Shin-Tou - Sintoizm jako praktyka Tao Nieba
Shintō (jap. 神道 shintō, kami-no michi?) lub kannagara-no-michi (jap. 神ながらの道 droga bogów lub droga bóstw (aniołów), pol. także shintoizm, sintoizm) – tradycyjna religia i droga duchowa Japonii oparta na historii i mitologii japońskiej, charakteryzująca się różnorodnością przejawów i kultów. Wierzenia shintō nie mają wspólnego kanonu, jedynej organizacji, ani jedynych świętych ksiąg. Zwrot kannagara-no-michi jest słownikowo przedstawiany jako synonim shintō i "drogi bogów", ale według wydawnictw specjalistycznych, oznacza "w zgodzie z wolą bogów, niebian". Był używany m.in. w celu odróżnienia ortodoksyjnego shintō świątynnego od grup politycznych i wierzeń popularnych. Centralnym dla shintō pojęciem są bóstwa kami.
 |
| Lalitamohan-Ji - Mistrz Jogi, Tao i Shinto |
Japońskie słowo shintō (神道) - wymawiane po chińsku shéndào (shen tao) - czyli Tao Nieba, składa się z dwóch znaków. Pierwszy z nich (shin), czytany po japońsku kami, oznacza "bóstwa", "bogów", "święte duchy", "aniołów" w rozumieniu i tradycji japońskiej. Drugi znak (to) ma odczytywany po japońsku jako michi (do) - oznacza "drogę", "sposób postępowania". Oba znaki złożone w jedno słowo, zgodnie z zasadami języka japońskiego, mają czytanie sino-japońskie shintō. Po raz pierwszy zostało ono wymienione w najstarszych kronikach japońskich Nihon-shoki, ale obecnego znaczenia nabrało ostatecznie znacznie poźniej, w XIII wieku. Należało bowiem wprowadzić rozróżnienie tych tradycyjnych wierzeń japońskich od znanych już w całym kraju: buddyzmu i konfucjanizmu.
Słowo chińskie shéndào (shen tao), pisane tymi samymi znakami, było rozumiane w odmienny sposób przez konfucjanistów (w sensie mistycznych praw natury i w odniesieniu do drogi prowadzącej do grobu), taoistów (w sensie magicznych sił specyficznych dla tej szkoły myślenia) i chińskich buddystów (istnieje przypadek nazwania w ten sposób nauki Buddy oraz inny - odnoszący się do koncepcji mistycznej duszy). Żadne z tych znaczeń nie ma związku z wiarą w japońskie kami, ale jak najbardziej w chińskie bóstwa taoistyczne.
Zanim powstały niebo i ziemia w pramaterii rządziła trójca bóstw: Amenominakanushi, Takamimusubi i Kamimusubi. Potem zrodziło się siedem par bóstw, a ostatnia z nich, Izanami i Izanagi, dała życie panteonowi japońskich bóstw i stworzyła świat (Wyspy Japońskie). Zawiłe dzieje mitologiczne kończą się zstąpieniem wnuka bogini Amaterasu na ziemię i objęciem nad nią panowania. Jej potomek, Kamuyamatoiwarehiko, po latach marszu dotarł do centralnej Japonii i w miejscowości Kashihara 11-tego dnia 2-go miesiąca 660 roku p.n.e. objął godność cesarza Jimmu. Według mitologii, obecnie panujący cesarz Akihito jest 125-tym potomkiem bóstw w prostej linii.
Domowy ołtarzyk shintō nazywa się kami-dana (półka bogów rodziny) lub senzo-dana (półka przodków). Mogą się na niej znajdować talizmany przyniesione z pobliskiego chramu lub z pielgrzymki do wielkiego chramu w Ise (Ise-jingū). Układa się dewocjonalia oraz przedmioty należące do wybitnych przodków i krewnych, tabliczki z ich imionami, ale także oferuje się bogom dary w postaci: ryżu, wody, soli, czy ryby. Modlitwa jest bardzo prosta: należy stanąć przed ołtarzem, ukłonić się, kilka razy klasnąć i wygłosić swoje życzenie czy podziękowanie. Do tego celu nie są nawet potrzebne jakieś specjalne słowa, modlitwę można również „pomyśleć”. Istnieją jednak bardziej rozbudowane rytuały duchowej praktyki, modlitwy i czci.
Shinto - droga bóstw, jest religią rdzennie japońską, o charakterze politeistycznym, powstałą w czasach prehistorycznych. Wywodzi się z animistycznych wierzeń ludowych (uznających istnienie duszy we wszystkich przedmiotach, traktujących siły i zjawiska przyrody jako bóstwa). W latach 1868-1945 shinto było oficjalną religią państwową Japonii, powiązaną z kultem cesarza. Wówczas jej centrum stanowiła świątynia Ise Jingu, od prawie 1800 lat najświętszy z wielu tysięcy chramów, pozostający do dziś największym narodowym sanktuarium Japonii. Wyznawcami shintoizmu są w zasadzie wyłącznie Japończycy, chociaż Shinto jest dla Japonii tym samym, co Taoizm dla Chin.
Tradycje duchowe i uzdrowicielskie takie jak aikido, omotokyo, mahikari czy reiki są jak najbardziej powiązane z mistyką i filozofią Shinto - Drogi Bogów i nie powinny być rozpatrywane w kontekście innym niż nauki sintoistyczne. Bardzo charakterystycznym elementem shintoizmu są barwne festiwale – matsuri, odbywające się w mniejszych miejscowościach (lokalne) lub obejmujące swoim zasięgiem dziesiątki tysięcy ludzi, w tym turystów. Do tych większych, ogólnonarodowych można zaliczyć takie święta, jak: Hanami (Oglądanie Kwiatów) czy Obon (Święto Zmarłych). Dość znane jest też Yuki Matsuri (Święto Śniegu w Sapporo). Z okazji Nowego Roku, wszyscy poważni studeni aikido i innych grup sztuk walki czy duchowo-uzdrowicielskich dokonują oczyszczenia Misogi - oddychanie połączone z kąpielą w strumieniu lub morzu...
Go-Shintai
Go-shintai (jap. 御神体 dosłownie "szacowne ciało boga, bóstwa") – w shintō symboliczny, materialny obiekt czci, w którym ma przebywać "duch kami" (shinrei). Obiektem może być zarówno obiekt przyrodniczy, np. góra, drzewo, kamień, wodospad itd., jak i przedmioty specjalnie w tym celu wykonane przez człowieka. W shintō do rzadkości należą wizerunki antropomorficzne, w kulcie świątynnym go-shintai stanowią najczęściej takie przedmioty, jak miecz, lustro, kula lub tyczka, umieszczane w głównym budynku zespołu świątynnego, zwanym honden. Pomimo że honden potocznie określany jest jako siedziba bóstwa, według tradycyjnych wierzeń shintoistycznych duch kami nie przebywa w tych obiektach na stałe, lecz musi zostać przed dokonaniem obrzędów wezwany ze "świata kami". Go-shintai umieszczane w świątyni określa się również terminem katashiro.
Amaterasu
Amaterasu (jap. 天照 Świecąca na niebie), Amaterasu-ōmikami (jap. 天照大神, 天照大御神 Wielki i Święty Duch Świecący na Niebie) – japońska bogini (anielica) słońca, narodzona z lewego oka boga Izanagi i wyznaczona przez niego do panowania na Wysokiej Równinie Niebios, główne bóstwo shintō. Siostra władcy oceanu i boga burz Susanoo oraz boga księżyca Tsukuyomi. Amaterasu zesłała na ziemię swojego wnuka Ninigi, który dał początek (poprzez swego praprawnuka Jimmu) japońskiemu rodowi cesarskiemu. Uważana jest za dawczynię zdobyczy cywilizacji, takich jak rolnictwo, tkactwo, czy budownictwo.
Jako głównego antagonistę Amaterasu mity przedstawiają jej brata Susanoo, który oburzony jej złośliwością, nieustannie wyrządzał jej dotkliwe szkody. Według najpopularniejszej opowieści pewnego razu, gdy Amaterasu cierpliwie znosiła czyny brata, niszczącego zasiewy, ten wrzucił skórę świeżo odartą z źrebaka do jej tkalni, co doprowadziło do śmierci przerażonych tkaczek. Oburzona tym czynem Amataresu ukryła się w głębokiej pieczarze, zawalając wejście głazem, przez co świat został pozbawiony światła słonecznego i pogrążył się w mroku. Zebrani na naradzie bogowie postanowili ją wywabić z ukrycia; gdy przez jaskinią zatańczyła bogini Amenouzume, wzbudzając powszechną radość zgromadzonych, Amaterasu postanowiła wychylić się z jaskini, by zobaczyć, co jest źródłem takiej wesołości. Wówczas mocarny bóg Amenotajikarao wyciągnął ją na zewnątrz, a pozostali bogowie podstępem uniemożliwili jej powrót do jaskini.
Głównym chramem ku czci Amaterasu jest Ise-jingū (prefektura Mie), gdzie przechowywane jest zwierciadło (zawinięte w płótna) pozostawione przez nią pierwszemu cesarzowi Japonii, Jimmu. Od czasów jego panowania nikt nie ma prawa zajrzeć pod płótna, które są na bieżąco konserwowane, a gdy zewnętrzne warstwy skruszeją, zastępuje się je nowymi. Konstrukcja budynku chramu jest całkowicie wymieniana co 20 lat. Świętymi zwierzętami Amaterasu są koguty.
Aiki Jinja
Aiki Jinja (jap. 合気神社 Aiki Jinja) - chram shintoistyczny (jinja) zbudowany przez Morihei Ueshibę w Iwama, poświęcony idei aikido. Na jego terenie znajduje się dojo (sala do ćwiczeń), którą często określa się jako Dojo w Iwama. Pierwsza jinja była niewielką budowlą zbudowaną w latach czterdziestych XX wieku, druga (znacznie większa), została postawiona naprzeciw pierwszej w 1962. Obie zostały odnowione przez rodzinę Saito w latach 2001-2002, za zgodą obecnego dōshū (jap. 道主?), Moriteru Ueshiby, będącego właścicielem Aiki Jinja. Prace objęły między innymi postawienie ozdobnego ogrodzenia wokół kompleksu oraz głaz z wyrzeźbionym napisem "Aiki Jinja", zaprojektowanym przez Seiseki Abe, mistrza kaligrafii i aikido, który był nauczycielem kaligrafii Morihei'a Ueshiby i nauczycielem shihana Hitohiro Saito.
Każdego 14 dnia miesiąca rodzina Saito gościła dōshū, odprawiano ceremonię religijną w Aiki Jinja (Tsukinamisai). Później w starym dojo odbywało się niewielkie przyjęcie dla uchideshi (stacjonarnych uczniów) i rodziny Saito. Corocznie 29 kwietnia odbywa się wielka ceremonia religijna, odprawiana przez kapłanów Ōmoto, ku pamięci śmierci Morihei Ueshiby 29 kwietnia 1969. Przez lata, rodzina Saito rozwinęła to wydarzenie w wielki dzień dla niewielkiego miasta, jakim jest Iwama, oraz dla aikido. Aby w nim uczestniczyć, do Iwama przybywają setki gości, w tym niektórzy uczniowie ō-sensei'a oraz inni wielcy i sławni mistrzowie aikido. Ceremonia religijna ma miejsce w świątyni, towarzyszy jej tradycyjna muzyka. Następnie odbywa się niewielki rytualny pokaz aikido. Na zakończenie goście są zapraszani na wspólny posiłek na terenie dojo.
Usui Reiki
Reiki (jap. 霊気 reiki, czytamy podobnie jak "lejki") - słowo pochodzi od chińskiego lingqi 灵气 (dawna pisownia: 靈氣 czytamy jak "ling czi"). Pojęcie to oznacza „duchowy wpływ” (np. gór, bogów). Obecnie, pojęcie reiki jest znane dzięki Mikao Usui Sensei metody leczenia, która nazywa się Usui-reiki-ryōhō (jap. 臼井靈氣療法). Jest to system-metoda leczenia za pomocą energii życiowej. „Usui” to nazwisko twórcy tej metody, Mikao Usui. Znak rei 霊 oznacza w języku japońskim „ducha” lub „duszę”, natomiast znak ki 気 jest pojęciem znacznie szerszym. Może oznaczać m.in.: „ducha”, „duszę”, „serce jako uczucie”, „umysł”, „nastrój”, „energię”. W słowie reiki jest odpowiednikiem chińskiego qi (chi) czyli energii życiowej przenikającej wszechświat. Usui Reiki obejmuje bioterapię w pierwszym stopniu, a w drugim stopniu masaże, w tym shiatsu czy sokushindo, pracę na meridianach, a także wiedzę o znakach ochronnych i terapii mentalno-psychicznej (psychoterapii). Trzeci stopień obejmuje tajemne, niebiańskie metody uzdrawiania, synchronizacji i inicjacji nowicjuszy w Rei Ki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz