Zakon Hermesa Trismegistosa - Starożytna Szkoła Magów
W starożyności na Bliskim Wschodzie, w Egipcie oraz Grecji bardzo sławnym jest Mistrz Hermes zwany Trismegistosem i jego przesławny zakon hermetyczny. Zakon Hermesa, Zakon Wielkiego Hermesa – jest to prywatne okultystyczneczy ezoteryczne stowarzyszenie magów związanych z tradycją hermetyczą Sztuki Magicznej, Ars Magica, oraz Tradycja Szkoły Magów Wniebowstąpionych. Magia tych czarodziejów i czarodziejek od samego początku w pradawnych czasach związana jest z zaklinaniem słów, co daje im władzę zarówno nad rzeczami materialnymi, żywymi stworzeniami oraz światem idei. W Ars Magice istota duchowej magii opiera się na inkantacjach (mantrach) i gestach (mudrach) oraz amuletach (jantrach), które mają na celu zgromadzenie i nadanie odpowiedniej formy zgromadzonej energii magicznej. Tradycja hermetyczna u swych starożytnych prapoczątków na Bliskim Wschodzie posługuje się językami akkadyjskim, aramejskim oraz staroperskim, a bardziej na wschodzie wedyjskim sankrytem oraz starochińskim. Dopiero w czasach orfickich od XIV wieku p.e.ch., wchodzi do użycia język grecki, starogrecki, na pograniczu Azji i Europy. Należy pamiętać, że najbardziej powszechnymi językami o charakterze powszechnym, szczególnie dla nauk filozoficznych i mistycznych w tamtych czasach były języki perski oraz aramejski, dopiero później grecki, a na wschodzie sanskryt.
Hermetycy późniejszych czasów w Grecji bywali wyznawcami nauk Mistrza Platona, aczkolwiek przejęli od Żydów aleksandryjskich ich warsztat interpretacji alegorycznej i rozwinęli żydowskie spekulacje na temat pierwszego człowieka Adama, zwanego „Adam Kadmon” w Kabale, i ‘śmiertelnego boga’. Hermetyzm arkadyjski, gdy wyszedł poza obszar Grecji i wraz z wojskami Imperatora Aleksandra Wielkiego dotarł do Egiptu (w roku 332 p.e.ch.), był później religią mistyczną współzawodniczącą z chrześcijaństwem, a obiema religiami rządziły też pewne podobieństwa. Ich zasadniczym, wspólnym mianownikiem był Logos - Słowo, które jest Bogiem i było na Początku, podobnie jak wedyjskie i brahmanistyczne Om (AUM) symbol Boga Stwórcy Brahmana na Wschodzie, w dawnej wedyjskiej Indii. Hermetyzm renesansowy wraz z filozofią alchemików to część renesansowej myśli mistycznej. Hermetyzm ten zakłada przede wszystkim jedność i niepodzielność uniwersum, w którym wydarzenia zachodzą synchronicznie na wszystkich jego poziomach. Chodzi tu np. o poziom duchowy i aspekt zmysłowy. Stąd hermetyczne powiedzenie „jako na górze, tako na dole”. Zgodnie z tą właściwością świata funkcjonują transcendentne nauki, takie jak alchemia, czy szczególnie astrologia, gdzie wiadomo, że na Ziemi (dole) dzieje się to, co jest zapisane na Niebie (górze).
Przed odkryciem pisma wierzono, że nazwa rzeczy jest równoważna tej rzeczy, co więcej - zawiera w sobie jej prawdziwą naturę. Pismo umożliwia ludziom niejako "łapanie" nazw i manipulowanie nimi, czyli manipulowanie istotą rzeczy. Jest to czynność magiczna, a umiejętność magicznego pisania - jako święta - zarezerwowana jest dla kapłanów i bogów mądrości, takich jak egipski Tot (Thot) czy grecki ezoteryczny Hermes. To właśnie wśród tych kapłanów Sumeru i starożytnego Egiptu byli pierwsi magowie tradycji nazwanej później hermetyzmem od Imienia Wielkiego Hermesa znanego także jako Henoch lub Mauryah. Dość szybko rozwinęli oni magię zamawiania imion rzeczy widzialnych, w przyzywanie imion rzeczy niewidzialnych - aniołów czy bóstw wyobrażających abstrakcyjne koncepcje. Również ze świątyń bogów mądrości magowie hermetyczni wynieśli wiedzę o mowie gwiazd - astrologii, uprawianej łącznie z numerologią (arythmologią) i chirologią. Kapłani, którzy zaobserwowali fakt pojawiania się Syriusza w czasie wylewów Nilu wyciągnęli wniosek, że w gwiazdach na niebie zapisany jest los życia na ziemi, a także losy ludzi, plemion, narodów i cywilizacji. Tak narodziła się idea "jako w Niebie tak i na Ziemi" z której powstało przeświadczenie o powiązaniu mikrokosmosu człowieka z makrokosmosem otaczającego go świata. Przeświadczenie to stało się podstawą doświadczalnej magii sympatycznej, a także prognoz i predykcji astrologicznych. Magia Syriusza nie jest dziwna w hermetyznie z obszarów pod wpływem Egiptu, a także dobrze znana jest w dawnej Persji (w Iranie magów proroka Zaratusztry), podobnie jak słodki wpływ Plejad.
Ewolucja pisma z obrazkowego w sylabiczne a później alfabetyczne przyniosła dalszy rozwój myśli mistycznej i magicznej. Litery kaligrafowane w specjalne ozdobne znaki okazały się nader użyteczną metaforą pojęć abstrakcyjnych - było to kilkadziesiąt znaków, które same z siebie nie znaczyły zgoła nic, a jednak można je było ułożyć w nazwę każdej rzeczy, a więc panować nad całą rzeczywistością nie znając hieroglifów dla każdej rzeczy z osobna. Umiejętność kaligrafii dawnych symboli i znaków magicznych ciągle jest jednak potrzebna i posiada inicjacyjny charakter. Dzięki literom alfabetu oraz znakom sylabicznym (sanskryt) myśliciele mogą wznieść się do krainy abstrakcyjnych idei, których cieniem, rozmyciem, kombinacją są słowa-rzeczy. Pewnie doszedł do tego także dawny grecki Mistrz Orfeusz, a także Mistrz Pitagoras oraz Platon w ich teorii realizmu, która stworzyła świecki paradygmat pozwalający kontrolować każdy aspekt rzeczywistości. Następnym krokiem jest utożsamienie ideału z boskością (daivam) - stąd na przełomie kolejnych er i tysiącleci odradza się myśl gnostycka i mistyczna, wyrażona także w II wieku e.ch., w filozofii manichejskiej i neoplatońskiej. Do tych trendów gnostyckich hermetycy dodają alchemię, dodając do jej aspektu przemiany materii aspekt przemiany duszy alchemika, podobnie jak tradycja orficko-pitagorejska uczy o przemianie serca.
Jednak ten ferment ideologiczny drugiego stulecia został wkrótce stłumiony. Rozwijające się chrześcijaństwo po początkowym flircie z gnostycyzmem zaczęło dążyć do ortodoksji w basenie Morza Śródziemnego. Niedługo potem upadło Imperium rzymskie, a zachodnia cywilizacja stoczyła się w ciemne wieki inkwizycji i terroru. Uczeni hermetycy rozpierzchli się, ustała swobodna wymiana idei, a poszczególni czarodzieje i magowie pozamykali się w swych wieżach i odludnych pustelniach dla bezpieczeństwa i swobody studiowania z dala od wścibskiego kościoła inkwizycyjnego i jego szkaradnych mutacji. Od przyzywania demonów przez kapłanów Babilonii przez egipskich kapłanów odczytujących z gwiazd porę wylewów Nilu do dającej władzę nad światem pieczęci Salomona, był to złoty wiek dla Hermetyków. Położono wtedy podwaliny pod kanon hermetyzmu, napisano największe grimuary i stworzono najpotężniejsze talizmany. Nieznane są imiona wszystkich wielkich magów, którzy odkryli całą tą wiedzę, dlatego zwykło się przypisywać ją jednemu oświeconemu mistrzowi, Hermesowi Trzykroć Wielkiemu, Trismegistosowi i jego małżonce Thea Hekate Trimegiste. Znamy jednak magiczne imiona Orfeusza, Pitagorasa z Samos, Theano, Apoloniusza z Tiany, Merlina (po walijsku Myrddin Wyllt Emrys, po łacinie Merlinus Ambrosius).
