Astrologia Wedyjska - Vedanga Jyotisha

Wedanga Dźjotisza - Astrologia Odwedyjska Maharszi Lagadha

Wielu ludzi na Zachodzie interesuje się astrologią wedyjską, ale myli ją ze współczesną od kilkuset lat astrologią ptolemejsko-hinduską, która zaczęła powstawać pomiędzy II-VI wiekiem e.ch., a zatem bardzo dawno po epoce wedyjskiej i wedantyjskiej dawnych czasów znanych z wysokiego poziomu astronomii i astrologii wedyjskiej oraz z matematyki i numerologii wedyjskiej (Anka Widjam). Nie jest łatwo odróżnić współczesnych astrologów indyjskich (Bharata Jyotisha) i hinduskich (Hindu Jyotisha) od astrologów praktykujących pradawny system astrologii wedyjskiej, Vaidika Jyotisham czyli w spolszczeniu pisząc Waidika Dźjotiszam, Wedyjska Gwiazdologia. Z różnych wykładów i kursów oraz studiów wedyjskich dla praktyków starych tradycji zbieramy tutaj trochę materiału do postudiowania, wtedy łatwiej będzie zrozumieć na czym polegała pradawna astrologia wedyjska mędrów z epoki Rygwedy i Atharwawedy, gdzie jest najwięcej odniesień astrologicznych. 

Wedyjski Gwiazdozbiór Saptaryszi lub Mahayanam - Siedmiu Mędrców - Wielki Wóz

Traktat Vedanga Jyotisha (IAST: Vedāṅga Jyotiṣa), lub Jyotishavedanga (Jyotiṣavedāṅga), jest jednym z najwcześniejszych znanych indyjskich tekstów o astrologii (Jyotisha, w spolszczeniu Dźjotisza lub Dźjotiszam). Zachowany tekst jest prawidłowo datowany na pierwszy wiek drugiej połowy II tysiąclecia p.e.ch., czyli na okolice ponad 1400 lat p.e.ch., ale może opierać się na tradycji rozpowszechnionej szeroko dopiero około 700-600 p.e.ch., czyli w czasach pitagorejskich. Tekst jest podstawą wielu tradycyjnych szkół indyjskiej i wedyjskiej Jyotishah, jednej z sześciu dyscyplin Vedangah. Jego autor jest tradycyjnie nazywany Lagadha, Laghada Rshi (Rishi, Ryszi) czy poważniej jako Lagadha Maharszi. Datowanie klasycznego traktatu Vedanga Jyotisha jest istotne dla datowania tekstów wedyjskich. Vedanga Jyotisha/h opisuje przesilenie zimowe na okres około 1400 p.e.ch. Opis ten został słusznie użyty do datowania Vedanga Jyotisha, a ci którzy umieją czytać, rozumieją, że autor napisał i opublikował dzieło z okazji przejścia gwiazdy Alfa Delfina (a Del) przez Punkt Przesilenia Zimowego, co zresztą wymagało bardzo precyzyjnych pomiarów nieba i solidnych obliczeń matematycznych, z dokładnością sekundarną. Stąd wiemy też, że autor, wedyjski astrolog i Ryszi posługiwał się starożytną Sayana Jyotishą, bo mierzył ruchomy Zodiak Sayanam Raśi. Taka właśnie jest starożytna astrologia wedyjska i powedyjska, Vaidika Jyotisha (Dźjotoisza) oraz Vedanga Jyotisha.

Naukowo, tylko Cakraverti prawidłowo szacuje czas napisania dzieła na podstawie opisu przesilenia zimowego podanego przez autora, i ten jest w przybliżeniu poprawny i przypada na około 1400 rok p.e.ch., chociaż analizując podane fakty o przejściu gwiazdy alfa Delfina, wzdłuż Ekliptyki czy Ravimargah, w rzucie na Ekliptykę, a to na tylnej części gwiazdozbioru Koziorożca było jako granica ruchomych Znaków Zodiaku (Raśi czy Raśi Bhavah), IX i X czyli Znaku Centaura (Strzelca) i Znaku Koziorożca (Kozy, Makarah), możemy podać bardzo dokładny czas przejścia, który naukowo wyliczamy na -1428 rok p.e.ch., a nawet dokładnie na 22 marca 1428 p.e.ch., gdyż wtedy długość ekliptyczna gwiazdy Alfa Delfina (Svalocin) wynosiła 270 stopni 00' minut łuku oraz 00,0" sekund łuku. To idealne przejście trwało tylko kilka godzin, od 13.31 do 20.24 dnia 22 marca 1428 roku p.e.ch., rok podany bez roku zerowego na zmianie biegu liczenia lat pomiędzy p.e.ch. (BCE), a e.ch. (CE), a czas przeliczony na polski zimowy. W Indiach cztery do sześć godzin później było, zatem piękny wieczór i noc idealna do obserwacji i pomiarów dla astrologa i jego licznych uczniów okresu powedyjskiego, a w Grecji orfickiego, bo Orfeusz rozkręcał wówczas szkołę magiczną, numerologię i astrologię oraz chirologię, chaldejskiego pochodzenia, tę samą co wieki później Pitagoras.

Dzieło Ryszi Lagadha powstało najpewniej z włączeniem późnej wiedzy astronomicznej okresu Harappa do nauk wedyjskich, co również proponował Subbarayappa. Historycy badający dawne teksty muszą pamiętać, że jak ktoś nawet po dwustu latach publikuje ponownie książkę w języku polskim, to ten stary styl pisania dostosowuje do współczesnych czytelników i uwspółcześnia język, nic zatem dziwnego, że po prawie tysiącu lat, kolejni wydawcy uwspółcześnili pisownię i styl pisania dawnego autora, aby było je łatwiej czytać ludziom z okresu 800-600 lat p.e.ch., czyli w Grecji to były czasy wcześniejsze nawet niż Pitagorasa, a w Rzymie okres w którym działa się historia Remusa i Romulusa. O powstaniu dzieła raczej wnioskujemy po tym, co ono opisuje jako aktualne fakty, a nie po korektach dokonywanych przez osoby przepisujące dzieło po wiekach czy nawet tysiącleciach. Inaczej perskie "Baśnie Tysiąca i Jednej Nocy" Szeherazady musielibyśmy uznać za dzieło polskie z XX wieku, gdyby tylko dajmy na to polskie tłumaczenia się za 500 lat zachowały, a perskich oryginałów ani trochę. Maharyszi Lagadha żył i nauczał w Kaszmirze, w dolinie wielkich mędrców czyli niebiańskich ryszich czyli ponad dorzeczem Indusu, a współcześnie w Indiach północno-zachodnich lub w Pakistanie. 

Gwiazda północnego nieba i kilka pobliskich z nią związanych, Alfa Delfina, to wedyjska konstelacja, mały gwiazdozbiór zodiakalny, Nakszatra Dhaniszta, a drawidyjska, południowo-indyjska i lankijska stacja gwiazdowa (konstelacja) Avittam. W naksztarze Dhanisztam zatem był punkt zimowego przesilenia. Wedyjską konstelacją Dhaniszta rządzi planeta Mars (Bhauma, Mangala). Konstelacja Dhaniszta na której stanął wówczas wierzchołek Raśi Makarah czyli ruchomego Znaku Koziorożca, to w sumie osiem małych gwiazd, w tym od alfa do delta dzisiejszego zachodniego Delfina, które to gwiazdy znamy jako Bóstwa Aszta Wasu Dewowie (Ashta Vasus): Agni, Prithvi, Vāyu, Varuna, Dyaus, Surya, Candramas oraz Dhruva. Moce nadane przez Aszta Wasus czyli Ośmiu Wasusów czy Wasu Dewów podlegają domenom Bóstwa Śiwa Nataraadźa, które jest głównym bóstwem tej nakshatry czyli tego wedyjskiego gwiazdozbioru. Zwierzęciem związanym z tą nakszatrą jest samica lwa, symbolizowana jako „Lwica, która majestatycznie odpoczywa po podzieleniu się z pozostałymi lwicami”. Samice lwów dzielą się między sobą zdobytym pokarmem. Symbolem najczęściej używanym do reprezentowania Dhanisztam jest bęben znany w kulturze tamilskiej jako Udukai w języku tamilskim i innych drawidyjskich, a Damaru w sanskrycie, gdyż jest to bęben Śiwa Boga Joginów i Tantryków wybijający kosmiczny rytm czasu, a zatem bębenek kosmicznych cykli życia i śmierci.

Stacja gwiazdowa, konstelacja Dhaniszta jest gwiazdą narodzin czy ściślej wedyjskim gwiazdozbiorem narodzin wielkiego tamilskiego Siddhara Tirumulara, a także gwiazdozbiorem narodzin Bhishmy, wielkiego bohatera eposu Mahabharata. Tradycyjne wedyjskie, a później także hinduskie imiona są określane na podstawie pada (ćwiartki) nakszatry, w której znajdował się Ascendent czyli Lagna w chwili urodzenia. W przypadku konstelacji Dhanisty imię zaczyna się od następujących sylab: 

Ga (ग-गा/గ-గా/கா/ಗ-ಗಾ), Gi (गि/గి/கி/ಗಿ), Gu (गु/గు/கு/ಗು), Ge (गे/గే/கே/ಗೇ). 

Określenie Nakszatry na Ascendencie czyli Nakszatra Lagny jest bardzo ważne w astrologii wedyjskiej i wedantyjskiej, od tego zależy jakie imię dostanie nowo urodzone dziecko, a Nakszatr czyli gwiazdozbiorów wedyjskich wokół Zodiaku jest zasadniczo dwadzieścia siedem, chociaż wspominamy o kilku jeszcze będących na pograniczu tych głównych. Dhaniszta jest klasyfikowana jako nakshatra ruchoma, co oznacza, że ​​zgodnie z elekcyjnymi zasadami  astrologicznymi najlepiej jest rozpoczynać działania takie jak podróże, gdy Księżyc (Ćandra) znajduje się w konstelacji Dhanishta. Opiera się to wyłącznie na odczycie Pancanga (znanym również jako kalendarz służący do śledzenia odpowiedniego dnia na zrobienie lub rozpoczęcie czegoś dobrego). Takie cechy miał także początek przesilenia zimowego czyli w tamtym czasie każdy początek prawdziwie wedyjskiej Uttarajany (uttarayanam), północnej drogi Słońca, która rozpoczyna się od prawdziwego momentu astronomicznego, kiedy Słońce od zwrotnika Raka rusza do zwrotnika Koziorożca.

Kalendarz Wedyjski Maharszi Lagadha

Kalendarz wedyjski opisany przez Maharszi Lagadha w dziele Vedāṅga Jyotiṣa opiera się na średnim ruchu Słońca i Księżyca, ale nie opisuje ich dokładnych ruchów. Kalendarz ma 5-cio letni cykliczny okres zwany yuga. Yuga czy pańcayuga zaczyna się 1-ego dnia miesiąca Māgha, kiedy Słońce i Księżyc powracają razem (w dzień nowiu) na gwieździe czy stacji gwiazdowej Dhaniṣṭhā (Beta Delphini) w dniu uttarāyaṇa (przesilenia zimowego). Warunki te są prawdziwe, gdy kalendarz został po raz pierwszy wprowadzony ponad 3400 lat temu, jednak w kolejnych stuleciach konieczne były poprawki, aby każda pięcioletnia mała yuga mogła je utrzymać. Yuga (spolszcz. Juga) składa się tutaj z 62 miesięcy, z których dwa są interkalarne czyli okresowo dodawane (adhika māsa), dodawane co 30 miesięcy w 3-cim i 5-tym roku w formie dodatkowego miesiąca przed Śrāvaṇą i dodatkowego miesiąca na samym końcu roku.

Tithi - doba księżycowa - jest definiowana jako ⁠1/30 ⁠ miesiąca księżycowego, a każdy dzień był uważany za mający tithi. Jednak ponieważ w judze jest więcej tithi niż dni cywilnych, tithi jest pomijane co 61 dni (kṣaya tithi) co czasem zwiemy pustym Księżycem. Ponadto, ponieważ okres tithi jest nieznacznie krótszy niż dzień cywilny, dodatkowe tithi byłyby dodawane pod koniec jugi. Każdy dzień był również uważany za należący do nakṣatra (asteryzmu, konstelacji), którą zajmował Księżyc, Ćandramas. Jednak okres nakṣatra jest krótszy niż dzień cywilny, więc dodatkowa nakṣatra jest dodawana co 3279 dni. Miesiące w roku nazywane są w kolejności od początku roku: Māgha, Phālguna, Caitra, Vaiśākha, Jyaiṣṭha, Āṣāḍha, (Śrāvaṇa Adhika, jeśli to konieczne z powodu dodania miesiąca), Śrāvaṇa, Bhādrapadā, Āśvina, Kārtika, Mārgaśīrṣa, Pauṣa, (Pauṣa lub Māgha Adhika, jeśli to konieczne dodatkowo). Kalendarz opiera się na systemie amānta, w którym miesiące kończą się w amāvasyā (nowiem Księżyca) i są rozpoczynane na tithi (dniach) śukla pratipada czyli w czasie gdy po Nowiu Księżyc w kolejnych tithi przybiera, rośnie w światło. Pełnia Księżyca dzieli miesiąc na dwie połowy po 15 tithi czyli dni kolejnych dobowych faz Księżyca. Typowy zatem kalendarz z dawnych czasów, kiedy równolegle 1400 lat p.e.ch., w Grecji Orfeusz zakładał swoją szkołę hermetyczną, opiera się na liczeniu dni miesiąca od Nowiu do Nowiu Księżyca, a punkt Nowiu to koniec i początek nowego miesiąca księżycowego. Tak to wygląda w tradycji rzeczywiście wedyjskiej w tamtym czasie.

Maharszi Lagadha jest niewątpliwie autorem podręcznika astrologii typowo wedyjskiej jakim jest Wedanga Dźjotisza. Dzieło to nazywane jest Okiem, Ćakszus, dla Weda Puruszy czyli Duszy Wed. Wedanga Dźjotisza opiera się i odnosi do licznych wzmianek astrologicznych z dawnych starych dzieł wedyjskich jak Brahmany oraz Aranjaki (Aranyakas). Wiele jest odniesień do Księżyca i Drogi Księżycowej (Ćandra Margah) wzdłuż Zodiaku opisywanego nakszatrami, razem z jej węzłami księżycowymi zwanymi także planetami astralnymi (Aprakaszam) lub planetami ciemności, mroku i zaćmienia. Kalendarz służy zarówno do mierzenia czasu, prowadzenia obserwacji astronomicznych i pogodowych jak i do ustalania czasu odbywania się wedyjskich świąt i rytuałów ofiarnych. Treść jest trudna dla współczesnych astrologów indyjskich (Bharata Jyotisha) i hinduskich (Hindu Jyotisha) mieszających elementy dawnej astrologii wedyjskiej z wpływami ptolemejskimi pojawiającymi się od II wieku ery chrześcijańskiej (Ptolemeusz żył w latach około 90-168), przez co traci siłę i zdolność skutecznej predykcji). Maharyszi Lagadha opisuje termin Juga (juga) jako cykl rozpoczęty od posadowienia wszystkich ośmiu planet astrologicznych, Słońca, Księżyca, Wenus, Jowisza, Merkurego, Marsa, Saturna i Raahu (Głowy Smoka) lub Ketu (Ogon Smoka) w jednej stacji gwiazdozbiorowej czyli w jednej Nakszatrze (mamy dwie wersje, albo z Rahu, albo z Ketu). Jak wiadomo taka wielka Juga trwa 4 miliony 320 tysięcy lat i składa się z czterech części, chociaż może także chodzić o krótsze okresy cyklu czasu. Generalnie, termin Yuga/h dotyczy rozmaitych cykli planetarnych, kiedy obiekty spotykają się w pewnej konstelacji wedyjskiej, a Lagadha Yuga jest relatywnie krótka, gdyż wyznacza nam zaledwie pięciolecie. Inicjalnie, regularne ofiary wedyjskie rozpoczynają się jesienią, w okresie równonocy jesiennej czyli aktualnie w dniach 21-23 września w europejskim kalendarzu, a wedle kalendarza księżycowego w okresie Nowiu Księżyca, kiedy rozpoczyna się jesienne Navaratri, dziewięciodniowy cykl tajemnych praktyk z Kundalini, z Śakti Devi.

Wedyjska doba i miesiąc - 30 godzin po 48 minut i 30 tithi księżycowych

Maharyszi Lagadha dzieli wzorem poprzednich Ryszich i Brahmaryszich wedyjską dobę (dina lub ) na 30 równych godzin (muhurta) po 48 minut każda, a dina rozpoczyna się wraz z początkiem wschodu Słońca czyli z pojawieniem pierwszego promienia z górnej części tarczy Słońca. Miesiąc oparty na fazach Księżyca podzielony jest na trzydzieści tithi, a wibracje muhurty i tithi korespondują do siebie dając pary liczb. Przykładowo, człowiek jest urodzony w 25 tithi (Dziesiąta doba po Pełni) w 27 muhurcie czyli nocą trzy muhurty przed wschodem Słońca. Taka para liczb świetnie opisuje człowieka, i jest to jednocześnie astrologia wedyjska jak i numerologia wedyjska (Anka Vidyam) czyli dosłownie "wiedza liczb". Wiadomo ile mamy takich możliwych kombinacji, jest bowiem 900 czyli 30x30, co daje bogactwo opisowe przy interpretacji wstępnej narodzin człowieka lub jakiegoś wydarzenia. Tithi rozpoczynające miesiąc księżycowy jest uniwersalne dla całego globu ziemskiego, wszędzie w tym samym czasie występuje jako dokładny moment Nowiu, po którym rozpoczyna się Pierwsze Tithi nowego miesiąca (maasah) księżycowego.

W swej istocie dokładny dzień nowiu czy dzień pełni Księżyca, jest to dzień czy doba księżycowa poprzedzająca punkt szczytowy, gdzie 100 procent tarczy Księżyca jest zaciemnione (nów, amawasjam) lub oświetlone (pełnia, purnimam). Świętuje się Nów Księżyca w czasie ostatniego tithi miesiąca czyli gdy mamy dobę dochodzenia Księżyca do szczytu nowiu, podobnie jest z pełnią Księżyca. W cyklu jugi pięcioletniej, tithi liczone jest średnio jako 61/62 dnia słonecznego, a w cyklu jugi trwającej 19 lat 63/64 doby słonecznej. Dzień słoneczny w wedyjskim kalendarzu solarnym rozpoczyna się zawsze wraz ze wschodem Słońca, dokładniej z początkiem wschodu Słońca, gdy górna krawędź tarczy Słońca zaczyna dawać pierwsze promienie Słońca, a nie dla środka tarczy Słońca jak często liczy się na Zachodzie, w Europie i Ameryce, co przesuwa wschód Słońca w wedyjskim kalendarzu o kilka minut wcześniej (mamy zwykle te dane w wyliczeniach na rytuał Agnihotry).

Pierwsza połowa miesiąca, śukla paksza zwana także śuddha pakszą to przybieranie Księżyca kończące się pełnią (purnimah) w końcu piętnastego tithi (moment 100 procent pełni w kalendarzu to koniec doby pełni księżycowej). Druga połowa miesiąca od początku 16 tithi rozpoczyannego zaraz po kulminacji pełni Księżyca, to kryszna (krszna) paksza znana w tradycji wedyjskiej także jako wadja paksza (vadya paksham). W ósmym tithi po nowiu i po pełni mamy kwadry Księżyca. Obieg Księżyca po Zodiaku trwa przez 30 tithi, a w każdym tithi Księżyc pokonuje średnio 12 stopni, co daje razem 360 stopni czyli obieg wzdłuż całego Koła Ekliptyki (Ravimargam) czy ściślej Pasa Zodiaku (Bhaćakram). Pas Zodiaku jako Bhaćakra, Krąg Światła, to nazwa od tego, że najjaśniejsze obiekty z Dźjotiszah, Słońce i Księżyc wędrują tą drogą na niebie, a Księżyc zakreśla pas po 5,1 stopnia nad i pod Ekliptyką czyli Drogą Słońca, Ravi Margah lub Surya Margah. Księżyc bowiem pokonuje swoją drogę księżycową (Ćandra Margah) przecinając dwa razy drogę jaką wędruje Słońce (ekliptykę) i około tych miejsc przecinania się ich dróg w Pasie Zodiaku powstają zaćmienia Słońca i Księżyca.

Wedyjski traktat Aitareya Brahmana drogę Słońca, Księżyca i Pięciu Jasnych Planet (Pańća-Grahas, Śukla-Grahas) na tle gwiazd zwaną od greckiej nazwy potocznie Zodiakiem lub Zwierzyńcem Niebieskim określa mianem Drogi Królewskiej czyli Radźa Margą (Raadża Margah, ang. Raja Marga), a tylko czasem Bhaćakrą czyli Kręgiem Światła. Drogą Królewską, Traktem Królewskim, poruszają się także dwa węzły księżycowe (Głowa Smoka i Ogon Smoka) w okolicy których występują demoniczne (asuryczne) zjawiska zwane zaćmieniami Słońca i Księżyca, a węzły zaćmieniowe nazywane razem smoczymi to Rahu (Raahu) oraz Ketu, Głowa Smoka oraz Ogon Smoka. Centralna linia Radźa Margi to ekliptyka czyli Droga Słońca, Ravi Margah, zwana także Apamandalą czyli Mandalą Wody, chociaż w Rygwedzie i Atharwawedzie chodzi o Somę roznoszoną przez Księżyc jako energetyczny napój bóstw niebiańskich. Bhaćakra obejmuje pierścień zodiakalny, całą ekliptykę oraz obszar po obu stronach wokół ekliptyki na odległość dziewięć stopni, chociaż Księżyc odchyla się do 6,1 stopnia, zatem ów zwierzyniec niebieski ma szerokość 18 stopni i biegnie wzdłuż Ravi Margi czyli Drogi Słońca. Ściślej jeszcze, tradycja astrologii wedyjskiej Radźa Margą nazywa Drogę Jowisza (Gurudevan) wzdłuż ekliptyki, a ta odbiega od samej ekliptyki zaledwie maksymalnie o inklinację mającą zaledwie 1,305 stopnia, a zadaniem Jowisza (Brhaspati, Guru Dewa) jest kierowanie rozdawaniem czy rozlewaniem Somy przenoszonej przez Księżyc, z węzłami Somy w punktach, gdzie Księżyc przecina Drogę Jowisza wzdłuż pasa ekliptycznego Bhaćakry czyli Kręgu Światła. Jowisz jako planeta o najmniejszej inklinacji, odchyleniu od Drogi Słońca czyli ekliptyki, uważana jest za Guru Dewę planet czy kapłana niebios, Bryhaspati. Jowisz zatem swoim cyklem i węzłami przecięcia z ekliptyką wyznacza Drogę Królewską czyli Radźa Margę doskonale znaną jako ścieżkę Radża Jogi (Raadźa Jogah), a węzły drogi Jowisza i drogi Księżyca są bardzo istotne dla badania nieba w Vaidika Jyotiszam, gdyż w ich pobliżu już następuje zmiana energii Jowisza i Księżyca.

Ekliptyka to Droga Słońca - Punkt Barana to Punkt Wiosny

Odchylenia czyli inklinacje Księżyca i jasnych planet od ekliptyki zwanej Drogą Słońca to:

Merkury - 7,00487 stopnia (około 7,1)

Księżyc - 5,145 stopnia (często zaokrąglane jako 5,15°)

Wenus - 3,39471 stopnia (3,39458 stopnia) czyli około 3,4 stopnia

Saturn - 2,485 stopnia czyli około 2,5 stopnia

Mars - 1,850 stopnia czyli około 1,9 stopnia

Jowisz - 1, 305 stopnia czyli teoretycznie 1,31 stopnia

Słabo świecące ale możliwe aktualnie do uwzględniania w astrologii jako obiekty mogące mieć wpływ:

Uran - 0,772 stopnia czyli około 0,8 stopnia (słaba jasność około 5,5 mag średnio)

Westa - 7,14 stopnia (widoczna tylko przez okres do 3 miesiące raz na 3,6 lat)

Niewidoczne, a zatem bezwpływowe, w astrologii wedyjskiej i chaldejskiej bez wpływu na bieg zdarzeń i losy ludzi:

Neptun - 1,769 stopnia (jasność tylko od 7,67 do 8.00 magnitudo, i już poza skalą wpływów)

Pluton - 17.09 stopnia (jasność zaledwie 13,65 do 17,1 magnitudo, średnio 15,1)

Chiron - 6,93 stopnia (jasność zaledwie 14,9 do 18,93 magnitudo)

Widać, że klasyczne jasne planety oraz Księżyc mają maksymalną inklinację maksymalnie ponad siedem stopni czyli pas nieco ponad 7 stopni po obu stronach ekliptykli trzeba uznać za ścisły pas zodiakalny. Podobnie jak Merkury odchyla się Westa, widoczna okresowo, a mniej niż Jowisz ma odkryty dopiero w 1765 roku Uran, ale jest słabo widoczny i nie ma wpływu władczego nie może być władcą znaku zodiaku - gdyż jest to przywilej wyłącznie Świateł (Słońce, Księżyca) oraz Pięciu Jasnych Planet (Wenus, Jowisz, Merkury, Mars i Saturn), a także mitologicznie, Uran został pozbawiony zdolności do sprawowania władzy przez swojego syna Kronosa, Saturna, co oznacza, że tym się kierowano dobierając nazwę planecie. Z ważnych rzeczy, Władcy Domów, Rezydencji, Dworów - to królowie, imperatorzy, a generalnie nie ma czegoś takiego jak dwóch królów czy dwóch cesarzy rezydujących na tym samym dworze, nad tym samym królestwem. Pewne absurdy wprowadzane do współczesnej astrologii amerykańskiej i europejskiej wynikają z tego, że brakuje elementranej wiedzy w każdym temacie (zepsucie astrologii na Zachodzie pochodzi od szkodliwych wpływów z Wielkiej Brytanii i USA oraz Kanady, a astrologia nie jest jedyną zepsutą dziedziną duchową czy ezoteryczną).

Pas inklinacyjny Zodiaku określany przez Merkurego to zatem siedem stopni hermetycznych, a szerokość 14 stopni, co jest wystarczającym przybliżeniem. O siedmiu stopniach hermetycznego wzrostu i ważnych koniunkcjach na Drodze Merkurego pośród gwiazd stałych Pasa Zodiaku, stacji nakszatram, z arabska zwanych manzilami, to mamy wiele legend i magicznych opowieści jako odniesień do studiowania tematu. Merkury to wedyjski Budha związany z rozumem, inteligencją i mistycznym odczuwaniem czy odbiorem tajemnej wiedzy ze sfery Budhi. Tradycja wedyjska przekazała nam nawet merkuryczną czy hermetcyzną Jogę zwaną Budhi Jogą, a to właśnie dla rozwoju zdolności Hermesa, Merkurego.

Radźa Margah, Królewski Trakt, Królewska Droga zatem, to ekliptyka ale z szerokością orbity Jowisza po obu stronach, zatem droga wzdłuż ekliptyki o szerokości 2,6 stopnia, gdzie dzieją się rzeczy związane z ruchem i położeniami Jowisza oraz jego spotkaniami z gwiazdami stałymi i planetami oraz Słońcem i Księżycem. Mamy w ciągu dwunastu lat Jowisza po północnej stronie ekliptyki przez około sześć lat, a także po południowej stronie ekliptyki podobnie, podczas gdy Księżyc przecina Drogę Słońca dwa razy w miesiącu (przecięcie jest w czasie mijania węzłów Rahu oraz Ketu, gdzie przechodząc przez pierwszy wchodzi na północ ku Bramie Nieba, a przy drugim schodzi na południe idąc przez Bramę Patalah czyli Hadesa/Aidesa lub mówiąc w Sanskrycie Jamy, Yamadevah, do Podziemia i Przodków na południe). W astrologii, szczególnie tej starej, wedyjskiej, planety działają nieco inaczej gdy są na północnej stronie nieba, a inaczej, gdy są na południowej stronie nieba. Podobnie wzmaga się ich siła, gdy są najbliżej ekliptyki czyli mają jak najmniejsze odchylenie. Siła planety maleje, gdy idzie ku największemu odchyleniu, gdzie jest najmniejsza. Niestety, we współczesnych horoskopach próżno zwykle szukać tych ważnych informacji, niezależnie czy są one europejskie czy indyjskie. Astrologii wedyjskiej jednak trzeba się nauczyć obserwując niebo i ruch planet oraz Świateł i węzłów na prawdziwym nieboskłonie.

Maharszi Lagadha jest dawnym wielkim i mądrym astrologiem, oczywiście także numerologiem, bo numerologia w wedyjskiej tradycji jest podstawą dla studiowania astrologii, a koroną tej wiedzy jest rekha czyli chirologia, astrologiczne czytanie znaków na dłoniach - pokaż ręce, a powiem ci kim jesteś. Hasta Samudrika Śastra, czyli wedyjska chiromancja czy chirologia, to „ocean znaków i symboli” na dłoni, ściśle powiązany z Waidika Dźjotiszą, ponieważ jest zawarty w Nimitta, jednym z sześciu odnóg Dźjotiszy. Nimitta, czyli wróżba z omenów i znaków, składa się z wielu rzeczy i obejmuje wszystkie oznaczenia ciała, ale znajduje swój ostateczny wyraz w oceanie „omenów” znajdujących się w dłoni. Ponadto wszystkie obszary dłoni, palce i dłoń, są przypisane do dziewięciu planet, a znaczenia tych obszarów odzwierciedlają karakatwę, czyli wrodzone znaczenia planet. Utalentowani indyjscy chiromanci mogą nawet dokładnie określić, jaki jest twój horoskop, na podstawie oznaczeń linii i znaków na twoich dłoniach! Hasta Rekha Vidyam czyli czytanie i przewidywanie ze znaków i omenów na dłoniach to jedno ze skrzydeł astrologii wedyjskiej, podobnie jak Anka Vidyam czyli numerologia jest drugim skrzydłem. Astrologia jest Sercem, a chirologia i numerologia to dwa Skrzydła wyrastające z tego Serca - to pradawny znak mistyków hermetyków.

Nakszatram - 27 Konstelacji Wedyjskich - Gwiazdozbiory Zodiaku

Mahaamuni Lagadha nie tylko opisuje dokładnie zodiak wedyjski w postaci 27 konstelacji równych i stałych, a także jednej dodawanej okazjonalnie jako 28 Nakszatra Abhidźit, kiedy wymaga tego równanie roku słonecznego z księżycowym, co kilka lat w okresie Jugi mającej 19 lat, a wieki później w Grecji nazywanej cyklem Metona. Nakszatry jako 27 odcinków ekliptyki to matematyczne arcydzieło wedyjskie, gdyż jedna nakszatra, gwiazdozbiór wedyjski, to 13 stopni i 20 minut łuku czyli trochę więcej niż dekanat znany jako dziesięć stopni znaku chaldejskiego Raśi czyli jedna trzecia z podziału na dwanaście solarnych znaków Zodiaku po 30 stopni stosowany częściej w  pierwszym zetknięciu z astrologią na Zachodzie. Każda nakszatra, wedyjska stacja księżycowa, dzieli się na równe odcinki gwiazdowe po 3 stopnie i 20 minut łuku, zatem nakszatrę tworzą cztery padah, cztery odcinki czy części, cztery ćwiartki, a 3 stopnie i 20 minut pomnożone przez 4 dają dokładnie 13 stopni i 20 minut łuku ekliptyki w postaci jednej całej nakszatry (konstelacji, gwiazdozbioru wedyjskiego). Liczba 27 takich nakszatr daje zatem równo 360 stopni, a odcinków mniejszych w postaci padah jest 108 i to jest podstawowy podział gwiazdowy w Zodiaku Wedyjskim. Idealnie nauczyć się wszystkiego o 27 stacjach gwiazdowych czy konstelacjach, co to na Zachodzie nazywa się asteryzmami, tyle, że po grecku asterismos to po prostu gwiazdozbiór, konstelacja gwiazd na niebie. Mamy w tym podziale 27 czy 28 gwiazd i grup gwiazdowych jako pewną podstawę, a dokładniej do opanowania jest 108 gwiazd lub małych grupek gwiazdowych, co przekłada się na wszystkie 108 padah (odcinków ekliptyki).

Zodiak wedyjski zwany gwiazdozbiorowym daje nazwy konstelacjom od swoich najważniejszych gwiazd stałych, ale każda padah także ma swoje wyróżniające ją na stałe gwiazdy na niebie, a Droga Księżyca oraz wszystkich ciał ruchomych czyli planet jasnych i świateł to droga poprzez 27 stacji gwiazdowych równych, poprzez 27 konstelacji i 108 padah. Nazwę nakszatry podajemy wraz z literowym oznaczeniem sanskryckim jakim zaznaczano w konstelację w horoskopie czyli w prawdziwym wedyjskim Kundali. Każda grupa gwiazd znanych jako nakszatra należy do jakiegoś współczesnego gwiazdozbioru, ale dla poprawności astrologii wedyjskiej i jej odczytów pozostajemy przy starożytnym nazewnictwie wedyjskim. Należy zaznaczyć, że Aświni podawana jest jako pierwsza nakszatra od zaledwie 1700-1400 lat, a wcześniej zawsze podawano początek ciągu nakszatr na konstelacji Krttikam czyli na Plejadach, gdzie planetą rządzącą jest Słońce opisywane jako Władca czy Król trzech nakszatr Krttiki, Uttara Falguni i Uttara Aszadha. Podana kolejność wynika zatem z dostosowania systemu nakszatr do bardziejw spółczesnych nurtów astrologii indyjskiej, tych powstałych pomiędzy II a VI wiekiem ery chrześcijańskiej i późniejszych. 

Wedyjskie Nakszatrty wokół opisy gwiazd stałych dla horoskopów hinduskich

1. Aświni, Aśvinee, Jau (Dźau) - Hamal - Alfa Aritis (Baran); Ketu - Ogon Smoka;

2. Bharani, Nya - 41 Aritis (Baran); Śukra/Wenus;

3. Krttika, Tr - Alcyone (Amba), Plejady - Eta Tauri (Byk), Plejady; Surya/Słońce;

4. Rohini, Ro - Aldebaran - Alfa Tauri (Byk); Ćandra/Księżyc;

5. Mrgaśirsza, Mr - Lambda Orionis (Orion); Mangala/Angaraka/Mars;

6. Ardra (Aardraa), Draa - Betelgeuze, Alhena, Gama Geminorum (Bliźnięta); Rahu - Głowa Smoka;

7. Punarwasu, Su, Soo - Kastor i Polluks, Alfa i Beta Geminorum (Bliźnięta); Brhaspati/Guru/Jowisz;

8. Puszja (Puszya), Puszjami, Tiszja, Szja - Delta Cancri (Rak); Śani/Saturn;

9. Aślesza, Naga (Nāga), Szaa - Hydra, Zeta Hydree; Budha/Merkury;

10. Magha, Ghaa - Regulus, Alfa Leonis (Lew); Ketu - Ogon Smoka;

11. Purwa Falguni, Gah - Theta Leonis (Lew); Śukra/Wenus;

12. Uttara Falguni, Maa - Denebola, Beta Leonis (Lew); Surya/Słońce;

13. Hasta, Ha - Kruk, Delta Corvi; Ćandra/Księżyc;

14. Ćitra, Ćit - Spica, Spika, Alfa Virginis (Panna); Mangala/Angaraka/Mars;

15. Swati, Swatee (Svāti), Swaa - Arcturus, Alfa Bootees; Rahu - Głowa Smoka;

16. Wiśakha, Viśaakha, Khe - Alfa Libra (Waga, Temida); Brhaspati/Guru/Jowisz;

17. Anuradhaa, Dhaa - Graffia, Dschuba, Beta Scorpio (Skorpion); Śani/Saturn;

18. Dźjesztha, Ry - Antares, Alfa Scorpio (Skorpion); Budha/Merkury;

19. Mula, Moola, Mūla, Mu, Moo - Śaula, Szaula, Lambda Scorpio (Skorpion); Ketu - Ogon Smoka;

20. Purva Aszadha, O - Kans, Astralis, Epsilon Sagittari (Strzelec, Centaur); Śukra/Wenus;

21. Uttara Aszadha, Pai - Szeiw, Sagittari (Strzelec, Centaur); Surya/Słońce;

22. Śrawana, Nah - Altair, Alfa Aquila (Orzeł); Ćandra/Księżyc;

23. Śrawistha, Dhanisztha, Stha - Alfa Delphini (Delfin); Mangala/Angaraka/Mars;

24. Śatabhiszta, Szak - Lambda Aquarius (Wodnik, Dionizos); Rahu - Głowa Smoka;

25. Purwa Bhadrapada, Adźah (Ajah) - Markab, Alfa Pegasi (Pegaz); Brhaspati/Guru/Jowisz;

26. Uttara Bhadrapada, Hi - Alferatz, Alfa Andromedy, Algenib, Gamma Pegasi (Pegaz); Śani/Saturn;

27. Rewati, Re - Zeta Piscium (Ryby); Punkt Barana, Meszadi; Budha/Merkury;

Nakszatra Abhidźita (Abhijita), dosłownie, Zwycięska, Alfa Lyrae (Wega, Lutnia), najjaśniejsza gwiazda Lutni; jako 28 nakszatra nierówna czy dodatkowa, tradycyjnie dodawana z części wydzielonej pomiędzy 21, a 22 nakszatrą czyli po Uttara Aszadha Nakszatram, obejmuje czwartą padah Uttara Aszadha i pierwszą padah Śrawanam (ma tylko dwie padah). Wszystkie 27 Nakszatr jest rodzaju żeńskiego i są to żony Ćandry, żony Księżyca, a Abhidźitam jest jedyną rodzaju męskiego pośród żeńskich Stacji Księżyca i Nawagrahów. Jeśli jest tak, że nie ma tam w kalendarzu miejsca na dodanie, to po nakszatrze 23 przed 24 jeśli jest luka na nakszatrę z powodu dodawania miesiąca księżycowego dla wyrównania cyklu kalendarzowego, kilka razy w okresie 19 lat. W starożytnych traktatach, w tym w dziele Mahamuni Lagadha, pojęcie Dźjotisza (Jyotisha) używane jest w sensie praktycznej astronomii i astrologii, nie tylko w sensie "Phalita Jyotisha" (Falita Dźjotiszah) czyli astrologii wieszczej czy predykcyjnej. W czasach wedyjskich, zarówno opracowywanie kalendarza jak i wieszczenie z gwiazd oraz planet jest działalnością ściśle naukową. Astrologia zawiera astronomię i matematykę (Ganita) oraz Wiedzę Liczb czyli Numerologię (Anka Vidyam, Anka Śastram).

Popularny krótki tekst streszczający i omawiający Vedanga Jyotisha znajduje się w dwóch wersjach - Rigveda Jyotisha (nazywanej Arca-jyotisha) i Yajurveda Jyotisha (nazywanej Yajusha-jyotisha). Chociaż zawartość obu wersji jest taka sama, różnią się one liczbą zawartych w nich wersetów. Wersja Rigveda zawiera tylko 36 wersetów, podczas gdy wersja Yajurveda zawiera 44 wersety, różnica ta wynika z dodania wyjaśniających wersetów podanych przez adhvaryu, który ich użył. Trzecia wersja czy streszczenie zwana Atharva-jyotisha przypisywana Rszim Svayambhu oraz Bhrgu należy do nieco późniejszego okresu czasu. Ta szersza wersja, składająca się ze 162 wersetów, dotyczy zarówno astronomii, jak i astrologii. Wspomina nazwy siedmiu świecących czy jasnych grahas (planety chaldejskie czy wedyjskie) i dni powszednich w tygodniu, a oprócz tithi, nakshatram i jogi (aspektów), które były już znane z poprzednich recenzji, podaje także nazwy siedmiu karanas kalendarza wedyjskiego. Astrologia Wedyjska wspomina także o zmianach Gwiazdy Polarnej (Dhruvah), zatem zna zjawisko precesji i wielkiego cyklu wędrówki Znaków Raśi wzdłuż Zodiaku... 

Biegun Północny wędruje robiąc koło przez 25920 lat - Gwiazda Polarna się zmienia!

