawet po dwustu latach publikuje ponownie książkę w języku polskim, to ten stary styl pisania dostosowuje do współczesnych czytelników i uwspółcześnia język, nic zatem dziwnego, że po prawie tysiącu lat, kolejni wydawcy uwspółcześnili pisownię i styl pisania dawnego autora, aby było je łatwiej czytać ludziom z okresu 800-600 lat p.e.ch., czyli w Grecji to były czasy wcześniejsze nawet niż Pitagorasa, a w Rzymie okres w którym działa się historia Remusa i Romulusa. O powstaniu dzieła raczej wnioskujemy po tym, co ono opisuje jako aktualne fakty, a nie po korektach dokonywanych przez osoby przepisujące dzieło po wiekach czy nawet tysiącleciach. Inaczej perskie "Baśnie Tysiąca i Jednej Nocy" Szeherazady musielibyśmy uznać za dzieło polskie z XX wieku, gdyby tylko dajmy na to polskie tłumaczenia się za 500 lat zachowały, a perskich oryginałów ani trochę. Maharyszi Lagadha żył i nauczał w Kaszmirze, w dolinie wielkich mędrców czyli niebiańskich ryszich czyli ponad dorzeczem Indusu, a współcześnie w Indiach północno-zachodnich lub w Pakistanie. 

Ariowie autochtonami Doliny Indusu w Indii

Obalanie błędnej teorii o aryjskiej inwazji której nie było 

Nieudaczna pseudonaukowa hipoteza szumnie zwana "teorią o migracji Ariów do Indii" jest prymitywnym antynaukowym oszustwem, matactwem i mistyfikacją dokonaną w XIX wieku przez brytyjskich oraz niemieckich pseudonaukowców i rozpowszechnioną przez germańskich nazistów już w XX wieku. Lud wedyjski opisywany w Rygwedzie, naród Aryjski, zasiedla Indie przynajmniej od 6 tysięcy lat, mając z Indii i Pakistanie (Dolina Indusu u Saraswati oraz w Himalajach) ciągłość kulturowo historyczną sięgającą przynajmniej 4 tysięcy lat p.e.ch., a ciągłość genetyczną nawet 18 tysięcy lat. W Rygwedzie napisano: Praja arya jyotiragrah - dzieci Arya (आर्य) prowadzone są przez światło (RV.VII.33.17), co oznacza, że duchowo i fizycznie Arjami są ci, którzy prowadzeni są przez mistyczne Światło. Cywilizacja Doliny Sindhu-Sarasvati była prastarą autochtoniczną cywilizacją wedyjską. 

Haplogrupa R1a1a - wedyjskie geny indyjskich Ariów

Pseudonaukowe bredzenia o rzekomej aryjskiej inwazji do Indii powstało w dniu 10 kwietnia 1866 roku na posiedzeniu Brytyjskiego Królewskiego Stowarzyszenia Azjatyckiego w Londynie. Hipoteza ta, nie posiadająca dowodów ani nawet przesłanek na jej poparcie, była politycznym oszustwem potrzebnym brytyjskiemu okupantowi faszystowskiemu do utrzymywania jego germańskiej kontroli nad Indiami, a tzw. ciemny lud Indii miał wierzyć, że Anglicy to potomkowie dawnych Ariów z Europy, którzy ponownie przybyli do Indii jako rasa białych panów. Niestety, ciemny lud słabo wykształcony "kupował" te brednie, aż do wyzwolenia Indii, potem przestał wierzyć w kłamliwe doktryny okupanta brytyjskiego. Głupi wymysł Anglików zawładnął później umysłem niemieckiego szaleńca, katolickiego ministranta Adolfa Hitlera dążącego do supremacji germańskiej rasy. Współczesne, prowadzone na szeroką skalę badania genetyczne w Indii pokazują, że nie ma tam żadnych znaczących zewnętrznych wpływów genetycznych w okresie ostatnich 10 do 15 tysięcy lat, zatem żadnej znaczącej inwazji z zewnątrz nie było od czasów pradawnych! 

Max Müller przyznał się do czysto domyślnej czy raczej wymyślnej natury chronologii wedyjskiej, i w ostatniej pracy opublikowanej krótko przed śmiercią, „The Six Systems of Indian Philosophy”, stwierdził: „Jakiekolwiek są daty powstania hymnów wedyjskich – czy jest to 1500 rok p.e.ch., czy też 15.000 rok p.e.ch. – hymny te są unikalne i należą do skarbnicy literatury światowej” (str. 35). Niemniej jeszcze w czasach Maxa Müllera istnieli zarówno zachodni jak i indyjscy badacze, tacy jak Moris Winternitz i Bal Gangadhar Tilak, którzy nie zgodzili się z jego błędną chronologią i postulowali dużo starszy wiek dla Rygwedy i reszty pism wedyjskich. Indyjscy badacze mullerowską teorię o rzekomej inwazji Ariów na Indie nazywają produktem "zdziecinniałego mózgu" lub "mitem zachodnich nazistów". 

Indyjscy badacze zauważali od samego początku, że nie istnieją odniesienia w Wedach ani Puranach do migracji spoza Indii. Obszary geograficzne wspomniane w Rygwedzie to region północno-zachodnich Indii, w tym Wielki Kaszmir i Himalaje. Nie ma żadnych archeologicznych dowodów na teorię o aryjskiej inwazji. Z drugiej strony dzieła wedyjskie wspominają o układach gwiazdozbiorów, których ramy czasowe można obliczyć. Daty cofające się aż do 4500 roku p.e.ch. (6,5 tysiąca lat temu), w przypadku obserwacji w Rygwedzie, i 3200 roku p.e.ch. (5,2 tysiąca lat temu) w Śatapatha Brahmana, uznano za zbyt odległe, by je zaakceptować na Zachodzie wierzącym uparcie w błędne teorie o stworzeniu Ziemi wedle Biblii. Takie stanowisko nie dziwi, skoro wielu dziewiętnastowiecznych naukowców zakładało, że świat liczył zaledwie 6000 lat, a wielki potop miał miejsce 4500 lat temu. Bhirrana i inne wedyjskie osady położone nad rzeką Sarasvati jak stwierdzili uczeni indyjscy mają 9,5 do 8 tysięcy lat, a mogą być jeszcze starsze.