Mityczny założyciel hermetyzmu, Hermes Trismegistos, spisał wiedzę pochodzącą z przedpotopowych epok, bywa utożsamiany z legendarnym biblijnym prorokiem i patriarchą Henochem (tym wziętym w raz z ciałem do niebios). W renesansie hermetyzm trafił masowo do Europy, budząc ogromne zainteresowanie intelektualistów i absurdalną wrogość katolickiego kościoła, który chorobliwie wręcz nie znosi wszystkiego co duchowe i boskie. Jako duchowa i mistyczna filozofia magów oraz podstawa idei tajnych stowarzyszeń ezoterycznych budzi on nadal trochę kontrowersji, głównie jednak u osób prymitywnych, o niskiej inteligencji, którzy nie są zdolni pojmować wzniosłe abstrakcyjne ideały metafizyki czy istoty filozofii. Hermetyzm opiera się na naukach starszych od Biblii i swego czasu na Bliskim Wschodzie skutecznie konkuruje z chrześcijaństwem, gdzie w warunkach pokoju, bez militarnej chrysto-przemocy zwycięża. Ten tajemniczy system religijno-filozoficzny ma korzenie w starożytnym Egipcie i Grecji, a jego mitycznym założycielem jest Hermes Trismegistos uznawany za mędrca, proroka, a nawet wcielonego Boga - autora tysięcy ksiąg ze spuścizną przedpotopowej ludzkości, jednego z najwazniejszych autorów Biblioteki w Aleksandrii. Od XV wieku, dzięki przetłumaczeniu na łacinę pism hermetycznych, nurt ezoteryczny zyskuje ogromną popularność wśród europejskiej inteligencji, stając się wybitną alternatywą dla tych, którzy nie godzili się z nauką katolickiego kościoła i jej sprzecznościami oraz miałkością intelektualną odrażającą dla ludzi wybitnych i uczonych. Idee te w mielu punktach wcale nie były tak bardzo odmienne od chrześcijaństwa, a jednak ich zwolenników polityczny kościół chrześcijański zaczął zwalczać inkwizycyjnie, nazywając ich bluźniercami, a nawet heretykami i odstępcami. Hermetyzm musiał zejść na "boczny tor", stając się filozofią magów i okultystów (ezoteryków), a także podstawą nauk kilku wielkich tajnych stowarzyszeń rozwoju duchowego o ogólnoplanetarnym zasięgu.
W kwestiach religijnych hermetyzm (H) stoi na stanowisku, że pierwotna uniwersalna prawda została objawiona człowiekowi na początku stworzenia. Podstawowa zasada hermetyczna "Jak na górze, tak i na dole" mówi, że wszystko we wszechświecie zbudowane jest według podobnych zasad i rządzi się tymi samymi mechanizmami. Nadrzędny Stwórca - Bóg znany jako Absolut pozostaje niepojęty, choć można dostrzec jego istnienie w analizie kosmicznego porządku. Hermetyczny Bóg nie jest jednak małostkowy jak w Biblii tylko Wszechobecny, a jego pierwiastek zawiera się we wszystkim i to on stworzył pierwotną materię, z której zbudowany jest kosmos i jego wymiary. Z kolei człowiek wyszedł z tej samej "matrycy", co bogowie niebios (hermetyzm uznaje istnienie bóstw niebiańskich), aniołowie czy różne "bezcielesne inteligencje". Pewna kategoria traktatów hermetycznych skupia się na dziedzinach takich jak astrologia, alchemia czy teurgia (sztuka przywoływania dobrych duchów i bóstw dla "przymuszania" ich do działania). Posiadłszy wiedzę i zrozumiawszy pewne zależności między żywiołami, człowiek może kontrolować przyrodę oraz przewidywać przyszłość. Jeśli chodzi o życie pozagrobowe, hermetyzm stoi na stanowisku, że istnieje reinkarnacja: "Synu, przez jak wiele ciał musimy przejść (…), jak wiele cyklów gwiazd musi minąć, zanim pośpieszymy do Jedynego" - mówi jeden z dialogów.
Ciemne wieki były czasem niesprzyjającym rozwojowi myśli mistycznej ani magicznej. Wraz z upadkiem Pax Romana upadły centra myśli filozoficznej, ustała komunikacja między magami i hermetystami, zniszczone zostały największe biblioteki antycznego świata. Magowie walczyli o przetrwanie oraz między sobą, interesowało ich głównie wykrojenie sobie własnej domeny, która zabezpieczyłaby ich potrzeby materialne. Sytuację zmieniła dopiero dwójka magów: Bonisagus i Trianoma. W roku 767 przekonali oni jedenastu innych największych magów owych czasów, by utworzyli sojusz duchowy, który zapewni im bezpieczeństwo i da warunki do rozwijania wiedzy mistycznej i magicznej. Tak narodził się na nowo Zakon Hermesa, u powstania złożony z 12 szlachetnych Domów, na wzór domów astrologicznych oraz pięciu głównych Domów Żywiołów, od opanowania mocy pięciu elementów. Każdy mag Zakonu Hermesa formalnie należy do jednego z Domów - stowarzyszeń podobnie myślących magów o podobnych paradygmatach i specjalizacji. Ilość, rozmiary i wpływ poszczególnych Domów zmieniał się znacząco w ciągu długiej historii Zakonu. Po trzy Domy grupuje każdy podstawowy z czterech Żywiołów Przyrody, wedle astrologii. Podobny system dwunastu Domów w formie sukcesji rodowej Dwunastu Pokoleń praktykuje szkoła semickich kabalistów, żydowska kabbalah. Mistyci i Magowie, hermetyści zawsze rodzą się wedle czterech kwadrantów, wedle przynależności do kwadrantu jednej z Czterech Królewskich Gwiazd Nieba, które wyznaczają Książęce Rody Magów: Książęcy Ród Fomalhaut (Domy Zimowe, Aldebarana (Domy Wiosenne), Regulusa (Domy Letnie) i Antaresa (Domy Jesienne).
I. Dom Ariesa (Ari) - Ogień
II. Dom Taurusa (Tauri) - Ziemia - Aldebaran
III. Dom Gemini (Gem, Geminorum) - Wiatr
IV. Dom Cancer (Can, Cancri) - Woda
V. Dom Leo (Sinhavajra) - Ogień - Regulus
VI. Dom Virgo - Ziemia
VII. Dom Libra - Wiatr
VIII. Dom Scorpio - Woda - Antares
IX. Dom Sagittarius - Ogień
X. Dom Capricornusa (Capri, Capricorni) - Ziemia
XI. Dom Aquariusa (Aquari) - Wiatr - Fomalhaut
XII. Dom Pisces - Woda
Aldebaran to najważniejsza gwiazda Magów Ziemi, Fomalhaut to gwiazda Magów Wiatru. Regulus to główna gwiazda Magów Ognia, a Antares główna gwiazda Magów Wody. Przynależność do danego Domu i Żywiołu Magów widoczna jest w horoskopie z prawdziwą datą, godziną i miejscem urodzenia. Aspekty Plejad oraz Syriusza do Świateł (Słońce i Księżyc) oraz planet i węzłów księżycowych (Rahu i Ketu) także są analizowane. Tarcza Magów, Korona Magów, Warkocz Bereniki oraz Jednorożec muszą być dobrze aspektowane przynosząc natchnienie i mistyczną siłę. Merkury (Hermes) musi być dobrze posadowiony, silny i jasny, nie może być ściemniony ani spalony. Obszary i stopnie zdolności okultystycznych, paranormalnych i magicznych muszą być dobrze obsadzone, bez wpływu malefików. Mistrz astrologii ustala Horę urodzenia, to jest godzinę planetarnego wpływu, a Hora to dzień podzielony na dwanaście równych części jak i noc podzielona na dwanaście równych odcinków czasowych, które wyznaczają Hory czyli godziny planetarne. Od nazwy Hora zresztą wywodzi się pojęcie Horoskop. Nie ma wyznaczonej godziny planetarnej, nie ma Horoskopu. Podstawową triadę Elementów wyznaczają Znaki Ascendentu, Księżyca i Słońca, a za urodzeniowy Żywioł uważany jest ten o najsilniejszym wpływie lub przewadze ilościowej. Jeśli przykładowo, Ascendent jest w Strzelcu (Ogień), Księżyc w Rybach (Woda), a Słońce w Wodniku (Wiatr), to trzeba patrzeć na siłę planet i aspektów w Znakach Ascendentu i Świateł. Jeśli w Strzelcu jest sam Ascendent, nie ma żadnej planety, to Ogień będzie najsłabszy, jeśli w Rybach jest tylko sam Księżyc, Woda jest silniejsza od Ognia, a jeśli w Wodniku jest kilka planet oprócz Słońca, to trzeba uznać, że Żywioł Wiatru jest dominujący, gdyż Element ten wyraża się przez największą ilość obiektów. Trzeba także rodzaj Domu wziąć pod uwagę oraz ewentualne aspekty pomiędzy planetami i węzłami.