Analiza pojęcia Meshadi oraz Mesha (Meṣa) w sanskrycie, szybko pokazuje, że jest to synomim Indra Dewa, bóstwa nieba, Swargi, a także wybitny żółnierz w wojskach Subrahmanya, a także imię jednego z synów Mędrca Bharata. Wygląda, że znaczenie jako Znak Barana, Mesha Raśi zostało nabyte dopiero w okresie wpływów greckich na Indiie, w tym szczególnie w okresie wpływów ptolemejskich w astrologii. Pierwotnie, Znaki Zodiaku, Raśi, w transliteracji Rāśī (राशी)  nosiły bowiem Imiona Dwunastu Aditjów czyli solarnych bóstw nieba wspominanych wielokrotnie w Rygwedzie w kontekście Słońca i jego drogi na niebie. W każdym miesiącu - znaku Słońce manifestuje bowiem inną jakość, stąd dwanaście imion Słońca lub dwanaście wcieleń Aditjów, Synów Aditi - Prabogini Kosmosu czy Praświatła. Pojęcie Rāśī w sanskrycie wedyjskiej epoki oznacza liczbę dwanaście, a także dwunastkowy system liczenia, co można oddać w języku polskim jako tuzin. Raśi występuje także w znaczeniu jako zasada czy termin, w tym jako zasada troistości, zatem  Trairāśika dobrze koresponduje do Trygonów w astrologii czy rozpatrywania Triad, jak Lagna (Ascendent, Wschodnik), Raśi Księżyca oraz Raśi Słońca czyli Znak Ascendentu, Księżyca i Słońca. Raśi występuje jako znak zodiaku, dom astrologiczny, jako 1/12 długości ekliptyki, grupa figur do operacji planimetrycznych w geometrii, przy czym znaczenie znaku zodiaku i kojarzenie z nazwami zwierząt zamiast 12-tu Aditjów najsilniejsze jest w poźnych językach odsanskryckich ostatniego tysiąclecia, a wcześniej pojawia się bardzo sporadycznie od czasów ptolemejskich. Wiemy zatem, że opisy Dwunastu Aditjów w Rygwedzie to najstarsza wedyjska symbolika dwunastu znaków czy bóstw zodiaku, a znaki czytane także jako domy (bhava) to dosłownie dwory, pałace, rezydencje niebiańskie tychże Aditjów.

यथा शिखा मयूराणां नागानां मणयो यथा । तद्वद्वेदाङ्गशास्त्राणां ज्योतिषं (गणितं) मूर्धनि स्थितम् ॥ १९ ॥ (Vedanga Jyotisham)

yathā śikhā mayūrāṇāṁ nāgānāṁ maṇayo yathā । tadvadvedāṅgaśāsrāṇāṁ jyotiṣaṁ (gaṇitaṁ) mūrdhani sthitam ॥ 19 ॥

Podobnie jak czuby na głowach pawi, jak kamienie szlachetne na kapturach węży (kobr), astronomia (matematyka) znajduje się na najwyższej pozycji wśród vedanga śastras (sześciu dodatkowych gałęzi wiedzy).

W tekście Wedanga Śastram omówiono kilka ważnych aspektów związanych z Kaalah (Czasem) i astronomią.

1. Przesilenia (Solstycja)

2. Wzrost i spadek długości dni i nocy w ayanach (półroczach wedyjskich)

3. Przesileniowe tithis (zima, lato)

4. Pory roku (rtyu, dwumiesięczne, sześć pór roku)

5. Pominięcie tithis (dla wyrównania kalendarza z biegiem Księżyca i Słońca)

6. Tabela parvas (przyspieszenia i opóźnienia)

7. Jogi (aspekty planet które później rozwinęły się jako jeden z pięciu członów Pancangam)

8. Znalezienie parva nakszatrów i parva tithis

9. Viśuvats (Równonoce), wyznaczanie Meszadi - Punktu Równonocy Wiosennej

10. Rok słoneczny i inne rodzaje lat

11. Obroty Słońca i Księżyca (widziane z Ziemi)

12. Czasy tranzytu Słońca i Księżyca przez nakshatry (27 konstelacji)

13. Adhikamasa (miesiąc interkalacyjny)

14. Miary najdłuższego dnia i najkrótszego dnia

Praktyczny sposób pomiaru czasu jest wymieniony jako czas potrzebny określonej ilości wody na przepływ przez otwór określonego zegara wodnego jako jedna nadika (ghatika, tattwa), tj. 1/60 części dnia czyli 24 minuty.

Wedanga Dźjotisza wspomina o judze (yugah) czyli okresie, cyklu 5 lat słonecznych, która składa się z 67 księżycowych cykli gwiazdowych, 1830 dni, 1835 dni gwiazdowych, 62 miesięcy synodycznych, 1860 tithis, 135 słonecznych nakshatras, 1809 księżycowych nakshatras i 1768 wschodów Księżyca. W tekście wspomniano również, że w pięcioletniej judze jest 10 ayanas i 10 vishuvas oraz 30 rtus (pór roku czy sezonów po dwa miesiące). Nazwy pięciu kolejnych lat jugi to:

1. संवत्सरः॥ Samvatsarah

2. परिवत्सरः ॥ Parivatsarah

3. इडावत्सरः ॥ Idaavatsarah

4. अनुवत्सरः ॥ Anuvatsarah

5. इद्वत्सरः ॥ Idvatsarah

Obecny system wielkich juga składający się z ćaturjug i mahajug (jak widać w puranicznych odniesieniach) jest omawiany pod nagłówkiem Kaala (Czas, cykle czasu). Wedyjscy astronomowie zauważyli również, że najkrótszy dzień przypadał na przesilenie zimowe, kiedy sezonowy rok Shishira zaczynał się od Uttarayana i osiągał maksimum podczas przesilenia letniego. Mamy zatem Nowy Rok wedyjski w czasie jak najbardziej realnego Przesielenia zimowego, a nie wedle zatrzymania się w czasie indyjskiej astrologii ptolemejsko-hinduskiej z czasów średniowiecza. Jest to ogronie znaczący wyróżnik, ponieważ astrologia wedyjska, Waidika Dźjotisza jest systemem Sayanam, a nie Nirayanam jak to się współcześnie ludziom podaje wbrew pradawnej wiedzy naukowej.

Jednakże, astronomia wedyjska opisana w traktacie Vedanga Jyotisha cierpiała na dwa główne defekty kalendarzowe. Ponieważ w rzeczywistości w judze pięciu lat słonecznych (gwiazdowych) jest 1826,2819 dni, a nie 1830 (byłoby 5x366 dni), jak podano w Vedanga Jyotisha, dlatego jeśli jedna juga miała się rozpocząć w przesilenie zimowe, następna zaczynała się około cztery dni później niż następne przesilenie zimowe, a nie w następnym przesileniu zimowym. Podobnie, ponieważ w rzeczywistości w okresie 62 miesięcy księżycowych jest 1830,8961 dni, a nie 1830, jak podano w Vedanga Jyotisha w przybliżeniach, dlatego w judze pięciu lat słonecznych wystąpił deficyt około jednego tithi. Te rozbieżności musiały zostać naprawione, ale nie wiemy, kiedy i jak to robiono, zapewne okresowo do rachuby lat dodając lub ujmując jakiś dzień, tak jak w zachodnich latach przestępnych, gdzie pomija się rok przestępny raz na 400 lat. Pewną przesłanką jest stosowanie jugi 19 lat z miesiącami wyrównawczymi dla całego okresu czasowego dziewiętnastolecia w dawnej Grecji nazwanego cyklem Metona.

Astrologia wedyjska oparta jest na nakszatrach czyli gwiazdach stałych i małych gwiazdozbiorach i nie zajmuje się wiele Znakami Zodiaku opartymi na podziale Zodiaku na dwanaście części lepiej znanymi na Zachodzie, gdyż podział na 27 konstelacji jest dla predykcji o wiele dokładniejszy. W astrologii wedyjskiej wyznaczano Meszadi jako Punkt Równonocy Wiosennej, wyznaczano także czasy wejścia niektórych gwiazd na pozycję Punktu Przesilenia lub Równonocy, co jest potrzebne do skutecznego podziału na Dwanaście Znaków Ruchomych czyli Raśi Bhavah wedle wedyjskiej Sayanam. Popularność systemu 12-tu znaków zodiakalnych ruchomych wzrosła dopiero w okresie około od III wieku p.e.ch., do około II wieku e.ch., kiedy to pojawiło się sporo nowej literatury inspirowanej także przez wpływy chaldejskie oraz greckie. Podczas gdy istniał i był wielce skutecznie używany system nakshatrah, upowszechniło się dwanaście znaków zodiaku znanych kolejno jako Mesza, Vrszabha, itd. Obliczenia służące do uzyskiwania dokładnych wartości dla różnych aspektów, takich jak długość roku słonecznego, ruchu grahas czyli obiektów ruchomych, zaćmienia Słońca i Księżyca, określanie średnich i rzeczywistych pozycji grahas czyli planet, stanowiły podstawową treść tych opracowań znanych jako siddhanty. Matematyka została znacznie bardziej rozpowszechniona, aby pomóc w licznych obliczeniach, które prowadzono ręcznie, a także pamięciowo. Według tradycji było zasadniczo 18 głównych przekazów Siddhanty, z których tylko pięć przetrwało w czasach Varahamihiry, mianowicie Saura (lub Surya) Paitamaha (lub Brahma), Vaiśiszta, Romaka i Paulisa. Tych pięć zostało umiejętnie zebranych przez Varahamihirę i zachowanych w jego tekście Pancasiddhantika. 

Saptaryszi - Siedmiu Mędrców - Wielki Wóz Wedyjski

Indyjskie źródła wywodzą także całą tradycję nauczania astrologii jako wiedzy tajemnej od Siedmiu Ryszich (Saptarṣi) i zwą terminem Vaidika Saptarishya Jyotishah czyli Wedyjską Astrologią Siedmiu Mędrców (Mistrzów Mądrości Oświeconej). Zwykle wymienia się Dewarszich, Światłych Mędrców z imienia, a są to Wielcy Ryszi, których imionami nazwano Siedem Gwiazd Wielkiego Wozu, zresztą w kolejności wtajemniczania adeptów w coraz większe zawiłości starej tajemnej wiedzy astrologicznej okresu wedyjskiego. W starożytnej astronomii i astrologii indyjskiej asteryzm czy specjalna nakszatra leżąca poza ekliptyką znana jako Wielki Wóż (część współczesnej konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy) nazywany jest Saptarishi (Saptarṣi Nakszatrah), a siedem gwiazd reprezentuje siedem Ryszich, Brahma-Ryszich oraz Dewa-Ryszich, mianowicie „Vasistha”, „Marići”, „Pulastja”, „Pulaha”, „Atri”, „Angiras” i „Kratu”. Jest jeszcze jedna gwiazda widoczna w jego obrębie, znana jako „Arundhati” Rszika, a Arundhati i Vashishtha są małżeństwem i razem tworzą podwójną gwiazdę Mizar i Alkor, gdzie Mizar to Vasistha. W astronomii wedyjskiej siedem gwiazd Saptarshi Mandala, czyli Wielkiego Wozu, nazywa się wedle kolejności (po imieniu kolejnas gwiazda i jej nazwa) służąca wtajemniczeniu duchowemu:

1. Rshi Kratu --- α UMa Dubhe

2. Rshi Pulaha --- β UMa Merak

3. Rshi Pulastya γ UMa Phecda

4. Rshi Atri --- δ UMa Megrez

5. Rshi Angiras -- ε UMa Alioth

6. Rshi Vasishtha ζ UMa Mizar (podwójna na środku dyszla)

7. Rshi Marici -- η UMa Alkaid (ostatnia w dyszlu)

Maharszi Wasisztha (Vasishtha) jest w towarzystwie swojej małżonki Rysziki czyli Mistrzyni Arundhati, na niebie słabej gwiazdy towarzyszącej (Alcor czyli 80 Ursa Majoris). Klan rodzinny ważnego awatara oświeconej mądrości ma być nazwany na cześć ich ashvamedha. Czasem zamiast Ryszi Marici wspominany jest Ryszi Bhrygu (Bhrgu).

Wedyjskie opisy siły wpływu obiektów zodiakalnych czyli położonych w pasie wokół ekliptyki pokazują, że Saptaryszi czyli gwiazdy Wielkiego Wozu są także ważnymi obiektami nieba jakie wpływają na Horoskop czyli Kundali.

Wedle siły wpływu czy mocy świecenia mamy następujące wedyjskie balah dla obiektów tworzących Horoskop:

1. Słońce, Helios (Surya, Ravi, Saura, Władca Planet); liczby 1, 10, 19, 28;

2. Księżyc, Selene (Ćandramas, Władca Nocy); liczby 2, 11, 20, 29;

3. Nakszatra (27 Nakszatr oraz Abhidźit, w tym Plejady czyli Krttika, Bahulika)

4. Wenus, Afrodyta (Śukra, Śukra-aćarya, Asura-aćarya); liczby 6, 15, 24, 31;

5. Merkury, Hermes (Budha); liczby 5, 14, 23;

6. Mars, Ares (Angaraka, Bhauma, Mangala, Kudźa, Bha); liczby 9, 18, 27;

7. Jowisz, Zeus (Brhaspati, Gurudewah, Gurusvargah); liczby 3, 12, 21, 30;

8. Saturn, Kronos (Śani, Śanaiśćara, Śaniśwara, Sauri); liczby 8, 17, 26;

9. Wielki Wóz (Saptaryszi, Mahaayana) - Wielki Wóz to Mahayana, a Mały Wóz to Hinayana;

10. Gwiazda Polarna (Dhruva, Dhruvalokah, Dhruva Nakszatra) - Nakszatra z Gwiazdą Polarną, a jak wiemy z porządnych warsztatów astrologii ezoterycznej typu helleńskiego czy chaldejskiego, Gwiazda Polarna to jeden z ważnych obiektów zawsze zznaczanych w horoskopach, w sumie na 28 stopniu Znaku Bliźniąt na przełomie XX i XXI wieku.

Jak widać, Nakszatry to trzecia siła mocy wpływów światła na niebie, zatem pilnie uczymy się nakszatr i ich działania, są bowiem wyraziście na trzeciej pozycji z listy do opanowania jako podstawowej rzeczy w Dźjotiszy.

Nakszatry jako konstelacje, w przeliczeniu na Ruchomy Zodiak czyli Vaidika Sayanam Raśi chociaż aktualny przeliczany o jeden stopień Punkt Wiosny, Wasanta czy Meszadi aktualnie jest w Aświni Nakszatram. Długość ekliptyczna podana we współrzędnych J2000 używanych przez programy astrologiczne.

1. Aświni (Szeratan)- Sayana Raśi: 23°46 Aries - 7°06' Taurus; Nirayana Raśi: Mesza;

2. Bharani (41 Aries) - Sayana Raśi: 7°06' - 20°26' Taurus; Nirayana: Mesza;

3. Krttika (Plejady)- Sayana Raśi: 20°26' Taurus - 3°46’ Gemini; Mesza/Vrszabha;

4. Rohini (Aldebaran i Hiady)- Sayana Raśi: 3°46 - 17°06' Gemini; Vrszabha;

5. Mrgaśirsza - Sayana Raśi: 17°06' Gemini - 0°26' Cancer; Vrszabha/Mithuna;

6. Ardra (Betelgeuze)- Sayana Raśi: 0°26' - 13°46 Cancer; Mithuna;

7. Punarwasu (Kastor, Polluks)- Sayana Raśi: 13°46 - 27°06' Cancer; Mithuna/Karka;

8. Puszja - Sayana Raśi: 27°06' Cancer - 10°26' Leo; Karka;

9. Aślesza - Sayana Raśi: 10°26' - 23°46 Leo; Karka;

10. Maghaa (Regulus)- Sayana Raśi: 23°46 Leo - 7°06' Virgo; Simha;

11. Purwa Falguni (Zosma)- Sayana Raśi: 7°06' - 20°26' Virgo; Simha;

12. Uttara Falguni (Denebola) - Sayana Raśi: 20°26' Virgo - 3°46 Libra; Simha/Kanya;

13. Hasta (Kruk) - Sayana Raśi: 3°46 - 17°06' Libra; Kanya;

14. Ćitra (Spica) - Sayana Raśi:: 17°06' Libra - 0°26' Scorpio; Kanya/Tula;

15. Swati (Arcturus) - Sayana Raśi: 0°26' - 13°46 Scorpio; Tula;

16. Wiśakha (Zubenelgenubi) - Sayana Raśi: 13°46 - 27°06' Scorpio; Tula/Vrścika;

17. Anuradha (Dschubba) - Sayana Raśi: 27°06' Scorpio - 10°26' Sagittarius; Vrścika;

18. Dźjesztha (Antares) - Sayana Raśi: 10°26' - 23°46 Sagittarius; Vrścika;

19. Mula (Szaula) - Sayana Raśi: 23°46 Sagittarius - 7°06' Capricorn; Dhanus;

20. Purwa Aszadha () - Sayana Raśi: 7°06' - 20°26' Capricorn; Dhanus;

21. Uttara Aszadha (Ascella, Nunki) - Sayana Raśi: 20°26' Capricorn - 3°46 Aquarius; Dhanus/Makara;

22. Śrawana (Altair) - Sayana Raśi: 3°46 - 17°06' Aquarius; Makara;

23. Dhanisztha, Śrawishtha (Svalocin) - Sayana Raśi: 17°06' Aquarius - 0°26' Pisces; Makara/Kumbha;

24. Śatabhisza, Śatataarakaa (Sadachbia) - Sayana Raśi: 0°26' - 13°46 Pisces; Kumbha;

25. Purwa Bhadrapada (Markab) - Sayana Raśi: 13°46 - 27°06' Pisces; Kumbha/Meena;

26. Uttara Bhadrapada (Algenib, Alpheratz) - Sayana Raśi: 27°06' Pisces - 10°26' Aries; Meena;

27. Rewati (Zeta Pisces) - Sayana Raśi: 10°26' - 23°46 Aries; Meena do końca;

Abhidźita (Wega) - Sayana Raśi: 0°26 - 6°46 Aquarius; Nirayana: Makara;

Krittika Nakszatra - Pierwsza Konstelacja to Plejady

W kontekście Jadźurwedy oraz Atharwawedy, umieszczenie Krittiki czyli Gromady Plejad jako Gwiazdozbioru na pierwszym miejscu wśród Nakszatr (rezydencji, pałaców czy domów księżycowych małżonek Ćandradewa) można zrozumieć z kilku perspektyw, w tym jej znaczenia w astrologii wedyjskiej i roli w rytuałach.

+ Znaczenie kulturowe i mitologiczne: Krittika jest związana z gromadą gwiazd Plejady i często jest łączona z wedyjskim bóstwem Agni, bóstwem ognia, a także rytuałami indyjskiej Ajurwedy czy Hawanam. To powiązanie podkreśla jej znaczenie w rytuałach i ofiarach, w których Ogień odgrywa centralną rolę.

+ Kalendarz rolniczy: Krittika Nakszatra jest tradycyjnie kojarzona z początkiem sezonu rolniczego w wielu kulturach indyjskich. W rezultacie jej wybitne miejsce w Jadźurwedzie może odzwierciedlać jej znaczenie w praktykach rolniczych i czasie rytuałów sezonowych.

+ Symbolika światła i wzrostu: Krittika Nakszatra jest często postrzegana jako symbol światła, wzrostu i pożywienia. Umieszczenie jej na pierwszym miejscu może oznaczać znaczenie tych cech w kontekście rytuałów wedyjskich i cyklu życia. Krittika Nakszatra jako Władcę ma Słońce, a od Słońca rozpoczynamy obserwowanie obiektów na niebie, i to nie tylko dla celów rolniczych.

+ Znaczenie astrologiczne: W astrologii wedyjskiej Krittika jest uważana za potężną Nakshatrę, mistyczną i magiczną,  wpływającą na różne aspekty życia człowieka i ludzkości. Jej priorytet w Jadźurwedzie może odzwierciedlać jej astrologiczne znaczenie i przekonanie, że ma silny wpływ na sprawy ludzkie.

Ogólnie rzecz biorąc, umieszczenie Krittiki na początku listy Nakszatr w tradycyjnej Jadźureedzie podkreśla jej wieloaspektowe znaczenie w tradycji wedyjskiej, obejmującej wymiary rytualne, rolnicze i astrologiczne. Nowoczesna astrologia hinduska uznaje Aświni Nakshatrę za pierwszą Nakshatrę stacji czy konstelacji księżycowych i jest ona przestrzegana tak w wielu grupach hinduskich, głównie wisznuickich. Istnieją jednak szkoły i grupy wedyjskie, że zawsze jest to być Krittika, a czasem także Moola (Mulah), oparte na obliczeniach astronomicznych wedyjskich w Atharwa Wedzie czyli w starych szkołach prawdziwie wedyjskich z dawnych czasów, gdzie Meszadi czyli Punkt Barana wyliczano i nanoszono na Koło z Nakszatrami. 

Krittika Nakszatra - Plejady - Źródło Światła

Krittika jako pierwsza Nakshatra wedyjska 

Rshi Gargya jako wybitny Jyotirvid czyli znawca gwiazd rozpoczyna listę dwudziestu siedmiu Nakshatrah zaczynając od konstelacji Krittika czyli tej z Plejadami. Wybór Krittika jako pierwszej z dwudziestu siedmiu nakszatr jest bardzo znaczący. Natomiast późniejsza znacznie Jyotishya Śaastra używa Aświni jako pierwszej gwiazdy czy pierwszego gwiazdozbioru zodiakalnego. Wybór pierwszej nakshatry w syklu roku solarnego musi odpowiadać logicznie pierwszemu dniowi roku słonecznego, który dyktuje cykle pogodowe. Który dzień jest pierwszym dniem roku to zwykle łatwo ustalić w kalendarzu. Astronomicznie rzecz biorąc, dzień równonocy wiosennej w strefie umiarkowanej półkuli północnej jest logiczny i bardzo wygodny. Zwiastuje nadejście wiosny w strefie umiarkowanej półkuli północnej Ziemi. Vasanta rtu czyli wiosna zawsze jest uważana za początek roku od czasów Rigwedy, o czym powszechnie wiadomo. Stąd pierwszą obserwacją dorozumianą w Sukta Ryshi Gargya jest to, że w dniu równonocy wiosennej Słońce znajdowało się w Krittika Nakshatram. Rysunek pokazuje położenie Słońca 21 marca 2400 p.e.ch., z obrazu planetarium. Słońce znajduje się na równiku i wskazuje na Nakshatrę Krittika. Dawne historie wspominają, że wedyjscy Ryszi na 400 lat naprzód wyliczyli dokładnie, kiedy Punkt Wiosny znajdzie się dokładnie na gwieździe Amba czyli dobrze znanej najjaśniejszej w Plejadach gwieździe Alcyone uważając, że będzie to okres mistycznego dziesięciolecia - tyle czasu zajmuje bowiem przejście gwiazdy przez Punkt Wiosny, a także dając znać, że cały okres przejścia Plejad przez Punkt Wiosny (Vasantam) to Szcześliwe i Mistyczne oraz Magiczne stulecie czy raczej taka mała Epoka Plejad, Krttika Juga. Oprócz tego, nie godzi się aby nakszatra nad którą panuje w sumie najważniejsze Bóstw Wed, Agni Dewa, Bóstwo Ognia, była na innej pozycji na liście nakszatr niż pierwszej. Agni otwiera listę najważniejszych dla celów magicznych bóstw wedyjskich, a inna pozycja Krttika Nakszatry niż pierwsza na liście to upadek kultury wedyjskiej w Indii.

Agni - Bóg Ognia, a takżed bóstwo Muruga inaczej Skanda czyli Kartikeya (dowódca niebiańskich sił boskich, wychowany przez matki zastępcze kritikkas). Agni jest również nazywany bóstwem o siedmiu językach i oznacza wiedzę czy mądrość z przemian alchemicznych, z wytapiania w Ogniu wewnętrznym na podobieństwo wytapiania złota. Włada również kierunkiem południowo-wschodnim. Agni zsyła siedem Świętych Płomieni duchowej przemiany i siedem promieni wtajemniczenia. Nakszatra Krttika jest zatem gwiazdozbiorem Ognia. Raz od Plejad, siedmiu gwiazd w Plejadach, a dwa od siedmiu mędrców zwanych Saptaryszich dla których księżniczki z Plejad są poślubionymi małżonkami, mamy uświęcony wedyjski zwyczaj spotykania się w grupkach czy kręgach, ganach, w których jest siedmiu uczniów. Zarówno mędrcy spotykają się w liczbie siedmiu na narady w ważnych sprawach i dla podejmowania rozstrzygnięć, jak i nauka wedyjska oraz praktyka odbywa się w grupach, gdzie jest chociaż siedem osób, siedem stałych uczestników z okolicy. Wtedy grupa uważana jest za pożyteczną i pomocną dla rozwoju duchowego człowieka. Z Plejadami związany jest Śiwa, a także Kartikeya, który pokonał demona czyli asura Tarakę (Taraka Asura), który niszczył duchowość, mistykę i magię, a na niebie jest kojarzony ze zwłowieszczą gwiazdą Algol oraz całą Głową Gorgony. Demon Taraka jest algoliczny, a Plejady to matki, które wykarmiły jako mamki Kartikeję, Syna Śiwa i Bogini Durga-Kaali. Agni obdarzył dziecię boskimi darami, a we wczesnej młodości Kartikeya znany jako Skanda lub Sanatkumara poprowadził do boju armię dewów przeciwko siłom ciemności Taraka Asura i demona Surapadma-Asura, które zostały pokonane i ścięte. Po zwycięskiej bitwie, od Indry, bóstwa Niebios, Swargi, otrzymał dwie jego niebiańskie córki za żony, którym na imię Valli i Devayani. Demony Taraki zostały pokonane i zniszczone, a ich świat jest daleko od ziemi, związany z gwiazdą Algol jako gwiazdą śmierci i zniszczenia.

W ruchomym Zodiaku Sayanam rzeczywistym i dostosowanym prawidłowo do aktualnego Punktu Wiosny szerzej używanym jako chaldejski lub zachodni, Krittika Nakszatra znajduje się na kole ekliptyki na stopniach od 22° 40' Znaku Byka do 6° Znaku Bliźniąt wedle współrzędnych na J2000, a zatem obejmuje obszar Gorgony, Algola oraz Plejad, gdzie Głowa Gorgony to Głowa demona Taraka Asura, a Algol to Oko Gorgony czyli demona Taraka, który w mitologii zmieniał płeć z męskiej na żeńską aby uniknąć wykrycia i zabicia. Cykl precesyjny przesuwa współrzędne przez Nakszatrę w okresie 960 lat, a w tym czasie dokonuje się także wielki cykl spotkań Jowisza i Saturna wracając do wyjściowej nakszatry lub znaku raśi, zatem mamy idealną wedyjską jugę trwającą około tysiąclecia. Okres 960 lat to czas w jakim Punkt Wiosny, Vasanta, przechodzi przez jedną nakszatrę jako wedyjską stację księżycową, a przez jedną padę, ćwiartkę nakszatry, oczywiście przejdzie przez 3 stopnie i 20 minut łuku w czasie 240 lat czyli mamy około jeden mniejszy cykl czasu, który jak pomnożymy przez 108 padah na które cały zodiak jest podzielony, daje nam 25 tysięcy 920 lat zwany cyklem rotacji Punktu Równonocy Wiosennej albo Wasanta Jugą, w Grecji znaną jako Rok Platoński lub Orficki. Nakszatra Juga to 960 lat, a Pada Juga to 240 lat - takie są miary czasu związane z astrologią wedyjską starożytnych Siedmiu Mędrców. 

Spory o długość Ayanamśah 

Jyotirvid, w spolszczeniu Dźjotirwid czyli astrolog i numerolog w jednym, znawca gwiazd, obserwator nieba z gwiazdami, inaczej Jyotirjñani, w spolszczeniu Dźjotirdźńani, znawca który poznał i zrozumiał gwiazdy - to poziom dobrze wykształconego Dźjotiszaka czyli astrologa, znawca astrologii i arytmetyki z numerologią włącznie. Nazwa wedyjska używana jest zarówno do astronoma jak i astrologa zatem Dźjotirwid to astronom i astrolog w jednym, z dobrą bazą wiedzy matematycznej i arythmologicznej. Jyotir Visharada to poziom zaawansowany Jyotirvida, a Jyotir Aćarya poziom nauczycielski. Za ojca indyjskiej astrologii uważa się VARAHA MIHIRA (Mitra Dzik, Odyniec Mitry). Historia jego życia jest historią indyjskiej astrologii wyrosłej z tradycji wedyjskiej. Czcigodny JyotirGuru, nieżyjący już Shri Gopalkrishna Mody, zawsze zwracał uwagę, że w całej tezie przedstawionej przez Varaha Mihirę nigdzie nie wspomniał on nawet słowa AYANAMŚA (służy do przeliczania zodiaku ruchomego i nieruchomego), a zatem całe jego nauczanie jest SAYANA JYOTISHAM. Jest to kluczowe i jeśli zostanie właściwie zrozumiane, usuwa wszelkie pajęczyny tak zwanej różnicy pojęć Sayana i Neerayana (Nirayanam). Poniższe notatki dotyczą życia i dzieł Varaha Mihiry, co warto uznać za interesujące i oświecające, i że dadzą one wgląd w wzniosłość INDYJSKIEJ ASTROLOGII od V wieku e.ch.

Spór o długość Ajanamśa (ayanāṃśa, inaczej ayanabhāga) czyli odległości od Prawdziwego Meszadi czyli Punktu Barana i Punktu Wiosny do miejsca uznanego arbitralnie za początek dwunastu znaków zodiaku, a będącego Punktem Wiosny gdzieś tam ze 2 tysiące lat temu, cały czas w Indiach trwa, i Bharata wytworzyła wśród ptolemeistów indyjskich przynajmniej kilkadziesiąt różnych szkół podawania Ajanamśa, jednak ich wielość i zróżnicowanie pokazuje, że popełniono jakiś poważny błąd, a Koło Światła zwane Zodiakiem spokojnie może się obracać wewnątrz OKA jakim jest Koło Nakszatrów mające 27 równych części i 108 padah. Co około 72 lata, zmienia się początek każdej nakszatry o jeden stopień i tak pięknie koryguje się astrologia wedyjska z nakszatrami wobec astrologii Sayanam czyli Zodiaku Znaków/Domów Ruchomych, ale wielu, co nawet są mędrcami astrologicznymi nie ogarnia cyklu precesyjnego, gdzie Ajanamśa to odległość Punktu Równonocy Wiosennej od Gwiazdy Amba w Plejadach, jako, że to Krittika Nakszatram jest początkiem i końcem Jugi mającej mniej więcej 25920 lat (72 lata razy 360 stopni albo 72 lata razy 27 nakszatram x 13 i 1/3 stopnia). Ajana Ćalana (Ayana Ćalanah czyli Ayana Amśah) czyli Precesja Równonocy, coroczne przesuwanie się Punktu Barana, Punktu Równonocy Wiosennej na niebie o około 1/72 stopnia.

Istnieją licznie różne systemy Ayanamśa, które są używane w astrologii hinduskiej czy ściślej ptolemejsko-hinduskiej  (znanej również niepoprawnie jako astrologia wedyjska), takie jak Raman Ayanamśa i Krishnamurthy Ayanamśa, ale Lahiri Ayanamśa, nazwana na cześć swojego wynalazcy, astronoma N.C. Lahiri, jest zdecydowanie najbardziej rozpowszechnionym systemem we współczesnych Indiach. Krytycy Lahiri Ayanamśa zaproponowali ayanamśa zwaną Prawdziwą Citra Paksza Ajanamśą opartą na Gwieździe Spica w asteryzmie Kłos lub Wiecheć Panny. Istnieją inne istniejące ajanamśe, takie jak Raman, Pushya Paksha, Rohini, Kërr A.I, Usha Shashi i Chandra Hari. Uważa się, że wykorzystanie ajanamśi do wyjaśnienia precesji Punktu Równonocy Wiosennej zostało zdefiniowane w tekstach wedyjskich co najmniej 2500 lat przed tym, jak grecki astronom Hipparch określił precesję równonocy dla zachodu czyli dla Europy w 127 roku p.e.ch., jednak istnieją wzmianki, że Prawdziwy Punkt Równonocy Wiosennej był wyliczany przez wedyjskich Dźjotir-Ryszich w czasach, gdy było około 400 lat do przejścia Punktu Równonocy Wiosennej przez Gwiazdę Amba czyli Najjaśniejszą z Plejad.

Jeśli wiemy, że mamy wybrać Ajanamśę z kilkudziesięciu różnych możliwości, to widzimy, że cały system predykcji będzie mieć trochę inaczej położone Raśi, granice znaków gwiazdowych i granice nakszatr, niby to samo, ale punkt zerowy leży trochę gdzie indziej zależnie od osoby czy szkoły ptolemejsko-hinduskiej promującej daną Ajanamśę. Jeśli zrobimy sobie horoskop z Kundali wedle Lahiri Ajanamśah, to mamy Raśi liczone od realnego Punktu Wiosny jaki wypadł w 285 roku ery chrześcijańskiej, zatem badamy horoskop rzeczywisty jaki byśmy mieli urodziwszy się w 285 roku. Definicja Raśi, Znaków Zodiaku jednak jest taka sama w astrologii wedyjskiej jak i chaldejskiej, że jest to Dwanaście Domów Równych liczonych od aktualnego Punktu Równonocy Wiosennej. I tylko z tego powodu, że utożsamiono błędnie gwiazdozbiory solarne ze znakami zodiakalnymi, które są systemem Domów dla przesuwających się Gwiazd Stałych Nieba na cały Cykl Precesyjny zaczął się ptolemejsko-hinduski cyrk z powtarzaniem sekwencji gwiazdozbiorów, wedle 27 konstelacji i wedle 12 konstelacji jakie po grecku nazwał Ptolemeusz. Wcześniej po prostu znajdowano Punkt Wiosny i korygowano współrzędne gwiazd na niebie, zwykle co około 10 lat, a nie rzadziej niż co 36 lat czyli po połowie stopnia. Jedna siódma stopnia raz na 10 lat to jest akurat dla zachowania dokładności pomiarowych. Pamiętajmy, że współczesne Ajanamśe powstały głównie w XIX oraz w XX wieku i są całkiem młode, podobnie jak cała hinduistyczno-ptolemejska tradycja ich wyliczania, która nie bierze pod uwagę, że Raśi to Domy Zodiaku oparte o Rzeczywisty Punkt Równonocy Wiosennej, a nie o podział na greckie gwiazdozbiory, równoległy do Nakszatram.

Astrolodzy wedyjscy regularnie praktykowali tak zwane Akaśa Darszanam czyli kilkutygodniowe obozy astrologiczne dla obserwowania nieba i dokonywania pomiarów współrzędnych ciał niebieskich, rysowania map nieba oraz medytacji z obiektami świecącymi na niebie, tak z planetami jak i z gwiazdami stałymi czy węzłami księżycowymi. Dobre trzy tygodnie obserwowania nieba i zjawisk na sferze niebieskiej, w tym spadania meteorów (ketus), zwykle odbywały się w okolicach styczeń-luty w czasie gupta nawaratri oraz latem czerwiec-lipec około letniego gupta navaratri. Część astrologów współczesnych kultywuje tradycję Akaśa Darszanam, Widzenia z Nieba, bo Kronika Akaśa (Akasza) to właśnie Niebo, a ściślej to, co zapisane jest u góry na Niebie, w tym w Zodiaku. Akaśa Darśanam to także czas na widzenie gwiazd mędrców takich jak Siedmiu Ryszich czyli gwiazdy stałe Wielkiego Wozu oraz Dhruva czyli Gwiazda Polarna. Oglądanie Plejad, darszan z gwiazdami Plejad możliwy jest bardziej w porze zimowej, gdyż wtedy są wieczorem widoczne na nieboskłonie. Astrologia wedyjska oznacza także położenie gwiazdy Agastya w horoskopie, a to jest ważna gwiazda do predykcji i przewidywania pogody w Indii, szczególnie w Indiach południowych. Agastya jako gwiazda to druga co do jasności gwiazda stała na niebie czyli Kanopus (Canopus), a kojarzona jest w Maharszi Agastją, także wybitnym mędrcem, mistrzem duchowym, joginem i astrologiem wedyjskim, śiwaitą.

Wedyjska lista Nakszatram - Stacje Gwiazdowe

Lista 27 nakszatras w Vaidika Jyotisham i ich kolejne cztery pada w postaci mantrycznych dźwięków (a alfabet sylab sanskryckich rozpoczyna się od litery A w pierwszej nakszatram):

1. Kryttika (क्रृत्तिका) Kṛttikā (Plejady) -> अ A - ई I - उ U - ए E

2. Rohini (रोहिणी) Rohinṇī (Aldebaran i Hiady) -> ओ O - वा Va/Ba - वी Vi/Bi - वु Vu/Bu

3. Mrygaśira (म्रृगशीर्षा) Mrgaśīrṣa -> वे Ve/Be - वो Vo/Bo - का Kā - की Ke

4. Ardra (आर्द्रा) Ārdrā (Betelgeuse) -> कु Ku - घ Gha - ङ Nga/Na - छ Cza

5. Punarwasu (पुनर्वसु) Punarvasu (Kastor, Polluks) -> के Ke - को Ko - हा Hā - ही Hī

6. Puszja (पुष्य) Puṣya -> हु Hu - हे He - हो Ho - ड Da

7. Aślesza (आश्लेषा) Āśleṣā -> डी Dī - डू Dū - डे De - डो Do

8. Magha (मघा) Maghā (Regulus) -> मा Ma - मी Mi - मू Mu - मे Me

9. Purwa lub Purwa Phalguni (पूर्व फाल्गुनी) Pūrva Phalguṇī -> नो Mo - टा Ta - टी Ti - टू Tu

10. Uttara lub Uttara Phalguni (उत्तर फाल्गुनी) Uttara Phalguṇī (Denebola) -> टे Te - टो To - पा Pa - पी Pi

11. Hasta (हस्त) (Kruk) -> पू Pu - ष Sza - ण Na - ठ Tha

12. Ćaitra (चित्रा) Citrā (Spica) -> पे Pe - पो Po - रा Ra - री Ri

13. Swati (स्वाति) Svātī (Arktur) -> रू Ru - रे Re - रो Ro - ता Ta

14. Waiśakha (विशाखा) Viśākhā -> ती Ti - तू Tu - ते Te - तो To

15. Anuradha (अनुराधा) Anurādhā -> ना Na - नी Ni - नू Nu - ने Ne

16. Dźjesztha (ज्येष्ठा) Jyeṣṭha (Antares) -> नो No - या Ya - यी Yi - यू Yu

17. Mula (मूल) Mūla -> ये Ye - यो Yo - भा Bha - भी Bhi

18. Purwa Aszadha (पूर्वाषाढ़ा) Pūrva Aṣāḍhā -> भू Bhu - धा Dha - फा Bha/Pha - ढा Dha

19. Uttara Aszadha (उत्तराषाढ़ा) Uttara Aṣāḍhā -> भे Bhe - भो Bho - जा Ja - जी Ji

20. Śrawana (श्रवण) Śravaṇa -> खी Ju/Khi - खू Je/Khu - खे Jo/Khe - खो Gha/Kho

21. Śrawisztha lub Dhanisztha (श्रविष्ठा) Dhaniṣhṭhā (Delfina) -> गा Ga - गी Gi - गु Gu - गे Ge

22. Śatabhiszak (शतभिषा) lub Szatataraka, Śatabhiṣaj -> गो Go - सा Sa - सी Si - सू Su

23. Purwa Bhadrapada lub Purwa Bhadra (पूर्वभाद्रपदा) Pūrva Bhādrapada -> से Se - सो So - दा Da - दी Di

24. Uttara Bhadrapada lub Uttara Bhadra (उत्तरभाद्रपदा) Uttara Bhādrapada -> दू Du - थ Tha - झ Jha - ञ Da/Tra

25. Rewati (रेवती) Revati -> दे De - दो Do - च Cha - ची Chi

26. Aświni (अश्विनि) Aśvinī -> चु Cu - चे Ce - चो Co - ला La

27. Bharani (भरणी) Bharaṇī -> ली Li - लू Lu - ले Le - पो Lo

Dodatkowa 28 nakszatra, nierówna, roku przestępnego, Abhijit (w spolszczeniu Abhidźit/am czyli alfa, epsilon i zeta Lyrae - Vega - między Uttaraszadha i Śravana), znajduje się pośrodku Uttaraszada i Śravana. Jedną z podstaw astrologii wedyjskiej starożytnych jest badanie triady, Nakszatra Księżyca, Nakszatra Słońca i Nakszatra Ascendentu (Lagna), co daje imponującą ilość kombinacji, 27x27 to 729 relacji pomiędzy położeniem dwóch obiektów w dwóch nakszatrach pasa zodiaku, a do tego Lagna Nakszatra i mamy 19 tysięcy 683 układy triady nakszatr do interpretacji. Dla znaków solarnych Raśi mamy odpowiednio 12x12=144 kombinacje dla Księżyca i Słońca, a 1728 włącznie z Lagną czyli Ascendentem (Znakiem Ascendentu jako Pierwszym Domem). Księżyc w każdej nakszatrze jest raz w miesiącu, a Słońce zaledwie raz w roku i można te terminy dokładnie wyliczyć aby móc odczuwać działanie Księżyca i Słońca. Raz na dobę każda Nakszatra przechodzi przez Ascendent czyli jest w Pierwszej Lagnie, co także należy obserwować i wyczuwać. Mamy zatem idealny program obserwacyjny, obliczeniowy i medytacyjny dla nauczenia się podstaw Nakszatr jako taki bardzo wedyjski podstawowy schemat nauki i praktyki astrologicznej. 

Navatara Ćakra dla 27 Nakshatr - Wpływy Gwiazd i Władców Konstelacji - Trikam

Mulah jako pierwsza Nakshatra

Jeśli jedną gwiazdę należy zidentyfikować jako Moola czy Mulah, najlepszym kandydatem na Moola lub Vicruta Nakshatra jest 42 q OPH z zodiakalnym zachodnim gwiazdozbiorze Wężownika systemu europejskiego. Znajduje się w pasie gwiazdowym i jest 50 minut lub 13 stopni (E-W) od Dźjesztam czyli dobrze znanej królewskiej gwiazdy Antares. Jej jasność wynosi +3,28. Gwiazda Arab Sabik jest kolejnym silnym kandydatem na wedyjską konstelację Moola z jasnością +2,43 i jest również o 13 stopni od Dźjeszty czyli Antaresa. Pokazuje nam to 30-stopniowy kwadratowy obszar wokół Dhanu Raaśi. Nakshatry na tym rysunku to Vicruta/Moola i Poorvaashada (Purwa Aszada). Obie gwiazdy znajdują się w pasie przejścia Księżyca po jego drodze na niebie. Dla wyobraźni, w Dhanu Raaśi można zobaczyć rozciągnięty łuk. Vicruta lub Moola Nakshatra uważane są za gwiaździstą rezydencję z jedenastoma gwiazdami.

Moola lub Vicruta są szeroko omawiane w traktatch Atharvaveda Kaanda 2, Kaanda 3 i Kaanda 6. Vicruta oznacza ciemność, a Moola ma przymiotnik Ariszta. To słowo ma dwa znaczenia, jedno oznacza słodkie, a drugie związane ze złym, związanym ze śmiercią. Astronomicznie, Moola jest w linii z galaktycznym centrum Drogi Mlecznej i łatwo sprawdzić czy jakieś wydarzenie astronomiczne pojawiło się 5000 lat temu w pobliżu centrum Galaktyki Drogi Mlecznej, co mogłoby wyjaśnić, dlaczego Moola jest uważana za złą i mroczną? We współczesnej astronomii pojawiły się przypuszczenia, że ​​w centrum naszej Drogi Mlecznej znajduje się czarna dziura, wielka ciema siła, która wszystko pożera. Ten obszar nieba jest wizualnie ciemny, są tam tak zwane ciemne i czarne mgławice, czarne miejsca na niebie widoczne w ciemną noc na tle gwiazd Drogi Mlecznej, co kojarzono z ciemnym dołem i mrokiem oraz złem, a współcześnie wiadomo się, że wokół centrum Galaktyki czyli Drogi Mlecznej znajduje się duża ilość materii, która pochłania światło, nie tylko wielka czarna dziura. Astronomowie okresu wedyjskiego wiedzieli o centrum Galaktyki, widzieli ciemne mgławice, bo światła miast nie psuły widoku nieba nocą, widzieli także wydarzenia astronomiczne uzasadniające zły omen związany ze stacją Mula z ciemną i mroczną Moolą zwaną przenośnie Tronem Asurów (w Persji Tronem Arymana), a także Bramą Piekieł czy Tamasa-Loką, Światem Ciemności lub Asura Loką.

Poorvaashaada Nakshatra jest uważana za gwiezdną rezydencję czy pałac dwóch gwiazd. Tabelka przedstawia gwiazdy kandydujące, które kwalifikują się jako Poorva-Ashaada na podstawie jasności, położenia w odniesieniu do pasa przejścia Księżyca i odległości od poprzedniej Nakshatry.

Jadźurweda pierwotnie składa się z ogromnej liczby wersetów zebranych razem od wielu Ryszich i Ryszik pod nadzorem Kryszna Dwaipajany czyli Ryszi Wjasy, ale nie były one szczególnie dobrze uporządkowane. Istniało wiele przeróbek oryginalnej Jadźurwedy, przynajmniej osiemdziesiąt sześć, o których wiemy, i były one bardzo różne od siebie. Później Maharszi Yagnyavalkya otrzymał od Bóstwa Surja nową, bardziej uporządkowaną wersję Jadźurwedy i nauczał jej swoich uczniów. Zaczęto ją nazywać Śukla Jadźurwedą, aby odróżnić ją od Jadźurwedy Kryszna Dwaipajany Wajasy, która zaczęła być nazywana Krishna Yajurveda. Śukla Yajurveda pierwotnie miała przynajmniej szesnaście przeróbek. Jednak zdecydowana większość kopii dawnych Wed i ich komentarzy została zniszczona przez obce inwazje na Indie. Z co najmniej 86 wydań Kryszna Jadźurwedy przetrwały tylko cztery, a z co najmniej 16 linii przekazu Śukla Jadźurwedy  przetrwały tylko dwa. Ogromna ilość oryginalnego materiału Jadźurwedy została utracona.

Ogólna klasyfikacja Nakszatram 

Nakszatram to w sposób widoczny stałe ciała w Zodiaku, gdzie układ planet porusza się wraz z nimi umieszczonymi w tle jako obraz nieba w Zodiaku. Podzielmy koło 360 stopni na 27 równych części i mamy 13 stopni i 20 minut łuku na jedną Nakszatrę - stację gwiazdową czy wedyjską konstelację.

Wśród Raśi i Nakshatram, pierwsza jest podporządkowana przez Słońce, Surya, podczas gdy druga jest podporządkowana przez Księżyc, Ćandra/mas. Oznacza to, że Raśi pokazuje środowisko, w którym będziemy się znajdować w różnych momentach naszego życia i co z tego otrzymamy, z drugiej strony nakszatry rządzą różnymi stanami umysłu i emocji, które będziemy mieć w różnych momentach. Nawet rzeczywiste wydarzenia są ważne w naszym życiu, przyjmując punkt widzenia skoncentrowany na osobie, a nasze reakcje na nie również mają takie samo znaczenie. Stąd studiowanie nakszatr jako stacji gwiazd stałych czy astrologii gwiazdowej jest uzasadnione i bardzo potrzebne.

Istnieją cztery padas (ćwiartki) każdej nakshatry, każda mierząca 3 stopnie 20 minut łuku, co sprawia, że ​​całkowity czas trwania nakszatry wynosi 13 stopni 20 minut. Tak więc istnieje 108 padas w całym zodiaku i każda mapa do 1 Navamsa. Jednakże, ponieważ czas trwania jednego solarnego z 12-tu znaków zodiaku wynosi 30 stopni, nakshatra nie może być dokładnie odwzorowana na Raśi, a w Sayanam dodatkowo się przesuwa o jeden stopień na 72 lata.

Jednakże, ciekawe jest to, że 9 nakshatr można odwzorować na 4 Znaki Raśi. Z tego możemy wyprowadzić podstawę podziału zodiaku 12 Rasis i 27 nakshatras na 3 części, z których każda mierzy 120 stopni czyli na Trzy Trygony. Jest to podstawa dla Navatara Cakra, Koła Dziewięciu Gwiazd, gdzie nakszatry są podzielone na trzy grupy po 9 każda, zaczynając od Dźanma lub Lagna Nakszatry (Dźanma - Urodzeniowa, Lagna - Ascendentalna).

Stałe Nakshatry: Rohini (Aldebaran), Uttara-phalguni, Uttara-ashadha i Uttara-bhadrapada mają być stałymi nakszatrami i są korzystne dla działań związanych z ustanawianiem czegoś trwałego, takich jak koronacje, kładzenie fundamentów miast, operacje siewne, sadzenie drzew.

Miękkie Nakshatry: Citta, Anuradha, Mrigasira i Revati to miękkie nakshatry, które są korzystne dla miękkich lub artystycznych działań, takich jak noszenie nowych ubrań, nauka tańca, muzyki i sztuk pięknych, zjednoczenie seksualne i wykonywanie pomyślnych ceremonii.

Lekkie Nakshatry: Aświni, Pushya, Hasta i Abhijit to lekkie nakshatry i są one korzystne dla lekkich, rekreacyjnych i sportowych działań, takich jak zakładanie ozdób, robienie przyjemności, uprawianie sportu, podawanie leków, zakładanie przedsiębiorstw i podejmowanie podróży.

Ostre Nakshatry: Moola, Jyestha, Ardra i Aślesha są ostrymi nakshatrami z natury i są one korzystne dla ostrych, przenikliwych i bolesnych działań, takich jak zaklęcia, przywoływanie duchów, do uwięzienia, wojny i morderstw oraz  rozdzielania przyjaciół.

Ruchome Nakshatry: Śravana, Dhanishta, Satabhisaj, Punarvasu i Swati to ruchome nakshatry i są one pomyślne dla działań związanych z poruszaniem, takich jak kupowanie pojazdów i środków transportu, ogrodnictwo i udział w procesjach.

Straszne Nakshatry: Purva-phalguni, Poorvashadha i Poorvabhadra, Bharani i Makha to straszne nakshatry i są one korzystne dla nikczemnych planów, zatruć, oszustw, uwięzień, podpaleń i innych złych uczynków, w tym czarnej magii.

Mieszane Nakshatry: Krittika i Viśakha to mieszane nakshatry i podczas ich wpływu można podejmować prace o codziennym znaczeniu.

Niepomyślne Nakshatry: Począwszy od trzeciej ćwiartki Dhanishta i kończąc na ostatniej ćwiartce Revati, czas ten jest uważany za nieodpowiedni do rozpoczynania jakiejkolwiek większej i poważnej pomyślnej pracy. Okres ten nosi szczególną nazwę Nakszatra Pancaka i gdy te gwiazdy rządzą, należy unikać nawet podróży na południe, naprawy lub renowacji domu, zbierania paliwa i paszy dla bydła lub nabywania łóżek i tapczanów.

Pomyślne Nakshatry: Spośród wszystkich dwudziestu ośmiu konstelacji, pierwsze miejsce wydaje się przypadać Pushya, ósmej gwieździe czy ósmej konstelacji. 

Krótki opis wedyjskich stacji księżycowych

Tradycyjna astrologia indyjskich nakszatr księżycowych używa znaków gwiazdozbiorowych, asteryzmów, zatem pod hasłem znak zodiaku ma na myśli realny gwiazdozbiór na niebie w odniesieniu do położenia Księżyca i węzłów księżycowych czy innego z ruchomych obiektów, które są w koniunkcji do danej gwiazdy stałej lub grupki gwiazd stałych z danego małego gwiazdozbioru, konstelacji czy asteryzmu. Najstarsze tradycyjne teksty Dźjotiszy, astrologii wedyjskiej, rozpoczynają wyliczanie nakszatr od Plejad czyli Kryttika, a nie jak w astrologii ptolemejsko-hinduskiej rodem z V-VII wieku ech, od Aświni. Ma to ważne znaczenie numerologiczne i metafizyczne, zaczynamy od wibracji liczby Jeden (1) dla Krittikas, bo Plejady są pierwsze na liście i mamy wibrację liczbową dla każdej nakszatry. Mamy także porządek od najjaśniejszego Władcy, zatem od Słońca! 

1. Kryttika, Bahulika - w dewanagari कृत्तिका , trl. Kṛttikā , ang. Kṛttikā – nakszatra stacja księżycowa znana także jako: Kārtikā. Nazwa Kryttiki wywodzi się od Kartikei, syna Śiwa Boga, generała bogów a dosłownie oznacza miecz, którym ścięty został paskudny demona Taraka Asura widniejący teraz jako Głowa Demona czyli Gorgona i złoczynna gwiazda Algol - Oko Demona Taraka Asura czyli Taraka Asura Cakszus. Stacja obejmuje gwiazdy Plejad i pobliskie, i jest pierwszą stacją starej tradycyjnej astrologii wedyjskiej Saptaryszich. 

2. Rohini - w dewanagari रोहिणी – nakszatra, rezydencja księżycowa; w astrologii dźjotisz odpowiednik dla gwiazdy Aldebaran oraz Hiady. Rohini to córka Kryttik (bogiń Plejad) w podaniach poezji tamilskiej i niebiańska manifestacja bogini Karpiookiej, której poświęcona jest świątynia Minakszi w Maduraju. Rohini w Wedach przedstawiana jest jako łono, w którym Pradźapati złożył nasienie, aby powstał Agni. Jest ona przedstawiana jako źródło pięciu ogni ofiarnych.

3. Mrygaśira - w dewanagari मृगशिरा, trl. mṛgaśīrā ) – nakszatra, rezydencja księżycowa. Symbolizuje narodziny buddhi, intelektu. Pierwsze dwie części (charana/pada) tej nakszatry znajdują się w znaku Wriszabha rasi (Dewanagari: वृषभ), czyli Byka, pozostała część należy do Mithuna rasi (Dewanagari: मिथुन), czyli Bliźniąt. Gwiazdy λ, φ Orionis w Orionie.

4. Ardra - w dewanagari: आर्द्रा – nakszatra, rezydencja księżycowa, Bogini Fortuny, termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku. Gwiazda Betelgeuze w Orionie.

5. Punarwasu - w dewanagari पुनर्वसु – nakszatra, rezydencja księżycowa umiejscowiona w znaku Raka. Punar w dosłownym znaczeniu to powrót a wasu to lśniące promienie światła lub zostać. W mitologii indyjskiej Ramaćandra pojawił się, kiedy Księżyc zajmował tę nakszatrę. Gwiazdy Kastor i Polluks z gwiazdozbioru Bliźniąt.

6. Puszja - w dewanagari पुष्य , ang. Pushya – nakszatra, rezydencja księżycowa. W nomenklaturze „zachodniej” odpowiada gwiazdom γ, δ i θ Cancri. Gwiazda an-Nathrah.

7. Aślesza - w sanskrycie आश्लेषा , trl. āśleṣā , ang. Asalesha , obejmować ) – nakszatra, rezydencja księżycowa. Osoby urodzone pod wpływem tej nakszatry posiadają hipnotyczne oczy i przenikliwe, paraliżujące spojrzenie. Mają zdolność głębokiego wglądu w ludzką naturę; potrafią dostrzegać ukryte w niej tajemnice; obdarzeni są prawdziwą mądrością.

8. Magha - w devanagari: मघा – nakszatra, rezydencja księżycowa; umiejscowiona częściowo w znaku Lwa i Pannie, w pobliżu gwiazdy Regulus, asteryzm Głowy Lwa lub Sfinksa.

9. Purwa Phalguni - w dewanagari: पूर्व फाल्गुनी , पूर्वाफाल्गुनी – nakszatra, rezydencja księżycowa; położona w całości w znaku Panny. Gwiazdą jest Az-Zubrah.

10. Uttara Phalguni - w dewanagari उत्तराफाल्गुनी , उत्तर फाल्गुनी – nakszatra, rezydencja księżycowa; w całości położona w znaku Panny. Gwiazdą jest Al Sarfah.

11. Hasta (Dłoń, Ręka) - w dewanagari हस्त, trl. Hasta, ang. Hasta – w astrologii wedyjskiej – nakszatra, rezydencja księżycowa, gwiazdozbiór mistyczny Kruk. Wśród znaczeń kojarzonych z tą konstelacją lub jej wpływem na osobę lub dzień występują: ręka, branie czegoś w posiadanie, miara długości, rękopis, wsparcie, pomoc. Surja jest archetypem tej konstelacji. Żywiołem jest powietrze. Gwiazda Al-Auwa, ściślej cała mała konstelacja znana jako Kruk.

12. Ćitra - w dewanagari: चैत्र – stacja księżycowa w kalendarzu lunarnym Indii. Ćitra (dewanagari: चित्रा) – nakszatra, rezydencja księżycowa umiejscowiona w gwiazdozbiorze Wagi, którą w astrologii wedyjskiej rządzi Wenus. Słowo ćitra oznacza: jasny, świecący, widoczny; wyborny, piękny; otwarty, śmiały; wielokolorowy. Gwiazda Spica i cały magiczny wiecheć Panny.

13. Swati - w dewanagari: स्वाती; Svātī – nakszatra, rezydencja, dom księżycowy. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, której pierwsza część znajduje się w Wadze a druga część należy do Skorpiona. W sanskrycie swati oznacza miecz. W praktyce oznacza czas dzień ruchliwy, pełen niepokoju. Dobry na zabawy, odwiedziny oraz spotkania towarzyskie. Gwiazdą nakszatry jest Artur Wolarza.

14. Waiśakha - w dewanagari: विशाखा, Vishākhā – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, położonego w całości w znaku Skorpiona. Wai oznacza oddzielać a Śaakhaa oznacza szkołę. W inny sposób można znaczenie waiśakha można określić jako gałąź wiedzy. Archetypem jest Kumara, bóg ognia, wojny i walki. Jako dzień lub czas można Wajśakhę określić jako niespokojny, gniewny i gorący. Gwiazda Az-Zubanan.

15. Anuradha - w dewanagari: अनुराधा, Anuradha – nakszatra Głowa Skorpiona, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, która położona jest w dwóch znakach - Skorpiona i Strzelca. Dosłownie chwalić, wielbić, dawać, bogactwo. Czas przyjaźni, pełen kontaktów z miłymi ludźmi. Dobry na przyjemności i zabawy. Trzy gwiazdy na głowie Skorpiona.

16. Dźjesztha - w dewanagari ज्येष्ठा, trl. Jyeśṭhā, ang. Jyeshtha – nakszatra, rezydencja księżycowa. Gwiazda Antares, Serce, al-Qalb, i kilka gwiazd w otoczeniu.

17. Mula (Moolah) - w dewanagari: मूल – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, która położona jest w dwóch znakach - Strzelcu i Koziorożcu. Mula oznacza korzeń, fundament, kraniec, praprzyczynę i pochodzenie. Wskazuje na chłodny, zasadniczy dzień. Gwiazda Vicrtau.

18. Purwa Aszadha - w dewanagari: पूर्वाषाढा – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku położonej w całości w Koziorożcu. Purwa oznacza zachód, aszadha oznacza niezdobyty. W połączeniu z następną nakszatrą Uttara Aszadha reprezentują odkrywanie talentów. Czas władany tą nakszatrą przesycony jest pragnieniami dotyczącymi tymczasowej egzystencji. Tego dnia podłość człowieka może pojawić się w całej krasie. Przerażający i ciężki dzień. Gwiazda An-Naim.

19. Uttara Aszadha - w dewanagari: उत्तराषाढा) – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku położonej częściowo w Koziorożcu a częściowo w Wodniku. Uttara oznacza wschód, aszadha oznacza niezdobyty. W połączeniu z nakszatrą Purwa Aszadha reprezentują odkrywanie talentów. W Purwa następuje świt psychologicznych zmian a w Uttara następuje asymilacja. Nakszatra ta wpływa tak, że stwarza stabilny i dobry dzień, który nadaje się na wzięcie inicjatywy w swe ręce, ustabilizowanie spraw. Gwiazda Al-Baldach.

20. Śrawana - w dewanagari: श्रवण – nakszatra, rezydencja księżycowa Altaira. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku znajdującej się w Wodniku. Śrawana oznacza słuchanie i jest to nakszatra całkowitej ciszy. Mottem tej konstelacji jest przyjmowanie i słuchanie. Czas pod wpływem tej nakszatry charakteryzuje się tym, że łatwo przyjmujemy informacje a zmysł słuchu jest bardziej wrażliwy. Gwiazda Altair Orła i pobliskie.

21. Dhanisztha lub Śrawisztha - w dewanagari: श्रविष्ठा lub धनिष्ठा – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku z gwiazdą alfa Delfina. Dhani oznacza bogaty a isztha znaczy całkowicie. Nakszatra wskazuje więc pełnię bogactwa. Jako czas nakszatra ta wskazuje dzień pełen ruchu i społecznego bogactwa. Trochę niespokojny i nerwowy. Czas, który należy poświęcić podróżom, zakupom, interesom zawieraniem umów, itp. Gwiazda Sa'd-as-Suud.

22. Śatabhiszak lub też Śatataraka - w dewanagari: शतभिषक् / शततारका – nakszatra, rezydencja księżycowa 100 uzdrowicieli. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części gwiazdozbiorowego Zodiaku, która położona jest w dwóch znakach/gwiazdozbiorach - Wodniku i Rybach. Śata oznacza sto a bhiszak - demony lub uzdrowiciele. Śatabhiszak jako czas charakteryzuje się niespokojną, mentalną energią. Gwiazda Sa'd-al-Akhbiyah.

23. Purwa Bhadrapada lub Purwa Bhadra - w dewanagari: पूर्वभाद्रपदा / पूर्वप्रोष्ठपदा, trl Pūrva Bhādrapada – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, która położona jest w Rybach. Purwa Bhadrapada to konstelacja porządku. Jako czas przynosi wysiłek ponad możliwości człowieka. Gwiazda Al-Fargh-Al-Mukdim.

24. Uttara Bhadrapada lub Uttara Bhadra - w dewanagari: उत्तरभाद्रपदा / उत्तरप्रोष्ठपदा, trl: Uttara Bhādrapadā – nakszatra, rezydencja księżycowa. Termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, która położona jest częściowo w Rybach i częściowo w Baranie. Uttara oznacza wschodni a bhadra znaczy piękny wskazując podróż do pięknego miejsca. Kamadhenu - krowa spełniająca wszystkie pragnienia jest archetypem tej nakszatry. Jako czas charakteryzuje się stabilnością. Gwiazda Al-Pargh-Al-Mukdim.

25. Rewati - w dewanagari: रेवती, trl: Revati) – nakszatra, rezydencja księżycowa; termin używany w astrologii dźjotisz do określenia części Zodiaku, która położona jest częściowo w Baranie. Rewati znaczy obfity, bogaty. Ostatnia konstelacja na drodze Księżyca wedle współczesnej astrologii indyjskiej z wpływami ptolemejskimi. Jako czas charakteryzuje się łagodnością, stabilnością i kreatywnością. Gwiazda Batn-Al-Hut.

26. Aświni - w dewanagari अश्विनी, trl. aśvinī – nakszatra, rezydencja księżycowa. Jej nazwa pochodzi od lekarzy bogów, którymi byli Aświni Kumarowie. We współczesnej astrologii indyjskiej często eksponowana jako pierwsza nakszatra wedle korelacji z systemem dwunastu ptolemejskich gwiazdozbiorów zodiaku, bez uznawania precesji i ruchomego Punktu Wiosny.

27. Bharani - w devanagari भरणी , trl. bharanī – nakszatra, rezydencja księżycowa; w całości zawiera się w znaku Byka. Symbolicznie Bharani (kogut) bywa przedstawiana zamiennie jako: gliniane naczynie, ognisko, łono.

Słońce w nakszatrach wedyjskich

W Indiach współczesnych od trzech stuleci astrologów interesuje głównie Księżyc na tle gwiazd stałych, na tle nakszatram. Słońce na tle nakszatr/ah to dodatkowa informacja o wpływie gwiazd stałych na Słońce, podobnie jest z bardziej indywidualistycznym Ascendentem, który także w każdej nakszatrze ma swoje znaczenie poprzez wpływ gwiazd stałych. Jedną z podstaw astrologii wedyjskiej starożytnych jest badanie triady, Nakszatra Księżyca, Nakszatra Słońca i Nakszatra Ascendentu (Lagna), co daje impunującą ilość kombinacji, 27x27 to 729 relacji pomiędzy położeniem w obiektów w dwóch nakszatrach pasa zodiaku, a do tego Lagna Nakszatra i mamy 19 tysięcy 683 układy triady nakszatr do interpretacji.

Słońce w nakszatrach przebywa w dniach w przybliżeniu podanych w tabeli poniżej, jednak osoby urodzone w dniach na pograniczu, szczególnie w latach przestępnych, muszą dokładnie sprawdzić u astrologa wedyjskiego w jakiej dokładnie nakszatrze było położone ich Słońce.

1. KRTTIKA, BAHULIKA - 11-25 maja (Czas koniunkcji Słońca z Plejadami)

2. ROHINI - 25 maja - 8 czerwca

3. MRIGASIRA - 8-21 czerwca

4. ARDRA - 21 czerwca - 5 lipca

5. PUNARVASU - 5-19 lipca

6. PUŚJA - 19 lipca - 2 sierpnia

7. ASZLESZA - 2-16 sierpnia

8. MAGHA - 16-30 sierpnia

9. PURVA PHALGUNI - 30 - sierpnia - 13 września

10. UTTARA PHALGUNI - 13-26 września

11. HASTA - 26 września - 10 października

12. CITRA - 10-23 października

13. SWATI - 23 października - 6 listopada

14. WAJSIAKHA - 6-19 listopada

15. ANURADHA - 19 listopada - 2 grudnia

16. DŻJESZTHA - 2-15 grudnia

17. MULA - 15-28 grudnia

18. PURVA ASZADHA - 28 grudnia - 11 stycznia

19. UTTARA ASZADHA - 11-24 stycznia

20. SRAWANA - 24 stycznia - 6 lutego

21. DHANISZTA - 6-19 lutego

22. ŚATABHISZAK - 19 lutego - 4 marca

23. PURVA BHADRA - 4-17 marca

24. UTTARA BHADRA - 17-31 marca

25. REVATI - 31 marca - 13 kwietnia

26. AŚWINI - 13-27 kwietnia

27. BHARANI - 27 kwietnia - 11 maja

(Fragmenty wykładów zebrane z warsztatów astrozofii wedyjskiej - LMB)