URAN - na księżycach oceany wody, a w astrologii najsłabsze wpływy
Dwa księżyce Urana mogą mieć aktywne oceany pełne wody. Naukowcy uważają, że znaleźli wyjaśnienie tajemniczego zjawiska. W astrologii Uran jest słaby, ledwie widoczny, i ma bardzo niewielki wpływ z powodu swej słabości.
Planeta Uran to jeden z najbardziej tajemniczych obiektów w Układzie Słonecznym, którego oś obrotu jest znacznie nachylona i znajduje się niemal w płaszczyźnie orbity planety. Oznacza to, że bieguny Urana znajdują się tam, gdzie na większości planet jest równik, a jego księżyce, obserwowane z ziemi, krążą niczym wskazówki zegara, i to właśnie te księżyce spędzały sen z powiek grupie naukowców. Podczas trzech dni obserwacji Urana przez sondę Voyager 2 w 1986 roku, doszło do dziwnych odczytów, zakłócających działanie instrumentów pomiarowych. W tamtym czasie przypisywano to zjawisko "przypadkowemu strumieniowi plazmy z odległego ogona magnetosfery Urana", przez który przeleciała sonda. Po latach wiemy już, że to doraźne wyjaśnienie nie może być prawdziwe, a naukowcy w historii wiele razy musieli zmieniać lub poprawiać oraz uzupełniać swoje nietrafione hipotezy i nawet teorie naukowe.
 |
| URAN - obieg po orbicie (tam gdzie jest w 2028 był w 1944 roku) |
Na przestrzeni ostatnich siedemdziesięciu lat człowiek wysłał w przestrzeń kosmiczną ogromną liczbę sond kosmicznych. Odwiedziliśmy za pomocą mniejszych i większych aparatów wszystkie planety Układu Słonecznego, własny Księżyc oraz księżyce gazowych olbrzymów. Nie zmienia to jednak faktu, że wielkimi zaniedbanymi pod względem eksploracji kosmicznej są dwa lodowe olbrzymy, Uran i Neptun. Jak się okazuje, rezygnując z wysyłania sond kosmicznych w ich kierunku mogliśmy przeoczyć coś niezwykle istotnego. Nawet astrolodzy popełnili błędy po odkryciach Urana i Neptuna, a największy po odkryciu Plutona, który wydawał się być wielokrotnie większy (miał mieć nawet 25 tysięcy kilometrów średnicy, a okazało się, że to tylko ledwie około 2,5 tysiące km, zatem przeszacowano wielokrotnie jego wielkość i wpływy oraz wprowadzono mylne wyobrażenia o jego sile oddziaływania, nieomal w ciągu roku po odkryciu tego ledwie zauważalnego obiektu, deformując odczyty prognostyczne astrologii). Od około 1975 roku trwa ruch prostowania wiedzy astrologicznej na tematy planet pozasaturnicznych, szczególnie jeśli chodzi o Plutona, którego wpływ, siła oddziaływania w astrologii jest średnio dziesięć tysięcy razy mniejsza niż Urana, podczas gdy siła oddziaływania Urana jest średnio 10 tysięcy razy mniejsza niż planety Wenus w czasie maksimum jej jasności i widoczności, zaś 100-250 razy mniejsza niż planet w pierwszej jasności wizualnej (+1 magnitudo). Nie tylko uczeni stricte naukowi się mylą w swych teoriach, metafizykom też się zdarza i to fatalne błędy robić, bo o czymś ważnym zapomnieli.
Cóż zatem mogło wywołać takie zakłócenia instrumentów pomiarowych w okolicy Urana? Nowe analizy zespołu badawczego z Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) wskazują, że odpowiedzią może być istnienie płynnych oceanów na powierzchni jednego lub dwóch księżyców Urana, które powodują wyrzucanie plazmy spod lodowej powierzchni. Na celowniku są dwa księżyce: Ariel oraz Miranda, które pasują do tej teorii czy hipotezy naukowej. Ian Cohen, naukowiec kosmiczny z APL i główny autor nowego badania, powiedział, że takie odkrycie nie byłoby niczym dziwnym:
"Często zdarza się, że pomiary cząstek energetycznych są prekursorem odkrycia oceanicznego świata."
Jedyną sondą kosmiczną, która choć na chwilę zbliżyła się do obu planet był Voyager 2, który został wysłany z Ziemi w 1977 roku. Zbliżyła się ona do Urana na odległość 81.558 km 24 stycznia 1986 roku. Nieco ponad trzy lata później 25 sierpnia 1989 roku Voyager 2 przeleciał w odległości 4500 km od szczytów chmur Neptuna. Od tego czasu żadna sonda kosmiczna nie powtórzyła jego wyczynu. Ludzkość od ponad trzydziestu lat ogranicza się jedynie do obserwacji obu planet za pomocą teleskopów naziemnych i kosmicznych z niskiej niestety orbity. Znacznie lepsze byłoby obserwatorium na powierzchni lub orbicie ziemskiego Księżyca.