Astrologiczne Żywioły liczymy zwykle od przesilenia zimowego czyli od elementu znaku Koziorożca, zatem występują jak następuje: Ziemi, Wiatr, Woda, Ogień. Cykl wzrostu duchowego i edukacja magów wedle Żywiołów to: Ziemia, Woda, Ogień, Wiatr oraz Eter (Akaśa). Jednym z największych historycznie znanych przedstawicieli tradycji magii hermetycznej jest Apoloniusz z Tiany, a do wcześniejszych należą Pitagoras z Samos oraz Orfeusz. Hermetyzm, w tym indyjski, uczy o czterowymiarowości świata, co jest symbolizowane na Wschodzie czterema płatkami lotosu korzeniowego u podstawy tułowia. Świat trójwymiarowy, czysto fizyczny zna tylko działania mechaniczne, a świat czterowymiarowy, czasoprzestrzeń, zostawia wiele miejsca na zjawiska magiczne. Doświadczenia mistyczne i magiczne pojawiają się w procesie duchowego przebudzenia i oświecenia. Osoby mocno dotknięte przez wysoką magię i boskich magów nazywani są Przebudzonymi, a jeśli dotrwają do pełni rozwoju, do pełni Przebudzenia, stają się Oświeconymi, Mistrzami Mądrości i Magami w pełnym znaczeniu tego pojęcia.
Nauki hermetyczne od zawsze przekazywane były z ust mistrza do ust ucznia pośród wybranego grona inicjowanych (mystai). Jedynie niewielka ilość nauk hermetycznych spisana została na papierze, a najprawdopodobniej 360 ksiąg ezoterycznych Henocha to symbol tego, co udostępnione zostało ludzkości w formie skondensowanej wiedzy ścisłej. Tysiące ksiąg Hermesa Trismegistosa dotyczą biblioteki eterycznej, na subtelnym planie istnienia oraz boskiej mądrości planu niebiańskiego. Generalnie, nauki hermetyczne przekazywane są inicjowanym uczniom ustnie, a często z zaznaczeniem, że nie wolno nic z tych nauk zapisywać, mają być dokładnie zapamiętane! Każdy zbiór nauk posiada hermetyczne klucze w postaci magicznego słowa lub całej formuły, gdzie używając tego słowa klucza czy formuły magicznej można mieć dostęp do całej wiedzy magicznej z danej dziedziny. Oczywiście, trzeba być dobrze wykształconym w praktykowaniu zaklęć, magicznych słów kluczowych oraz formuł, włącznie z danym dostępem do wewnętrznych poziomów duchowej Mocy, aby otwieranie dostępu do eterycznej lub niebiańskiej biblioteki mogło mieć w ten sposób miejsce. Kandydaci terminują zwykle w grupie inicjowanych od roku do lat pięciu zanim tego rodzaju wiedza zostanie im udzielona.
Hermetyzm jest systemem dziś opacznie pojmowanym przez wiele osób, szczególnie przez spaczone nurty chrystianizującej pseudognozy oraz stosunkowo współczesnych autorów, którzy nie mając mistrzów ani nawet dobrych nauczycieli odpadli od lóż masońskich aby tworzyć własne koncepcje, które okazały się spaprane. Tam, gdzie nie ma solidnego misteryjnego kultu Thotha - Hermesa - Merkurego, tam nie ma hermetyzmu, a jest tak dlatego, że tradycja misteryjna nie oddziela nauk filozoficznych od praktyki wysokiej magii niebiańskich bóstw i wtajemniczonych mistrzów. Jak ktoś nie jest biegły w klasycznej Trójwiedzy, w astrologii, numerologii i chirologii stosowanych łącznie, to także nie będzie miał nic wspólnego z hermetyzmem. Jeśli ktoś nie jest wtajemniczony w tysiąc pradawnych formuł magicznych, w sensie dawniej stosowanych zaklęć czy manthramów (perskie zbiory formuł), także nie ma co mówić o praktyce ani doświadczeniu w nurcie hermetyzmu i magii zwanej przecież hermetyczną albo do hermetyzmu zaliczaną jako stadium bardziej realizacyjne inicjowanych. Nie masz inicjacji od praktykującego maga/mistrza, nie masz związku z hermetyzmem ani magią! Inaczej mówiąc, językiem współczesnego pokolenia, jeśli nie byłeś przez wiele lat padawanem, nie jesteś rycerzem dżedai (ang. jedi).
System inicjacyjny zakonu hermetycznego przypomina nauki o sefirotach z drzewa życia, gdzie mamy ostatecznie jedenaście kręgów wtajemniczenia. Za najważniejszą u podstaw uchodzi pierwsza inicjacja czyniąca mystem, która generalnie wymaga dobrego przygotowania, zwykle od roku do pięciu lat solidnej nauki, praktyki i służby wobec Nauczyciela (Mistrza) oraz Grupy, Kręgu czy Wspólnoty (Zgromadzenia) uczniów Wielkiego Centralnego Słońca Okultystycznego jak bywa nazywany Hermes Trismegistos. Kolejne inicjacje stanowią pewne Trójkąty Wtajemniczeń, których są trzy, razem dziewięć kolejnych, wyższych poziomów inicjacji duchowych i magicznych. Ostatni poziom czy krąg inicjacyjny Jedenasty to praca i służba tych, którzy przybyli jako posłańcy Absolutu, jako emanacje Bóstw Niebiańskich celem wykonania szczególnych zadań w czasie wcielenia. Takie osoby są rozpoznawane i znają swoją tożsamość od wczesnego dzieciństwa. Tak zwana wysoka magia rozpoczyna się na wysokich poziomach wtajemniczenia inicjacyjnego, obejmując trzeci trójkąt mocy sefirotycznych czyli poziomy ósmy, dziewiąty i dziesiąty.
Hermetyści – to członkowie misteryjno-magicznego Kultu Hermesa, grupa ludzi oparta na filozoficznych i duchowo-religijnych praktykach, która przysięgła czynnie zmieniać ludzkość na lepsze. Działalność dla dobra ludzkości, dla wzrostu duchowego ludzkości i otwarcia na przebudzenie oraz oświecenie - to jest tajemna praca zmieniania ludzi ziemskich w ludzi duchowych i boskich. Hermetyzm przemienia duchowo na obraz i podobieństwo stworzenia Bożego, wedle wzoru uczynionego w indywiduum każdej duszy, wedle wzoru uniwersalnego Ducha Człowieczego, Ducha Ludzkości. Praczłowiek stworzony przez Boga i anioły jest obrazem Doskonałej Duszy Ludzkiej, i to jest wzór do jakiego dążą hermetycy oraz cel ich pracy w służbie innych. Na misteryjne elementy hermetyzmu składają się m.in.: dążenie do przemiany duchowej i deifikacji człowieka oraz koncepcja jego duchowego odrodzenia, misteryjny ogląd bóstwa (epoptia), ekstaza jako sposób zjednoczenia z bóstwem, oczyszczenie (katharsis) i asceza, wyobrażenia związane z chrztem i ucztą sakramentalną, mistagogia (przewodnictwo duchowe dla mista czyli inicjanta), symbole oraz ofiara i dyscyplina zachowania arkanów (tajemnic). W jednym z hermetycznych tekstów - Apokalipsie Asclepiusa - relacjonuje się, że w Egipcie, opuszczonym przez swych bogów, ginie pobożność i zaczynają pojawiać się zjawiska apokaliptyczne, jednakże po strasznym końcu dotychczasowego systemu świata nastąpi apokatastaza (odnowienie), czego oznakami jest powrót tradycji misteryjnych hermetyzmu.
HERMES TRISMEGISTOS
Hermes Trismegistos, w wersji zlatynizowanej Hermes Trismegistus (stgr. Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος, Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy, także łac. Mercurius ter Maximus) – synkretyczne magiczne bóstwo hellenistyczne powstałe z połączenia cech greckiego boga Hermesa i egipskiego Thota, inspirowane również mistycznymi prądami judaizmu i kabalistyczną magią żydowską oraz wierzeniami perskimi, często identyfikowane również z biblijnym patriarchą Henochem oraz częściowo Serapisem i Hermanubisem. hermetycy uważali bóstwa o podobnych cechach i funkcjach z różnych kultur za dokładnie to samo bóstwo, dlatego Hermes jak i Thot (Tehuti) to tylko różne kulturowo i językowo imiona duchowe tej samej postaci metafizycznej. Postać Henocha, który jako prorok i patriarcha żyje na Ziemi 360 lat, a potem zostaje razem z ciałem wzięty do niebios w procesie wniebowzięcia czy wniebowstąpienia to emanacja, ziemska inkarnacja czy manifestacja boskiego Hermesa czyli Thota. Hermes Trismegistos łączy u początku trzy postaci, jako Thot, jako Henoch i jako Hermes stając się dla wtajemniczonych w nauki ezoteryczne hermetyzmu Potrójnie Wielkim Bóstwem Mistycznym i Magicznym.
Hermes Trismegistos reprezentuje triadę religii, nauki i sztuki, które tworzą w nim pełnię, stanowiąc jednocześnie symbol tajemnej wiedzy starożytności. Zgodnie z legendami przypisuje mu się autorstwo 36529 ksiąg czy lekcji streszczanych przez patriarchę Henocha, swoją emanację w 360 księgach Świętej Wiedzy, zawierających całą wiedzę i mądrość starożytnego świata, przede wszystkim zaś Tabula Smaragdina oraz traktatów Corpus Hermeticum, stanowiących inspirację dla alchemii, mających wpływ na filozofię różokrzyżowców oraz innych tradycji ezoterycznych, gnostyckich i kabalistycznych, a także na powstałą z różokrzyża, gnozy i pewnych elementów sufizmu masonerię.
Zarówno Thot (Tehuti), jak i Hermes są imionami bogów pisma i mądrości tajemnej; obaj pełnią funkcję psychopomposa, czyli tego, który odprowadza duszę w zaświaty. Thot (Tehuti) jest bogiem mądrości, patronem astrologii, numerologii i alchemii. Należy jednak zaznaczyć, że Hermes Trismegistos nie jest całkowicie tożsamy z Hermesem (Merkurym); zarówno większość Greków, jak i Rzymian nie zastępowała dokładnie jednego boga przez drugiego. Hermes Trismegistos w Tarocie jest utożsamiany z kartą Maga i oznacza aktywność, intelekt, poznawanie świata, panowanie nad sobą i nad światem, silną wolę. Jest symbolem absolutnej jedności mistyki, nauki i sztuki. Według inskrypcji na tablicy szmaragdowej jest ona dziełem samego Hermesa Trismegistosa. Wedle tradycji hermetycznej, każdy Najwyższy Mag w danej epoce czy stuleciu, musi być rozpoznany jako przynajmniej częściowa manifestacja, przejawienie czy zstąpienie Hermesa Trismegistosa, ucieleśnienie Thota i Hermesa.
Hermes wedle dawnych tradycji greckich jest mitycznym Synem Boga Zeusa i plejady Mai (Maia), urodził się w okolicy góry Kyllene w greckiej Arkadii – w krainie, której nazwa posłużyła do określania hermetyckiej eschatologii. Według wierzeń hermetyków Bóg Zeus ofiarował Hermesowi kaduceusz, który miał mu posłużyć do stworzenia świata z czterech żywiołów. Działalność tych żywiołów miała być oparta na ich wzajemnej współpracy i zgodzie. Drugim bardzo ważnym aspektem hermetyzmu jest jego stosunek do Wiedzy. W greckiej świadomości Hermes był pośrednikiem między światem żywych i umarłych. Modląc się nad grobem zmarłego, Grecy zanosili modły Hermesowi, aby ten zaniósł ich modlitwy do jego duszy. Dusza, która zstępuje do Ziemi wchodzi w posiadanie olbrzymiej Wiedzy, której Ziemia jest źródłem. Dlatego źródeł odrobiny hermetyzmu możemy się doszukiwać również w nekromancji, która pozwala na podzielenie się wiedzą umarłych z żywymi, jednak znaczna część takiej wiedzy nie jest przekazywana ludziom przez duchy z zaświatów.
Hermes Theos jest przyrodnim bratem Dionizosa, Hefajstosa, Ateny, Apolla, Artemidy i Aresa. Urodził się w górach Kyllene w Arkadii, gdzie były główne ośrodki jego misteryjnego kultu. Hymn homerowy do bóstwa Hermesa opowiada, że jako niemowlę skubnął Apollinowi stado krów, sprytnie myląc ślady. Następnie podarował bratu lirę z jelit cielęcych i skorupy żółwia, czym złagodził gniew Apolla. W zamian otrzymał jako oznakę władzy laskę herolda, zwaną kaduceuszem (kerykejonem), oplecioną dwoma wężami, (które zaprzyjaźniły się kiedy Hermes rzucił między nie kerykejonem) uśmierzającą spory i kłótnie. Na początku swojego pobytu na Olimpie psocił skubiąc większość bogów z różnych drobiazgów. Został stamtąd wypędzony, ale bogom i boginiom zaczęło go brakować, ponieważ miał w sobie tyle młodości i wdzięku, że niebiański Olimp zdawał się bez niego pusty i smutny. Dzięki decyzji Boga Zeusa (odpowiednika Jupitera, Odyna, Peruna i Indry) powrócił na Olimp, a potem odprowadzał dusze zmarłych do Hadesa, a także zsyłał ludziom marzenia senne, tak zwane mistyczne sny. Hermes jest wysłańcem i ambasadorem Boga Zeusa, Władcy Niebios, posłańcem i gońcem bogów oraz bogiń z Olimpu. Niebiańskie bóstwa czci się zawsze na szczytach gór, na najwyższej górze czy na najwyższym wzgórzu w okolicy.
Hermes jako bóstwo handlu musi mieć opanowane techniki dobijania targu, uznano go więc za bóstwo „przekonującej wymowy” i kupieckich zdolnosci do handlowania. Wielu hermetycznych medrców i filozofów Grecji oraz Wschodu posiadało własny stragan z jakimiś towarami na ówczesnych bazarach lub trudniło się wyprawami kupieckimi. Atrybutami Hermesa są zarówno kaduceusz jak i podróżny kapelusz ze skrzydłami – petasos. Jego atrybutem są też sandały ze skrzydłami, dzięki którym przemieszcza się z miejsca na miejsce. Hermesowi przypisuje się także wynalezienie pisma i liczb, ćwiczeń gimnastycznych (jest więc również bóstwem opiekuńczym palestry), a jako że jest patronem podróżnych, stawiano mu przy drogach pomniki zwane hermami, to jest słupy zwieńczone rzeźbą przedstawiającą głowę Hermesa. Rzymianie utożsamili go ze swojskim Merkurym (etruskim Turmsem), a tradycję hermetyczną nazwali merkuriańską.
Świątynia Merkurego w Circus Maximus, pomiędzy wzgórzami Awentyn i Palatyn została wzniesiona w 495 roku p.e.ch., jako miejsce kultu oraz kultywowania tradycji hermetycznej nazywanej po łacinie okultyzmem (occultus). W dniu 15 maja obchodzono Merkuralia, święto kupiectwa, handliu i hermetyzmu; kupcy skrapiają sobie wtedy głowy wodą ze świętego źródła Merkurego położonego w pobliżu Porta Capena. Merkury stał się bardzo popularny wśród narodów podbitych przez Imperium Rzymskie, a jego Święte Imię było symbolem boskiego posłannictwa i rozpowszechnainia wiedzy tajemnej, mistyki i duchowości hermetcyznej. Według mitologii Merkury uważany był za wynalazcę instrumentów strunowych i w konsekwencji za jednego z twórców muzyki, a to znamy już dobrze z bardzo hermetycznej tradycji orfickiej i pitagorejskiej. Legenda o tym jak Po tym, jak Nil zalał Egipt, a potem cofnął się, a Merkury znalazł wśród zatopionych zwierząt skorupę żółwia z wyschniętymi żyłami i tak właśnie powstać miała lira pochodzą z czasów kultu Hermesa w Egipcie.
W starożytności Hermesa Trismegistosa uznawano albo za postać historyczną, albo za świętego proroka o kilku inkarnacjach, który niósł różnym ludom przebudzenie i oświecenie (ten pogląd przedstawiał m.in. Cyceron). Manethon - znający grekę kapłan egipski żyjący w III wieku p.e.ch., który na polecenie Ptolemeusza I spisywał dzieje kraju faraonów twierdził, że Hermes to nie jedna, ale dwie postaci. Dzieło kapłana jednak zaginęło i znane jest z fragmentów cytowanych u innych autorów. Jeden z nich, mnich Synkelos wspomina, że Manethon widział na własne oczy stelę zapisaną po potopie przez Hermesa Pierwszego w piśmie hieroglificznym. Po wiekach przekaz ten został przetłumaczony i spisany w księgach przez Hermesa Drugiego - ojca Thota.
Hermes Trismegistos jest przez starożytnych mistrzów mądrości i filozofów traktowany jako łącznik między ludzkością przedpotopową a cywilizacją, która ukształtowała się po wielkim kataklizmie. Miał on utrwalić wiedzę praludzkości w umysłach ludów Bliskiego Wschodu, Grecji i Egiptu. Neoplatoński filozof Jamblich wspominał, że spisał ją w kilkunastu tysiącach ksiąg (według Manethona było ich aż 55 tysięcy). Do końca epoki starożytnej zachowało się ich jednak niewiele. Klemens Aleksandryjski - żyjący na przełomie II i III wieku e.ch., filozof, jeden z Ojców Kościoła twierdził, że część z tekstów Hermesa/Thota była wykorzystywana przez egipskich kapłanów. Zapewne to o nich pisał Mistrz Platon w dialogu "Timajos", wspominając o Solonie - ateńskim prawodawcy, który odwiedził Sais w Delcie Nilu, gdzie od miejscowego kapłana dowiedział się o "świętych księgach" sprzed 8000 lat!
Boski Hermes Trismegistos jest poważany także przez Arabów i został opisany w Świętym Koranie jako Prorok Idris. Za "zaginionego patriarchę", następcę proroka Henocha i Noego uważali go z kolei niektórzy Ojcowie Kościoła, zaś w renesansie, wraz z rozwijającym się w Europie zainteresowaniem hermetyzmem, dla wielu myślicieli (jak Giordano Bruno) legendarny mędrzec był jednym z oświeconych przedchrześcijańskich proroków. Hermetyzm uznaje, że człowiek dzięki wiedzy (gnozie) może nie tylko kontrolować siły natury, ale też osiągnąć boski status: "Oto ostateczne dobro dla tych, którzy otrzymali wiedzę - stanie się bogami" - mówi traktat "Poimandres".
Kult Hermesa ma swoje kolejne odsłony w około VI wieku przed erą chrystową, gdy Pitagoras i jego uczeń, Kyros z Zarax podróżowali przez pustynie Grecji, by odnaleźć nauki słynnego Hermesa Trismegistosa. Po kilku dniach nieustannej wędrówki do pewnego misteryjnego miejsca, natknęli się oni na młodego człowieka niosącego skrzydlaty pastorał z owiniętymi wokół niego dwoma wężami. Człowiek ten ubrany był w strój chłopski. Oznajmił on Pitagorasowi, że to on jest Hermesem, po czym wbił swój pastorał w ziemię, powodując gwałtowne przemieszczenia się piasku i jakby ożywienie wężów na pastorale. Te przemówiły do wielkiego matematyka oraz astrologa i mianowały go godnym następcą Hermesa, po czym otrzymał on Kaduceusz, czyli wspomniany wcześniej magiczny artefakt. Podczas mianowania i wtajemniczenia Pitagorasa, boskie węże Kaduceusza powiedziały, że trzymają klucz do tajemnic życia i od tego odnowił się potężnie się Kult Hermesa, a Pitagoras został jednym z największych hermetystów swoich czasów. W kręgach hermetycznych uważa się, że hierofant zstąpił z niebios aby dopełnić naukę i wtajemniczenie Pitagorasa.
THOT (DŻEHUTI)
Tot (Thoth, Thot, Tehuti, Dżehuti) – egipskie bóstwo Księżyca, patron mądrości, zaliczany go do bogów-stwórców i uważany za wynalazcę egipskiego pisma – hieroglifów, kalendarza, a także arytmetyki, geometrii, muzyki, liczby i rysunków. W związku z tym jest przede wszystkim opiekunem i patronem pisarzy oraz ludzi nauki i sztuki. Thoth w dawnej mowie egipskiej Dżehuti to bóstwo mądrości i wiedzy, pisma, hieroglifów, nauki, magii, sztuki,, medycyny, botaniki, astrologii, numerologii, sprawiedliwości (sądu) i śmierci. Thoth jest głównym opiekunem miasta i regionu Hermopolis, a jego małżonką jest bogini Ma'at, ucieleśnienie prawdy, harmonii i porządku. W okresie predynastycznym (6000 - 3150 pech) Thoth czczony na terenie Delty, dość wcześnie należy do bóstw bardzo ważnych w religii i duchowości oraz magii egipskiej. Jako Władca Księżyca zastępuje na nocnym niebie nieobecne Słońce i przy Atumie-Re pełni istotną funkcję towarzyszącą, sprawując nadzór nad porządkiem cyklu astralnego. Stąd też często przypisywana mu rola sędziego, w funkcji bóstwa księżycowego zwany jest „Panem Rachunków” i „Rachmistrzem Lat”, gdyż na podstawie faz Księżyca układano kalendarz. Znany także jako mag lub archimag (arcymag) oraz lekarz bogów nieba oraz ludzi (żywych i umarłych). Kojarzono z nim dwa różne zwierzęta i dlatego przedstawiany jest w postaci zarówno ibisa, jak i pawiana (bądź też człowieka z ich głową).
Nazwa Thoth (czy Thot), wymawiana jako „tot”, jest greckim imieniem nadanym egipskiemu bóstwu, którego prawidłową nazwą jest Dżehuti (a występującego też pod nazwami Tahuti, Tehuti, Zehuti, Techu, Tetu). Niekiedy zwano go również Semsu, tj. „Stary” (Stary Hermes). W epoce Starego Państwa centrum jego kultu znajdowało się w Hermopolis – stolicy XV nomu Górnego Egiptu, którego znakiem był pawian. O doniosłości kultu bóstwa w tej epoce świadczy wymownie fakt, iż królowe (małżonki faraonów) nosiły tytuł jego kapłanek. Jeszcze w okresie ptolemejsko-rzymskim często noszono amulety z wyobrażeniem Thota-ibisa masowo wyrabiane z barwnego fajansu. W niektórych wersjach mitu o powstaniu świata, Tot utożsamiany jest z praptakiem, który złożył jajo w pracoceanie Nun (czyli w pramaterii). Przy wykorzystaniu magicznych zaklęć Thot miał być nawet stwórcą bogów i ludzi, uczestniczył w przywróceniu do życia Ozyrysa, nauczył też Izydę wpływania na niekorzystne wydarzenia. W mitycznym konflikcie dobra i zła początkowo stronnik Seta, potem – Ozyrysa i Horusa. Leczył Seta i Horusa z ran, które sobie wzajemnie zadali, a następnie pośredniczył jako rozjemca w ich sporze. Do jego późniejszych zadań należało pilnowanie lewego oka Horusa, przy którym trzymał straż w postaci psa lub ibisa.
Legenda przypisuje Thothowi autorstwo Księgi umarłych, zatem tematyka śmierci i umierania, bóstw czy aniołów sądu pośmiertnego oraz zaświatów, piekieł i niebios jest mocno zaznaczona w naukach hermetycznych. Thoth w zaświatach skazuje tych, którzy krzywdzili zwierzęta, jest także pomocnikiem („sekretarzem”) Ozyrysa podczas ceremonii sądzenia zmarłych (ważenia serc) na sądzie pośmiertnym nad duszami. Według niektórych pism jest bratem-małżonkiem bogini prawdy i sprawiedliwości Maat, ale np. w kosmogonii ozyriackiej towarzyszył na niebie Izydzie jako jej brat. W mitologii greckiej identyfikowany z Hermesem i w tym wcieleniu w okresie hellenistyczno-rzymskim nazywany Trismegistos („trzykroć największy”). Pod tym imieniem krążył w starożytności zbiór rozpraw greckich (tzw. pisma hermetyczne), zawierający systematyczny wykład ówczesnej teologii i magii.
Thoth (Dżehuti) pierwotnie czczony w centralnej części kraju z ośrodkiem w Chemenu (Hermopolis), po zjednoczeniu Egiptu w końcu IV tysiąclecia p.e.ch., znalazł się w kręgu głównych postaci egipskiego panteonu skupionego wokół Wielkiego Boga-króla (Horus). Według mitu Tot jest synem Horusa zrodzonym z głowy Seta, obok Maat i Seszat — jest uosobieniem wszelkiej wiedzy, zwłaszcza astronomiczno-matematycznej, takiej jak astrologia i numerologia, jest patronem czasu i kalendarza (jednym z jego atrybutów w ikonografii jest Księżyc w dwóch różnych fazach, pierwszej i trzeciej kwadrze), wynalazcą i patronem pisma i ksiąg (innym atrybutem jest paleta pisarska). Thoth przedstawiany jest jako ibis, król z głową ibisa, bądź jako pawian. Tot czy Thoth, to jedna z głównych i najstarszych boskich form w religii egipskiej, grecka wersja staroegipskiego imienia Dżehuti, odpowiednik greckiego Hermesa.
Praktyka z energiami faz księżycowych, szczególnie pełni i kwadr oraz dokładniej z energią każdego dnia księżycowego, to podstawa dla wchodzenia w praktyczne doświadczenia starego egipskiego bóstwa magii Thotha, który wedle hermetycznych legend zrodził się z ust Boga Ra (Słońca), stworzony Mocą Słowa, Logosu, na początku samego aktu stwarzania. Thot dzięki temu, że jako bóstwo został stworzony, zwany jest Bogiem bez Matki. Thoth jest mocno skojarzony z Prawdą, zwany jest Władcą Prawdy, a także z boskim porządkiem, boskimi zakonami oraz boską sprawiedliwością i porządkiem niebios. Grecy w swoich misteriach czczą Thotha jako dawcę wszelkiej wiedzy ziemskiej i niebiańskiej. Thoth zarządza zarówno ziemskimi eterycznymi bibliotekami jak i zbiorami ksiąg w sferach niebiańskich. Thot w bibliotekach posiada magiczne księgi dla wtajemniczonych przyszłych pokoleń i epok, nie tylko takie, które już były albo są dostępne. W niebiańskim pałacu Thotha nauczane są magiczne forumuły oparte na recytacjach, które zapewniają całkowitą ochronę przed siłami demonów, które chcą ludzi powstrzymać od powrotu do niebios i wejścia do Raju Boga. Kapłani Thotha we wszystkich czasach są najbardziej wykształconymi istotami w każdej nieomal dziedzinie wiedzy jaka jest dostępna.
Thoth, a także Hermes Trismegistos jest wysokim magicznym bóstwem, a do tego posiada wszystkie znane magiczne moce w pełni rozwoju i aktywności, stąd jest przywoływany na pomoc jako ucieleśnienie mocy nadprzyrodzonych. Thot pełni funkcję poufnego doradcy wszystkich bóstw niebiańskich, a także jest posłańcem bogów do niższych światów, w tym dla rodzaju ludzkiego, stąd jego utożsamianie z Hermesem w dawnej Grecji i jej ezoteryzmie. W każdy Nowy Rok celebrowane jest na cześć Thotha wielkie święto "Władcy Niebios".
PSYCHOPOMP
Psychopomp - w staro greckim ψυχοπομπóς psychopompós, a po łacinie psychopompus czyli ‘przewodnik dusz’ – to w religii hermetycznej istota (anioł, bóstwo, duch, zwierzę), której zadaniem jest odprowadzenie lub przeniesienie duszy zmarłego człowieka do świata pozagrobowego. W wielu kulturach szaman, czarodziej lub magusz spełnia również rolę psychopompa. Mag hermetyczny czy szaman nie tylko towarzyszy duszy zmarłego, ale też pomaga przy narodzinach, sprowadzajać duszę noworodka na świat. W starożytnych wierzeniach psychopompami są m.in.: Hermes, i Charon (Grecja); Anubis (Egipt); walkirie (Skandynawia); Weles (Wołos; Słowianie); Yama (Indie). W snach oraz wizjach, jako zapowiedź śmierci, pojawia się pod postacią mądrego mężczyzny lub mądrej kobiety. Psychopomp często przedstawiany jest w sztuce sepulkralnej i świątynnej w postaci zwierząt. Zwykle są to ptaki (kruki, wrony, orły, wróble, sowy, kukułki), konie, jelenie, koziorożce; psy lub wilki, owady (pszczoły). Szczególnym psychopomposem jest mistyczny jednorożec.
ANKH (ANCH) - HIEROGLIF MAGICZNEJ OCHRONY
Znak Ankh to w hermetyzmie jak i mitologii egipskiej hieroglif oznaczający życie, wieczne życie, moc życia, a także płodność. Ankh jest magicznym znakiem i amuletem ochraniającym zarówno w życiu doczesnym, jak i życiu pozagrobowym. Wyglądem przypomina duże T z pętlą lub kółkiem (trzymany przez bogów) u góry. Stał się egipskim znakiem życia oraz symbolem i atrybutem wszystkich wiecznie żyjących bóstw, a w szczególności Thotha, a co za tym idzie Hermesa i Merkurego. Ankh jest symbolem dobrego zdrowia, powodzenia i bogactwa oraz długiego życia i nieśmiertelności. Ankh jest też symbolem pojednania z niebiańskimi bóstwami w zaświatach, dając tym samym wieczne i szczęśliwe życie. Posiadaczami „życia wiecznego” są niebiańskie bóstwa, które obdarzają nim śmiertelnych. Magowie, kapłani i szamani kultywujący udzielanie strumienia Ankh śmiertelnym za pośrednictwem bóstw nieba zwykle noszą przy sobie dwa krzyże Ankh. Jako jeden z wielkich amuletów starożytnego świata uważany jest za potężny talizman chroniący posiadacza przed złymi siłami degeneracji i upadku.
Interpretacja poszczególnych części tego symbolu mówi o wiecznym życiu (zaokrąglony koniec) oraz planie materialnym (krzyż poniżej). Dlatego też Anch utożsamiany jest również z rzeczami materialnymi takimi jak: woda (w Egipcie wierzono, że woda regeneruje życie, linia pionowa), powietrze (linia pozioma) czy słońce (koło). Z powodu swego imponującego wyglądu Ankh jest używany w wielu praktykach religijnych i rytuałach, które wiązały się z królewskością. Anch interpretowano też często jako boskie Słońce (okrąg lub pętla u góry) wschodzące nad Nilem (linie na dole) lub niebiańskie źródło Nilu (rzeki) spływającego poprzez zaświaty (linia pozioma). Anch wykonywany jest ze złota lub miedzi, z gliny lub z drewna, a na początku powinien być ofiarowany bóstwu Thotha, Hermesowi. Nie wolno wykonywać Ankh ze srebra (z metalu księżycowego), gdyż Ankh jest magicznym hieroglifem Słońca. Ankh jest symbolem mistyczno-magicznym, nie powinien być noszony ani używany przez osoby, które nie przeszły dotąd magicznej inicjacji u wtajemniczonych kapłanów wysokiej magii hermetycznej, w tym nie przeszły rytualnych oczyszczających kąpieli i obmywań inicjalnych.
MAGIA HERMETYCZNA
Magia Hermetyczna jest najwyższą tradycją magiczną opartą na założeniu, że magia jest przewidywalną siłą i potęgą, którą można mierzyć i kontrolować - z boską pomocą, oczywiście. Hermetycy często używają naukowych lub filozoficznych wywodów aby bardziej skutecznie praktykować magię, często kładą silny nacisk na formuły, złożone rytuały, oraz istotne dla magii akademickie pryncypia. Magowie hermetyczni mogą sprowadzać żywiołaki, używać kręgów hermetycznych i bibliotek hermetycznych. Myśl przewodnia każdej ze szkół nazywana jest "paradygmatem" lub "pryncypium", i reprezentuje podstawowy punkt widzenia, według którego uczniowie inicjowani (mystai) danej szkoły czy tradycji praktykują magię. Pierwszą szkołą magiczną jest klasyczny hermetyzm, który odniósł wielki sukces w starożytnym świecie antycznym, a hermetcyzni klasycy wierzą w mądrość starożytnych. Drugą szkołą jest orficki hermetyzm oparty na magii pieśni i śpiewu oraz gry na instrumentach magicznych działający od około XIV wieku p.e.ch. Trzecią szkołą hermetyzmu i magii hermetycznej jest tradycja pitagorejska oparta na Trójwiedzy zwanej także Wiedzą Potrójną: arythmologii (numerologii, gematrii), astrologii oraz chirologii.
MAGIA - CZARODZIEJSTWO
CZARODZIEJSTWO (ang. Witchcraft) - Dzianie się czarów; sztuka magiczna uprawiana przez Czarodziejów i Czarodziejki. Czarodziejstwem nazywamy zespół tradycyjnych wierzeń animistycznych oraz praktyk i czynności magicznych skoncentrowanych wokół osób zwanych czarodziejami lub czarodziejkami, które posiadają nadprzyrodzoną moc ochraniania ludzi przed działaniem złych sił oraz pośredniczenia między światem duchów a człowiekiem. Czarodziejstwo stanowi formę starożytnego kultu religijno-ezoterycznego czy hermetycznego występującą w szerokim zasięgu geograficznym. Generalnie, czarodziej/ka to osoba praktykująca magię, wtym okultyzm/hermetyzm.
Wiedza ludów starożytnych stawia czarodzieja i/lub czarodziejkę w rzędzie istot wyraźnie obdarzonych nadprzyrodzonymi właściwościami, dzięki którym posiadają oni zdolności władania siłami przyrody, wizjonerstwa oraz bezpośredniego obcowania ze światem istot nadprzyrodzonych (bóstw nieba i duchów światów pośrednich, astralnych i eterycznych). To określa rolę czarodziejów w życiu dawnej społeczności. Czarodzieje i czarodziejki od starożytności, we wszystkich kulturach, zwykle są rozpoznawani na podstawie wrodzonych darów czy zdolności magicznych (dar okultystyczny, dusza szamańska, inkarnacja duszy maga etc).
Czarodziejstwo to sztuka magiczna związana z Przyrodą, a ściślej z pięcioma Żywiołami Przyrody. Czarodziejstwo jest bardzo starożytne i jest esencją dawnych wierzeń oraz religii ludowych związanych z Przyrodą, w tym druidyzmu, hinduizmu, brahmanizmu, tantrika, śakta, śaiwa, waidika, puranika, mazdaizmu, sinto (shinto), taojiao, słowiaństwa, huny, voodoo, maga margah (magia indyjska i perska). Czarodzieje i czarodziejki praktykują czarodziejstwo zwykle w grupach, w kręgach, na zgromadzeniach czy sabatach. Wiedza tajemna taradycji czarodziejskich przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, głównie ustnie w relacji z Mistrza (Magusz, Maghawan, Daoshi) na Ucznia (Czela/dnika), a czerpana jest z wnikliwego obserwowania Przyrody i Żywiołów, także z doświadczeń magicznych przodków (mędrców, rodów).
Klasyczna, tradycyjna Magia pochodzi z obszaru dawnej Persji i Indii, a przybyła do Europy przez Grecję dając rozwój tradycji hermetycznych a potem okultystycznych. Jakieś 95 do 98% praktyk magicznych, czarodziejskich, to praktyki białomagiczne (śuklamagah) a zaledwie jakieś 2 do 5% to praktyki określane jako czarnoksięskie (jaduthunah czytane jako dźadu-thuna). Podobnie jest w oryginalnym systemie VooDoo z Dahomeju i Haiti. Magia ze źródeł perskich i indyjskich od zawsze opiera się na Trójwiedzy czy Wiedzy Potrójnej czyli na trzech naukach stosowanych łącznie: astrologii, numerologii i chirologii. Ta sama Wiedza Potrójna jest podstawą hermetyzmu czyli nauk szkoły Wielkiego Hermesa i jego magicznej małżonki, Potrójnej Wielkiej Bogini Hekate (Thea Hekate) oraz tradycji orfickiej i pitagorejskiej...
Magowie dzielą wspólne ideały i pryncypia, uznają animizm, panteizm i politeizm; zwykle nie nawracają ani nie namawiają do przyłączenia się, a wręcz przeciwnie, to osoby kandydydujące na Adeptów (Inicjantów) muszą trafić do grupy idąc za głosem serca lub za głosem Bóstwa (Loa), Boga czy Bogini wołających swoje dzieci lub swoich posłańców (zwiastunów). Magowie często łączą aspekty takie jak politeizm i monoteizm w jedno, tak jak fizycy łączą teorie falową z teorią kwantową! Magowie pracują z siłami Przyrody tak samo jak i z ceremonialnymi rytuałami Bóstw Nieba. Symbolem ścieżki magów jest piramida siedmiostopniowa, a podstawą praktyki jest relacja i więź inicjacyjna pomiędzy Magiem, a uczniem i czeladnikiem. Magowie tworzą świątynie Ognia podtrzymując magiczny Płomień Ognia! Mag szuka na ucznia osoby z magicznymi (okultystycznymi) darami/talentami, i takich tylko kształci oraz ćwiczy.
Pojęcia skojarzone: cudotwórstwo, czarowanie, czarostwo, czary, magia, praktyki magiczne, sztuka magiczna, sztuka czarowania, sztuki magiczne, sztukmistrzostwo, czar, urok, uroki, formuła czarodziejska, zamawianie, zauraczanie, klątwa, praktyki czarodziejskie, przekleństwo, przeklęcie, sztuka czarodziejska, sztuka czarowania, sztuka magiczna, uroczenie, wieszczenie, przepowiadanie, wyklęcie, zaklęcia, zaklęcie, energizowanie, ładowanie, magnetyzowanie, odsyłanie, nasyłanie, odczynianie...
Zauraczanie --- Odczynianie....
"Ziemia moim ciałem, Woda moją krwią;
Powietrze oddechem, Ogień siłą mą!"
"Armaiti, Anahita, Attar, Wayu!
Ahura Mazda, Ahura Mazda!"
"Zstąpaj lekko po tej Ziemi, Delikatnie wdychaj Wiatr;
Otul się miękkością Wody, Czule muśnij Ognia Płomień!"
KSIĘGA ŚWIATŁA MYSTA I MAGA HERMETYCZNEGO
Księga Światła (ang. The Book of Light) – w magii tradycyjnej jest zbiorem nauk duchowych, tekstów mistycznych oraz tekstów rytualnych i opisów rytuałów przekazywanym inicjowanym przez kapłanów (kapłanki) lub arcykapłanów (arcykapłanki). Księga Światła lub czasem Księga Świateł przekazywana jest po akcie inicjacji czyli magicznym przyjęciu do grupy czy wspólnoty praktykującej magię. W tradycyjnych liniach przekazu magów obowiązuje zasada, że można dopisywać nowe elementy lecz nie można niczego usunąć z Księgi Światła. W szkółkach magizujących i magię udających powstałych współcześnie ta prastara zasada nie zawsze obowiązuje, ale zawsze lepiej się jej trzymać. Mag bowiem oraz Adept (Inicjant, Myst) nie gubi ani wiedzy ani umiejętności.
Księgę Światła można zaczerpnąć tylko od solidnie praktykujących Magów, nie może to być zlepek notatek z dowolnego źródła ani zapiski napisane samemu jedynie z własnych uzmysłowień. Istnieje wiele opublikowanych starych Ksiąg Światła napisanych na użytek osób praktykujących sztuki magiczne. Księga Światła lub Świateł to zawsze mistyczny i duchowy przewodnik dla osób praktykujących magię. Często za Księgę Świateł mylnie uważa się dziennik magiczny w rodzaju pamiętnika, w którym mag czy magini czarodziej/ka dokonuje zapisów na temat własnych doświadczeń, przemyśleń, stosowanych zaklęć bądź całych rytuałów. Księga Świateł to raczej solidny podręcznik z tajemną wiedzą i opisem rozmaitych paraktyk jakich uczono w grupie Adeptów. Niektóre nurty magiczne zwane liniami solarnymi używają Złotej Księgi lub Księgi Złotego Blasku, gdyż odnoszą się do światła słonecznego pojawiającego się w czasie złotego świtu i złotego zmierzchu, kiedy to są najlepsze godziny dnia na rozmyślania, medytacje czy recytowanie formuł magicznych, łączność z bóstwami lub aniołkami (duszkami).
Pierwsze mistyczno-magiczne zapiski są tak stare jak sama sztuka pisania, a może cudownie jeszcze starsze. Najstarsze spisane teksty zaklęć dobrze udokumentowane na Bliskim Wschodzie pochodzą ze starożytnej Mezopotamii. Gliniane tabliczki z zaklęciami, pochodzące z miasta Uruk datowane są na V-IV wiek p.e.ch. Tradycja spisywania tekstów zaklęć i rytuałów istniała również na terenach starożytnego Egiptu i Grecji. Egipscy kapłani przechowywali w swoich bibliotekach magiczną i teologiczną wiedzę spisaną na papirusach, choć tradycja przekazu ustnego była równie ważna, a do pewnego okresu nawet ważniejsza. Podobnie czynili Grecy i Rzymianie. Dobrym przykładem antycznych magicznych utworów jest zbiór tekstów zwany Greckimi Papirusami Magicznymi, zawierający hymny, rytuały i magiczne zaklęcia.
Starożytne tradycje kontynuowano również w europejskim Średniowieczu. Powstały wtedy magiczne księgi zwane grimuarami. Jednym z najbardziej znanych jest Klucz Salomona. Według legendy zawiera on wiedzę króla Salomona, dotyczącą panowania nad demonami (dżinami, szedami). Innymi znanymi tego typu księgami są np. Księga Świętej Magii Abramelina Maga oraz Grimorium Verum. Średniowieczne grimuary zawierają zazwyczaj instrukcje, jak wykonać amulety, talizmany i magiczne narzędzia, jak spętać demony (dżinny, szedy, szatany) oraz jak wezwać anioły oraz w jaki sposób zaprosić je do spełnienia naszych życzeń. Najczęściej możemy w nich znaleźć także wzory magicznych kręgów, tabele z hierarchiami demonów oraz aniołów oraz ich pieczęcie. Magowie jak i kabaliści również mieli swoje grimuary zwane Księgą Światła lub Księgą Blasku (Zohar to Księga Blasku) i choć nawet jak ma mniej wspólnego z magią ceremonialną niż znane w historii grimuary, to jednak można powiedzieć, że magia współczesna w swoisty sposób kontynuuje tradycje tych pradawnych magicznych ksiąg.
Istnieje dość powszechne przekonanie, że Księga Światła powinna być przepisana bądź napisana ręcznie, w ten sposób, że uczeń zapisuje to, co dyktuje Nauczyciel, Kapłan/ka czy Mag/ini. Nie ma generalnie jednolitego poglądu w sprawie wyglądu Księgi Światła czy użytych materiałów, z jakich wykonano księgę, chociaż dawne księgi zawsze były bardzo eleganckie i ozdobne. Zależy to od inwencji i szczodrości jej właściciela. Ręczne spisywanie i przepisywanie zaklęć i rytuałów to nie tylko tradycja. To także sposób wzmocnienia energetycznego danych zaklęć poprzez własny wysiłek i zaadresowaną na ten cel energię życia. To także pokazanie jak ważna jest dla nas ta księga, nauki i praktyki. Zarówno sama Księga Światła, jak i pióro czy długopis, którym jest ona spisywana, powinny służyć tylko do tego jednego celu.
Ludzie praktykujący Magię zdają sobie sprawę, jak ważne jest poprawne wypowiedzenie zaklęcia czy odtworzenie rytuału. Najmniejsza pomyłka lub zapomnienie zaklęcia w trakcie jego wypowiadania może mieć opłakane skutki. Czasem, chcąc odwołać zaklęcie, trzeba wszystko powiedzieć od końca do początku. Bez tekstu nie jest to raczej możliwe, a przynajmniej jest trudne, dlatego magiczne słowa i rytuały zaczęto spisywać. Po pierwsze, by nie dopuścić, by szlachetna dobra Magia została zapomniana. Po drugie, by nie stwarzać w praktyce niepotrzebnych nieporozumień w energiach, nie osłabiać rytuałów.
Księgi tego typu były mocno strzeżone z uwagi na ich treść, gdyż były tam spisane metody działania właścicielki bądź właściciela Księgi Światła (Blasku), czyli opis wszystkich narzędzi, jakimi władają w świecie Magii. Zaklęcia, przepisy na magiczne ziołowe eliksiry czy spisane rytuały to swego rodzaju pamiętnik wiedźmy lub wiedźmina a raczej książka naukowa i filozoficzna oraz liturgiczna z przepisami do pracy. W czasach, gdy czarodziejki oraz czarodziejów skazywano na śmierć, posiadanie takiej księgi w domu wiązało się z wielkim ryzykiem, zatem bywały dobrze schowane w leśnych dziuplach w drzewach lub jaskinich i katakumbach.
Znaleziono około dwustu tego typu ksiąg czy podręczników, które datowane są z okresu od XV do XX wieku. Niektóre nurty mistyczno-magiczne zapiski z okresu nauki tytułowały jako Złotą Księgę lub jako Księgę Złotego Światła. Tego typu księgi dzielimy na dwa rodzaje. Jeśli osoba działa w magii ma własną Księgę Światła i rozwija ją oraz prowadzi samodzielnie. Potem może ją podarować komuś zaufanemu, będzie kontynuował jej ścieżkę jako uczeń następca, jednak osoby bez upoważnienia nie powinny zaglądać do takiej Księgi Światła (Blasku). Tak działo się i dzieje w rodach czarodziejek, gdzie wiedza magiczna przechodzi z matki na córkę lub z babci na wnuczkę. W przypadku większych zakonów czy bractw, w Księdze Światła spisane są także zasady i rytuały dla całej społeczności adeptów i magów. Tak jest w przypadku zarówno solarnych jak i księżycowych zakonów magów, gdzie istnieją Księgi Światła będąca wzorcem ale i kompendium ich wiedzy przenoszonej z pokolenia na pokolenie przez kolejne roczniki szkolonych adeptów.
Księga Światła jest przekazywana nowemu adeptowi czy adeptce przez Arcykapłankę lub Arcykapłana jakiś czas po udzieleniu rytualnej inicjacji i tradycyjnie powinna być przepisywana ręcznie, bezpośrednio z księgi nauczyciela i w jego domu lub w miejscu nauki. Ręczne przepisywanie magicznych ksiąg nie jest nowym pomysłem. W XIII wieku, w jednym z najstarszych grimuarów zwanym “Liber Juratus” (pierwszej “Liber Spiritum”, czyli “Księdze Duchów”) mowa jest o konieczności ręcznego przepisywania inkantacji i zaklęć. Magowie mocno trzymają się tradycji ręcznego przepisywania Księgi Światła, choć nie we wszystkich szkołach magicznych nalega się na przepisywanie jej u arcykapłanów w domu. Czarodzieje i czarodziejki to ludzie praktyczni, więc jeśli sytuacja nie sprzyja tej tradycji, to możliwe jest znalezienie innego rozwiązania, ale wydaje się to bardzo wyjątkową sytuacją.
Warto pamiętać, że zarówno w kręgach magicznych czy okultystycznych i hermetycznych jak i wśród osób zajmujących się bocznymi odnogami szkół magii czy ezoterycznymi tradycjami pogańskimi, Księga Światła nie jest typem kanonicznej Biblii, w której nic nie można dopisać. Wiedza Tajemna to przecież nie religia, której oddajemy cześć, tylko szkoła hermetyczna, ezoteryczna czy okultystyczna. To narzędzie, w którym wskazane jest dopisywanie nowych rozdziałów i poszerzanie wiedzy poprzez nowe wypróbowane metody (choć starych raczej nie należy zmieniać). Taka Księga Światła to wiedza, która nie może zaniknąć, a spisywanie i przepisywanie Księgi Światła, często w wielu tomach to stary zwyczaj związany z nauczaniem nowych adeptów i mystów (inicjantów). Kto nie notuje, ten się nie uczy - mawiano w szkołach magów i czarodziejów.
Tworząc pierwszą księgę w procesie uczniostwa najważniejsze, by pomyśleć o jej bezpieczeństwie, a raczej bezpieczeństwie treści w niej zawartych. W środku Księgi Blasku znajdują się nasze narzędzia, którymi czynimy wpływ i modelujemy świat. Warto zabezpieczyć je pieczęcią ochronną na okładce (np. Pieczęcią Siedmiu Archaniołów bądź ochronnym pentaklem). Dobrze dopasować znak do własnego charakteru i energii. Warto taką księgę podpisać na stronie tytułowej. Raczej nie trzymamy jej w widocznym miejscu i nie spisujemy jej w zatłoczonym pociągu. Kontakt z nią to także pewien mistyczno-magiczny rytuał.
Kabalistyczny Sefer ha-Zohar - Księga Blasku - jest napisany po aramejsku i hebrajsku. Dzieło spisał prawdopodobnie Mojżesz z Leonu, ale zawiera ono także fragmenty wcześniejszego pochodzenia. Środowiska ortodoksyjne przypisują jednakże autorstwo Zoharu Szymonowi bar Jochajowi, tanaicie z II wieku. Poza komentarzami do wspomnianych ksiąg zawiera rozważania, interpretacje halachy, traktaty o chiromancji i fragmenty filozoficzno-mistyczne. Do dnia dzisiejszego pozostaje podstawowym tekstem żydowskiej mistyki i średniowiecznej kabały (kabbalah). Poruszane są w nim zagadnienia natury Boga, powstania i kształtu świata, natury duszy, grzechu, odkupienia, dobra i zła oraz pokrewne. Refleksja filozoficzna i religijna może być podstawą Księgi Światła, włącznie z metafizycznymi i mistycznymi wglądami czy refleksjami. Treść ZOharu to: W II wieku na ziemi Izraela przechadzają się mistrz Miszny rabbi Szymon bar Jochaj z synem Eleazarem, przyjaciółmi i uczniami. Toczą oni rozmowy na temat rozmaitych spraw ludzkiej i boskiej natury.
Magia właściwa często nazywana Magią Jasną (Śukla Maga) lub Magią Białą używa Księgi Światła lub Blasku, jednak szkoły mroczne pochodzące od sił ciemności, od demonów (szedim, dżinnów) i szatanów czy szajtanów zwykle używają nazwy Czarna Księga lub Szara Księga albo Księga Cienia lub Księga Cieni. Trzy rodzaje mrocznej, demonicznej magii odnoszone są do trzech kolorów mroku: szarości, brunatnego (bury) oraz czerni, najbardziej znanej jako barwa sił ciemności i zła.
Rekomendowane dla zainteresowanych i początkujących dzieła hermetyczne z XX wieku:
Alice A. Bailey - Wszystkie tomy nauk hermetycznych
Helena Roerich - Wszystkie tomy nauk hermetycznych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz