Liczby i litery jako symbole gematryczne w kabbalah
W gematrii i szerzej w aramejskiej tradycji kabalistycznej wszystko jest korespondencją i ma związek symbolami oraz liczbami. Nic nie jest zbiegiem okoliczności, a ten artykuł przeprowadzi początkujących przez korespondencję między literami, liczbami i symbolami w gematrii i kabbalah. Gematria to aramejsko-semicki system numerologiczny, w którym litery aramejskie i hebrajskie odpowiadają liczbom, a który stosuje się dla języka hebrajskiego, aramejskiego, fenickiego i innych semickich o 22 literach jak języki chaldejskie. System ten, opracowany przez praktykujących kabałę (mistycyzm żydowski), wywodzi się z wpływów chaldejskich i greckich i stał się narzędziem do interpretacji tekstów biblijnych. W gematrii każda litera hebrajska jest reprezentowana przez liczbę (na przykład alef = 1, bet = 2 itd., a warto wiedzieć, że nie ma numerowania od zera). Następnie można obliczyć wartość liczbową słowa, dodając wartości każdej litery w nim zawartej. W sferze interpretacji biblijnej komentatorzy opierają argument na numerologicznej równoważności słów. Jeśli wartość liczbowa słowa jest równa wartości innego słowa, komentator może nawiązać połączenie między tymi dwoma słowami a wersetami, w których się pojawiają, i wykorzystać to do udowodnienia szerszych wniosków koncepcyjnych, zatem jest to także system dowodzenia równoważności lub połączenia w filozofii i mistyce czy inaczej w hermetyzmie.
 |
| Podstawy Numerologii Kabalistycznej - Gematria i Liczenie Gematrikonu |
Jak zapisywano liczby przed użyciem symboli indoarabskich, 1, 2, 3 itd.? Europa używała systemu rzymskiego: I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X,... L..., C..., M... Hebrajczycy czy szerzej Semici oraz Chaldejczycy wprowadzili inny system oparty na swoim alfabecie: każda litera ma również wartość liczbową. Pierwsze dziewięć liter alfabetu to jednostki (jedności, cyfry), od 1 (z literą aleph א) do 9, następnie kontynuujemy alfabet dziesiątkami od 10 (z literą yod י) do 90, a następnie setkami 100 (quf ק), 200 (resh ר), 300 (shin ש), 400 (tav ת). Geresz, apostrof po literze pisanej od prawa do lewa oznacza, że tę literę czytamy jako liczbę. Wyższe liczby powstają z kombinacji i skrótów tych liter, w tym 500 do 900 z liter końcowych zwanych sofitami. Liczby hebrajskie mają również wewnętrzną symbolikę, której źródło jest biblijne, a zatem boskie dla tych, którzy wierzą w Biblię, w Stary Testament. Symbolika liczb znajduje się w wielu szczegółach, o których przewodnik duchowy może opowiedzieć podczas wizyty w danym miejscu lub w konkretnym miejscu kultu. Zobaczmy, o czym jest pierwszych 10 liczb budujących podstawę kabalistycznej gematrii, jak i dalsze kluczowe liczby.
Alfabet hebrajski w numerologii czyli gematrii kabalistycznej
Litery są ułożone w kolejności numerycznej, a ponieważ hebrajski jest pisany od prawej do lewej, kolejność tych liter jest również od prawej do lewej. Litery przypisuje się jako liczbę dziesiętną, przy czym jedna litera pochodzi z kolumny jedności, jedna z kolumny dziesiątek, itd. Przy czym zapis rozumiemy gematrycznie jako 29=20+9, a 11 to 10+1, 144 to 100+40+4 itp.
1 Aleph, Alef א
2 Bet, Beth ב
3 Gimel ג
4 Daleth ד
5 Heh, Hei ה
6 Vav, Wau ו
7 Zayin, Zajin ז
8 Het, Khet, Chet ח
9 Tet ט
10 Yud, Jod י
20 Kaf כ
30 Lamed ל
40 Mem מ
50 Nun נ
60 Samech ס
70 Ayin, Ajin ע
80 Peh, Pei פ
90 Tzadi, Cadi צ
100 Koof, Kuf, Quf ק
200 Reisz, Resz ר
300 Shin ש
400 Taf ת
500 Kaf (sofit, końcowa) ך także jako 500 תק (tav kuf: 400+100)
600 Mem (sofit), ם także jako 600 תר (tav resh: 400+200)
700 Nun (sofit) ן także jako 700 תש (tav shin: 400+300)
800 Peh, Pei (sofit) ף także jako 800 תת (tav tav: 400+400)
900 Tzadi, Sadhe, Cadi (sofit) ץ także jako 900 תתק (tav tav kuf: 400+400+100)
1000 - Alef z apostrofem (‘א)
1010 - Alef z apostrofem i yud (י)(‘א)
Praktycznie, litery-liczby dzielą się na trzy kategorie liczbowe: jedności, dziesiątki i setki: Poziom Bina odpowiada jednościom: Aleph, Bet, Gimel, Dalet, Hey, Vav, Zayin, Het, Tet. Są to dziewięć (1–9) Sefirot Bina. Poziom ZA odpowiada dziesiątkom: Yod, Chaf, Lamed, Mem, Nun, Samech, Ayin, Peh, Tzadik. Są to dziewięć (10–90) Sefirot ZA. Poziom Malchut odpowiada setkom: Kof, Reish, Shin, Tav. Są to cztery (100–400) Sefirot Malchut. Wszystko w tym systemie liczenia literami reprezentuje stany duchowe i nie potrzeba więcej liczb niż 22, aby opisać strukturę świata Atzilut („domu” liter). Innymi słowy, za pomocą tych 22 liter alfabetu można opisać wszystko od początku stworzenia do nieskończoności. Co się więc dzieje, gdy chcesz wyrazić skomplikowane liczby, takie jak 248? Używasz trzech liter: Reish (200), Mem (40) i Het (8). A co, jeśli chcesz napisać liczbę wyższą niż 400, taką jak 756? Używasz więcej niż trzech liter: Tav (400) + Shin (300) + Nun (50) + Vav (6) = 756. Oczywiście, możemy osiągnąć tę liczbę, używając wielu różnych kombinacji, ale ważne jest, aby pamiętać, że jeśli dwa słowa sumują się do tej samej liczby, są duchowymi synonimami i mają to samo duchowe znaczenie.
Chociaż gematria była i jest okresowo używana w Talmudzie i Midraszu, nie była ona centralną częścią literatury rabinicznej. Rabini (Rev) okazjonalnie stosowali gematrię, aby wesprzeć egzegezę biblijną, ale nie polegali na niej zbyt istotnie, tylko w niewielkim stopniu. Znacznie bardziej angażowali się w stosowanie logicznego rozumowania i argumentacji, aby poprzeć swoje stanowiska. Jednak gematria jest niezbędna dla kabbalah czyli kabały, żydowskiej tradycji mistycznej. Sama podstawa kabalistycznego systemu kosmologicznego opiera się na aksjomatycznym przekonaniu, że Bóg stworzył wszechświat za pomocą mocy liter hebrajskich wraz z ich wartościami liczbowymi. Rzeczywiście, wiele imion Boga i ich permutacje w Kabale mają wartości liczbowe, o których uważa się, że zawierają potężną moc duchową.
Termin „gematria” jak uważają jedni, pochodzi od greckiego „geometria”, a koncepcję tę można znaleźć w pismach greckiego filozofa Platona, jednak szkoły mistyczne sądzą, że od słowa gematria Grecy nazwali geometrię, co praktykowano już przed czasami Pitagorasa z Samos. W literaturze rabinicznej po raz pierwszy pojawia się na piśmie w Baraita Trzydziestu Dwóch Reguł, autorstwa rabina Eliezera w 200 roku e.ch. Ten tekst, który nie istnieje już poza odniesieniami, opracował 32 zasady gematrycznego interpretacji Biblii. Zasada 29-ta dotyczyła stosowania gematrii. Sefer Yetzirah, najwcześniejszy tekst kabalistyczny, uważany za napisany w II wieku e.ch., był pierwszym tekstem kabalistycznym, który miał już opracowany system gematrii. Tekst ten dotyczy stworzenia Wszechświata przez Boga za pomocą mocy alfabetu hebrajskiego i permutacji imienia Boga (JHWH). Wierzono, że praktykujący mistyk mógł wykorzystać tę wiedzę do wykorzystania mocy stworzenia dla czynienia cudów, co zresztą kultywowano w praktyce mistycznej. Sefer Yetzirah zawiera solidne instrukcje, jak stworzyć golema, legendarnego stwora z błota, spopularyzowanego przez Maharala z Pragi w XIX wieku.
W latach 1200-nych chasydzi z Aszkenazu („niemieccy pietyści”, grupa rabinów praktykujących mistyczną i ascetyczną formę judaizmu, której nie należy mylić z chasydyzmem, który rozwinął się 500 lat później) używali gematrii w swoich mistycznych pismach. Ich pisma wpłynęły na Abrahama Abulafię z kastylijskiej szkoły kabały, którego techniki medytacyjne obejmowały kontemplację różnych Pięknych Imion Boga. Kabalista Moses Cordovero z Safedu w Izraelu w 1542 roku opracował podręcznik zatytułowany Pardes Rimonim (Ogród Granatów), który zawiera wiele sekcji, które omawiają i rozwijają poprzednie systemy gematrii. Ruch sabataistyczny z XVII wieku (którego zwolennicy wierzyli, że ich przywódca, Szabataj Cwi, jest mesjaszem) i ruch chasydzki z XVIII wieku opierały się na tradycji kabalistycznej i wykorzystywały gematrię jako narzędzie w swoich mistycznych pismach.
Znane przykłady argumentów opartych na gematrii
Słynnym przykładem gematrii jest interpretacja Księgi Rodzaju 14:14, która pojawia się w "Baraita Trzydziestu Dwóch Reguł" oraz w innych odniesieniach talmudycznych i midraszowych. Werset ten wspomina o 318 mężczyznach, którzy stanowili dom Abrama (później w Księdze Rodzaju Bóg zmienia się imię Abrama na Abraham), których zabrał ze sobą, aby pokonać armie, które niedawno zaatakowały jego krewnego. Liczbowy odpowiednik imienia „Eliezer” (sługa Abrama) to 318, dlatego tekst sugeruje, że w rzeczywistości tylko Eliezer przybył z Abramem, a nie wszyscy 318 mężczyźni. Tekst chasydzki, Kedushat Levi, używa gematrii, aby wyciągnąć dodatkowe wnioski z tego wersetu. W tym tekście zauważono, że wartość liczbowa słowa „siach” (po hebrajsku „mówić” lub „konwersować”) wynosi 318. Dlatego tekst dowodzi, że to dzięki mocy wypowiadania świętego imienia Boga Abram pokonał swoich wrogów. Większość gematrii skupia się na różnych imionach Boga i mocy tych imion. Imię Elohim sumuje się do liczby (86), co równa się wartości słowa hateva (natura). Ta równoważność prowadzi do wniosku, że Elohim odnosi się do boskiej Obecności, która manifestuje się w świecie fizycznym, w przeciwieństwie do imienia JHWH (YHVH), które łączy się z niebiańskim wszechświatem. Niektóre wspólnoty chasydzkie, zajmujące się studiowaniem literatury kabalistycznej, wierzą, że Tora, czytana przez pryzmat gematrii, zawiera wskazówki dotyczące bieżących wydarzeń.
Zero, a po hebrajsku Efes (współczesny hebrajski), gdyż starożytny czy biblijny hebrajski nie ma reprezentacji liczby zero, nie używa liczby zero w liczebnikach ani w porządku liczbowym. Najbliższymi słowami byłyby no lub nothing. W języku angielskim zazwyczaj myśli się o zero jako o niczym, ale w języku hebrajskim ta idea nie jest tak prosta. „No” w języku hebrajskim to „lo” i jest pisane literami jako lamed, aleph. Jeśli zamienimy te dwie litery, powstanie „El” lub Bóg. Tak więc zero wskazuje na to, co jest ukryte, niepoznawalne lub niepewne lub co jest odwrotnością Boga, to jest zerem. Może reprezentować to, co wieczne i nieograniczone lub coś, co ma wielki potencjał, a także oznacza coś niemierzalnego i niepojętego, takiego jak Potężny Elohim (Bóg). Chociaż zero samo w sobie nie ma wartości, umieszczone za inną liczbą mnoży lub zwiększa ilość. Na przykład 70 to liczba 7, po której następuje zero w zapisie dziesiętnym. W takim przypadku zero zwiększyło lub „podniosło” liczbę siedem chociaż samo nic nie wniosło. Badając wyższe liczby, należy patrzeć na zero, mając to na uwadze. Negatywne konotacje zera oznaczają brak zbiorów, nagrody lub wysiłku. Ponieważ w języku angielskim istnieje wiele idiomów oznaczających zero lub nic, czasami zero będzie właśnie tym wyrażeniem, odpowiednim dla filozofii i mistyki. Na przykład można powiedzieć: „I received a big, fat goose egg”, aby wskazać brak sukcesu lub nagrody za pracę/wysiłek. W tym sensie sen z takimi idiomami lub rzeczywistym zerem może oznaczać bezużyteczność lub zmarnowane wysiłki.
Cyfry z alfabetu hebrajskiego - Liczby Jedności (1-9)
Liczba (1), litera alef א
Liczba (1) oczywiście symbolizuje jedność Boga: Bóg jest Jeden. Bóg w swoim działaniu jako stwórca (Księga Rodzaju 1) jest nazywany Elohim (אלהים), co zaczyna się od litery alef (pierwsza po prawej w nawiasie po hebrajsku).
Dekalog 10 przykazań (w języku hebrajskim) zaczyna się od litery alef א, która głosi, że Bóg jest Jeden. Alef to wół w języku hebrajskim. Oznacza siłę, bycie pierwszym lub „Numer Jeden”. Liczba jeden oznacza jedność lub to, co jest pierwsze. Numerologia mówi, że „we wszystkich językach jest symbolem jedności”. Księga Rodzaju, pierwsza księga, nosi tytuł „Na początku”. Może być tylko jeden początek. Pierwsze przykazanie brzmi: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną”. Wyraża ono jedność Boga i fakt, że ten jeden Bóg jest Stwórcą wszystkiego. W języku hebrajskim istnieją dwa słowa oznaczające liczbę „jeden”. Yacheed oznacza absolutną jedność lub jedyną rzecz (Rdz 22:2); echad to złożona jedność (Rdz 2:24; Pwt 6:4).
Kształt tej litery to litera, która stoi, jakby miała dwie nogi i dwa ramiona, i która składa się z trzech innych liter: vav w poprzek i dwóch yod odwróconych jedna do drugiej. Teraz wartość liczbowa jednego vav + dwóch yod wynosi 6+10+10 = 26, co jest wartością liczbową imienia Boga zapisanego czterema literami, mianowicie tetragramem (JHWH). Widzimy, że kształt litery alef wewnętrznie ukrywa imię Boga (JHWH). Ale nie będziemy się tu rozwodzić nad symboliką kształtu liter, poza tym przykładem, ponieważ wymagałoby to znacznie dłuższego tekstu, a zawsze można przyjść na warsztat numerologii lub astrologii kabalistycznej. Istnieją opublikowane prace poświęcone temu tematowi, które odciągnęłyby nas tutaj zbyt daleko od naszych liczb dla celów numerologicznych i astrologicznych.
Liczba (2), litera beth ב
Liczba (2) reprezentuje dwie tablice Prawa, objawione Mojżeszowi na Górze Synaj. Sama Święta Tora zaczyna się od litery beth ב w słowie bereshit בראשית, zwykle tłumaczonym jako „Na początku”.
Znaczenie liczby dwa (2) to oczywiście dualizm, dwoistość, który jest sposobem istnienia świata: noc i dzień, dobro i zło, gorąco i zimno, czyste i nieczyste, jasne i ciemne, światło i mrok itd. Wszystko jest wszystkim i jego przeciwieństwem. W pewien sposób znajdujemy ten dualizm również u mężczyzny i kobiety (Księga Rodzaju 2:18: Uczynię go pomocnikiem, przeciwko niemu, tekstowo po hebrajsku). Tak więc przesłanie jest takie, że świat składa się z przeciwieństw (naukowcy odkryli nawet, że składa się z materii i antymaterii, nie tylko z łądunków dodatnich i ujemnych, to coś znaczy). Jak może się trzymać razem, nie unieważniając się nawzajem? Z woli boskiej. Tak, dualizm istnieje, ale to Jedność Boga tworzy niezbędny klej, aby przeciwieństwa mogły współistnieć i aby świat mógł istnieć. Dlatego litera beth jest również używana do słowa beracha ברכה, co oznacza (boskie) błogosławieństwo. Klejem jest Jego błogosławieństwo, które dał światu, aby mógł istnieć. I dlatego Tora również zaczyna się od tej litery beth ב. „Na początku…” (bereszit) z natury zawiera niezbędne boskie błogosławieństwo, aby świat mógł się zmaterializować z niczego. Nic nie może wtedy stać się Wszystkim, to znaczy swoim przeciwieństwem.
Beth czy Bet to dom lub gospodarstwo domowe w języku hebrajskim. Bóg ustanowił dom z Adamem i Ewą, dwojgiem ludzi w małżeństwie. Dało to kierunek, podwójne świadectwo w rodzinie, aby poznać wolę Boga. Potrzeba dwóch punktów, aby stworzyć linię i ustalić kierunek. Liczba dwa oznacza albo podział, albo podwójne świadectwo. Bóg ustanowił dwa przymierza w Biblii, najpierw jako podwójne świadectwo prawdy, emet, ale także w celu ustalenia kierunku. Przejście ze Starego Przymierza do Nowego Przymierza pokazuje postęp objawienia od mniejszego do większego. Ta sama zasada znajduje się u Hagar i Sary, Izmaela i Izaaka, u Jakuba i Izraela, u Dawida i Saula oraz (w Nowym Testamencie) w kontraście między Saulem i Pawłem. W każdym przypadku istnieje podział z wynikającym z niego konfliktem między tymi dwoma postaciami, ale Bóg również ustanawia wzór poruszania się z jednego punktu do drugiego.
Liczba (3), litera gimel ג
Liczba (3) symbolizuje trzech patriarchów: Abrahama, Izaaka i Jakuba. To przez nich następuje pierwsze boskie objawienie pokoleń popotopowych. Symbolika tej liczby polega na tym, że potrzeba trzech, aby osiągnąć pełnię. Bóg objawia się Abrahamowi, który spłodził Izaaka, ale także Izmaela, następnie Izaakowi, który spłodził Jakuba, ale także gwałtownego Ezawa/Edoma; i tylko z Jakubem stworzenie osiąga punkt, w którym Bóg może ostatecznie objawić się całkowicie: to potomkowie Jakuba, z 12 plemion, będą nieść boską pochodnię. Tak więc potrzeba trzech, aby osiągnąć pełnię. I ta trójka znajduje się w wielu koncepcjach w Biblii. Na przykład Biblia hebrajska jest podzielona na 3 części (Tora, Prorocy i Pisma) i została dana 3 kategoriom ludzi (Kohanim, Lewici i reszta ludzi). Ponadto potrzeba 3 codziennych modlitw, bez których dzień jest niekompletny. Istnieją 3 święta religijne w roku (Pesach, Szawuot, Sukkot), bez których rok nie jest kompletny. I 3 posiłki w szabat. I 3 sędziów w sądzie, bez których nie ma sprawiedliwości w ludzkim wymiarze sprawiedliwości. I 3 synów Noego, aby wypełnić cały świat po potopie. Podsumowując, jeśli chcesz coś zrobić dobrze, sprawdź swoją pracę 3 razy. A jeśli chcesz powiedzieć coś ważnego, pomyśl o tym 3 razy, zanim to powiesz.
Gimel to wielbłąd po hebrajsku, a to oznacza to bycie wywyższonym. Pycha jest jego negatywną stroną; bycie uwielbionym lub wyniesionym do pozycji autorytetu jest jego pozytywną stroną. Liczba trzy jest liczbą boskiej pełni, kompletności lub doskonałości. Podczas gdy potrzeba dwóch linii, aby ustalić pozycję za pomocą osi x-y, potrzeba trzech, aby nadać kształt i zamknąć obszar geometryczny — w tym przypadku trójkąt czy trygon. Ponieważ prawo ustanawia prawdę na podstawie dwóch lub trzech świadków (Pwt 19:15), liczbę trzy można uznać za kompletnego świadka. Dwóch świadków wystarczy, aby ustanowić prawdę, ale trzech przynosi jej kompletność, jasność i kształt. Z tego powodu w Izraelu są trzy główne dni świąteczne: Pascha, Pięćdziesiątnica i Święto Namiotów. Potrzeba wszystkich trzech świąt, aby udoskonalić człowieka pełnią Ducha. Każde święto jest aspektem zbawienia dla potrójnej natury człowieka: ducha, duszy i ciała (1 Tes. 5:23). W Ewangelii Łukasza 13:32 Jezus powiedział: „Oto wypędzam demony i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę udoskonalony”. Jezus był Dobrym Pasterzem w śmierci, ponieważ Ewangelia Jana 10:14, 15 mówi: „Ja jestem dobrym Pasterzem ... i życie swoje oddaję za owce”. Jezus był Wielkim Pasterzem w zmartwychwstaniu, ponieważ czytamy w Liście do Hebrajczyków 13:20: „A Bóg pokoju, który wyprowadził spośród umarłych Wielkiego Pasterza owiec przez krew wiecznego przymierza, Jezusa, Pana naszego”. Wreszcie Jezus jest Najwyższym Pasterzem w chwale, ponieważ 1 List Piotra 5:4 mówi: „A gdy się objawi Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały”. Widzimy więc, że trzy to liczba wskazująca na pełnię i doskonałość.
Liczba (4), litera daleth ד
Liczba czy cyfra (4) to liczba Matriarchatów czyli Matek, Pramatek, Matek Protoplastek: Sary, żony Abrahama, Rebeki, żony Izaaka, Lei i Racheli, dwóch sióstr, żon Jakuba. Ponieważ (4) reprezentuje matki, (4) to również liczba typów synów, których ojciec może mieć (są one opisane w żydowskiej Agadzie Paschalnej), a mianowicie: syna inteligentnego, syna złego, syna prostaka i syna, który nawet nie wie, jak zadawać pytania. A ponieważ matki reprezentują życie, ponieważ rodzą ludzkość, liczba (4) jest również związana z rocznymi cyklami życia, które są (4) typami nowego roku w cyklu kalendarza żydowskiego, a mianowicie: 1. Nissan (doroczne święta), 1. Elul (dziesięcina dla zwierząt gospodarskich), 1. Tishri (cykl liczenia lat), 15 Shevat (dziesięcina dla owoców, początek wiosny). Liczba (4) jest również liczbą liter w imieniu Boga, tetragramem (JHWH), ponieważ tylko On kieruje tymi (4) cyklami w roku żydowskim. Liczbę (4) znajdujemy również w Naturze, z (4) punktami kardynalnymi, 4 porami roku, 4 podstawowymi elementami (porzadek astrologiczny trygonów: ogniem, ziemią, powietrzem, wodą) itd. Widzimy więc, jak ważne jest to, że liczba 4 jest związana z matriarchatami, bez których „naturalny” świat, taki, jakiego chciał Bóg, El, Eloah, nie mógłby powstać.
Daleth to drzwi lub brama, wrota, w języku hebrajskim. W numerologii biblijnej cztery to liczba ziemi, czyli materialnego stworzenia Boga. Czwartego dnia stworzenia świat materialny został ukończony (Rdz 1:14-19), co pozwoliło Bogu wyposażyć go w żywe stworzenia. Gematria hebrajskiej frazy h’eretz, „ziemia”, wynosi 296, co stanowi 4 x 74. Istniały również cztery wielkie podziały ludzkości reprezentowane przez cherubiny (Ez 1:5) lub cztery „zwierzęta” wokół Tronu (Obj 4:6). Reprezentują one całe stworzenie. Podobnie istnieją cztery ewangelie, z których każda odpowiada innemu „zwierzęciu” wokół Tronu, a są to cherubiny lub archanioły i strzegą także czeterech części horoskopu. Apostoł Mateusz przedstawia Lwa, mówiąc: „Oto Król”. Marek przedstawia Wołu, mówiąc: „Oto Sługa”. Łukasz przedstawia Człowieka, mówiąc: „Oto Syn Człowieczy”. Jan przedstawia Orła, mówiąc: „Oto Syn Boży”. Zgodnie z tym były również cztery kolory w zasłonach Tabernakulum Mojżesza. Fiolet głosił: „Oto twój Król”. Szkarłat głosił: „Oto Sługa”. Biały głosił: „Oto Syn Człowieczy”. Niebieski głosił: „Oto Syn Boży”. W geometrii czworoboczny kwadrat reprezentuje ziemię i cztery żywioły, podczas gdy okrąg reprezentuje niebo, wieczność i królestwo ducha. Czwartą księgą Biblii jest Księga Liczb, której hebrajski tytuł brzmi B’Midbar, „Pustynia”. Pustynia symbolicznie reprezentuje ziemię czyli materię z czterech żywiołów. W Dniu Pojednania drugi kozioł (Chrystus) został wyprowadzony na pustynię przez „odpowiedniego człowieka”, aby usunąć grzech ze wszystkich ludzi (Kpł 16:10, 21). Tak więc po chrzcie w Dniu Pojednania Jezus został poprowadzony przez Ducha na pustynię, aby zostać wystawionym na próbę przez diabła. Miało to na celu wypełnienie prawa drugiego kozła. Pod koniec Psalmu 4 znajdujemy, że jest on „do przełożonego nad pieśniarzami na Nehiloth”, co oznacza dziedzictwo. Ma to związek z odziedziczeniem ziemi (Mt 5,5), zaczynając od naszej własnej „ziemi”, naszego własnego „Kanaanu”, naszej Ziemi Obiecanej, uwielbionego ciała. Jednak zanim sprawiedliwi będą mogli odziedziczyć ziemię, muszą być szkoleni i dyscyplinowani na ziemi, często cierpiąc, aby przetestować swoją wiarę. Tak więc Izrael musiał zostać wystawiony na próbę na pustyni (Ps 95,8; Hbr 3,8), zanim mógł odziedziczyć ziemię Kanaan.
Liczba (5), litera hei lub heh ה
To liczba ksiąg Tory czyli Pięcioksiągu Mojżesza znanych w języku biblijnym jako Genesis (Księga Rodzaju), Exodus (Księga Wyjścia), Leviticus (Kapłańska), Numbers (Księga Liczb, Numerologii), Deuteronomy (Powtórzonego Prawa). Ta litera ה pojawia się dwa razy w imieniu Boga (tetragram, JHWH). Na każdej z dwóch tablic Prawa Bożego jest dwa razy po (5) przykazań. Podobnie jest z 5 palcami na każdej ręce (i każdej stopie). Każdy z 4 frędzli cicit (szala modlitewnego) zawiera 5 węzłów. Liczba 5 reprezentuje zatem duchowość w świecie, który w przeciwnym razie byłby tylko materialny. Liczba 5 reprezentuje obecność boskości (lub boskiej „ręki”, boskiej "dłoni") w naszym materialnym świecie, a jeśli przyjrzymy się bliżej, słowo pięć w języku hebrajskim nazywa się chamesh i jest pisane trzema literami: חמש. Te trzy litery odpowiadają boskim wyborom: litera ח jest inicjałem słowa chai (חי), co oznacza Życie, które Bóg ustanowił na ziemi; litera ש jest inicjałem słowa Szabat (שבת), które jest darem Boga dla ludzkości jako dzień odpoczynku; a litera מ jest inicjałem słowa milah (מילה), które jest obrzezaniem, a zatem paktem Boga z ludzkością za pośrednictwem Jego przedstawiciela na ziemi, ludu Izraela zgodnie z Biblią. Czy to dlatego wiele kultur Bliskiego Wschodu uważało 'hamsę (co oznacza pięć po arabsku i ma kształt dłoni z 5 palcami) za talizman przynoszący szczęście? Bez wątpienia, aby boska ręka czuwała nad nami. Muzułmanie w rzeczywistości skopiowali ten pradawny semicki symbol i nazywają go „ręką Fatimy”.
Hei, heh, na początku hebrajskiego słowa oznacza „ten” lub „oto”. W środku słowa oznacza inspirację lub objawienie. Na końcu słowa oznacza „to, co pochodzi”. Pięć to liczba łaski lub przychylności. Liczba ta pojawia się w Biblii 318 razy. Liczba 318 jest znacząca, ponieważ jest liczbą uzbrojonych sług w domu Abrama, którzy uratowali Lota (Rdz 14:14). To łaska nas ratuje i uwalnia jeńców. W Rdz 15:9 przedstawiono pięć ofiar, dzięki którym obietnica dana Abrahamowi została zapewniona: jałówka, koza, baran, synogarlica i gołąb. Były one typem ofiary Chrystusa na krzyżu, aby zabezpieczyć obietnice dla ludzkości, a aby przynieść łaskę w Starym Testamencie, składano pięć ofiar (Kpł 1-3): Ofiara całopalna, Ofiara za grzechy, Ofiara pokarmowa, Ofiara za winę i Ofiara pokoju, z których każda reprezentowała inny aspekt ofiary Chrystusa z samego siebie w Nowym Testamencie.
Piątą literą alfabetu hebrajskiego jest hei, heh, którą wymawia się przez oddech. Umieszczona w środku słowa wskazuje na inspirację, coś, co jest tchnione przez Boga. Bóg umieścił hei w imieniu Abrama, aby uczynić go Abrahamem. Umieścił hei na końcu imienia Saraj, aby uczynić ją Sarą. Bóg uczynił to również z Jozuem, zmieniając jego imię na Jehoszua (Lb 13:16). To jest łaska, którą Bóg nam daje, dzięki której możemy otrzymać Ducha Świętego. Imię Noego zostało użyte po raz piąty w Rdz 6:8: „Lecz Noe znalazł łaskę [hebr. chen, „łaska”] w oczach JHWH. Piąty raz, kiedy imię Rut pojawia się w Biblii, mówi o łasce: Rut 2:2 „I rzekła Rut Moabitka do Noemi: Pozwól mi pójść na pole i zbierać kłosy za tym, w którego oczach znajdę łaskę [hebr. chen, „łaska”]”. A ona jej powiedziała: „Idź, moja córko”. Piąty raz, kiedy imię Boaz pojawia się w Biblii, mówi również o łasce: Rut 2:8-10 „Wtedy Boaz powiedział do Rut: „Słuchaj uważnie, moja córko. Nie chodź zbierać kłosów na innym polu; i nie odchodź od tego, ale zostań tutaj z moimi służącymi. Niech twoje oczy będą zwrócone na pole, na którym żną, i idź za nimi. Zaiste, rozkazałem sługom, aby cię nie dotykali. Gdy będziesz spragniona, idź do dzbanów z wodą i napij się tego, co słudzy będą czerpać”. Potem upadła na twarz, oddając pokłon do ziemi i rzekła do niego: „Dlaczego znalazłam łaskę [hebr. chen, „łaskę”] w twoich oczach, że zwróciłeś na mnie uwagę, chociaż jestem cudzoziemką?” Księga 1 Samuela wspomina Dawida po raz piąty w 1 Sam. 16:22, 22: „Saul posłał do Jessego, mówiąc: Niech teraz stanie Dawid przede mną, bo znalazł łaskę [hebr. chen, „łaskę”] w moich oczach”. W 1 Sam. 17:40 Dawid wybrał pięć gładkich kamieni, aby walczyć z filistyńskim olbrzymem, Goliatem. Stało się tak, ponieważ Goliat reprezentuje uciskający system świata, a także „olbrzymów” w naszym życiu, którzy utrzymują nas w niewoli grzechu. Czyny Dawida wyrażają myśl, że tylko przez Łaskę można pokonać tych olbrzymów, uwalniając nas od grzechów ciała.
Numer (6), litera vav ו
Tak jak cyfra 5 symbolizuje duchowość na ziemi, tak liczba (6) symbolizuje materialność. Stworzenie świata materialnego zajęło Bogu 6 dni, sześć niebiańskich dni, a dzień u Boga to tysiąc lat na Ziemi. Człowiek zazwyczaj pracuje 6 dni w tygodniu przed odpoczynkiem, przynajmniej tradycyjnie. W mistycyzmie żydowskim (kabale) jest również 6 okresów 1000 lat przed ostatecznym odkupieniem (które jest okresem postmesjańskim), to znaczy, że będzie to koniec świata materialnego, zanim przejmie go świat duchowy (sześć tysięcy lat na wejście ludzkości do Odpocznienia Boga). Liczba (6) to również liczba traktatów Miszny, która jest podstawowym tekstem Talmudu. Miszna została napisana, aby zapewnić ludzki poziom, tj. materialistyczny, zrozumienia świata stworzonego przez Boga, i wskazuje, jak człowiek musi działać w Jego stworzeniu, wypełniając micwy, czyli przykazania Boże zawarte w Torze. W pewnym sensie Miszna jest dla człowieka instrukcją obsługi świata, który Bóg dla niego stworzył. Dlatego rozumiemy korespondencję między światem materialnym, Miszną i liczbą 6, która jest także liczbą miarową, doskonałą wedle arytmetyki. Sześć daje nam podstawowy rytm cyklu stwarzania, na podobieństwo sześciu dni w których Bóg stworzył świat.
Vav lub Wau to gwóźdź lub kołek w języku hebrajskim. Jest to również spójnik („i”), ponieważ do połączenia dwóch rzeczy potrzebny jest gwóźdź. Sześć to liczba człowieka, ponieważ człowiek został stworzony szóstego dnia (Rdz 1:24-31). Człowiek miał również pracować przez sześć dni przed wejściem do odpoczynku szabatowego (Wj 20:8-11), a hebrajski niewolnik miał służyć przez sześć lat (Wj 21:2). Mojżesz musiał czekać sześć dni, zanim pozwolono mu wejść na górę, aby spotkać się z JHWH (Wj 24:16-18). Mimo to człowiek musiał czekać sześć tysięcy lat, aby spotkać się z JHWH w drugim przyjściu Chrystusa. Izraelici okrążali mury Jerycha przez sześć dni, zanim miasto upadło siódmego dnia (Joz 6:14, 15). Jest to rodzaj 6000 lat pracy w duchowej walce przed upadkiem systemu światowego.
Greckie biblijne imię Jezusa składa się z sześciu liter, z greckich Iesous, a sześć liter w imieniu to imię człowieka, syna człowieczego, ducha w ciele w inkarnacji. Pierwszy człowiek został stworzony w szóstym dniu aktu stworzenia, zatem szóstka jest liczbą człowieka, oczywiście człowieka doskonałego, bo to liczba doskonała z gatunku 6, 28 oraz 496. Człowiek żyje w świecie, a greckie słowo kosmos (κόσμος) ma w greckiej numerologii wibrację (600), zatem człowiek w kosmosie czy na świecie to po prostu (606). Liczba 6 wymieniona trzykrotnie w liczbie 666 przy opisie zezwierzęconej bestii w ludzkiej postaci symbolizuje całkowitą ludzką prymitywną postawę i oznacza Antychrysta, który walczy z Bogiem lub Jezusem. Istnieją pewne trudności z obliczeniami, ponieważ 666 można obliczyć z kilku imion lub z różnych kombinacji liter, także z nazw instytucji. W ten sposób możliwe jest również oskarżenie niewłaściwej osoby i wyrządzenie wielkiej szkody jeśli nie znamy zbyt dobrze numerologii. Na przykład imię członka rodziny lub nawet imię teściowej może skutkować liczbą 666 (Mem sofit, samech, wau/vav), więc złe komentarze mogą tworzyć niepotrzebne konflikty i trzeba do tego podchodzić nader delikatnie. Ponadto, ktokolwiek oskarża niewłaściwego przywódcę politycznego i obraża go publicznie, może zostać bardzo surowo ukarany w niektórych krajach (więzienie za wskazanie Bestii), jak to było w Niemczech lat 30-tych XX wieku, kiedy się okazało, że liczba ducha Adolfa Hitlera to właśnie (666) i można pamiętać, że zapisujemy po hebrajsku zaczynając z końcowym M (mem sofit), chociaż to wyliczanie było wedle numerologii orficko-pitagorejskiej z Krotonu, dla alfabetu łacińskiego.
Liczba 7, litera zayin ז
Ta liczba zwana siódemką jest wyjątkowa. Cyfra 6 reprezentuje materializm, a cyfra (7) reprezentuje to, co jest ponad materializmem, a w zasadzie jego „mechanikę”. Wszystko na świecie jest zjednoczone w jednym nadzorze: to właśnie symbolizuje 7. Co to jest? Materialistyczne stworzenie zostało dokonane w ciągu 6 dni, a 7-my dzień to Szabat, który nadzoruje tygodniowe cykle, dzień sabatów czyli sobotnich spotkań i zjazdów. W rzeczywistości wiele aspektów świata jest rządzonych przez kombinację liczby 7. Istnieje 7 dni tygodnia, 7 kolorów tęczy, 7 świateł w menorze (świeczniku Świątyni), 7 planet widocznych dla oczu z Ziemi poza samą Ziemią (materialnie to: Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Westa, chociaż dla astrologii to zawsze dwa Światła i pięć planet jasnych: Słońce i Księżyc oraz Wenus, Jowisz, Merkury, Mars i Saturn); 7 kontynentów (Ameryka Północna i Południowa, Afryka, Europa, Azja, Australazja, Antarktyda), 7 oceanów (Północny i Południowy Atlantyk, Północny i Południowy Pacyfik, Indyjski, Arktyczny i Południowy), 7 mórz starożytnego świata, gdy rozległe oceany nie były jeszcze znane (Adriatyk, Morze Arabskie, Morze Czarne, Morze Kaspijskie, Morze Śródziemne, Morze Czerwone, Morze Zatoki Perskiej) itp.
Człowiek pożyczył również boską liczbę (7), aby ustalić 7 cudów świata, 7 cnót i 7 grzechów głównych, i to nie jest przypadek. Liczba 7 dla cudów świata została ustalona przez Greków, którzy wierzyli, że ta liczba ma pewną duchowość (z pewnością zapożyczyli tę wiedzę od Hebrajczyków lub Biblii), a co do 7 cnót, to św. Paweł je ustalił. Święty Paweł nazywał się Saul, był Żydem z Tarsu, który znał się na pismach i zwracał się do Koryntian (a więc Greków), do których biblijna liczba 7 już przemawiała jako duchowa. Należy również zauważyć, że cykle czasu są rządzone przez prawa natury: dzień jest rządzony przez rytm nadchodzenia nocy i dnia (ten cykl jest arbitralnie podzielony na 24 godziny), chociaż w Indii wedyjskiej na 30 godzin, muhurt, miesiąc przez cykl księżycowy (28 dni), rok przez cykl pór roku (których jest 4). Ale tylko tydzień (7 dni) nie ma pochodzenia naturalnego ani astronomicznego: Bóg ustanowił go dla dobra świata, a każdy dzień i każda noc dzieli się na godziny planetarne wedle siedmiu semickich planet (Saturn, Jowisz, Mars, Słońce, Wenus, Merkury i Księżyc).
Liczba (7), jest nadprzyrodzona w swym duchu, jest również liczbą innych cykli poza Naturą: jest to cykl szmita (w Izraelu uprawiamy ziemię przez 6 lat i pozwalamy jej odpocząć i pozwalać aby sama produkowała przez 7 rok) i cykl jubileuszowy (który jest rokiem po 7 cyklach szmita, a zatem 50 rokiem, ponieważ jest to rok 7x7=49+1=50). Te dwa boskie cykle są szerzej stosowane tylko w Ziemi Izraela, chociaż wielkie Jubileusze znane są u wielu narodów. Świat ludzki jest również zarządzany przez prawa, aby odróżnić go od królestwa zwierząt. „Naturalne” prawa ludzkie nazywane są prawami Noachidów (te dane przez Boga Prorokowi Noemu i jego synom po Potopie) i jest ich 7.
Cykl życia człowieka również składa się z trzech etapów: narodzin, małżeństwa i śmierci, ale w tych etapach znajdujemy znów liczbę 7. Narodziny są skuteczne dopiero po upływie 7 dni: dla chłopca jest to czas na jego obrzezanie 8 dnia. Małżeństwo to kontrakt (zwany ketubą) między panem młodym a Bogiem (który jest gwarantem praw żony): symbolizuje go 7 błogosławieństw małżeństwa. Śmierć następuje dopiero po 7 dniach żałoby (okresie zwanym shiva, co dosłownie oznacza 7).
Liczba (7) pojawia się w wielu biblijnych opowieściach, gdy boski czyn lub boska wola są w działaniu. Na przykład Lewici okrążali mury Jerycha 7 razy (przez 7 dni), aby się zawaliły. Dwa główne święta (Pesach, żydowska Pascha i Sukkot, Święto Namiotów) trwają 7 dni. Jeśli chodzi o trzecie główne święto kalendarza żydowskiego, jest to Szawuot, słowo oznaczające tygodnie, ponieważ obejmuje odliczanie 7 tygodni od wyjścia z Egiptu (a zatem 49 dni, ponieważ 7x7). Te święta mają swoje odpowiedniki w kalendarzu chrześcijańskim, na przykład Pięćdziesiątnica dla Szawuot.
Zayin symbolicznie reprezentuje broń w języku hebrajskim, a doskonałą bronią jest Miecz Ducha, za pomocą którego dokonuje się duchowa walka, ponieważ „broń naszej walki nie jest cielesna” (2 Kor. 10:4). Siedem jest biblijną liczbą dopełnienia i duchowej doskonałości, a także symbolem prowadzenia duchowej walki. Jako taki, Psalm 7 mówi o dwóch powodziach, przez które ziemia zostaje oczyszczona i doprowadzona do doskonałego porządku Królestwa. Siedem dni kończy cykl Sabatu. W Objawieniu 10:7 tajemnica Boga zostaje zakończona, gdy siódmy anioł trąbi. W Obj. 16:7 „stało się”, gdy siódmy anioł wylewa siódmą czaszę w powietrze. Siedem dni zajęło poświęcenie Aarona i jego synów do kapłaństwa (Kpł. 8:31-35), zanim wyszli z przybytku ósmego dnia. Jozue i armia izraelska musieli maszerować wokół Jerycha przez siedem dni (Jozuego 6:15), zanim miasto upadło.
Od samego początku liczba 7 reprezentowała dokonane czyny Boga. Wszystkie Jego uroczystości są podane w 7 świętach. Kiedy śpiewamy i chwalimy naszego Stwórcę, używamy kombinacji 7 całych tonów na skali muzycznej. Wszystko, co jest czyste, zostało zabrane do arki Noego w siódemkach (Rodzaju 7:2). Kapłani byli konsekrowani przez siedem całych dni przed wstąpieniem do kapłaństwa (Kpł. 8:31-36). Krew była pokrapiana na tron łaski 7 razy, aby pokazać całkowite odkupienie nadchodzącego Mesjasza (Kpł. 16:14, Hbr. 9:12). Bóg powiedział Jehoszui, aby maszerował wokół Jerycha 6 razy, a następnie za siódmym razem mury zostały zniszczone i upadły. „Księga Życia” jest wymieniona 7 razy w Piśmie Świętym. Nasze ciała działają w kompletnych cyklach siódemek. W naszej szyi, twarzy i kostkach jest 7 kości. W naszej twarzy jest 7 otworów, co warto sobie policzyć. Jesteśmy w łonie matki przez z góry ustaloną średnią 280 dni (40x7).
Liczba (8), litera het ח
Trzy poprzednie liczby symbolizują duchowość (5), materialność (6) i boskość (7), a liczba (8) ostatecznie symbolizuje Przymierze z Bogiem i ukryty powód tego sojuszu, który jest gwarantem wszystkiego w Stworzeniu. Ponieważ liczba 8 to liczba dni oczekiwania przed obrzezaniem (które jest znakiem przymierza z Bogiem), liczba dni święta Chanuka (gdzie obecność Boga jest ukryta), całkowita liczba dni religijnych ustanowionych przez Boga w rocznym cyklu świąt (2 dni na Paschę, 1 na Szawuot, 2 na Rosz Haszana, 1 na Jom Kipur i 2 na Sukkot), liczba nici niezbędnych do 4 rogów cicit. Jest zatem oczywiste, że liczba 8 symbolizuje sojusz z boskością, ponieważ poprzez wykonywanie Jego przykazań wymienionych powyżej człowiek może przekroczyć samego siebie i zbliżyć się do Boga, do Elohim. Zauważmy również, że Dawid był ósmym synem Jessego i że z potomków Dawida będzie pochodził Mesjasz (Chrystus, Saoszjant).
Należy zauważyć, że liczba (8) występuje również w obchodach Szmini Aceret, które są ósmym dniem po 7 dniach Sukkot. Dlaczego jest to ważne? Ponieważ Sukkot jest ostatnim świętem religijnym w cyklu corocznych świąt, a zatem Szmini Aceret „zamyka” ten zakończony cykl. Gdy ten cykl się zakończy, świat może mieć nadzieję, że Bóg utrzyma swoje stworzenie w następnym cyklu w taki sam sposób, w jaki świętujemy koniec żniw i modlimy się, aby następny sezon znów był owocny. Tak więc liczba 8 jest końcem i początkiem cyklów. Dlatego ten dzień jest również wybrany na święto Simcha Tora, oznaczające również koniec i początek cyklu cotygodniowych czytań Tory. Możemy zatem powiedzieć, że liczba 8 jest jak 8-my dzień Stworzenia: po 6 materialnych dniach i 7-ym duchowym dniu Szabatu, 8-my dzień zapowiada koniec i początek cyklu tygodniowego. To dzięki temu 8-emu dniowi ludzkość może się uspokoić i zrozumieć, że Bóg nie zatrzymał Stworzenia po 7 dniach, ale nieustannie je powtarza, a raczej odtwarza, swoją wolą z tygodnia na tydzień, na pamiątkę samego aktu stworzenia. Taka jest Jego rola i Jego obietnica w naszym przymierzu z Nim.
Chet to po hebrajsku ogrodzenie, płot, a może również oznaczać wewnętrzny pokój, a nawet samo serce. Osiem to liczba nowego początku. Synowie Abrahama mieli zostać obrzezani ósmego dnia (Rdz 17:12), ponieważ ósmy dzień był prawnym czasem na przedstawienie pierworodnego (Wj 22:29, 30). Konsekracja kapłanów trwała pełne siedem dni (Kpł 8:33), a następnie wychodzili oni z przybytku ósmego dnia, już jako kapłani, ktoś całkiem nowy w społeczeństwie. Następnie Bóg objawił swoją obecność ludziom ósmego dnia (Kpł 9:1, 4, 24). W Nowym Testamencie Jezus, Jeszuah, został wskrzeszony z martwych ósmego dnia (pierwszego dnia nowego tygodnia), aby wypełnić prawo ofiary snopka (Kpł 23:10, 11). Podobnie Pięćdziesiątnica miała miejsce siedem tygodni później, pięćdziesiątego dnia, który był również ósmym dniem (Kpł 23:15-17). Jak pokazaliśmy wcześniej, Jezus prorokował ósmego dnia Święta Namiotów (J 7:37-39) o wylaniu Ducha. Wszystkie te przykłady spełniają prawo o ofiarowaniu pierworodnego ósmego dnia w Księdze Wyjścia 22:29, 30.
Liczba (9), litera tet lub thet ט
Dzięki liczbie (9), ostatniej z cyfr czyli liczb prostych, wracamy do znaczenia kobiet w Stworzeniu. Ponieważ (9) reprezentuje 9 miesięcy ciąży, a zatem powtarzający się cykl matka/dziecko, który tworzy życie (istnieje paralela z boskim Stworzeniem świata). W swojej modlitwie do Boga (1 Samuela 2:1-10) bezpłodna Anna odwołuje się (9) razy do imienia Adonai (tetragram, JHWH), a następnie rozpoczyna się jej ciąża. Liczba (9) nawiązuje również do 9 świec Chanuki, których 8 odpowiada 8 dniom świętowania + 1 świeca zapalana każdego dnia, aby „czuwać” nad pozostałymi świecami: ta dziewiąta świeca odgrywa szczególną rolę, ponieważ symbolizuje boskiego „gwaranta” pozostałych 8 świec, za pomocą którego w istocie zapalamy kolejno 8 pozostałych świec.
Teth to wąż w języku hebrajskim. Może również oznaczać bycie otoczonym, ponieważ wąż był często przedstawiany w kręgu połykającym swój ogon jako tak zwany Uroboros. Liczba dziewięć mówi o „nawiedzeniu” przez Boga. Jest to hebraizm, który przedstawia Boga jako Badacza „nawiedzającego” osobę, miasto lub naród, aby odsłonić serca, zebrać dowody i „zobaczyć” z pierwszej ręki, jakby prawdę w danej sprawie czy osobie. Jest to bardzo podobne do boskiej sprawy sądowej, w której dowody są ujawniane i przedstawiane sędziemu do osądu i wydania wyroku. W Ewangelii Łukasza 19:43, 44 Jezus mówi do świątyni w Jerozolimie: „Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele wzniosą przed tobą wał i okrążą cię, i otoczą cię zewsząd, i zrównają cię z ziemią, i twoje dzieci w tobie, i nie zostawią ci kamienia na kamieniu, ponieważ nie rozpoznałeś czasu swojego nawiedzenia [gr. episcope, „biskupstwo, nadzorca”]”. W tym przypadku czas nawiedzenia był trzyletnim okresem posługi Jezusa od 30 do 33 roku e.ch., lub od 27 do 30 e.ch., kiedy to Bóg objawił się w Jezusie, aby „nawiedzić” Judeę i Jerozolimę i przetestować serca ludzi. (Jezus jest nazywany Biskupem lub Nadzorcą w 1 Piotra 2:25). W innym sensie Jezus był Niebiańskim Inspektorem Owoców. Jezus znalazł kilku, których serca były prawe, i utworzyli oni gałęzie dobrego drzewa figowego, które wydało dobre owoce (Jer. 24:5-7). Większość jednak, wraz z przywódcami religijnymi, pochodziła ze złego drzewa figowego (Jer. 24:8-10). Dobrymi figami byli uczniowie Jezusa i nawróceni z wczesnego Kościoła, którzy zostali wygnani z kraju (przez prześladowania), aby Bóg mógł ich uchronić przed nadchodzącym sądem czterdzieści lat później.
Idea „nawiedzenia” jest pokazana w Starym Testamencie. Dla wierzących ma to pozytywne konotacje, jak w Rdz 50:24, 25, Psalm 106:4 i Jer 27:24. Ich nawiedzenie skutkuje zbawieniem lub wyzwoleniem. Jednak dla niewierzących niesie ze sobą negatywny skutek, jak widzimy w Wj 32:34, Kpł 18:25, Izajasza 10:3 i Jer 10:15. Hebrajskie słowo oznaczające „nawiedzenie” w Starym Testamencie to peqadah, a greckim odpowiednikiem Septuaginty jest episcope. Jako Niebiański Inspektor Owoców, Jezus został posłany, aby skosztować owocu ofiarowanego Bogu w świątyni w Jerozolimie, aby zobaczyć (i osądzić), czy był dobry. Gromadził dowody, które miały zostać przedstawione boskiemu sądowi, który miał zadecydować o losie Jerozolimy i Żydów. Jednocześnie szkolił i testował serca dwunastu uczniów jako następców w żywej nauce czyli sanatana dharmie. Boskie nawiedzenie to Boży osąd w życiu wierzącego, poprzez który Duch Święty szkoli ich w posłuszeństwie. Swoim przewodnim głosem ukazuje im Wolę Boga i zapisuje swoje prawo na ich sercach. Widzimy więc, że boskie nawiedzenie, czyli Sąd Boży, ma pozytywny wynik dla wierzącego i negatywny dla niewierzącego. A jednak nawet negatywny wynik nie jest trwały, ponieważ celem Sądu Bożego w czasie adwentu czyli przyjścia Posłańca Bożego we wcieleniu ludzkim, jest ostatecznie korygowanie ludzi i sprowadzanie ich do zgodności z wolą i umysłem Boga. Greckie słowo oznaczające Pocieszyciela to Parakletos, co oznacza orędownika, obrońcę lub pomocnika w sądzie — to znaczy obrońcę, kogoś, kto zna Prawo (Torah) i może pokazać grzesznikom prawny sposób uniknięcia Sądu Bożego. Prawny sposób, powiedział Jezus, Jeszuah, prowadzi przez Drzwi, przez Bramy, a nie przez mur (Ewangelia Jana 10:1-10). Przejście przez mur (unikanie Jezusa Chrystusa i Jego Ofiary za grzech) to sposób, w jaki wiele religii opowiada się za zbawieniem, ale przegrają swoją sprawę, gdy staną przed Wielkim Białym Tronem w Najwyższych Niebiosach, w Elizjum. Zadaniem Pocieszyciela (Ducha Świętego) jest rozeznawanie, osądzanie i przekonywanie ludzi o grzechu zgodnie z dowodami. Pocieszyciel jest obrońcą wierzącego, ale świadkiem przeciwko niewierzącemu i bezprawiu, bezbożności. W Jana 16:7, 8 czytamy, że jest On także Sędzią: „Ale powiadam wam prawdę (emet): Pożyteczne jest dla was, abym odszedł; bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel [gr. parakletos] nie przyjdzie do was; ale jeśli odejdę, poślę Go do was, a On, gdy przyjdzie, przekona [elengkos] świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie” [gr. krisis, „decyzja za lub przeciw; sprawiedliwość”].
Grecki czasownik przetłumaczony powyżej jako „przekonywać” to elengkos. Jego forma rzeczownikowa to elegmos, co oznacza „dowód lub świadectwo”. Tak więc czasownik oznacza przekonywać lub osądzać zgodnie z dowodami, które zostały zebrane w czasie nawiedzenia lub dochodzenia (do prawdy). Dla świata w ogólności (niewierzących) dowody te przekonają ich o grzechu, ale dla wierzących dowody pokażą dowód prawości, sprawiedliwości (tsadik, cadik, cedaka). Podczas ziemskiej posługi Jezusa, czas Jego nawiedzenia miał zadecydować o losie Judy i oddzielić dobre figi od złych (Jer. 24). Większość była złymi figami według definicji Boga w Jeremiaszu 24, ponieważ odmówili poddania się Rzymowi zgodnie z Bożym osądem i pragnęli wojskowego mesjasza, który zrzuciłby rzymskie jarzmo. Jezus znalazł tylko mniejszość, która mogła zaakceptować Księcia Pokoju jako swojego Mesjasza, i to były dobre figi Judy. Obiecano im „innego Pocieszyciela”, Ducha Świętego, który miał przyjść w dniu Pięćdziesiątnicy, aby rozpocząć następny „czas nawiedzenia” w epoce zielonoświątkowej, prowadzący do drugiego przyjścia Chrystusa. Zadaniem Ducha Świętego jest doradzanie grzesznikom, którzy zostali skazani przez prawo (Rz 3:19), aby znaleźli usprawiedliwienie — to znaczy, aby zostali uznani za niewinnych prawnie. Jezus szkolił swoich uczniów w czasie swojego nawiedzenia, a następnie pod koniec swojej posługi mówił o „innym Pocieszycielu” (J 14:16), który miał zostać dany, a za takiego uważany jest kolejny Prorok Boży, Muhammad, także z ludów semickich wybrany.
Użycie terminu „inny” wskazuje, że sam Jezus był Pocieszycielem przed czasem, w którym Duch Święty został dany w Dziejach Apostolskich 2. W rzeczywistości na początku swojego życia Symeon nazwał Go „pociechą Izraela” (Łk 2:25). Słowo to to paraklesis, to samo słowo co Pocieszyciel. Jego rada obejmuje przedstawienie Ofiary Chrystusa jako zapłaty za grzech. Duch Święty objawia to jako sposób na uniknięcie kary prawa za grzech. Istnieją tylko jedne Drzwi, jedna Brama do Królestwa Światłości i to są one, chociaż wiele nauk mistycznych opisuje w sumie osiem lub nawet 12-cie Bram czy Wrót, ale niektóre z nich mogą być zamknięte. W szczególności, dawne nauki semickie, aramejskie czyli chaldejskie, uważają za 12-cie Bram do Królestwa Boga, 12-cie Znaków Zodiaku i Domów jako Znaków Pałaców Nieba. Szczęśliwi ci, którzy wierzą w to, co On mówi. Kiedy grzesznik przejdzie przez te Drzwi, Duch Święty nadal odgrywa aktywną rolę w naszym życiu, aby nauczyć nas różnicy między grzechem a sprawiedliwością. Nie ma to na celu usprawiedliwienia w sądzie boskim, ale raczej w celu uświęcenia w naszym życiu osobistym. Usprawiedliwienie ma miejsce, gdy grzesznik zostaje uznany za niewinnego przed Prawem, Torą, chociaż w rzeczywistości jest winny grzechu. Uświęcenie jest kolejnym krokiem — dziełem Ducha, aby nauczyć nas, jak dostosować nasze życie do obrazu Chrystusa — to znaczy, że jesteśmy niewinni z natury. Uświęcenie jest zobrazowane przez święto Pięćdziesiątnicy. Jego sama obecność jest ciągłym „nawiedzeniem”, które zbiera więcej dowodów naszego usprawiedliwienia.
Jak powiedzieliśmy wcześniej, Jezus, Prorok Jehoszua, jest Niebiańskim Inspektorem Owoców, zbierającym dowody dla sądu boskiego. Owoc Ducha przyjmuje dziewięć form, jak wymieniono w Gal. 5:22, 23, 22 - "Lecz owocem Ducha jest miłość (1), radość (2), pokój (3), cierpliwość (4), uprzejmość (5), dobroć (6), wierność (7), 23 łagodność (8), samokontrola (9); przeciwko takim rzeczom nie ma Prawa". Owoce Ducha pokazują nam dowód zmiany charakteru u tych, którzy dorastają do duchowej dojrzałości. Istnieje również dziewięć darów Ducha Bożego, a są one wymienione w 1 Kor. 12:8-10, „Albowiem jednemu dana jest mowa mądrości (1) przez Ducha, a drugiemu mowa wiedzy (2) według tego samego Ducha; innemu wiara (3) przez tego samego Ducha, innemu dar uzdrawiania (4) przez jednego Ducha, 10 innemu zaś czynienie cudów (5), innemu proroctwo (6), innemu rozróżnianie duchów (7), innemu rozmaite rodzaje języków (8), a innemu tłumaczenie języków (9).” Dary Ducha są nadprzyrodzonymi narzędziami, których należy używać, aby „drzewo” było bardziej owocne, nie są celem samym w sobie. Celem narzędzia jest wydawanie owoców Ducha. Jednak ponieważ te duchowe dary są nadprzyrodzone, wielu ludzi o cielesnym nastawieniu pragnie ich bardziej niż owoców. To tak, jak rolnik, który kupił nowy pług, a następnie wolał trzymać go w salonie wystawowym, gdzie ludzie mogliby go podziwiać, niż używać go do orania pola.
Te dary Ducha są działaniami mocy rozmaicie rozdzielonymi wśród wierzących mocą Pięćdziesiątnicy. Są nadprzyrodzonymi narzędziami, za pomocą których serca ludzi są odsłaniane, aby doprowadzić ich do pokuty, gdy Duch Święty sprowadza ich do zgodności z umysłem i wolą Ojca. Jednak wpływ tych darów na wierzących i niewierzących jest różny. Dla wierzących dary reprezentują nadprzyrodzoną Moc Boga (El Szaddai) działającą w ich życiu. Dla niewierzących dary ujawniają sekrety jego serca i sprawiają, że pokutuje. 1 Kor. 14:24, 25 mówi: „Ale jeśli wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący lub człowiek bez daru, będzie przekonany przez wszystkich, będzie oskarżony przez wszystkich, a tajniki jego serca zostaną ujawnione; a tak padnie na twarz i odda Pokłon Bogu (jak opisywał Prorok Izajasz, prawdziwy pokłon twarzą do Ziemi), oznajmiając, że z pewnością Bóg, El, Eloah, Elohim, jest pośród was”. Widzimy z tego, że sąd Ducha Świętego ma inny wpływ na wierzących i niewierzących. Może albo przekonać, albo uwolnić, ale jego głównym celem jest ujawnienie dowodów, podobnie jak cel sprawy sądowej przed ostateczną decyzją sędziego (ludzie w Duchu znają Boga i dowody jego istnienia). Pocieszyciel jest Obrońcą wierzącego, ale świadczy jako świadek przeciwko niewierzącemu.
W Ewangelii Mateusza jest również dziewięć błogosławieństw. 5:3-11, które objawiają Owoc Ducha (Siddhi): „Błogosławieni ubodzy w duchu (1), albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą (2), albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi (3), albowiem oni odziedziczą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości (4), albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni (5), albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca (6), albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni pokój czyniący (7), albowiem oni Synami Bożymi będą nazwani. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie (8) dla Sprawiedliwości, albowiem ich jest Królestwo Niebieskie. Błogosławieni jesteście (9), gdy was lżą i prześladują was, i gdy kłamliwie mówią na was wszelkie zło z mego powodu”.
Dziewiąty raz imię Abraham pojawia się w Rdz 17:24: „Abraham miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, gdy obrzezano mu ciało napletka”. Obrzezanie ciała zapowiadało obrzezanie serca, które jest dziełem Ducha Świętego osądzającego „ciało”. Tak jak Abraham musiał przyjąć obrzezanie ciała, aby urodzić syna obietnicy, tak i my musimy przyjąć obrzezanie serca, aby urodzić naszego własnego syna obietnicy — Dziecię, Chrystusa w tobie, Dziedzica Obietnicy. Powodem, dla którego Abraham musiał czekać, aż skończy 99 lat, było to, że 99 wskazuje na zgodę z Bogiem. Wartość liczbowa hebrajskiego słowa Amen (Amon Ra) wynosi dokładnie 99. Ludzie mówią „amen”, aby wskazać zgodę z tym, co zostało powiedziane lub zrobione. Tak więc widzimy w tym również znaczenie liczby dziewięć. Przedstawia ona sąd i dzieło Ducha Świętego w naszym życiu, aby doprowadzić nas do pełnej zgody z Bogiem. Gdy całe stworzenie dochodzi do porozumienia, cztery żywe istoty czyli duchy Żywiołów mówią „Amen!” (Obj. 5:14). „Chrzest Ogniem” Ducha Świętego jest późniejszym odpowiednikiem chrztu wodnego za czasów Noego. Podstawowa różnica polega na tym, że woda zniszczyła wszelkie ciało, podczas gdy chrzest ogniem Ducha niszczy „ciało”, to znaczy cielesność w człowieku. Woda zabiła za czasów Proroka Noego (Noah), ale Ogień Boży znany także na Wschodzie jako Kundali lub Kundalini, przynosi życie. Każdy z nich reprezentuje Ducha w inny sposób, ponieważ każdy w inny sposób przekonuje świat o grzechu i sprawiedliwości. „Ogień” może być bolesny dla naszego ciała, ale daje życie naszemu duchowi. Celem dzieła sądu Ducha Świętego jest zatem doprowadzenie wszystkich ludzi do pokuty, ekspiacji i ascezy. To jest tło Psalmu 9, w którym widzimy ukazane sądy Boże nad buntownikami. Psalm 9 postrzegany jako objawienie Księgi Rodzaju opisuje rozprawę sądową przeciwko Nimrodowi, podczas której ujawnione zostają tajemnice jego serca.
Liczba (10), litera yod י
Liczba (10) symbolizuje istotę Boga. To właśnie od tej litery zaczyna się Jego imię (tetragram, JHWH, Jahwah, Jahweh). Liczba 10 nawiązuje również do liczby 1, w tym sensie, że 1 to Bóg, a 10 to Jego czyny. Na poziomie ludzkim działanie często wymaga dwóch rąk, a alegorycznie, działania boskie również wymagają Jego „dwóch rąk”, ponieważ ręka jest warta 5 (patrz 'hamsa powyżej), a dwie ręce są warte 10. W judaizmie znajdujemy wiele odniesień do liczby (10) jako symbolu działań boskich: 10 Przykazań, 10 plag egipskich, 10 Sefirot (które są boskimi emanacjami wyjaśnionymi w Kabale, systemem wtajemniczenia w Kabbalah), egzekucja przez powieszenie 10 synów złego Hamana (w czasach królowej Estery i święta Purim), co ma swój odpowiednik w 10 przywódcach nazistowskich powieszonych w Norymberdze w 1946 roku. Ponadto na poziomie ludzkim, gdy społeczność chce się modlić razem, potrzeba co najmniej 10 mężczyzn, aby mogli dodać imię boskie do swoich modlitw: ta liczba 10 mężczyzn nazywana jest minjanem i jest bardzo ważna dla skuteczności modlitwy.
Dziesiąta litera Yod to ramię i ręka oznaczające pracę i kierunek. Ponieważ dziesięć jest również liczbą prawa, które przynosi boski porządek oraz boski zakon, oznacza „dzieła prawa”. Jak pisaliśmy wcześniej, liczba osiem wskazuje na nowy początek, nowe narodzenie w wierzącym, a to przychodzi przez boski zakon i porządek. Dziewięć to nawiedzenie i manifestuje prowadzenie, szkolenie i osąd Ducha Świętego (nauka rozróżniania dobra i zła) w życiu wierzącego i działa jako świadek przeciwko niewierzącemu, aby ujawnić sekrety jego serca. Dziesięć to liczba boskiego porządku, boskiego ładu, dziesięciu Sefirot i Przykazań, który jest przywracany w taki czy inny sposób poprzez osąd prawa (jak to przedstawiają Dziesięć Przykazań). Innymi słowy, manifestuje rzeczywisty wyrok prawa, który następuje po zebraniu i przedstawieniu dowodów. Po tym, jak Duch Święty objawił dowody, aby odsłonić serca ludzi (tj. liczba dziewięć), Sędzia objawia prawo. To znaczy, że ogłasza wyrok (tj. liczba dziesięć) zgodnie z prawem, albo dostajemy wszystko (1) Królestwo, albo nic (0), unicestwienie. Dziesięć to liczba, która przedstawia czas sądu, kiedy ludzie albo otrzymują nagrodę, albo podlegają boskiemu osądowi, w tym osądowi proroczej duszy lub mistrza i hierofanta duchowego (zasady przyjmowania wybranych kandydatów do zakonów duchowych i ezoterycznych). Tak czy inaczej, prawo musi zostać wypełnione, a boski porządek przywrócony.
Dziesiątą literą alfabetu hebrajskiego jest jod czy jud, co ponownie oznacza czyn lub dzieło. Ponieważ dziesięć jest również liczbą prawa, jak widać w Dziesięciu Przykazaniach, jod stał się symbolem „uczynków prawa” (Rz 3,20). Znaczenie liczby dziesięć opiera się na boskim prawie, ponieważ jak powiedziano w Objawieniu 20,12 i 13, wszyscy będą sądzeni „według swoich uczynków”. Dziesiąty raz imię Proroka Noego jest wymienione w Rdz 6,13, gdzie Bóg powiedział: „Wtedy Bóg rzekł do Noego: „Koniec wszelkiego ciała nadszedł przede mną, bo ziemia jest pełna nieprawości z ich powodu; i oto zniszczę ich wraz z ziemią”. Mówi to o sądzie według prawa boskiego za czasów Noego, ponieważ ludzie odrzucili przesłanie Noego — to znaczy przesłanie Pocieszyciela (Menachema). Noe jest również dziesiątym pokoleniem od Adama, a każde dziesiąte pokolenie zostaje surowiej osądzone. Dziesiąty raz Izaak jest wspomniany w Rdz 22:3, gdzie widzimy jego ojca zabierającego go na Górę Moria (Moryah). To obrazuje wielką ofiarę Chrystusa na krzyżu, gdzie sąd prawa spadł na jednorodzonego Syna Bożego, który zapłacił karę za grzech i bunt jakiego dopuścili się upadli aniołowie z hierarchii Synów Bożych stając się nefilimami i narkomanami (biblijne pharmakeia to ćpanie psychodelicznych narkotyków). Z tych samych powodów niektórzy mówią, że 10 jest liczbą całkowitego objawienia. Co ciekawe, w Nowym Testamencie jest w sumie 260 rozdziałów, a hebrajskie słowo „Jahwe” równa się 26; 260 rozdziałów Nowego Testamentu jest uważanych za całkowite objawienie Boga lub 260 = 10 x 26.
Liczba 10, Jod lub Jud, to Dziesiąta Sefira oznaczająca Królestwo Boże, Królestwo Światłości na Ziemi, Wspólnotę Duchową. Nie ma Wspólnoty, nie ma wzrostu ani rozwoju duchowego, nie ma świadomości duchowej, nie ma jak wejść na wyższe Sefiry w procesie powrotu mistyka, wtajemniczonego, gdyż bez Królestwa nie ma wtajemniczenia mysta. Powracający do Światła gromadzą się u wrót Królestwa Światłości, jeśli wejdą i pozostają to są Jedynkami (1+0=1) na pierwszej stacji ku Koronie, Kether, a jeśli odpadają od Wspólnoty mystów, to stają się zerami (1x0=0), idąc w nicość na przetworzenie wiodąc los upadłych, a to jest różnica między Duszami setytów i kainitów.
 |
| Zapisywanie liczb literami z apostrofami (11-19) |
Liczby złożone w gematrii
Po pierwszych 10 liczbach, które są związane z Bogiem, El, Jego stworzeniem i ludzkością w nim, możemy przeanalizować symbolikę innych kluczowych liczb, które pokazują pewne wzorce w narracji biblijnej. Literki zapisano w nawiasach z powodów technicznych, które pomijamy, gdyż inaczej zapis wymaga klawiatury w języku hebrajskiej (i czasem psuje obraz strony równając na prawy margines). Normalnie piszemy jak w tabelce, w zielonej kolumnie.
Liczba (11) (jod-alef) (א)"(י) Niedoskonałość, nieporządek, niekompletność
Aby napisać jedenaście (11) po hebrajsku, napisali dwie litery hebrajskie: jod (ręka) i alef (siła). Oznaczają one rękę (wysiłek) siły. Dzieła człowieka oddzielone od Boga są niedoskonałe i nieuporządkowane, a zatem ostatecznie dochodzą do rozpadu. Jedenaście to liczba niedoskonałości, nieporządku lub nieuporządkowania. Jakub miał tylko jedenastu synów pozostałych w domu po tym, jak Józef zaginął i został uznany za zmarłego. To obrazuje miarę nieporządku czy braku. Dopiero gdy Józef został odnaleziony i zjednoczony ze swoimi braćmi, zapanował porządek boskiego rządu — liczba 12. Izrael buntował się przeciwko Bogu dziesięć razy od czasu opuszczenia Egiptu do dnia, w którym dwunastu szpiegów złożyło raporty (Lb 14:22). Następnie Bóg ich osądził, mówiąc, że będą musieli spędzić 40 lat na pustyni. Liczba, dziesięć wskazuje na sąd prawa, ale potem ludzie odmówili przyjęcia sądu Bożego, a to stało się ich jedenastym grzechem — nieporządkiem. Próbowali podbić Kanaan na własną rękę, ale ponieśli żałosną porażkę (Lb 14:39-45).
Nie działa robienie właściwej rzeczy w złym czasie, ani robienie złej rzeczy we właściwym czasie. Oba te zachowania świadczą o nieporządku. Warto również zauważyć, że podróż z góry Horeb do Kadesz-Barnea trwała jedenaście dni, gdzie 12 szpiegów złożyło raport i gdzie Izrael popełnił jedenasty akt buntu przeciwko Bogu. Według Jer 39:2 Babilończycy zniszczyli Jerozolimę w jedenastym roku króla Sedekiasza. Ponownie, aby podkreślić nieporządek, Bóg dał Ezechielowi objawienie o zniszczeniu Tyru „w jedenastym roku” (Ez 26:1), a także Egiptu „w jedenastym roku” (Ez 30:20). Po tym, jak Judasz zdradził Jezusa i powiesił się, pozostało tylko jedenastu uczniów. Gdy rozważali nadchodzący dzień Pięćdziesiątnicy, Piotr zrozumiał, że jedenastu uczniów stanowiło pewną liczbę nieporządku. Zrozumiał również, że Judasz odegrał rolę Achitofela (Psalm 109:8) i dlatego powinien zostać zastąpiony (Dzieje Apostolskie 1:20). Uczniowie więc rzucili losy (Dzieje Apostolskie 1:26), a Maciej zastąpił Judasza, dzięki czemu całkowita liczba uczniów powróciła do dwunastu — boski rząd.
Apostoł Maciej tymczasowo pełnił funkcję zastępcy (Dzieje Apostolskie 1:26), aż Jezus ukazał się Saulowi i powołał Go do służby (Dzieje Apostolskie 9:5). Następnie Bóg szkolił go przez czternaście lat, zanim wysłał go w pierwszą podróż misyjną (Gal. 2:1; Dzieje Apostolskie 13:2) i zmienił imię na „Paweł” (Dzieje Apostolskie 13:9). Jedenasty raz Paweł jest wspomniany w Dziejach Apostolskich 14:14,15. Paweł właśnie dokonał cudu, uzdrawiając chromego człowieka. Wtedy tłumy powiedziały: „Bogowie stali się podobni do ludzi i zstąpili do nas” (werset 11). Ludzie przynieśli wieńce, aby uczcić Pawła i Barnabę jak bogów. To było wyraźnie nie w porządku. „Ale gdy apostołowie, Barnaba i Paweł, usłyszeli o tym, rozdarli szaty i rzucili się w tłum, krzycząc i mówiąc: „Mężowie, dlaczego to robicie? My też jesteśmy ludźmi tej samej natury co wy i głosimy wam ewangelię, abyście się odwrócili od tych marności do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest”.
Po tym, jak Paweł przyniósł tym ludziom sprostowanie, wywlekli go z miasta, ukamienowali i zostawili na pewną śmierć. Jedenaście zatem wskazuje na nieporządek i niekompletność. Z tego powodu często z tą liczbą wiąże się sąd. Podobnie Egipt był nieuporządkowany, odmawiając wypuszczenia Izraela. Dlatego Bóg sprowadził na Egipt dziesięć plag — sądów Bożych. Jedenaste przestępstwo miało miejsce nad Morzem Czerwonym, gdy faraon próbował ponownie sprowadzić „Kościół na pustyni” do niewoli, byli nieuporządkowani. Sam Kanaan miał jedenastu synów (Rdz 10:15-18). Królowie kananejscy symbolicznie przedstawiają wewnętrzne twierdze w naszych umysłach (2 Kor 10:4, 5), które uniemożliwiają nam całkowite poddanie się Chrystusowi czy Bogu. Podobnie było jedenastu książąt, czyli wodzów, Edomu (Rdz 36:40-43). Z astrologii wiemy jaki chaos i nieporządek przynoszą zaćmienia powstające w odległości 11 stopni od węzłów księżycowych oraz inne aspekty w takich odległościach obiektów na niebie.
Jedenaście (11) to po hebrajsku achat esre [f.] echad asar [m.] Jedenaście to trudna liczba i ta, co do której otrzymujemy najwięcej pytań. Ludzie mają tendencję do zauważania zegara, gdy jest 11:11 i zastanawiania się, co to oznacza. Jeśli ktoś czuje się dręczony widząc liczbę jedenaście, sugerujemy uważną lekturę Księgi Powtórzonego Prawa 1. Z góry Synaj do Ziemi Obiecanej była jedenastodniowa podróż, ale z powodu buntu Izraela przebywali na pustyni przez łącznie czterdzieści lat. Ta wiadomość została im powtórzona w jedenastym miesiącu, Szewat, w czterdziestym roku. Stąd pełne odkupienie i wejście do „Ziemi” jest powiązane z liczbą jedenaście, ale także z tym, co w tym przeszkadza. Tak więc jedenaście wymaga od kogoś rozróżnienia między duchem antymesjasza a Mesjaszem – pozostawania w buncie lub poddania się Królowi królów. Na przykład Józef był jedenastym synem Jakuba i jest typem Mesjasza – Odkupiciela. Józefa nazywano „mistrzem snów” lub tajemnic/sekretów. Jego życie przedstawia wiele aspektów Jeszui, a liczba jedenaście odgrywa rolę w jego proroczych snach. (Snopy i gwiazdy, które kłaniały się Józefowi, były jedenastoma (Rdz 37). W życiu Jeszuah jedenastu uczniów było świadkami i czciło zmartwychwstałego Mesjasza. Judasz zdradził Go, a następnie popełnił samobójstwo przed zmartwychwstaniem, czyniąc uczniów jedenastoma. (Mt 28:16, Mk 16:14, Łk 24:9,23)
Najczęściej jedenaście ma negatywne konotacje. Historie z tą liczbą często krążą wokół buntu, nieporządku, osądu, zdrady, bałwochwalstwa, przekupstwa, braku zaufania do JHWH, bycia niekompletnym i fałszywego autorytetu/rządu. Na przykład brak (12-1) lub nadmiar (10+1) oznaczają niedoskonałość. Istnieje jedenastodniowa różnica między rokiem księżycowym a słonecznym (cykle). Rok księżycowy jest o jedenaście dni krótszy, a rok słoneczny jedenaście dni dłuższy. Interesujące, biorąc pod uwagę, że kalendarz żydowski nie faworyzuje żadnego z nich, ponieważ jest księżycowo-słoneczny. Ezaw wydał na świat jedenastu wodzów. Charakteryzuje go nadmiar jedenastu, ponieważ rządził nim jego apetyt na więcej, niż potrzebuje. Osoba napędzana chęcią gromadzenia bogactwa lub nadmiaru jakiegokolwiek rodzaju musi zdać sobie sprawę, że to zwierzęce/cielesne zachowanie w rzeczywistości osiąga mniej, a nie więcej w sferze duchowej. Bieda w sferze naturalnej jest podobna do bycia bogatym w sferze duchowej, a bycie bogatym w postaciach naturalnych jest biedą w sferze duchowej. Przekazy o dobrobycie są niebezpieczne dla Ciała, ponieważ prowadzą do duchowego zepsucia i braku Ezawa, który jest gotów sprzedać swoje pierworództwo za miskę „czerwonego czegoś”. Ta koncepcja jest podkreślona w poglądach brata:
Księga Rodzaju 33:9-11 I rzekł Ezaw: Mam wiele, bracie mój. Niech to, co masz, zostanie dla ciebie. [10] I rzekł Jakub: Nie, proszę, jeśli teraz znalazłem łaskę w twoich oczach, zabierz mój dar z rąk moich. Bo widziałem twoją twarz, jakbym widział twarz Boga; i jesteś mi miły. [11] Proszę, przyjmij moje błogosławieństwo, które ci zostało przyniesione, ponieważ Bóg obdarzył mnie łaską i ponieważ mam wszystko. I nalegał na niego; i przyjął. Większość tłumaczeń używa tego samego angielskiego słowa (zwykle: enough) w pogrubionych frazach w powyższym fragmencie, ale Ezaw i Jakub używają dwóch różnych słów, aby wyrazić swoją obfitość. Ezaw mówi: „Mam rav”. Podczas gdy Jakub przypisuje swoje bogactwo błogosławieństwu i łasce Boga i mówi: „Mam kol”. Posiadanie obfitości, dużo lub mnóstwo nawiązuje do wniosku, że jest jeszcze więcej do zyskania. Taki był wybór słów Ezawa. Podczas gdy Jakub oświadczył, że ma wszystko. Oznacza to, że nie miał żadnych braków i nie musiał zabiegać o więcej dzięki Bożemu błogosławieństwu i łasce. Istnieje ogromna różnica między tymi dwiema perspektywami i ideologiami. Ponownie, która z nich Cię opisuje?
Jedenaście (11) może również oznaczać przejście (cofanie się do 10 lub przesunięcie do 12). Rozważ zasłony, które zakrywały Miejsce Święte i Najświętsze. Były CZTERY zasłony. Pierwsza (najbardziej wewnętrzna) była zrobiona z lnu, druga z sierści koziej, trzecia ze skór baranich, a czwarta ze skór borsuków (KJV) lub zwierząt morskich. Druga warstwa (sierść kozia) miała łącznie jedenaście zasłon. (Zobacz Wyjścia 26.) Wyjścia 36:14-16 (NASB) Potem zrobił zasłony z sierści koziej na namiot nad przybytkiem, a zrobił ich łącznie jedenaście. [15] Długość każdej zasłony wynosiła trzydzieści łokci, a szerokość każdej zasłony cztery łokcie; jedenaście zasłon miało te same wymiary. [16] Pięć zasłon połączył osobno, a pozostałe sześć zasłon osobno (5+6=11).
Te cztery nakrycia znajdowały się nad Miejscem Świętym i Najświętszym Przybytku (Tabernaculum). Jakie znaczenie ma fakt, że druga warstwa ma jedenaście zasłon? Dodatkowa (nadmiarowa) zasłona w tym przypadku (lniane płótno pod spodem miało dziesięć zasłon) była podwójna, więc zwisała i opadała na przód i tył Przybytku. W ten sposób była ukryta w wewnętrznych lnianych zasłonach. Len symbolizuje świętość, prawość i czystość. Pokrycie z koziej sierści przypomina czyjeś ciało, coś, co ukrywa to pierwsze. Kiedy kudłaty Ezaw i jego jedenastu wodzów poddaje się Adonai, jest to bardzo piękna rzecz. Stara natura musi umrzeć, aby to się wydarzyło, podobnie jak natura kozła, która stała się częścią Przybytku. Stąd jedenaście (11) może symbolizować sferę proroczą, ale także jej namiastkę, czarnoksięstwo z pomocą środków odurzających czyli psychodelirium pharmakeia. Jedenaście często sygnalizuje, że ktoś robi to, co jest „właściwe w jego własnych oczach”, skrajne przeciwieństwo Miejsca Świętego. To działanie oparte na „czuję”, a nie na „jest napisane”. To ego i siła napędzająca do osiągnięcia swojego celu. Tabernakulum naucza czegoś przeciwnego: umierania dla siebie.
W Księdze Daniela 7, „mały róg” wyrasta z dziesięciu rogów strasznej czwartej bestii, czyniąc go 11-tym rogiem. Róg ten został uosobiony w złym Antiochu Epifanesie, który jest typem bestii i antychrysta oraz obrzydliwością, która czyni spustoszenie (buntownicze bestie czyniące spustoszenie i rzezie to najgorsze diabelstwo). Według Daniela, ten człowiek i duch antychrysta dążą do ZMIANY czasów i prawa, to jest Tory i Dni Świąt. „Będzie przemawiał przeciwko Najwyższemu i będzie dręczył świętych Najwyższego, i będzie zamierzał dokonać zmian w czasach i prawie, i będą wydani w jego ręce na czas, czasy i połowę czasu. (Dan 7:25)
Oto „zmiany”, które Antioch zadekretował dla Izraela:
Będziesz zbezczeszczał szabat.
Będziesz zbezczeszczał święta i dni święte.
Będziesz stawiał bożki - wyroby własnych rąk i stare demony.
Będziesz jadł nieczyste zwierzęta.
Nie będziesz obrzezywał swoich synów.
Zapomnisz o Torze (Piśmie Świętym).
Tak więc, jeśli „prorocze” słowo, które ktoś otrzymuje, odzwierciedla czyny Antiocha i dąży do uchylenia Świętego Prawa Bożego lub Jego Świętych Dni Świąt… uciekaj! To nie jest Słowo od JHWH Boga. To przesłanie dla swędzących uszu, które dąży do zadowolenia apetytów i żądz ciała. (Włochaty Ezaw.)
Jedenasta litera hebrajska: Khaf , Chaf- to wartość liczbowa dwadzieścia (20). Piktogram oznaczający otwartą dłoń lub pojemnik, taki jak kubek lub łyżka. Jako sufiks oznacza posiadanie lub własność. Otwarta dłoń to taka, która otrzymuje, kabbalah. Ciekawe, że żydowski mistycyzm lub kabała przedstawia obie strony liczby jedenaście. W naukach kabalistycznych istnieją prawdziwe rzeczy prorocze, ale istnieje również o wiele bardziej popularna forma, która jest zwykłym wróżeniem. Liczba/litera może również oznaczać podobne. Naszym zadaniem jest rozróżnienie różnic między dwiema podobnymi, ale różnymi ideologiami. Keter, hebrajskie słowo oznaczające koronę, zaczyna się od litery khaf, co sugeruje miejsce autorytetu. Kto jest autorytetem/koroną twojego życia? Mesjasz czy antymesjasz, antychryst? Rdzeniem hebrajskiego słowa oznaczającego łyżkę jest kafaf, co oznacza zginać. Komu się zginamy/kłaniamy? W tym sensie khaf ma związek z poddaniem się.
Jakub musiał stawić czoła Ezawowi, gdy jego rodzina była niekompletna, mając 11 synów (Beniamin jeszcze się nie urodził). Musiał walczyć z „Aniołem JHWH” przez całą noc. Przywódców Ezawa było jedenastu (Rdz 36:40-43) w porównaniu do dwunastu Jakuba. Już samo przejrzenie historii rodu Ezawa (Edom) jasno pokazuje, że jest on związany z buntem i życiem według nephesh (zwierzęcia/ciała). Podróż przez pustynię trwała tylko jedenaście dni, ale bunt kosztował Izraela kolejne czterdzieści lat na pustyni. Mojżesz opowiedział im o tej karze pierwszego dnia jedenastego miesiąca (Pwt 1). Jedenastu uczniów było niekompletnych, dopóki nie wybrano dwunastego. (Dzieje Apostolskie 1:21-26) Historia buntu podczas budowy wieży Babel pojawia się w Księdze Rodzaju 11, co doprowadziło do pomieszania języków/języków – bełkotu. Dalila zdradziła sędziego Samsona, przyjmując łapówkę od 5 władców Filistynów. Każdy z nich zaoferował jej 1100 srebrników. (Sędz. 16:6, 3:3)
Zaraz po historii Samsona w Księdze Sędziów, pozostałe rozdziały (17-21) przedstawiają moralny i polityczny upadek Izraela. Wszystko to jest sprzeczne z duchowym i społecznym porządkiem Bożym. I co zadziwiające, wszystko zaczyna się od historii o kolejnych 1100 srebrnikach. Oto najważniejsze momenty, które naszym zdaniem wskazują na liczbę 11: Słowem opisującym stan rzeczy w tych rozdziałach jest „zamieszanie”: skradzione pieniądze są używane na bożki, wzywa się JHWH, aby pobłogosławił złodziejowi, poszczególne świątynie zastępują oddawanie czci w przybytku, lewici i zwykli ludzie są poświęcani jako kapłani, bożki rzemieślnicze są używane w oddawaniu czci Jahwah. A Micheasz przypuszczał, że JHWH pobłogosławi mu we wszystkim tym! Ponadto, w miarę rozwoju historii, konkubina Lewity zostaje zgwałcona na śmierć, wybucha wojna domowa, a plemię Beniamina zostaje niemal wyniszczone. Ten werset rozpoczyna i kończy całą serię rozdziałów: W owych dniach nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co słuszne w jego własnych oczach. (Sędz. 17:6 i 21:25)
Suma wibracji 5+6=11. Spójrzmy wstecz na znaczenie liczb pięć i sześć. Jeśli do człowieka i zwierzęcia (6) dodamy moc i siłę (5), powstanie wypaczona podróbka, chyba że tym mężczyzną (lub kobietą) rządzi Duch Adonai. W przypadku tego ostatniego, jedenaście może symbolizować miejsce pobożnej przemiany. Niestety, wielu wierzy, że rządzi nimi Adonai, ale to ich nephesh/ciało ma naprawdę przewagę. Jeśli to prawda, ich życie będzie charakteryzować się zamieszaniem, nieporządkiem, skrajnym brakiem lub nadmiarem, dwulicowością, zepsuciem, czarnoksięstwem, ćpuństwem narkotycznym i tym podobnymi. Mesjasz został „odcięty” (ukrzyżowany) z powodu naszego buntu (grzechów), gdy miał około 33 lat (3 x 11). (Dan. 9:26) W Jego przypadku było to oczywiście boskie „przejście”, ponieważ pokonał grób! W alefbecie jest 22 hebrajskich liter. (2×11). Zwycięstwo i właściwe rozeznanie pochodzą ze Słowa Adonai, które składa się z 2×11 liter w Świętym Języku Hebrajskim.
Liczba (12), zapisana literami jako: jod-beth י"ב
Liczba (12) symbolizuje 12 plemion Izraela, a z tekstu biblijnego liczba ta znajduje się również w 12 bramach do Wzgórza Świątynnego (Pierwszej Świątyni), 12 źródłach wody po incydencie w Mara (podczas 40 lat Hebrajczyków na pustyni). Liczba ta reprezentuje również pewne koncepcje świata: 12 znaków zodiaku i 12 domów znakowych, 12 miesięcy w roku księżycowym lub solarnym. Innymi słowy, w przypadku liczby 12-cie istnieje korelacja między sposobem funkcjonowania świata a sposobem funkcjonowania Izraelitów.
Aby napisać dwanaście po hebrajsku, napiszemy dwie litery hebrajskie: yod-beth. Oznaczają one rękę (pracę zewnętrzną) rodziny w harmonii pod boskim autorytetem. Dwanaście to liczba rządowej doskonałości i boskiego autorytetu. Następuje po 11-tce, która jest nieporządkiem poprzedzającym tę doskonałość. W Starym Testamencie było 12 synów Jakuba, a w Nowym Testamencie 12 apostołów. W Nowym Jeruzalem jest 12 fundamentów (Obj. 21:14). Ma również 12 bram i 12 aniołów przy bramach (Obj. 21:12) i 12 pereł przy bramach (Obj. 21:21). Miasto ma kształt czworoboku o długości 12 tysięcy furlongów (Obj. 21:16), które przypomina nawet wielki statek kosmiczny na niebie. Mur ma 144 łokcie wysokości (Obj. 21:17), co daje 12 x 12. Wszystko to ma na celu przedstawienie koncepcji boskiego rządu i porządku. Chociaż wszyscy kapłani i królowie byli namaszczeni, Stary Testament konkretnie odnotowuje 12 namaszczonych mężczyzn. Pierwszych pięciu to kapłani; ostatnich siedmiu to królowie: 1. Aaron (Kpł 8:12) 2. Nadab (Kpł 8:30; 10:1) 3. Abihu (Kpł 8:30; 10:1) 4. Eleazar (Kpł 8:30; 10:12) 5. Itamar (Kpł 8:30; 10:12) 6. Saul (1 Sam. 10:1); szósty to wybór człowieka (1 Sam. 8:18) 7. Dawid (1 Sam. 16:13); siódmy to wybór Boga (1 Sam. 13:14) 8. Absalom (2 Sam. 19:10) 9. Salomon (1 Król. 1:39) 10. Jehu (2 Król. 9:6) 11. Joasz (2 Król. 11:12) 12. Joachaz (2 Król. 23:30) Jezus mówił o 12 tronach, na których 12 apostołów będzie zasiadać, aby sądzić 12 plemion Izraela (Mt. 19:28). Salomon miał 12 urzędników, czyli zastępców, rządzących z odpowiedzialnością w jego domu (1 Król. 4:7). Dwunasty raz Jezus jest wspomniany w Mt. 4:10, gdzie ustanawia prawdę o boskim rządzie: „Wtedy Jezus rzekł do niego: „Idź precz, szatanie! Albowiem napisano: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i tylko Jemu będziesz służył”. W astrologii kabalistycznej mamy 12-cie Znaków Zodiaków i Domów Znakowych, Znaków-Domów, którymi włada 12-cie liter, które tworzą te Domy czy Pałace, w których zasiada na niebiańskich tronach 12-cie postaci, patriarchowie 12-tu plemion Izraela.
Dwanaście (12) to shtayim esre [f.] shnayim asar [m.] doskonały rząd, porządek, organizacja, zjednoczenie, doskonały podział czasu (12 godzin w dniu, 12 miesięcy w roku, 12 głównych konstelacji) i ludzi (12 plemion Izraela, 12 uczniów/apostołów). To pokazuje święty lud służący świętemu Bogu w oparciu o zegar i kalendarz Stwórcy. Dwunasta litera hebrajska: Lamed to wartość liczbowa trzydzieści, (30). Piktograficzne znaczenie pasterskiego haka/laski, nauczania, uczenia się, nęcenia, ochrony, jarzma, wiązania. Przedrostek bezokolicznikowy dla czasowników, oznaczający do, dla lub należący do. 12 fundamentów w niebiańskiej Jerozolimie, 12 bram, 12 pereł. W wieku 12 lat Jeszua/h po raz pierwszy pojawia się publicznie i angażuje się w rozmowy z nauczycielami w Jerozolimie. (Łukasza 2:42, był w wieku Bar Micwy.) W Łukaszu 8 kobieta, która miała krwotok przez 12 lat, dotyka cit-tzyiot (frędzli/frędzli) Jeszui i zostaje uzdrowiona. Stało się to, gdy był w drodze, aby uzdrowić 12-letnią dziewczynkę. Liczba 2×10= 12. Jeśli przyjrzymy się ideałowi liczb dwa i dziesięć, możemy zobaczyć, że 12 dotyczy zjednoczonego (2) i doskonałego zgromadzenia (10). Liczba 3×4=12, ponownie, patrząc na ideał liczb trzy i cztery, możemy zobaczyć, że gdy ziarno dojrzewa (3) z Duchem Świętym (4), daje życie zmartwychwstania (3), które jest zasilane przez boski rząd (4). 2×6=12 pokazuje, że jeśli przejrzymy liczby dwa i sześć, dwanaście będzie idealnie obrazować zjednoczony związek (2), który służy na obraz Elohim (6). Bestią rządzą dwa w jednym ciele przywróconego Adama (ludzkość). Wielokrotności dwunastu, takie jak 24 lub 144 tysiące, będą nieść te same idee.
Liczba (13), zapisana literami jod-gimel י"ג
Liczba (13) symbolizuje przymierze między Bogiem a Jego ludem. Liczba 13 jest wartością liczbową słowa Echod אחד oznaczającego Jeden, co głosi jedność Boga. Tak więc jest ona również obecna w 13 atrybutach Jego Miłosierdzia (Wyjścia 34:6-7), które są odczytywane podczas modlitw Jom Kipur i jest również wiekiem, w którym chłopiec przechodzi swoją Bar Micwę (co oznacza jego własne wejście do Przymierza z Bogiem, odpowiednik bierzmowania). Talmud również wiąże liczbę 13 ze „światem, który nadejdzie”, Olam HaBaa (Avoda Zara III,1).
Aby tradycyjnie napisać trzynaście po hebrajsku, pisze się dwie hebrajskie litery: jod-gimel. Oznaczają one rękę (działanie) pychy, rękę buty i chełpienia. Liczba trzynaście mówi o buncie i zepsuciu. Pierwsze wystąpienie liczby 13 w Biblii znajduje się w Rdz 14:4, gdzie oznacza ona czas buntu: „Dwanaście lat służyli Kedorlaomerowi, ale trzynastego roku zbuntowali się”. Było 13 plemion Izraela, w tym Lewi, po tym, jak Józef otrzymał podwójną część z dwoma plemionami, Efraimem i Manassesem, a gdy plemiona otrzymały swoje dziedzictwa w Kanaanie, było również 13 dziedzictw. Lewi nie otrzymał dziedzictwa, ale Manasses otrzymał podwójną część, po jednym po każdej stronie rzeki Jordan. Pokazują one buntownicze serce Izraela według ciała. W Ewangelii Marka 7:21, 22 Jezus wymienia 13 grzechów, które pochodzą z serca cielesnego człowieka. Słowo „smok” pojawia się 13 razy w Księdze Objawienia. Dr Bullinger wskazuje na stronach 206, 207 swojej książki Number in Scripture, że w linii Kaina (od Adama do Tubal Kaina), gdy dodamy gematrie wszystkich imion, wychodzi 2223, wielokrotność 13 (13 x 171). Porównajmy to z linią od Adama do Jafeta (najstarszego syna Noego), która wynosi 3168. Jest to również gematria „Pana Jezusa Chrystusa”. (800 + 888 + 1480 = 3168) Na stronach 216 i 217 dr Bullinger wskazuje, że imiona królów Judy mają gematrie 4400 (8 x 550), podczas gdy imiona królów Izraela mają gematrie 3900 (13 x 300). Chociaż królowie Judy (linia Dawida) byli wszystkim innym niż doskonali, to jednak dostarczyli genealogii Jezusowi Chrystusowi, podczas gdy królowie Izraela byli w otwartym buncie przeciwko domowi Dawida w Jerozolimie. Tak więc gematria królów Izraela jest wielokrotnością 13, liczby buntu lub zepsucia, jak to się współcześnie powiada: 13/4, karman buntowników i rebeliantów, tych szczególnie, co to buntują się przeciwko Bogu, Duchowi Świętemu, Prorokom i Mistrzom Ścieżki Mistycznej.
Trzynaście (13) to shlosh esre [f.] shlosha asar [m.] Trzynaście jest związane z miłosierdziem Boga, miłością, jednością (jednością) i wiecznością. Jest szóstą liczbą pierwszą, więc będzie miała częściowo takie samo znaczenie porządkowe jak liczba sześć. Trzynaście ma piętno bycia liczbą „pechową”. Nie wierzymy jedynie w szczęście, ani nie wierzymy, że trzynaście ma TYLKO negatywne konotacje. Pomysł, że liczba (13) to pech, pochodzi z pogańskich wpływów. Hebrajskie słowo oznaczające miłość (ahavah) i jedność (echad) mają wspólną wartość liczbową 13. Tak więc można by się spodziewać, że 13 będzie powiązane z miłością i jednością, a uważne przyjrzenie się pokazuje, że tak jest. Jednak po stronie negatywnej istnieją powiązania z przeciwieństwem miłości, którym nie jest nienawiść, ale apatia, obojętność i strach. Liczba 13 to niejako połączenie Słońca oraz Jowisza na niebie, pomyślna koniunkcja zdarzeń, ale na węźle Głowy Smoka, zatem na wibracji Czwórki, (4), zatem przebojowa smocza jest ta wibracja 13/4 jako układ.
Trzynasta litera hebrajska: Mem to wartość liczbowa czterdzieści, (40). Piktograficzne znaczenie wody, chaosu, zanurzenia, łona, krwi. Mem jest „centrum” hebrajskiego alefbetu. Mem ma dwie formy: otwartą i zamkniętą (końcową/sofit), w zależności od tego, gdzie pojawia się w słowie. Mistycznie mem jest kojarzony z Mojżeszem i Mesjaszem (oba zaczynają się na literę mem) oraz objawieniem Bożych instrukcji (Tora). Jako taki Mojżesz jest reprezentowany przez otwarte mem, ponieważ objawienie jest otwarte lub objawione, podczas gdy Mesjasz reprezentuje zamknięte mem lub objawienie tego, co jest ukryte. Odzwierciedla to obrazowanie łona: jest ono zarówno otwarte, jak i zamknięte, w zależności od etapu rozwoju dziecka. W gramatyce mem pokazuje męską liczbę mnogą rzeczowników. Jako przedrostek jest przyimkiem od, z, z poza, który. W świetle tego, jakie są środki, za pomocą których osiąga się miłość i jedność (13)? Być może niektóre z poniższych punktów pomogą zademonstrować odpowiedź. Bóg wyraża swoją chwałę za pomocą 13 atrybutów. (Wj 34:6-7, Micheasz 7:18-20) W języku hebrajskim połączone litery w imionach 3 patriarchów (Abrahama, Izaaka i Jakuba) zmniejszają się do 13. W języku hebrajskim połączone litery w imionach 4 matriarchów (Sary, Rebeki, Racheli i Lei) zmniejszają się do 13. Tetragram (Jod, hej, waw, hej) równa się liczbie (26) lub 13x2=26.
Generalnie, 13 lat jest uważane za wiek młodzieńca lub niewiasty, aby stać się Bar i Bat Micwą (synem i córką przykazań). Innymi słowy, jest to moment, w którym dziecko powinno być wystarczająco dojrzałe, aby wziąć na siebie większą odpowiedzialność za własne duchowe dobro. Istnieje 13 zasad interpretacji Tory w hermeneutyce żydowskiej. Istnieje 12 plemion Izraela, ale jest ich 13, jeśli policzymy Efraima i Manassesa zamiast Józefa. Istnieje 12 miesięcy hebrajskich, ale czasami jest dodany 13-ty miesiąc, aby zachować synchronizację księżycowo-słonecznego kalendarza hebrajskiego. Istnieje 613 przykazań Tory (600 + 13). Sześć to liczba człowieka stworzonego na obraz Elohima, a 13 to liczba miłości. Naprawdę, wszystkie przykazania opierają się na jednym: MIŁOŚĆ – ahavah = 13 (Najpierw Bóg, a potem twój bliźni jak ty sam, ponieważ naprawdę mamy być Jednością – echad = 13). Trzynasty rozdział 1 Koryntian uczy o czynach MIŁOŚCI, 6+7=13. Ideał dla liczby 6 (człowiek wyrażający obraz Boga i ofiarną miłość) dodany do liczby 7 (boski odpoczynek, kompletność i cześć) daje zarówno miłość, jak i jedność. Negatywna strona 6 (człowiek podążający za obrazem bestii) dodana do 7 (ktoś, kto rozdziela lub powoduje spory między braćmi) powoduje bunt, zniszczenie i apatię. Jest oparta na strachu, a nie zakorzeniona w doskonałej miłości. Najlepiej obrazuje to siódmy kościół Objawienia: Laodycea (Ludzie nie mają miłości, są apatyczni, obojętni lub „letni”).
Liczba (14), zapisana literami jako yod-daleth י"ד
Liczba (14) symbolizuje złoto, ponieważ wartość liczbowa słowa „złoto” w języku hebrajskim (זהב) wynosi dokładnie 14. Teraz złoto jest symbolem królewskości, a zatem Mesjasza (Chrystusa). Ten szczegół potwierdza fakt, że słowo „złoto” pojawia się 386 razy w Biblii hebrajskiej. Liczba 386 jest wartością liczbową imienia Jeszua (ישוע), które oznacza Odkupiciela, a mianowicie Mesjasza. Zauważmy również, że 14 to dwa razy 7, a 7 ma szczególne znaczenie opisane w asrtykule.
Aby napisać czternaście po hebrajsku, używamy dwie litery hebrajskie jako liczby: yod-daleth, 10 oraz 4. Oznaczają one rękę (ruch) drzwi. Obrazuje to uwolnienie lub wyzwolenie z więzienia wraz z otwarciem drzwi. Czternaście to liczba wyzwolenia lub uwolnienia, wyjścia z więzienia czy innego ograniczenia. Izrael został wyzwolony z Egiptu przez baranka paschalnego, który został zabity 14 dnia pierwszego miesiąca (Pascha). Kiedy statek, który wiózł Pawła do Rzymu, został złapany w burzę, zostali wyzwoleni 14 dnia (Dzieje Apostolskie 27:33, 34). W Rdz 12:10 Abram udał się do Egiptu, aby wyzwolić się z głodu w Kanaan. Był to 14-ty raz, kiedy imię Abrama zostało wymienione w Piśmie Świętym czyli w Biblii. 14-ty raz, kiedy Patriarcha Abraham został wymieniony, ma miejsce w Rdz 18:13, gdzie Adonai JHWH powiedział im, że Sara urodzi dziecko (Izaaka) w następnym roku. Kiedy Sara się zaśmiała, JHWH powiedział: „Czy jest coś zbyt trudnego dla JHWH?” Czternasty raz imię Izraela jest wymienione w Rdz 45:28, kiedy Jakub-Izrael zrozumiał, że Bóg wyzwolił Józefa. To również uwolniło samego Jakuba od jego drugiego 21-letniego „czasu udręki”, ponieważ Józef był uważany za zmarłego przez 21 lat (3x7). Czternasty raz imię Jozuego jest wymienione w Lb 27:22. To była okazja, kiedy Mojżesz położył na nim ręce, aby powierzyć mu obowiązki zastępcy Mojżesza. To uwolniło Jozuego do jego powołania i uwolniło Mojżesza od jego własnego powołania. Czternasty raz imię Jezusa jest wymienione w Księdze Łukasza w Łk 4:35. Jezus uwolnił człowieka od demona (szeda, dybuka).
Czternaście (14) arbah esre (f) arba’ah asar (m) to wielokrotność SIEDMIU, podwójna miara, 2x7=14, Liczba Mesjasza. Reprodukować, odtwarzać, czynić uczniami, sługą, niewolnikiem. Księżyc jest prawie w Pełni czternastego dnia każdego miesiąca hebrajskiego i kabalistycznego, od Nowiu do Nowiu, symbolizując pełnię, objawienie i zwiększone (duchowe) Światło, zwiększenie napływu Światła od Boga do boskiej Duszy na Ziemi wcielonej.
Czternasta litera hebrajska: Nun to wartość liczbowa 50. Piktograficzne znaczenie życia, ryby, nasienia, dziedzica, produktywność, ciągłość, trwałość, proroczy, rozmnażanie. Jakub służył Labanowi przez czternaście lat, aby poślubić Leę i Rachelę. (Rdz 31:41) Po buncie Koracha ludzie oskarżyli Mojżesza o zabicie ludu JHWH. Następnie plaga pochłonęła 14 tysięcy 700 z nich. (Zwróć uwagę na 7). (Lb 16:49) Każdego dnia Sukkot (Namiotów), siedmiodniowego święta, składano w ofierze 14 baranków. (Lb 29) Salomon świętował Sukkot przez czternaście dni, kiedy poświęcił pierwszą Świątynię JHWH. (1 Krl 8) Genealogia Mesjasza jest podzielona i podana w dwóch zestawach po czternaście (Mt 1). Imię Dawida ma wartość liczbową 14 (dalet, vav, dalet). To jeden ze sposobów, w jaki Mateusz powiązał Mesjasza z Dawidem w swojej ewangelii. Apostoł Paweł mówi, że czekał czternaście lat, aby po raz drugi udać się do Jerozolimy, aby spotkać się z radą jerozolimską w Dziejach Apostolskich 15. (Gal 2:1) To mówi o byciu cierpliwym i zdobywaniu mądrości i doświadczenia przed kontynuowaniem planu - nawet jeśli pochodzi on od Elohima!
Liczba (15), zapisana literami jako yud+hei (ה)"(י) lub thet-zayin (ו)"(ט)
Liczba (15) występuje w Biblii jako liczba dodatkowych lat, które Bóg przyznaje osobie po tym, jak odwróci wyrok śmierci z powodu zmiany nastawienia. Odkryliśmy, że Bóg dał 15 dodatkowych lat życia królowi Ezechiaszowi z Judei, królowi Sennacherybowi z Asyrii i królowi Nebukadnezzarowi z Babilonu. Liczba 15 zawiera dwie litery imienia Bożego (4-literowy Tetragram), więc to może wyjaśniać powyższe, że aby napisać piętnaście po hebrajsku, używamy dwie litery: jod-hei czyli 10-5. Oznaczają one rękę (działanie) natchnienia Ducha Świętego, który daje nam nowy kierunek w życiu. Piętnaście to liczba nowego kierunku, także liczba Pełni Księżyca. Jednakże, aby uniknąć odczytywania jako Tetragrammon, piszemy literki thet+zayin czyli 9+6=15, wtedy może być interpretacja z tych liter jako uzupełnienie lub w odniesieniu do świeckiego czy codziennego kontekstu. Psalm 15 mówi o wejściu do odpoczynku Boga, gdy mieszkamy na świętym wzgórzu Boga. Jest to nowy kierunek od normalnego chodzenia cielesnego człowieka. Tak jak osiem następuje po doskonałym cyklu siedmiu i jest liczbą nowych początków oraz liczbą pierwszej kwadry Księżyca, tak również 15 następuje po 14 (drugim cyklu siedmiu). Izrael jako plemię opuścił Egipt rankiem 15 dnia pierwszego miesiąca, a po tak długim okresie niewoli w Egipcie, wyznaczyło to nowy kierunek dla narodu żydowskiego. Piętnasty raz, kiedy Prorok Noe jest wspomniany, jest w Rdz 7:7, „Wtedy Noe i jego synowie, jego żona i żony jego synów z nim weszli do arki z powodu wód potopu”. Był to nowy kierunek nie tylko dla rodziny Noego, ale także dla całej ziemi. Piętnasty raz, kiedy Abram jest wspomniany, jest w Rdz 12:14, „A gdy Abram przybył do Egiptu, Egipcjanie zobaczyli, że ta kobieta była bardzo piękna”. Tutaj widzimy, że Abram obrał nowy kierunek, udając się do Egiptu. Piętnasty raz, kiedy Abraham jest wspomniany, jest w Rdz 18:16, „Wtedy mężowie wyruszyli stamtąd i spojrzeli w dół ku Sodomie, a Abraham szedł z nimi, aby ich odprawić”. Po tym, jak dwaj aniołowie ukazali się Abrahamowi, byli gotowi udać się w nowym kierunku do Sodomy.
Piętnasty raz, kiedy Izaak jest wspomniany, jest w Rdz 24:14, gdzie Eliesar udał się do Charanu, aby znaleźć żonę dla Izaaka. Dotarł do studni i musiał wiedzieć, w jakim kierunku iść, więc modlił się, aby wybrana przez Boga narzeczona dla Izaaka zaoferowała mu i jego wielbłądom picie. Rebeka pojawiła się i to zrobiła. Piętnasty raz Jakub wspomniany jest w Rdz 27:21: „Wtedy Izaak rzekł do Jakuba: Zbliż się, abym mógł cię dotknąć, mój synu, czy rzeczywiście jesteś moim synem Ezawem, czy nie”. Ponownie na pierwszy plan wysuwa się idea ruchu, nowy kierunek to Izaak. Piętnasty raz imię Izraela wymienione jest w Rdz 46:1, „Wyruszył więc Izrael ze wszystkim, co miał, i przybył do Ber-Szeby, i złożył ofiary Bogu ojca swego, Izaaka”. Izrael podążał w nowym kierunku — tym razem do Ber-Szeby. Piętnasty raz Józef wspomniany jest w Rdz 37:28, gdzie bracia Józefa wyciągnęli go z dołu i sprzedali Izmaelitom, skutecznie wysyłając go w nowym kierunku do Egiptu. W Sdz 19:10 Jerozolima wspomniana jest po raz piętnasty, „Ale człowiek ten nie chciał spędzić nocy, więc wstał i odszedł, i przybył na miejsce naprzeciwko Jebus (to jest Jerozolimy)…” Człowiek odszedł i poszedł w nowym kierunku. Piętnasty raz Dawid wspomniany jest w 1 Sam 17:23, 24, gdzie Goliat rzucił wyzwanie armiom Izraela.
"… i on [Goliat] powiedział te same słowa, a Dawid je usłyszał. Gdy wszyscy mężowie izraelscy ujrzeli tego człowieka, uciekli od niego i bardzo się zlękli”. Izraelici uciekli w nowym kierunku. W Nowym Testamencie Jezus jest wspomniany po raz 15-ty w Ewangelii Mateusza 4:18-20: „A gdy szedł obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, którzy zarzucali sieć w morze; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: „Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim”. Ci uczniowie zostali powołani do nowego kierunku swojego życia, a misjonowanie w dniu na Pełnię Księżyca na pewno jest owocne. W Ewangelii Marka Jezus jest wspomniany po raz 15-ty w Ewangelii Marka 3:7: „I oddalił się Jezus ze swoimi uczniami nad morze; a szedł za nim wielki tłum z Galilei, a także z Judei”. Oczywiste jest, że Jezus poszedł w nowym kierunku, gdy „odszedł nad morze”. Tę samą myśl można odnaleźć w Ewangelii Łukasza 5:8, gdzie Jezus jest wspomniany po raz 15-ty w tej księdze: „A gdy to ujrzał Szymon Piotr, przypadł do nóg Jezusa i rzekł: Odejdź ode mnie, Adonai JHWH, bo jestem człowiek grzeszny!” Piętnasty raz Paweł jest wspomniany w Dziejach Apostolskich 15:12, gdzie Paweł i Barnaba znaleźli mnóstwo ludzi, którzy byli gotowi usłyszeć o nowym kierunku Ewangelii Jezusa Chrystusa.
Liczba 15 jest również postrzegane przez niektórych jako liczba „odpoczynku” z faktu, że 15-ty dzień 7-go miesiąca jest początkiem Święta Namiotów i że był to szabatowy dzień odpoczynku. Jednak szabat jest również nowym kierunkiem, o ile ludzie mieli zaprzestać swojej pracy i zrobić coś innego. Podobnie, 15-ty raz, kiedy Noemi jest wspomniana w Rut 3:1: „Wtedy Noemi, jej teściowa, rzekła do niej: Córko moja, czyż nie powinnam szukać bezpieczeństwa [„odpoczynku” — KJV] dla ciebie, aby ci się dobrze powodziło?” Jeśli ktoś czyta dalej kontekst, zobaczy, że Noemi wysyła Rut w nowym kierunku, aby zwrócić na siebie uwagę Boaza. Sama idea „odpoczynku” z pewnością czasami pasuje do liczby 15-cie, ponieważ przejście od „pracy” do „odpoczynku” jest nowym kierunkiem, ale liczba 15-cie ma szersze znaczenie. Pierwsza część Psalmów zaczyna się od doskonałego człowieka w ogrodzie, a kończy potopem za czasów Proroka Noego. Druga część zaczyna się od Nimroda Buntownika, a kończy na Izaaku, posłusznym słudze, typie Chrystusa, który przyszedł, aby odkupić zbuntowanego człowieka. Rozdział trzeci Księgi Psalmów, rozpoczynający się Psalmem 16 (KJV), skupia się bardziej na doskonałym człowieku, Jezusie Chrystusie i Jego odkupieńczym dziele na Krzyżu.
Piętnaście (15) chamesh esre (f) chamish’a asar (m) czyli wielokrotność PIĘCIU, 3 razy 5 daje 15. Krótka lub poetycka forma najświętszego Imienia Boga (Yah – yohd, hey) ma wartość liczbową piętnaście. Z tego powodu liczba piętnaście nie jest zapisywana w jej najbardziej bezpośredniej formie (yohd [10] + hey [5] = 15), aby nie zbezcześcić świętego Imienia Adonai. Zamiast tego jest zapisywana jako tet [9] + vav [6] = 15. Piętnaście oznacza zbawienie, uzdrowienie, odkupienie, przedłużenie, wstąpienie, wzniesienie i pełnię (jak ŚWIATŁO Pełni księżyca, gdyż jest to liczba dnia Pełni Księżyca). Liczba piętnaście reprezentuje również wzniesienie z fizycznego do duchowego. Na przykład Pesach Seder ma piętnaście stopni, a jest piętnaście zwrotek Dayenu. Aaronic Benediction (Błogosławieństwo Kapłańskie) składa się z piętnastu hebrajskich słów. (Lb 6:24-26) Aby wejść do Świątyni, trzeba było pokonać piętnaście stopni. Istnieje piętnaście Shir Haamalot (Psalmów Wstępowania, Psalmy 120-134)
Piętnasta litera hebrajska: Samech ma wartość liczbową (60). Piktograficzne znaczenie cierń, otaczać, wspierać, chronić, koło, wąż. Istnieje piętnaście Psalmów Wstępowania. (Ps 120-134) Te Psalmy śpiewano, gdy podróżni udawali się na trzy święta pielgrzymkowe w Jerozolimie. Na dziedzińcu Świątyni znajdowały się bardzo szerokie schody składające się z piętnastu dużych, półkolistych stopni, które „wchodziły” do wewnętrznej części dziedzińca. Lewici grali na tych stopniach i śpiewali te piętnaście Psalmów. JHWH przedłużył życie króla Ezechiasza, uzdrawiając go i dodając mu piętnaście lat życia. (2 Królów 20, Iz. 38:5) Ozeasz wykupił swoją żonę piętnastoma szeklami srebra. (Oz. 3) Piętnasty dzień (biblijnych księżycowych) miesięcy zawsze przypada na Pełnię Księżyca. Najwięcej ŚWIATŁA na nocnym niebie występuje, gdy Księżyc jest w Pełni. Pierwszy dzień Przaśników i pierwszy dzień Sukkot zaczynają się, gdy Księżyc jest w Pełni. Kiedy mężczyzna (ish) staje się jednością z kobietą (ishsha), Jah jest (powinien być) w sercu ich małżeństwa. Tak więc piętnaście (Jah - 15) jest więzią między mężczyzną a żoną w świętym małżeństwie. Bez Jah pozostają z ogniem.
Jeśli dwie ostatnie cyfry liczby wynoszą 15 lub 16, należy je wyrazić nie jako YUD HE (10+5) i YUD VAV (10+6), ale jako TET VAV (9+6) i TET ZAYIN (9+7). Robi się tak, aby uniknąć bliskiego podobieństwa do Tetragrammaton (czteroliterowego imienia Boga) YUD HE VAV HE (YHVH, w spolszczeniu JHWH). Chociaż konwencja ta pierwotnie wywodzi się z praktyk religijnych, jest powszechnie stosowana nawet w całkowicie świeckich kontekstach.
Wartość liczbowa każdej litery jest stała i nie jest ustalana przez pozycję, więc ponowne uporządkowanie liczby nie zmieni jej wartości. Może to mieć miejsce, gdy liczba tworzy słowo o negatywnych konotacjach (np. 298: RESH TSADI HET po hebrajsku oznacza „morderstwo”, więc czasami jest zapisywane jako RESH HET TSADI, a 200+90+8=200+8+90) lub gdy ponownie uporządkowana forma ma szczególnie pozytywne konotacje (np. 18: YUD HET czyli Jah jest często zapisywane jako HET YUD, po hebrajsku „żywy” czy "żyjący" czyli Hai (10+8=8+10=18)). W przeciwieństwie do poprzedniego wyjątku, użycie regularnej formy w tych przypadkach nie jest uważane za błąd.
Liczba (16) zapisana literami jako (yod-vav) (ו)"(י) lub (tet+zayin) (ז)"(ט)
Aby napisać szesnaście po hebrajsku, używamy dwie hebrajskie litery: yod-vav. Oznaczają one rękę (działanie) gwoździa, który łączy serca dwóch osób w jedno. Szesnaście to liczba miłości, a to z powodu miłości Boga Jezus został przybity do krzyża za grzechy świata. Krzyż objawił miłość Boga do całej ludzkości. W Ewangelii Jana 3:16 czytamy: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. W wielkim „Rozdziale o miłości” w 1 Liście do Koryntian 13:4-8 Paweł zwany Saulem wymienia szesnaście cech miłości. „Miłość cierpliwa jest (1), łaskawa jest (2), nie zazdrości (3); miłość nie chełpi się (4), nie unosi się pychą (5), nie postępuje nieprzystojnie (6), nie szuka swego (7), nie unosi się gniewem (8), nie pamięta krzywdy (9), nie raduje się z niesprawiedliwości (10), ale raduje się z prawdy (11); wszystko znosi, (12) wszystkiemu wierzy (13), we wszystkim pokłada nadzieję (14), wszystko przetrzyma (15). Miłość nigdy nie ustaje (16).” Brak lub niedobór miłości oraz miłosierdzia to na pewno negatywna strona liczby 16/7 i jej karmana.
W przybytku Mojżesza było (16) podstaw ze srebra, które podtrzymywały 8 desek po każdej stronie. Wj 26:25 napisano: „I będzie osiem desek z ich podstawami ze srebra, szesnaście podstaw; dwie podstawy pod jedną deską i dwie podstawy pod drugą deską”. Podstawy utrzymywały deski na miejscu i zapewniały stabilność przybytku, ale dzisiaj Bóg mieszka w nas, i my jesteśmy Jego świątynią, lub przybytkiem. Apostoł Paweł nawiązuje do tego w Ef. 3:17-19, „aby Chrystus zamieszkał w waszych sercach przez wiarę; a wy, będąc wkorzenieni i ugruntowani w miłości [gniazdach], mogli pojąć ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość, długość, wysokość i głębokość, i poznać miłość Chrystusa, która przewyższa wszelką wiedzę, abyście zostali wypełnieni całą pełnią Bożą”. Szesnasty raz Noe jest wspomniany w Rdz. 7:9, „weszli do arki po dwóch, samiec i samica, jak Bóg rozkazał Noemu”. Czy to nie mówi o miłości i małżeństwie? Nawet wszystkie zwierzęta weszły „po dwóch, samiec i samica”. Szesnasty raz Abram jest wspomniany w Rdz. 12:16, gdzie faraon pokochał Sarę i zabrał ją do swojego haremu. Księga Jana używa greckiego słowa agape („miłość boska”) dokładnie 16 razy.
Szesnaście (16) jako shesh esre (f) shisha asar (m) podwójność ośmiu (2x8=16). Bez granic i ograniczeń. Nowy początek. Olam Olam. Poza czasem, jaki znamy. Pozostając z Ojcem. Może również obrazować kompletność siedmiu (16= 1+6=7, liczby ćakry gardła w Jodze), która prowadzi do nowych początków. Przymierze. (Więcej informacji można znaleźć w Ósemce.) Szesnasta litera hebrajska: Ayin ma wartość liczbową 70, a 70 to liczba narodów, a także liczba sędziów Izraela oraz liczba Imion anielskich Boga JHWH. Piktograficzne znaczenie oko, studnia (wody), wizja (dosłowna i prorocza), percepcja, siedem Duchów Boga (jako oczy wędrujące tam i z powrotem).
Liczba (17) zapiasano jako yod-zayin (ז)"(י) czyli zwycięstwo
Aby napisać siedemnaście po hebrajsku, stosujemy dwie hebrajskie litery: yod-zayin. Oznacza to rękę (działanie) duchowej broni, która daje nam zwycięstwo. Siedemnaście to liczba zwycięstwa, sukcesu lub pogromu, ale zwycięstwo ma tutaj swoją cenę oraz pewne cienie czy skutki uboczne, gdyż 10/1 symbolizuje osiągnięcie, a 7 skutki uboczne, ofiary lub cenę za sukces. Następuje po liczbie szesnaście, ponieważ „miłość nigdy nie ustaje” (1 Kor. 13:8). W rzeczywistości należy podkreślić, że nie ma ostatecznego zwycięstwa bez miłości czy miłosierdzia, Rahmanan. Dodanie wszystkich liczb od jednego do siedemnastu daje nam 153, co jest liczbą ryb, które uczniowie złowili w Jana 21:11. Ponieważ 153 jest wartością liczbową beni h’elohim, „synowie Boży”, możemy zobaczyć, że istnieje silny związek między ostatecznym zwycięstwem a manifestacją synów Bożych, którzy w dawniejszych czasach byli upadli stając się nefilimami opisywanymi w Genezis, a których było 217, w tym 17-tu dowódców (Jeszua zwerbował 153 z nich sam będąc jednym z dowódców upadłych aniołów uwięzionych w Ziemi). Siedemnasty raz Abraham jest wspomniany w Rdz 18:18, w związku z ostatecznym zwycięstwem i celem jego powołania: „ponieważ Abraham z pewnością stanie się wielkim i potężnym narodem, a w nim będą błogosławione wszystkie narody ziemi”.
Siedemnasty raz Izaak jest wspomniany w Rdz 24:63, gdzie jego oblubienica wychodziła mu na spotkanie po tym, jak Eliesar ją znalazł. Eliesar oznacza „Bóg pomaga” i jest typem Ducha Świętego, „Pomocnika” lub „Pocieszyciela”, który jest posłany, aby szukać Oblubienicy na ziemi dla Chrystusa. Kiedy Oblubienica Chrystusa wychodzi Mu na spotkanie, jest to czas wielkiego zwycięstwa, sukcesu misyjnego. W Rdz 27:22 widzimy Jakuba wspomnianego po raz siedemnasty, a jest to w związku z jego zwycięstwem nad Ezawem w uzyskaniu błogosławieństwa od Izaaka. Jednak w tym przypadku uzyskał zwycięstwo w sposób oszukańczy, jak sugeruje jego imię Jakub, a Jakub oznacza „wypierający”, i to jest wielkie niebezpieczeństwo w sferze duchowej, udawanie boskości i wałki w biznesie, majątek przez oszustwo. W 2 Samuela, w wersecie 5:5 znajdujemy 17-ty raz, kiedy Jerozolima, Stolica Pokoju, jest wspomniana w Biblii. Mówi, że Dawid panował w Hebronie przez 7 lat, a w Jerozolimie przez 33 lata. Fragment ten mówi nam również, że Dawid zdobył Jerozolimę i „twierdzę Syjon”, Zion (2 Sam. 5:7), co przedstawia Dawida jako zwycięzcę. Ponadto Jerozolima jest wymieniona w sumie 17 razy w Psalmach, aby przedstawić zwycięstwo Dawida w starej Jerozolimie, a także zwycięstwo Chrystusa w Nowej Jerozolimie. Jeremiasz zapisuje 17 modlitw, a 17-ta modlitwa znajduje się w Jeremiasza 32. Modlitwa została wypowiedziana, gdy armia babilońska otaczała Jerozolimę. W takich okolicznościach prorok wykupił ziemię w Anatot za 17 szekli srebra (Jer. 32:9). Jest niezwykłe, że Anatot oznacza „wysłuchane modlitwy”. Następnie w 32:17-25 Jeremiasz modli się swoją wielką modlitwą zwycięstwa. W Księdze Jeremiasza nie ma już modlitw, jakby po to, by przypomnieć nam, że gdy już uzyskamy zwycięstwo w postaci wysłuchanej modlitwy, nie potrzeba już więcej modlitwy, by uzyskać przedmiot modlitwy. Jest to też cień liczby 17, że kiedy człowiek osiąga sukces dzięki duchowej pomocy, to zaprzestaje praktyki, zaprzestaje modlitwy, a z czasem odpada od duchowej drogi do Królestwa.
W Ewangelii Marka 5:7 Jezus jest wspomniany po raz 17-ty w tej Ewangelii, gdzie odnosi zwycięstwo nad nieczystym duchem. W Ewangelii Łukasza 5:12 Jezus odnosi zwycięstwo nad trądem, gdy imię Jezusa pojawia się w Ewangelii Łukasza po raz 17-ty. W Liście do Rzymian 8:35-39 jest 17 rzeczy, które nie są w stanie odłączyć nas od miłości Chrystusa. „Któż nas odłączy od miłości Chrystusa? Czy utrapienie (1), czy udręka (2), czy prześladowanie (3), czy głód (4), czy nagość (5), czy niebezpieczeństwo (6), czy miecz (7)? Tak jak jest napisane: „Z powodu Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważani jesteśmy za owce przeznaczone na rzeź”, ale we wszystkich tych rzeczach odnosimy całkowite zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. Albowiem jestem pewien, że ani śmierć (8), ani życie (9), ani aniołowie (10), ani zwierzchności (11), ani rzeczy teraźniejsze (12), ani rzeczy przyszłe (13), ani moce (14), ani wysokość (15), ani głębokość (16), ani żadne inne stworzenie (17) nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Adonai naszym. Jego miłość zwycięża nad wszystkimi tymi rzeczami. Jest zatem oczywiste, że liczby szesnaście i siedemnaście są ze sobą powiązane, ponieważ miłość jest drogą do zwycięstwa, a zwycięstwo nie jest możliwe bez miłości Boga.
Siedemnaście (17) to shva esre (f) shiv’a asar (m). Siedemnaście jest siódmą liczbą pierwszą, więc niektóre znaczenia będą odzwierciedlać siedem. 7+10=17 wskazuje, że znaczenie liczby dziesięć będzie również informować o siedemnastu. Podczas gdy kompletność, boski porządek i zgromadzenie są związane z tą liczbą, Pisma Święte ujawniają również, że nawet ci, którzy są powołani do chodzenia w tych atrybutach, mogą działać zuchwale w swojej niedojrzałości. Józef miał siedemnaście lat, gdy przyniósł złe wieści o swoich braciach swojemu ojcu Jakubowi. (Rdz 37:2) Siedemnaście jest blisko dorosłości (wiek 20 lat, społeczny cykl jowiszowo-saturniczny), ale nie do końca. Tak więc niedojrzałość, dziecinność, niedorozwój i naiwność mogą wskazywać na siedemnaście, jak przedstawiono u młodego Józefa i króla Roboama.
Siedemnasta (17) litera hebrajska: Peh to gematryczna wartość liczbowa 80. Piktograficzne znaczenie ust, otwarcia, mowy, ciosu, rozproszenia. Tak więc usta ujawniają, czy ktoś jest dojrzały, czy niedojrzały. Jakub mieszkał w Egipcie przez siedemnaście lat, pod koniec życia zjednoczył się ze swoim synem Józefem. W tym przypadku wszystko zatoczyło pełne koło, nastąpiło przywrócenie (dojrzałość). Potop za dni Noego (sąd): źródła wielkiej otchłani i upusty nieba otworzyły się 17 dnia drugiego miesiąca, a był to sąd z góry i z dołu, pełny cykl. Przywrócenie rozpoczęło się w podobny sposób: 17 dnia 7 miesiąca Arka spoczęła na górze Ararat, ale szczyty gór nie były widoczne aż do 10 miesiąca. Król Roboam panował przez 17 lat w Jerozolimie jako pierwszy król południowego królestwa Judy. Jego niedojrzałe, egoistyczne działania doprowadziły do buntu i podziału zjednoczonego Izraela. 17 dnia miesiąca Tammuz rozpoczyna okres żałoby po zniszczeniu 1-ej i 2-ej Świątyni, kończący się 9 dnia miesiąca Aw. Ten trzytygodniowy okres nazywany jest „Dire Straits”. Rdz 47:27-28 (LITV) A Izrael mieszkał w ziemi egipskiej, w ziemi Goszen. I posiadali ją, i byli płodni, i rozmnożyli się niezmiernie. 28 A Jakub mieszkał w ziemi egipskiej siedemnaście lat, a dni Jakuba, lata jego życia wynosiły sto czterdzieści siedem lat.
To pokazuje pełne koło wypełnienia, które oznacza siedemnaście. Kiedy niedojrzały dorasta do dojrzałości, zjednoczenie i przywrócenie (7) są liczone. Powoduje to użycie „peh” lub ust dla obietnicy: Rdz 47:29-31 (LITV) A dni śmierci Izraela (Jakuba) zbliżały się. I zawołał na swego syna Józefa i rzekł do niego: Teraz, jeśli znalazłem łaskę w twoich oczach, proszę, połóż rękę swoją pod moje biodro i okaż mi łaskę (chesed) i prawdę (emet). Proszę, nie chowaj mnie w Egipcie; 30 Ale pozwól mi spocząć z moimi ojcami, i wywieź mnie z Egiptu, i pochowaj mnie w ich grobowcu. I rzekł: Uczynię według słów twoich. 31 I rzekł: Przysięgnij mi, i przysiągł mu, i pokłonił się Izrael na wezgłowiu łoża. Niestety w wyliczeniach gematrycznych i portretowych Imion, tych niedojrzałych (17) jest więcej niż tych dojrzałych, taki urok dziecięcej czy zdziecinniałej ludzkoći, popadłej w infantylizm i zezwierzęcenie ludzkości, a obraz dziecka to także obraz Lucypera, który chętnie ukazuje się jako małe dziecko o wyjątkowej piękności, którym wszyscy się zachwycają, i niestety, taki zachwyt to popadanie w iluzoryczne siły lucyperyczne, zachwyt nad złem, tyle, że zło jest w ładnym opakowaniu, a w praktyce ma wszystkie negatywne cechy wibracji siedemnaście. .
Liczba (18) zapisana literami jod-chet (ח)"(י)
Aby napisać osiemnaście po hebrajsku, stosujemy dwie hebrajskie litery: jod-chet. Oznaczają one rękę (działanie) ogrodzenia (więzienia), które sprowadza ludzi w niewolę lub ucisk. Osiemnaście zatem to liczba ucisku lub niewoli, liczba terroru zniewalającego. 18-ty raz Abram jest wspomniany w Rdz 12:18, kiedy jego żona była w domu faraona (niewola). Po tym, jak Abraham jest wspomniany po raz osiemnasty w Rdz 18:19, JHWH mówi o Sodomie i Gomorze, które były w niewoli grzechu. Osiemnasty raz, kiedy Izrael jest wspomniany, znajduje się w Rdz 46:8, na początku ich niewoli egipskiej: „Oto imiona synów Izraela, Jakuba i jego synów, którzy udali się do Egiptu…” Osiemnasty raz, kiedy Jezus jest wspomniany w Ewangelii Łukasza, to w Łk 5:19, gdzie człowiek dotknięty paraliżem próbował przyjść do Jezusa po uzdrowienie. W Łk 13:16 jest również powiedziane: „A ta kobieta, córka Abrahama, którą szatan trzymał związany przez osiemnaście lat, czyż nie powinna była zostać uwolniona od tych więzów w dzień szabatu?” Liczba 18 świadczy o zniewalającym opętaniu i uwalnianiu od wszelkiego zniewolenia przez złe duchy i demony, w tym przez demony wojny, o czym dobrze świadczy 18-cie rodzajów Bhagawad Gity. podanej w czasie okropnej wojny, zresztą na polu bitewnym w czasie zmagań sił ciemności przecowko siłom światłości.
Osiemnaście (18) to shmoneh esre (f) shmonah asar (m), w języku hebrajskim słowo oznaczające ŻYCIE, chai (chet, yohd) jest również liczbą osiemnaście. Zarówno modlitwa, jak i kult świątynny są związane z liczbą osiemnaście. Znaczenia są związane z życiem, modlitwą, kultem, oddaniem, ofiarami, dobroczynnością, uwolnieniem i poświęceniem. Odwrotnie, gdy ktoś buntuje się przeciwko JHWH Bogu Najwyższemu, przeciwko Idei Boga, Stwórcy, może to odnosić się do przeciwieństwa życia: sądu, zniszczenia, niewoli i zniewolenia. Osoby zniewolone nałogami i zboczeniami, osoby wysoce szkodliwe i przestęocze są zwykle najgorszymi aktywnymi wrogami samej nawet Idei Boga.
Osiemnasta litera hebrajska w alfabecie czyli w alefbethcie to: Tzaddi, a jej artość liczbowa to (90). Piktograficzne znaczenie szlak, podróż, polowanie, prawy (prawy) jeden, sprawiedliwość. W prawie żydowskim maca (Przaśny Chleb) jest pieczona nie dłużej niż osiemnaście minut, aby była uważana za koszerną na Pesach (Paschę). Amida lub Shemoneh Esrei to stojąca modlitwa z osiemnastoma błogosławieństwami. Te modlitwy zostały sformułowane tak, aby odpowiadały codziennym (ciągłym) ofiarom w Świątyni. Są to „cielce naszych warg” (Ozeasz 14:2). Przyszłe Nowe Jeruzalem (z wizji Ezechiela) będzie miało 18 tysięcy łokci: „Miasto będzie miało 18 tysięcy łokci obwodu, a nazwa miasta od owego dnia będzie: JHWH tam jest” (Ezech. 48:35). W Łukaszu 13:4 wieża Siloam zawaliła się na osiemnaście osób podczas sądu. Jeszua uzdrowił kobietę związaną chorobą, która spowodowała, że była pochylona przez osiemnaście lat (Łukasz 13:10-17). Ktoś „pochylony” czyli zgarbiony z chorobą jest w przenośni przeciwieństwem kogoś „prawego”, "prostego" lub sprawiedliwego (cadik, tsadik). Jeszua uwolnił (rozwiązał) tę kobietę z niewoli wroga. Cokolwiek przeszkadzało jej w chodzeniu prostolinijnie przez 18 długich lat, zostało usunięte. Izraelici byli karani przez okres osiemnastu lat za bałwochwalstwo i bunt przeciwko Bogu oraz Prorokom w czasach Sędziów (Sędziów 3:14; 10:8; 20:44). Ludzie buntujący przeciwko Bogu i/lub Prorokom także doświadczają podobnych okresów kary.
Liczba (19) zapisana literami jod-tet (ט)"(י)
Aby napisać dziewiętnaście po hebrajsku, trzeba dać dwie hebrajskie litery: jod-tet czyli 10 i 9. Oznaczają one rękę (działanie) węża (mądrość). Oczywiście można to postrzegać w sensie negatywnym, ponieważ mądrość tego świata jest głupotą u Boga, ale gdy spojrzymy na to w sensie pozytywnym, widzimy Jezusa Chrystusa jako Węża na palu na pustyni, obrazującego Jezusa Chrystusa na krzyżu, tak jak Jezus w Jana 12:32, 33: „A Ja, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, przyciągnę wszystkich do siebie, a mówił to, aby wskazać, jaką śmiercią miał umrzeć”. Liczba 19 w języku hebrajskim miała zilustrować fakt, że trzeba mieć wiarę w Chrystusa i Jego krzyż, gdzie umarł jako Wąż na palu. Ci, którzy słuchają Mojżesza i patrzą na Niego (Lb 21:9), to ci, którzy słuchają i mają wiarę. Liczba 19 obejmuje dwie rzeczy: wiarę i słuch, a dokładniej wiarę w Boga i słuchanie Boga.
Chociaż do tej pory niewiele powiedzieliśmy o samych hebrajskich literach, byłoby pomocne, aby zrobić w tradycji kabalistycznej. Porządkowo 19-tą literą hebrajskiego alfabetu jest kof, co dosłownie oznacza „tył głowy”. Obraz słowny ma związek ze słyszeniem głosu Boga „z tyłu głowy (umysłu)”. Hebrajskie słowo „głos” to kol, które zaczyna się od litery kof. Kiedy Bóg przemówił do Eliasza, nie było to przez burzę, trzęsienie ziemi ani ogień, ale „cichy, delikatny głos” (1 Królów 19:11, 12). Żydowski autor Lawrence Kushner mówi w swojej Księdze Listów, s. 68, 69: „Kof jest jedną z liter utworzonych przez dwa znaki. Hay jest drugim. Dolny znak kof to człowiek wzywający Boga, ale Bóg również wzywa człowieka. Górnym znakiem kof szepcze bardzo cicho, aby sprawdzić, czy naprawdę słuchasz. Mamy: kol d’mama daka, czyli głos, który jest cichy i spokojny jak mała dziewczynka, córka głosu, głosu Boga, bat kol, czyli jak echo. Zawsze słuchaj: „Taki jest kof. Głos, którym człowiek pozwala Bogu być obecnym, wołając: Święty (Kadosh).” Istotne jest, że ta hebrajska litera składa się z dwóch części. Pierwsza przedstawia Boga sięgającego ku człowiekowi, przemawiając do niego; druga przedstawia człowieka odpowiadającego Bogu wiarą. To jest siła stojąca za liczbą 19. Składa się z dwóch części: głosu Boga i wiary. Dlatego wymaga, aby Bóg złożył oświadczenie, zanim człowiek będzie mógł odpowiedzieć na Jego głos. W rozdziale o wielkiej wierze, Hebrajczyków 11, jest 19-tu ludzi wiary. Zaczyna się on w wersecie 3 słowami: „Przez wiarę my…” Werset 4 mówi: „Przez wiarę Abel…” Werset 5 mówi: „Przez wiarę Henoch…” Dziewiętnasta wymieniona osoba znajduje się w wersecie 32: „Przez wiarę prorocy…” Wszyscy oni usłyszeli głos Boga, a to wywołało w nich wiarę, dzięki której głosili Słowo, a nawet cierpieli z powodu tego z rąk tych, którzy nie mogli słuchać.
W wielkiej dyskusji Apostoła Pawła (13-ty Apostoł) na temat usprawiedliwienia przez wiarę od Rzymian 3:21 do 5:2, używa on słowa „wiara” dziewiętnaście razy, a następnie słowo to nie jest użyte ponownie aż do Rzymian 9:30. Paweł mówi również w Efezjan 2:8: „Albowiem łaską [5] jesteście zbawieni [14] przez wiarę [19]; i to nie z was: Boży to dar”. Pięć plus czternaście równa się dziewiętnaście. Wiara jest darem od Boga, ponieważ całkowicie zależy od tego, że Bóg najpierw przemówi. Nie można usłyszeć Boga, dopóki Bóg nie przemówi i nie otworzy naszych uszu, abyśmy usłyszeli. Kochamy Go, ponieważ On pierwszy nas umiłował (1 Jana 4:19). W Jer. 31:18 (KJV) prorok modli się: „Nawróć mnie, a nawrócę się, bo Ty jesteś JHWH (Jahwah), Bogiem moim”. Możemy odpowiedzieć Bogu tylko wtedy, gdy On zrobi pierwszy krok”. Zbawienie Proroka Noego i jego rodziny przyszło również przez wiarę, po tym, jak usłyszeli, i uwierzyli w to, co usłyszeli. Dlatego weszli do arki i zostali uratowani przed potopem. Tak więc 19-ty raz Noego wspomniano w Rdz 7:13: „Tego samego dnia Noe, Sem, Cham i Jafet, synowie Noego, żona Noego i trzy żony jego synów z nimi weszli do arki”. 19-ty raz Abram wspomniany jest w Rdz 13:1, gdzie opuszcza Egipt i wraca do Kanaanu. Jest to proroczy obraz zbawienia po nauczeniu się lekcji wiary.
Udał się do Egiptu mając bardzo małą wiarę i z tego powodu pozwolił, aby Sara została zabrana przez faraona, ponieważ bał się powiedzieć ludziom, że jest jego żoną. Opuścił Egipt z dużo większą wiarą w zdolność Boga do ochrony niż wtedy, gdy udał się do Egiptu wcześniej. 19-ty raz Izaak wspomniany jest w w Rdz 24:66, „A sługa [Eliezer] opowiedział Izaakowi wszystko, co uczynił”. Jak powiedzieliśmy wcześniej, Eliezer oznacza „Bóg pomocy” i obrazuje Ducha Świętego, Pomocnika lub Pocieszyciela, orędownika lub pomocnika w sądzie. Wiara przychodzi przez słuchanie Ducha Bożego. Tak więc jest to obraz Ducha Świętego mówiącego do Izaaka, dającego mu zrozumienie dotyczące Oblubienicy, którą dla niego znalazł. 19 raz, kiedy Paweł jest wspomniany, to w Dziejach Apostolskich 15:36, „A po kilku dniach powiedział Paweł do Barnaby: „Wróćmy i odwiedźmy braci we wszystkich miastach, w których głosiliśmy słowo Jahweh, i zobaczmy, jak się mają”. Zauważ, że po raz kolejny liczba 19 jest związana z głoszeniem słowa i odpowiedzią wiary na to słowo. Apostoł Paweł chciał powrócić do tych miast i zobaczyć, czy ich głoszenie wywołało jakąś trwałą wiarę.
Dziewiętnaście (19) tsha esre (f) tish’a asar (m) Liczba sumowana z liter hebrajskich lub aramejskich jako 10+9=19, znaczenia dziesięciu i dziewięciu poinformują jak działa liczba dziewiętnaście. Jest to boski porządek, osąd, prawda objawiona lub ukryta, boski zakon z regułami i zasadami. Dziewiętnaście jest ósmą z kolei liczbą pierwszą (liczby węzłowe rozpoczynają się od Dwójki), co również wskazuje na powiązania z liczbą Osiem. Dziewiętnasta litera hebrajska: Koof, to wartość liczbowa Sto w gematrikonie (100). Piktograficzne znaczenie to słońce na horyzoncie czyli wschód lub zachód, czas, imitacja (Boga lub wroga), okrąg. Imię biblijne Chavah lub w spolszczeniu Ewa ma wartość gematryczną równą liczbie 19. Kalendarz żydowski podąża za 19-letnim (metonicznym) cyklem z grecka zwanym cyklem Metona lub Kręgiem Orfickim. Naszych 19 lat słonecznych odpowiada 235 miesiącom księżycowym.
Liczba (20) pisana literą kaph (כ) - potrzeba Odkupienia
Kaph to po hebrajsku wnętrze dłoni, otwarta dłoń. Oznacza ona oddanie czy oddawania z dłonią skierowaną do góry lub zakrywanie grzechu dłonią skierowaną w dół do ziemi. Istnieją pewne rozbieżności co do znaczenia liczby 20. Bullinger cytuje dr Milo Mahana i wydaje się zgadzać z nim, że jest to liczba oczekiwania. Ed Vallow mówi, że oznacza ona Odkupienie. Bullinger cytuje Rdz. 21:38, 41, mówiąc, że Jakub czekał z nadzieją 20 lat, aby wejść w posiadanie swoich żon i majątku, zanim został uwolniony. Może to jednak również wskazywać, że minęło 20 lat, zanim Jakub został odkupiony z niewoli. Bullinger cytuje również Sędziów 4:3, pokazując, że Izrael czekał 20 lat, aby zostać wyzwolonym z ucisku Jabina. Możemy jednak również powiedzieć, że Izrael został odkupiony z niewoli po 20 latach. Te przykłady pokazują negatywne i pozytywne strony liczby, a nawet cierpliwego czasu oczekiwania i praktyki dla Odkupienia - w astrologii to cykl 20-lecia, kiedy Jowisz i Saturn ponownie spotykają się na niebie w tym samym miejscu. Gdy postrzegamy go jako astrologiczny cykl czasu — w tym przypadku 20-letni — czas wskazuje na okres oczekiwania i może być postrzegany jako negatywny, ale gdy postrzegamy go jako KONIEC 20 lat, jest on pozytywny, ponieważ jest to Czas Odkupienia. Możemy postrzegać praktycznie wszystkie liczby w ten sposób. Gdy postrzegamy je jako cykle czasu, większość z tych liczb przekazuje ideę oczekiwania na zakończenie czasu. Na przykład 40 to liczba próby, testowania lub okresu próbnego. Izrael spędził 40 lat na pustyni, będąc testowanym. To było dla nich trudne i w tym sensie liczba ta może być postrzegana negatywnie, ale gdy postrzegamy ją jako pojedynczy punkt czasu, 40 lat to czas, w którym Izrael zakończył swój czas testowania i mógł wejść do Ziemi Obiecanej. Niepraktyczne byłoby stwierdzenie, że 40 to okres oczekiwania, ani że 30 to okres oczekiwania na konsekrację kapłana. Jeśli tak, większości tych liczb nadano by to samo znaczenie, ponieważ gdy stosuje się je do cykli czasu, wszystkie są okresami oczekiwania. Liczba 40 dni to czas postu na zadośćuczynienie grzechów i oczyszczenie się ze złego karmana, a 40 lat to czas praktyki i duchowego podążania aby praca nasza duchowa u Boga miała szansę zdobyć uznanie i nagrodę.
Dwadzieścia to liczba Odkupienia, jeden cykl jowiszowo-saturniczny, cykle pokoleniowy. Hebrajska litera kaph reprezentuje liczbę 20 i oznacza otwartą dłoń, często w kształcie kielicha, jakby coś dawała. Hebrajskie słowo gaal oznacza „odkupiciel”. Słowo to składa się z trzech hebrajskich liter: gimel, aleph i lamed. Gimel to wielbłąd i niesie w sobie myśl o byciu podniesionym. Reszta słowa składa się z EL, co oznacza „Bóg”. Tak więc odkupiciel (gaal) dosłownie oznacza „Podnoszący Boga”. Z tego powodu Jezus powiedział w Jana 12:32-13: „A Ja, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, przyciągnę wszystkich do siebie, ale On powiedział to, aby wskazać rodzaj śmierci, jaką miał umrzeć”. Jezus, Jehoszah, miał wypełnić dosłowne znaczenie hebrajskiego słowa oznaczającego Odkupiciela. Izraelici, którzy zostali policzeni w jakimkolwiek spisie, musieli mieć 20 lat i każdy był odkupiony lub wykupiony za pół szekla srebra, metalu odkupienia (2 Mojż. 30:14). (Liczba 20 jest często łączona ze srebrem w całym Piśmie Świętym). Podobnie było 20 desek po każdej stronie (północnej i południowej) przybytku Mojżesza (2 Mojż. 26:18, 19). Paweł mówi w 1 Kor. 3:16: „Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że Duch Boży mieszka w was?” Tak, jesteśmy świątynią Boga. Najświętsze Miejsce to nasz duch, Święte Miejsce to nasza dusza, a zewnętrzny dziedziniec to nasze ciało. Tak więc ściana samego przybytku reprezentuje granicę duszy wewnątrz ciała (zewnętrzny dziedziniec). 20 desek mówi zatem o odkupieniu naszych dusz poprzez doświadczenie święta Pięćdziesiątnicy. Psalm 34:22 mówi: „JHWH odkupuje duszę sług swoich”. Dziedziniec zewnętrzny przybytku był otoczony murem zakotwiczonym przez 20 filarów (Wj 29:10). Ten mur (zasłona z filarami) obrazował również „skórę” lub zewnętrzną powłokę naszego ciała. Te 20 filarów objawia „odkupienie naszego ciała” (Rz 8:23) poprzez doświadczenie Święta Namiotów. Nasz Odkupiciel, Jezus Chrystus, nie tylko zakrył nasz grzech, ale także dobrowolnie oddał swoje życie, aby odkupić wybranych z niewoli grzechu. Boaz, ten wielki krewny-odkupiciel i typ Chrystusa, pojawia się 20 razy w Księdze Rut. Podobnie, w Księdze Rut wspomniano 20 różnych osób. Dwudziesty raz Abram jest wspomniany w Rdz 13:2: „A Abram był bardzo bogaty w bydło, w srebro i w złoto”. Srebro jest METALEM odkupienia, a i kolorem Księżyca, w tym alchemii, więc tutaj widzimy ponownie liczbę 20 połączoną ze srebrem. Dwudziesty raz Abraham jest wspomniany w Rdz. 18:23: „A Abraham przystąpił i rzekł: Czy naprawdę zgładzisz sprawiedliwego z bezbożnym?” Odpowiedź na to pytanie brzmi NIE. Bóg odkupi sprawiedliwych czyli cadikim, tak jak odkupił Lota w kontekście wersetu powyżej.
Dwudziesty raz Jakub jest wspomniany w Rdz 27:36. Jak często widzimy w przykładach Jakuba, znaczenie jest zniekształcone przez jego cielesne zastosowanie. W tym czasie Jakub był nadal oszukańczy, chociaż myślał, że po prostu pomaga Bogu. Nie wiedział, że jego własne dzieła (ręka) zakrywają jego prawdziwe motywy, więc nie mógł zobaczyć swojego serca tak, jak widział je Bóg. I tak w tym przykładzie jego „odkupienie” przybiera formę zastąpienia w sposób niezgodny z prawem: „Wtedy powiedział: „Czyż nie słusznie nazwano go Jakubem, bo już dwa razy mnie zastąpił. Zabrał moje pierworództwo, a oto teraz zabrał moje błogosławieństwo”. Gdyby Jakub był prowadzony przez Ducha, miałby wiarę w suwerenność Boga, aby pozwolić Bogu zająć się tą sytuacją. Nawet gdyby Izaak dał pierworództwo i błogosławieństwo Ezawowi, proroctwo jasno mówiło, że Bóg wybrał Jakuba (Rdz 25:23). Dlatego Bóg mógł wykupić pierworództwo od Ezawa na swój własny sposób i w swoim własnym czasie, ale Jakub bał się, że Bóg nie będzie mógł wypełnić swojego słowa i pomyślał, że Bóg potrzebuje pomocy. Więc robiąc to sam przez oszustwo, „zastąpił” Ezawa, to znaczy, uzurpował sobie pierworództwo. Tak więc zajęło Bogu prawie 4000 lat, aby rozwikłać ten grzech, jak pokazano to w książce "Walka o pierworództwo", a jest to obraz tego jak oszukańczo postąpił Izrael.
Liczba 20 pojawia się 288 razy w Biblii. Jest to szczególnie interesujące, ponieważ w Księdze Objawienia są dwie grupy po 144 tysiące osób. Pierwsza grupa znajduje się w Objawieniu 7 i jest przedstawiona jako wojownicy zapieczętowani przez ich kapitana. W tamtych czasach istniał zwyczaj, że wojownicy, którzy wychodzili z bitwy bez szwanku, otrzymywali znak na czole, aby zaznaczyć, że zostali ochronieni przez Boga. Takie znaczenie ma również Ezechiel 9:4. Inna grupa 144 tysięcy, ci, którzy śpiewają nową pieśń, są wymienieni w Objawieniu 14. O nich czytamy w Objawieniu 14:4: „to są ci, którzy nie zostali skalani pośród (meta, „w znaczeniu pośród lub wśród”) kobiet”, a często interpretuje się, że nie zostali zniewieściali albo wykastrowani przez matriarchat lub inaczej pozbawieni męskości, chociażby stając się pantoflarzem. Jest zatem oczywiste, że pierwsza grupa 144 tysięcy to mężczyźni, a druga grupa to kobiety. Razem tworzą 288 tysięcy. Ta liczba jest związana z królestwem Dawida w Starym Testamencie. Ponieważ Psalm 20 został napisany przez Dawida i jest proroczy, możemy powiedzieć, że królestwo Dawida było typem Królestwa Chrystusa, typem Królestwa Światłości, jak przedstawiono w Księdze Objawienia. Dawid miał 288 tysięcy wojowników — 24 tysiące z każdego z 12-tu plemion (1 Kron. 27:1) — a także 288 wyszkolonych śpiewaków (1 Kron. 25:7). Nieprzypadkowo „oblubienica, małżonka Baranka” (Obj. 21:9) ma wartość liczbową 2880. Nieprzypadkowo „radość JHWH” (Mt 25:21) ma wartość liczbową 2880. Nieprzypadkowo hebrajskie słowo charaph, „zaręczony”, ma wartość liczbową 288. Nieprzypadkowo „święte powołanie” (2 Tm 1:9) ma kabalistyczną wartość liczbową 288 w gematrii. Jak powiedzieliśmy wcześniej, w Księdze Rut, która jest historią o Krewnym-Odkupicielu, wymienionych jest 20 różnych osób. Mówi o odkupieniu pojmanej oblubienicy, żony Baranka, aby mogła wejść do radości Jahweh, JHWH, która jest jej świętym powołaniem. Wszystko to dzieje się Mocą Ducha, którego dzieło zostało objawione podczas stworzenia, gdy Duch Boży poruszał się, unosił się lub trzepotał (rachaph) nad powierzchnią wód (Rdz 1:2). Hebrajskie słowo rachaph ma również wartość liczbową 288. Kiedy astrologia rozważą 12-cie znaków Słońca i 12-cie znaków Księżyca, to łącznie mamy 144 typy ludzkie do pojmowamia.
Dwadzieścia (20) to esrim (n) Męskość lub Człowieczeństwo. Wiek odpowiedzialności dla tych, którzy zostali zaliczeni do ludu za służbę, wojnę i cześć. (Wj 30:14; 38:26, Kpł 27:3, Lb 1, 1 Kron. 23:24; 27:23. Podwojenie liczby dziesięć czyli 2x10=20, ale także 4x5=20. Dojrzałość, odpowiedzialność, bycie liczonym czy zaliczanym do dojrzałych, oczekiwanie. Liczba 20 wymaga dojrzałości i dorosłości, nie jesteśmy już dziećmi, musimy być zaradni, samodzielni, samowystarczalni i odpowiedzialni, tak za siebie jak i za osoby od nas zależne w jakiś sposób. Nie ma hołubienia wewnętrznego smarkacza, nie ma wracania do infantylności wewnętrznego dziecka ani podobnych lucyferyzmów. Lucyfer nie chciał być dojrzały i dlatego ukazuje się pod postacią pięknego dziecka, młodego i naiwnego, kapryśnego, a nawet opętuje ludzi około tego wieku aby nigdy nie stali się dorośli, dojrzali, w pełni ludzcy, aby zostali smarkatymi. Tak Lucyper jako duch upadły niszczy rodzaj ludzki, cofając w rozwoju do okresu dziecięcego, infantylizując zachowania. Nalezy dbać aby młodzież około wieku lat 20 stała się w pełni dojrzała i odpowiedzialna, wyzbyła się cech dzieci. Dwudziesta litera hebrajska to: Reish, a jej wartość liczbowa w gematrikonie to Dwieście (200). Piktograficzne znaczenie głowy mężczyzny, autorytetu, początku, pierwszego, szczytu. Ludzie mają 10 palców u rąk i 10 u nóg, co razem daje 20 i symbolizuje czyny i sposób postępowania danej osoby (styl życia/gdzie idzie). 1 szekel jest równy 20 gerom (Wj 30:13).
Liczba (21) zapisywana hebrajskimi literami kaph-aleph (א)"(כ) - Udręka
Aby napisać dwadzieścia jeden po hebrajsku, trzeba dwóch liter hebrajskich: kaph-aleph. Oznaczają one dawanie siły, a także siłę łaski Bożej, aby zakryć grzech w czasie naszego duchowego wzrostu. Kiedy dwadzieścia jeden jest używane w odniesieniu do czasu (jak w okresie 21 lat), jest to liczba kłopotów lub udręki (tsarah, carah), w czasie której potrzebujemy siły Bożej, oferowanej przez otwartą dłoń (mocy błogosławieństw). Kiedy jest używana jako liczba sama w sobie, mówi o końcu udręki, tak więc mówi o błogosławieństwie na końcu. Izrael wszedł do ziemi Kanaan po tym, jak 21 grzechów zostało odnotowanych przeciwko nim podczas ich wędrówki po pustyni, jednak przybytek miał 21 nakryć, aby zakryć wszystkie grzechy Izraela (Wj 26:3, 7). Widzimy zatem Boże zaopatrzenie pośród takiej udręki. Grzech jest zawsze przyczyną udręki, ponieważ Bóg przynosi udrękę, aby nauczyć ludzi konsekwencji ich grzechu. Jednak 21 jest również liczbą oznaczającą koniec udręki, zakończenie okresu cierpienia, często nieznośnego. Czasy udręki Jakuba zakończyły się po 21 latach, zatem liczba może oznaczać czas, w dniach, tygodniach, miesiącach lub latach. Pod koniec tej udręki udał się do Betel i „wzywać imienia JHWH, Jahwah”. Podobnie, 21-szy raz Abram jest wspomniany w Rdz 13:3, gdzie powrócił do Betel po udręce w Egipcie. Werset 4 mówi, że tam „wzywał Imienia JHWH”.
21-szy raz Izaak jest wspomniany w Rdz 24:67, po tym jak Elieser wrócił ze znalezienia żony (Racheli) dla swego pana. „Wtedy Izaak wprowadził ją do namiotu swojej matki Sary i została jego żoną, i pokochał ją, i tak Izaak był pocieszony [nacham] po śmierci swojej matki”. Chociaż nie wiemy, czy Izaak był udręczony, czekając na swoją narzeczoną, czy nie, wiemy, że to proroctwo o czasie, kiedy Oblubienica Chrystusa zostanie z Nim połączona. Proroczo mówiąc, czas udręki i ucisku świata kończy się dniem, w którym Chrystus spotyka swoją Oblubienicę. Ten dzień jest zapowiadany koronacją Dawida w Jerozolimie, z tej okazji napisano Psalm 21. Dwudziesty pierwszy raz Jakub jest wspomniany w Rdz 27:41: „Ezaw więc żywił urazę do Jakuba z powodu błogosławieństwa, którym pobłogosławił go jego ojciec, i rzekł Ezaw do siebie: „Dni żałoby po moim ojcu są bliskie; wtedy zabiję mojego brata Jakuba”. Jakub jest oszustem, wypieraczem, a w tym wersecie Ezaw planuje go zabić. Oszustwo Jakuba wywołało taką reakcję u Ezawa. Nie można po prostu obwiniać za to Ezawa. Musimy zdać sobie sprawę, że chociaż Jakub był wierzący i miał wiarę w Boga, nie był jeszcze duchowo dojrzały, ponieważ uważał, że Bóg potrzebuje ramienia z ciała, aby pomóc mu wypełnić Jego cele. Jakub uważał również, że był usprawiedliwiony w okłamywaniu swojego ojca, aby uzyskać pierworództwo, które Bóg obiecał mu, zanim on i jego brat się urodzili. Ta niedojrzała postawa wprowadziła go w ten czas udręki lub kłopotów, a pod koniec tego czasu, po nauczeniu się jego lekcji, Bóg zmienił jego imię na Izrael. Więc kiedy spojrzymy na 21 raz, kiedy wspomniano o Izraelu, w Rdz 47:27, gdzie powiedziano: „A Izrael mieszkał w ziemi egipskiej w Goszen i nabył ją na własność, i byli płodni, i stali się bardzo liczni”.
Zauważ, że przedstawia to dla Jakuba-Israela czas dobrobytu i urodzaju, a nie udręki. Ten przykład jest szczególnie interesujący, ponieważ łączy urodzajność z pobytem w Egipcie, a dotyczy urodzaju, z powodu imienia Izrael, ale także jest to czas w Egipcie, który stworzył mieszaną sytuację zarówno bólu, jak i radości. Wiemy, że synowie Józefa otrzymali imię Izrael (Rdz 48:16). 21-szy raz Józef jest wspomniany w Rdz 39:2: „A JHWH był z Józefem, więc stał się człowiekiem sukcesu, i był w domu swego pana, Egipcjanina”. Tutaj widzimy ten sam rodzaj kontrastu. Józef był w niewoli w Egipcie, ale był także „mężem sukcesu”, prosperującym pośród udręki. 21-szy raz Jozue jest wspomniany w Pwt 39:2. 31:3, gdzie Mojżesz powiedział ludowi Izraela, że Jozue poprowadzi ich do Ziemi Obiecanej: „To JHWH, Bóg twój, pójdzie przed tobą; On wytraci te narody przed tobą, a ty je wydziedziczysz. Prorok Jozue jest tym, który przejdzie przed tobą, tak jak powiedział JHWH (Adonai)”. Było to odniesienie do końca wędrówki Izraela po pustyni po popełnieniu 21 grzechów na pustyni. Czas udręki na pustyni dla narodu izraelskiego dobiegł końca, a Jozue miał ich poprowadzić do Ziemi Obiecanej.
Udręka jest zatem znaczeniem liczby 21, tak jak jest używana w Piśmie Świętym. Hebrajskie słowo oznaczające udrękę lub kłopoty, tsarah (carah), jest użyte w Jer. 30:7, gdzie mowa jest o „czasie udręki Jakuba” (NASB). KJV tłumaczy to jako „czas udręki Jakuba”. Jakub miał dwa okresy udręki, każdy trwający 21 lat. Pierwszy raz udręka nastąpiła, gdy został wygnany z Kanaanu przez Ezawa, który planował go zabić. Pracował dla Labana przez 20 lat i powrócił do Kanaanu w 21-szym roku, który był rokiem odpoczynku szabatowego. Minęło również 21 lat między jego podróżami do Betel. Podczas pierwszej podróży do Betel miał sen o aniołach wstępujących i zstępujących do niego. Podczas drugiej podróży do Betel zakopał domowe bożki i zbudował ołtarz dla Boga (El, Ekoah, JHWH). Rdz 35:3 2, 3 mówi: „Wtedy Bóg rzekł do Jakuba: Wstań, idź do Betel i zamieszkaj tam, i zbuduj tam ołtarz dla Boga, który ci się ukazał, gdy uciekałeś przed swoim bratem Ezawem”. I rzekł Jakub do swego domu i do wszystkich, którzy byli z nim: „Pozbądźcie się waszych obcych bożków, którzy są pośród was, i oczyśćcie się, i zmieńcie szaty wasze, i wstańmy i pójdźmy do Betel, a tam postawię ołtarz Bogu, Eloah, który odpowiedział mi w dniu mojej niedoli [tsarah, carah] i był ze mną, dokądkolwiek poszedłem”. Słowo przetłumaczone jako „udręka” jest tym samym słowem, które jest użyte w Jer. 30:7, „Ach! Bo wielki jest ten dzień, nie ma nic podobnego, i jest to czas udręki Jakuba [tsarah], ale będzie z niej wybawiony”.
Druga podróż Jakuba do Betel zakończyła zatem pierwsze 21 lat jego „czasu udręki”, a był to czas niewoli, ale bez niej nie dostałby swoich żon, Lei i Racheli. Tak więc, istniały zarówno negatywne, jak i pozytywne strony tego 21-letniego okresu. Ból, który odczuwał pod niewolą Labana, został przezwyciężony przez radość, jaką miał na myśl o poślubieniu Racheli. Dlatego czytamy w Rdz 29:20: „I służył Jakub siedem lat za Rachelę, a wydały mu się one jak kilka dni, z powodu miłości, jaką do niej żywił”. Drugi czas udręki Jakuba nastąpił, gdy był oddzielony od Józefa przez 21 lat. Józef miał swoje sny w wieku 17 lat (Rdz 37:2), które rozwścieczyły jego braci. Księga Jaszera mówi nam, że został sprzedany do Egiptu wkrótce potem w wieku 18 lat. Biblia mówi nam, że Józef miał 30 lat, kiedy został premierem Egiptu za faraona (Rdz 41:46) po zinterpretowaniu swoich snów. Następnie nastąpiło 7 lat obfitości, które zakończyły się, gdy Józef miał 37 lat. Następnie w drugim roku głodu, gdy Józef miał 39 lat, wyjawił swoją tożsamość swoim braciom i ojcu. Józef miał 18 lat, kiedy został sprzedany do Egiptu (Jakub przypuszczał, że nie żyje). Osiemnaście (18) to liczba ucisku lub niewoli. Józef miał 39 lat, kiedy wyjawił ojcu, że żyje i ma się dobrze. Z punktu widzenia Jakuba był to 21-letni okres cierpienia psychicznego, gdy myślał, że jego syn został zabity i stracony na zawsze. Powinniśmy również pamiętać, że duża część cierpienia wynikała z zastanawiania się, jak obietnica Boga mogła zawieść, ponieważ Józef był posiadaczem pierworództwa. Jednak czas udręki zakończył się szczęśliwie, a obietnica Boga została spełniona na końcu. Tak zakończył się drugi 21-letni „czas udręki” Jakuba.
Dwadzieścia jeden (21) to: esrim v’achat (f) esrim v’echad (m), co może oznaczać potrojenie siódemki (3×7=21). Może to być dobre, jak w pomnożeniu odpoczynku, świętości lub siedmiu Duchów Boga, ale może również przedstawiać sąd i ducha antymesjasza, jak widać w potrójnych siódemkach z Księgi Objawienia. Może również oznaczać opóźnienie lub sprzeciwienie się, jak widać w Danielu poniżej. Dwudziesta pierwsza litera hebrajska to: Shin mająca wartość liczbową gematryczną Trzystu (300). Piktograficzne znaczenie zębów, pożerać, żuć, niszczyć, myśleć o, rozważać, ogień, języki ognia, ostrzyć, naciskać, jeść, konsumować. Książę Persji opóźnił przesłanie, o które modlił się Daniel, o dwadzieścia jeden dni. Potem powiedział do mnie: „Nie bój się, Danielu, bo od pierwszego dnia, gdy postanowiłeś zrozumieć to i ukorzyć się przed swoim Bogiem, twoje słowa zostały wysłuchane, a ja przyszedłem w odpowiedzi na twoje słowa. „Ale książę królestwa perskiego sprzeciwiał mi się przez dwadzieścia jeden dni, potem oto MichaEl, jeden z pierwszych książąt, przyszedł mi z pomocą, bo zostałem tam z królami perskimi (Daniela 10:12-13). Orędzie dotyczyło dni ostatnich lub ostatecznych (werset 14).
Liczba (22) (Tav, Tow, Taf) pisana literami kaph-beth (ב)"(כ) - Synostwo, Synowie Światła
Aby napisać dwadzieścia dwa po hebrajsku, potrzebne są dwie hebrajskie litery: kaph oraz beth. Oznaczają one otwartą dłoń w akcie dawania czegoś domowi lub gospodarstwu domowemu. Mówi to o Mandacie Owocności w Rdz 1:28, „bądźcie płodni i rozmnażajcie się”. Dwadzieścia dwa to liczba Synostwa, czyli Synów Światła. Jest to pierwsza obietnica Synostwa, która wraz z Mandatem Dominium (Władztwa) utworzyła Pierworództwo. Ten Mandat Owocności został później dany Józefowi, gdy Jakub powiedział w Rdz 49:22, „Józef jest owocną gałęzią” [ben, to „syn”], budowniczym domu Bożego. Książka Eda Vallowe'a, Biblical Mathematics, strony 138 i 139, mówi, że 22 to liczba Światła, ale Psalm 22 nie popiera jego interpretacji. Vallowe mówi, „DWADZIEŚCIA DWA to liczba związana ze ŚWIATŁEM. W świeczniku w Tabernakulum było DWADZIEŚCIA DWIE misy na olej... Celem świecznika z lampami było dawanie Światła. „Zbawieni są nazywani dziećmi ŚWIATŁA... „W Ewangelii Jana słowo ŚWIATŁO jest użyte DWADZIEŚCIA DWA razy”. Z pewnością 22 obejmuje ideę Światła, ponieważ zwycięzcy - synowie Boga - są dziećmi Światła. Jednak znaczenie 22 jest szersze niż tylko Światło. Obejmuje wszystkie aspekty Synostwa, w tym autorytet, jak wkrótce zobaczymy. Jak mówi Vallowe, na 7-miu ramionach świecznika w Tabernakulum było 22 migdały (Wj 25:31-37). Świecznik dawał światło Świątyni i jest obrazem Chrystusa, Mesjasza, jak mówi nam Jan 1:9: Była prawdziwa Światłość, która przyszła na świat i Oświeca każdego człowieka. Ale to jest również powiązane z koncepcją autorytetu.
W Lb 16 czytamy o buncie Koracha. Korach kwestionował boski czy duchowy autorytet Mojżesza i Aarona. Po tym, jak Bóg go osądził, następny rozdział ustanawia autorytet Aarona i plemienia Lewiego w ogólności. Książęta każdego plemienia musieli przynieść swoje laski (różdżki) autorytetu (władzy duchowej) do przybytku, gdzie były one odkładane na noc w sanktuarium. Lb 17:8 mówi: „Następnego dnia Mojżesz wszedł do namiotu świadectwa, i oto laska (różdżka) Aarona dla domu Lewiego wyrosła i wypuściła pąki, i zakwitła, i wydała dojrzałe migdały”. W tym widzimy, że migdały mają związek z boskim autorytetem. Tak więc migdały na świeczniku mówią o tych, których Bóg wybrał, aby byli Światłością świata i rządzili w Królestwie Bożym. Ta najwyższa Władza to Jezus Chrystus za swojego życia, ale mówi również o tych, którzy zostali powołani jako kapłani Boga, aby rządzić z Nim (Obj 5:10; 20:6). Tak więc świecznik jest czymś więcej niż Światłem; jest również autorytetem, autorytetm duchowym. Łącząc je razem, widzimy, że te rzeczy charakteryzują synów Bożych. Tak więc 22 jest liczbą Synostwa. W Lb 3:39 było 22 tysiące kapłanów Lewiego, którzy odkupili pierworodnych synów Izraela. Tysiąc jest liczbą chwały, więc 22 tysiące mówi o „uwielbionych synach” lub synach chwalebnych. Tak więc tych 22 tysiące kapłanów Lewiego reprezentowało wszystkich pierworodnych synów. Reprezentowali oni objawionych synów Bożych, prawdziwe dzieci Światłości, których Bóg oddzielił, aby nauczali słowa i administrowali prawem dla ludzi przez umysł Chrystusa, Mesjasza. W 2 Kron. 7:5 Salomon ofiarował Bogu 22 tysiące owiec, gdy poświęcał świątynię ósmego dnia Święta Namiotów. To ponownie mówi o 22 tysiącach prawdziwych owiec poświęconych i oddanych Bogu, którzy są uwielbionymi pierworodnymi synami. W tym przykładzie nie ma wzmianki o świetle, lecz mówi się o owcach, a Owce mówią o synach Boga już w pismach Proroka Henocha. W Nowym Testamencie Saul jest wymieniony dokładnie 22 razy, wszystkie w Dziejach Apostolskich.
Powodem tego jest to, że Saul jest przykładem Synostwa. Saul został nawrócony i jego imię zostało zmienione na Paweł, kiedy został powołany na apostoła (misjonarza). Pokazuje nam drogę od Pięćdziesiątnicy do Namiotów. Dwudziesty drugi raz Saul jest wspomniany w Dziejach Apostolskich 26:14, gdzie opowiada królowi Agryppie o chwalebnym sposobie swojego nawrócenia: „A gdy wszyscy padliśmy na ziemię, usłyszałem głos mówiący do mnie w dialekcie hebrajskim: „Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniom”. Większość ludzi nie rozumie tego ostatniego stwierdzenia, ponieważ nie znają języka hebrajskiego. Słowo oznaczające Boga to El, które jest pisane jako alef i lamed. Alef to wół, symbol siły. Lamed oznacza bodziec czy oścień wołowy, symbol władzy nad wołem. El oznacza zatem silny autorytet. Kiedy więc Jezus powiedział Saulowi, że trudno mu było wierzgać przeciwko bodźcom, miał na myśli, że Saul walczył z samym Bogiem, silnym Władcą, Suwerenem. Kiedy więc Saul został zmuszony do uznania suwerenności Jezusa Chrystusa, aktualnego wówczas Mesjasza i Proroka, nawrócił się i ostatecznie zaczął używać imienia Paweł, a to imię oznacza „Mały” i kontrastowało to z tym, co powiedziano o jego przodku, królu Saulu, który był wysoki i górował nad wszystkimi (1 Sam. 10:23). Kiedy Saul stał się mały we własnych oczach, stał się wyższy w oczach Boga (narcyzm, poczucie wyższości, rojenia wielkościowe, zwyczajne wywyższanie się nad innych - uniemożliwiają bowiem rozwój duchowy upadłym skażonym pychą Lucypera). 22-gi raz, kiedy Abraham jest wspomniany, jest w Rdz. 25:5: „Abraham oddał Izaakowi wszystko, co miał”. Izaak był dziedzicem obietnicy i był typem Chrystusa/Mesjasza czyli Pomazańca Bożego w tym względzie, ponieważ po śmierci i zmartwychwstaniu wstąpił do nieba, a Ojciec poddał wszystko pod Jego stopy (władzę), synowie Boży są współdziedzicami z Chrystusem (Rz 8:17), o ile nie należą do upadłych nefilim.
Podobnie, Józef jest wspomniany po raz 22-gi w Rdz 37:4: „Józef znalazł więc łaskę w jego [Potifara] oczach i został jego osobistym sługą, i ustanowił go zarządcą domu swego i wszystkiego, co posiadał, oddał mu pod opiekę". Józef, typ Chrystusa/Mesjasza w Jego drugim przyjściu, otrzymał władzę nad wszystkim, co posiadał Potifar. Tak samo Chrystusowi, Głowie i Ciału Chrystusa, zostanie dana władza nad wszystkim, co posiada — samym stworzeniem. To mówi o panowaniu jako Synowie. Jozue jest innym wielkim typem Chrystusa, Mesjasza, ponieważ miał to samo imię co Jezus (Jeszua), chociaż inaczej je odczytujemy w Biblii. Jozue jest wspomniany po raz 22-gi w Pwt 31:7, gdzie otrzymał władzę nad „kościołem na pustyni” (Dzieje Apostolskie 7:38) i został obciążony obowiązkiem przekazania im ich dziedzictwa: „Wtedy Mojżesz zawołał Jozuego (Jeszuah) i rzekł do niego na oczach całego Izraela: „Bądź mocny i odważny, bo ty pójdziesz z tym ludem do ziemi, którą JHWH przysiągł dać ich ojcom, i oddasz im ją w dziedzictwo”. Dawid jest wspomniany po raz 22-gi w 1 Sam. 17:34, gdzie mówi Saulowi, że wybawił baranka zarówno od lwa, jak i niedźwiedzia, więc dlaczego miałby bać się Goliata? Jako typ Chrystusa/Mesjasza, Dawid wybawił baranki od śmierci. Jezus, antytyp, wybawił również baranki (ludzi) od śmierci, oddając za nich swoje życie na krzyżu, chociaż to była tylko intencja ofiary, a rzeczywiście Jezus sam gładził swój własny grzech nabyty wraz z upadkiem Azy, Szemihaza, Azazela, dowódcy aniołów, które przybyły na szczyt Ardis na górę Hermon jako Wysłannicy Niebios dla wsparcia duchowego rozwoju ludzkości. Było wtedy 200 aniołów i 17 dowódców, w tym Szemih-Aza lub Szemhazaj, Aza-el, jak pisał o tym Patriarcha i Prorok Henoch, przyszły Archanioł Metatron.
Dwadzieścia dwa (22) to esrim v’shtayim (f) esrim v’shnayim (m). Alfabet hebrajski składa się z 22 liter, obejmuje zatem całe Słowo Boże, początek i koniec, alef i tav jak grecką alfę i omegę. Reprezentuje również LaShon HaKodesh (Język Święty). Od strony negatywnej może obrazować coś całkowicie niegodziwego, jak podwojenie wibracji Jedenastu (dezorganizacja, robienie tego, co słuszne w twoich oczach, antychryst). Podobnie, 22 może obrazować coś wysoce proroczego lub coś przepowiedzianego przez zwykłe czary i uroki lub wróżby. Tak czy inaczej, pozytywne lub negatywne, święte lub profanujące, obejmuje SŁOWA (Imiona, Nazwy). Inne pozytywne znaczenia: całość, stworzenie, życie i porządek. Inne negatywne znaczenia: nieporządek, zniszczenie lub rozpad, brakujące elementy, nieszczęście, wygnanie. Nie ma czegoś takiego jak tylko pozytywne wibracje liczby w numerologii, każda liczba ma właściwości pozytywne oraz negatywne, a także środkowe czyli neutralne.
Dwudziesta druga (22) litera hebrajska to: Tav - o wartości liczbowa Czterystu (400). Piktograficzne znaczenie pieczęci (Boga) lub znaku wroga, dopełnienia, sygnału, symbolu, pomnika. Jako wielokrotność czterech, rząd i władza (czy to święta, czy niegodziwa) są również sugerowane. YHWH przemówił do Wszechświata, użył Słów, a słowa są zbudowane z liter. Tak więc hebrajskie litery są budulcem wszelkiego życia. 22 litery są współcześnie rozumiane jak ludzkie DNA. Każda komórka ma dwadzieścia dwie pary chromosomów, zwanych autosomami, z dodatkową parą chromosomów płciowych. Chromosomy płciowe są jedyną różnicą między mężczyznami i kobietami. Kobiety mają XX, podczas gdy mężczyźni mają chromosomy XY. Dawid użył akrostychu zawierającego wszystkie 22 hebrajskie litery, gdy pisał Psalm 119. Osiem wersetów jest poświęconych każdej z hebrajskich liter, aby wychwalać YHWH za Jego Świętą Torę, przykazania i nakazy oraz mistyczne alegorie. To tak, jakby „liczył drogi” swojej miłości do YHWH i Jego SŁOWA.
TAROT - WIELKIE ARKANA. Zauważmy, że na liczbie (22), zapisywanej także symbolicznie literką Tav (Tow), chociaż to znak gematrycznego (400), kończy się cykl alfabetyczny zwany Tarotem. Karty Tarota mają oznaczenia numeryczne od 0 do 21 jako Triumfy w dawnej grze karcianej, ale ich numerologia porządkowa Mispar Siduri (litery jako liczby porządkowe alfabetu) zawiera się w przedziale od cyfry 1 do liczby 22, z tym, że do wartości oznaczenia Triumfu karcianego trzeba dodać cyfrę 1 czyli Jedność, tak, że 0+1=1, 1+1=2, 2+1=3, 3+1=4, ... 19+1=20, 20+1=21, a 21+1=22. I tak otrzymuje przez addytywację Jedności (1) prawidłowe wibracje numerologiczne w talii kart Tarota, w Arkanach Wielkich. Starożytne literki Chaldejskie jak wiadomo służyły Magom do stawiania wyroczni, a rzucano kamyki wróżebne na których były wymalowane lub wygrawerowane. I tak się zaczął Tarot. Od literki opisanej jako a aż do literki t mamy 22 znaki literowe i liczbowe, rdzenie trzech liter tworzą zalążki rodziny słów i pojęć, a także ukazują wyrażenie liczbowe - podstawy wieszczenia Magów czyli dawnych Chaldejczyków w kulturze Aramaya czyli aramejskiej (semickiej).
 |
| Alfabety Chaldejsko-Aramajskie (Staro-Semickie) |
Liczba (23) zapisywana literkami kaph-gimel (ג)"(כ) - Śmierć i zmartwychwstanie Życie
Aby napisać dwadzieścia trzy w języku hebrajskim, używamy dwie litery hebrajskie: kaph-gimel. Oznaczają one otwartą dłoń w akcie podnoszenia — w tym przypadku podnoszenia ze śmierci. Dwadzieścia trzy to liczba śmierci i zmartwychwstania do życia, czasem śmierci mistycznej, a cześciej śmierci drugiej po której nie ma już życia. W Rzymian 1:28-32 wymieniono 23 rzeczy, które są „godne śmierci”: „A ponieważ nie uznali za stosowne, aby uznawać Boga, wydał ich Bóg na pastwę przewrotnego umysłu, aby czynili to, co nie wypada (co niewłaściwe), pełni wszelkiej nieprawości (1), niegodziwości (2), chciwości (3), zła (4), zawiści (5), morderstwa (6), waśni (7), podstępu (8), złośliwości (9), plotkarstwa (10), 30 oszczerstwa (11), nienawiści do Boga (12), zuchwałych (13), pysznych (14), chełpliwych (15), wynalazców zła (16), nieposłusznych rodzicom (17), nierozumnych (18), niegodnych zaufania (19), bezlitosnych (20), okrutnych (21), a chociaż znają postanowienie Boże, że ci, którzy takie rzeczy czynią, godni są śmierci, nie tylko czynią to samo (22), ale także szczerze pochwalają tych, którzy je praktykują (23)." 23-ci raz Prorok Noe jest wspomniany w Rdz 7:23, "Tak wytracił wszelką istotę żywą, która była na powierzchni ziemi, od człowieka do bydła, do płazów i do ptaków niebieskich, i zostały wytracone z ziemi; i tylko Noe pozostał wraz z tymi, którzy byli z nim w arce". 23-ci raz Jakub jest wspomniany w Rdz 27:42, "A gdy słowa jej starszego syna Ezawa zostały doniesione Rebece, posłała i zawołała swego młodszego syna Jakuba i rzekła mu: "Oto twój brat Ezaw pociesza się z powodu ciebie, zamierzając cię zabić". 23-ci raz Izrael jest wspomniany w Rdz 47:31, gdzie właśnie dał Józefowi instrukcje, gdzie go pochować, gdy umrze. 23-ci raz Jozue jest wspomniany w Pwt 31:14, „Wtedy JHWH rzekł do Mojżesza: Oto zbliża się czas twojej śmierci, zawołaj Jozuego i stawcie się w Namiocie Spotkania, abym mógł mu nakazać”. 23-ci raz Jerozolima jest wspomniana w 2 Sam 10:14, gdzie Dawid powrócił z bitwy po pokonaniu Aramejczyków. Następnie doszło do kolejnej bitwy, w której zginęło kolejnych 700 woźniców i 40 tysięcy jeźdźców (werset 18). Mamy tu zatem pieknie opisane kierunki rozwoju pod szyldem liczby 23 i jej liczne grzechy, chociaż czasem i zmartwychwstanie po takim uśmierceniu się złymi uczynkami bywa możliwe, ale to wymaga oczyszczenia.
Dwadzieścia trzy (23) to esrim v’shalosh (f) esrim v’shlosha (m), a na podstawie kilku fragmentów Biblii, które odnoszą się do tej liczby, wydaje się, że dwadzieścia trzy (23) ma wiele wspólnego z niemoralnością, uporem, szemraniem, narzekaniem, niegodziwością, bałwochwalstwem itp. Jeremiasz głosił pokutę upartemu ludowi przez 23 lata, gdy Słowo JHWH przyszło do niego (Jer. 25:3, przeczytać sobie ten fragment, aby poznać kontekst). Paweł przypomina o upadku 23 tysięcy na pustyni: A te rzeczy stały się dla nas przykładem, abyśmy nie pożądali złych rzeczy, tak jak oni pożądali. Nie bądźcie bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, jak jest napisane: „LUD SIEDZIAŁ, ABY JEŚĆ I PIĆ, I WSTAŁ, ABY SIĘ ODDAWAĆ”. Ani nie postępujmy niemoralnie, jak niektórzy z nich czynili, a padło ich dwadzieścia trzy tysiące jednego dnia, ani nie wystawiajmy JHWH Boga na próbę, jak niektórzy z nich czynili i zostali wytraceni przez węże, ani nie szemrajmy, jak niektórzy z nich czynili i zostali wytraceni przez niszczyciela (1 Kor. 10:6-10).
Liczba (24) zapisana hebrajskimi literami kaph-daleth (ד)"(כ) - Kapłaństwo
Aby napisać dwadzieścia cztery po hebrajsku, stosujemy dwie hebrajskie litery: kaph-daleth. Oznaczają one otwartą dłoń w akcie otwierania drzwi, oznaczając otwartą dłoń pokazującą i oferującą nam drzwi kapłaństwa i dostęp do Sanktuarium Boga. Dwadzieścia cztery to liczba kapłaństwa, godności lidera duchowego. Tak jak liczba 12 jest liczbą doskonałości rządowej, jej wielokrotność (24) jest liczbą kapłaństwa, w której leży powołanie do rządów duchowych. Jest to niebiański rząd kapłaństwa Królestwa Bożego, kapłaństwa rytualistycznego i ofiarniczego, a nie polityczny rząd królów ziemskich. Bóg objawił Dawidowi wzór niebiańskiej Świątyni, aby mógł narysować plany świątyni na ziemi, którą miał zbudować jego syn, Salomon. Wśród tych wzorów była zmiana kapłaństwa z 12 na 24 klas kapłanów (1 Kron. 24:1-18). Z tego też powodu czytamy w Obj. 4:4 o liczbie 24 starszych wokół Tronu, na których wzorowano ziemską manifestację. W 1 Kron. 24:1-18, gdzie Dawid podzielił kapłaństwo na 24 klasy, znajdujemy kolejny naturalny podział. 24 klasy kapłaństwa składają się z 16 mężczyzn z rodziny Eleazara i 8 z rodziny Itamara (1 Kron. 24:4). Liczba 16 mówi o Miłości, podczas gdy liczba 8 mówi o Nowym Początku. Liczba 24, która oznacza kapłaństwo, nie może być zrozumiana poza kontekstem nowego początku (8) duchowego odrodzenia i Miłości jako fundamentu ich charakteru. Interesujące jest, że 24-ty raz imię Jezusa jest wymienione w Księdze Jana w Jana 3:3, gdzie powiedziano: „Jezus odpowiedział i rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć królestwa Bożego”. To dotyczy nowego początku w życiu i łączy liczbę 8 z kapłaństwem (24). Zazwyczaj 24-ty raz, kiedy używane jest kluczowe imię, mówi o aspekcie pracy lub obowiązku, który prawdziwy kapłan Boga ma wykonywać, czy to wstawiennictwo, uzdrawianie czy rządzenie. Na przykład 24-ty raz, kiedy pojawia się imię Józef, jest w Rdz 39:6, gdzie czytamy, że Potifar „zostawił wszystko, co miał, w zarządzie Józefa”. Jezus powiedział w Łk 12:44 o dobrych szafarzach: „Zaprawdę powiadam wam, że postawi go nad całym swoim mieniem”. Takie jest Kapłaństwo Melchizedeka, wzięte z każdego plemienia, języka i narodu (Obj 5:9, 10), ponieważ zostaną uczynieni królestwem kapłanów i będą panować na ziemi.
Dwadzieścia cztery (24) czyli esrim v’arba (f) esrim v’arba’a (m) to wielokrotność dwunastu, 2x12=24, a także 4x6=24 i 3x8=24. Niebiański rząd i kult, podział czasu (24 godziny na dobę), kapłaństwo, strażnicy, wszystkie części współpracujące w służbie JHWH Boga zwanego przez chrześcijan Ojcem Niebieskim, chociaż lepiej brzmi Bóg Nieba, Bóg Niebios. Na negatywnym końcu są ci, którzy sprzeciwiają się rządowi, autorytetowi i kultowi prawdziwego Boga. Najlepiej obrazuje to opisany poniżej olbrzym z 24 palcami u rąk i nóg. Kapłani byli podzieleni na 24 klasy, aby wykonywać swoją służbę w Tabernakulum/Świątyni (1 Kron. 24). W wizji Apostoła Jana w Księdze Objawienia wokół niebiańskiego tronu znajduje się 24 starszych, Mistrzów Starców, Mędrców Syjonu (Podwojenie 12). Czas jest codziennie dzielony na 24-godzinne okresy. Strażnicy (Lewici, ale nie kapłani) byli podzieleni na 24 zakony, aby strzec świętości Świętej Góry. Ziemia Święta była w dawnych czasach podzielona na 24 dystrykty. Słowo Szalom (pokój) pojawia się w Torze 24 razy.
Tanach (Stary Testament) składa się z 24 Świętych Ksiąg, zatem jest to istotna liczba. (Chrześcijanie dzielą te same księgi inaczej, tworząc 39 sumowane 3+9=12, 1+2=3. Na przykład Żydzi łączą wszystkich dwunastu Proroków Mniejszych w jedną „księgę”.) 24 tysiące ludzi grzesznych zmarło na skutek zarazy za uprawianie nierządu z córkami Moabu, zanim interweniował Pinchas (Lb 25), a nierząd to generalnie prostytucja czyli płatny seks jak i puszczalstwo z przypadkowymi nieznajomymi osobami, w tym szczególnie obrzydliwe u Boga jako ciężki grzech jeśli robi to osoba poślubiona (najpierw rozwód, rozstanie, potem seks z kimś innym). Według tradycji 24 tysiące uczniów rabina Akiwy zmarło na skutek zarazy podczas liczenia Omeru za brak szacunku i szacunku dla siebie nawzajem (czyli za pogardzanie innymi ludźmi ze wspólnoty duchowej). Jak nie wiemy skąd różne epidemie i zarazy wytrzebiające ludzkość to już mamy odpowiedź, a nawet dwie dobre odpowiedzi (trąd, dżuma, czarna ospa, syfilis, cholera, gruźlica, hiszpanka i takie tam). Siostrzeniec Dawida, Jonatan, zabił olbrzyma (nefilima) z 24 palcami u rąk i nóg. Oznaczało to, że olbrzym miał 6 palców u każdej ręki i 6 palców u każdej stopy. Ponieważ olbrzym ten sprzeciwiał się JHWH i Jego Namaszczonemu, można założyć, że podążał za wizerunkiem bestii (6) zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. I znów wybuchła wojna w Gat, gdzie był człowiek wielkiego wzrostu, który miał dwadzieścia cztery palce u rąk i nóg, sześć palców u każdej ręki i sześć palców u każdej stopy, i on również pochodził od olbrzymów (nefilim). Gdy urągał Izraelowi, zabił go Jonatan, syn Szimei, brata Dawida (1 Kron. 20:6-7).
Liczba (25) zapisana hebrajskimi literami kaph-hey (ה)"(כ) - Błogosławieństwo
Liczba hebrajska (25) składa się z dwóch liter hebrajskich, kaph i hey. Kaph to otwarta dłoń, akt dawania lub zakrywania. Hey oznacza inspirację lub oddech Boga i ogólnie ma związek z Duchem Świętym. Tak więc 25 ma związek z włożeniem rąk, aby błogosławić ludzi Duchem Świętym. Dwadzieścia pięć to liczba błogosławieństwa, a jest to pięć do kwadratu, a więc dwadzieścia pięć jest powiązane z pięcioma, z cyfrą pięć czyli liczbą łaski. Błogosławieństwo opiera się na idei łaski. Imię Proroka Noego wymienione jest po raz 25-ty w Rdz 8:6, gdzie mowa jest o tym, że Noe otworzył okno arki, aby wpuścić świeży powiew, który oznaczał natchnienie Ducha Świętego. Wtedy to Bóg najpierw wysłał kruka (ducha nieczystego), aby zademonstrować fakt, że potop nie rozwiązał jeszcze problemu duchów nieczystych. Następnie wysłał trzy gołębie, aby zasygnalizować rozwiązanie tego problemu. Gołębie wskazują na trzy historyczne okazje, podczas których Duch Święty zostanie wylany w Epoce Paschy, Epoce Pięćdziesiątnicy i Epoce Namiotów. Imię Izaaka wymienione jest po raz 25-ty w Rdz. 25:11, gdzie czytamy: „I stało się po śmierci Abrahama, że Bóg pobłogosławił jego syna Izaaka, i Izaak mieszkał przy Beer-Lachaj-Roj”. Imię Jakuba wymienione jest po raz 25-ty w Rdz. 28:1: „Więc Izaak zawołał Jakuba i pobłogosławił mu, i rozkazał mu, mówiąc mu: Nie bierz sobie żony spośród córek Kanaanu”. 25-ty raz imię Izraela pojawia się w Rdz 48:8, kiedy wzywa Józefa do swego łóżka, aby POBŁOGOSŁAWIŁ jego dwóch synów, Efraima i Manassesa. 25-ty raz imię Abrahama jest wymienione w Rdz 19:29, gdzie Bóg ma wyprowadzić Lota z Sodomy przed jej zniszczeniem, a to było z pewnością błogosławieństwo zarówno dla Lota, jak i Abrahama. 25-ty raz imię Józefa jest wymienione w Rdz 39:6, gdzie Potifar powierzył cały swój dobytek władzy Józefa, Błogosławił Józefa władzą. 25-ty raz imię Jozuego jest wymienione w Pwt 31:23, gdzie Mojżesz przekazuje mu władzę: „Wtedy dał rozkaz Jozuemu, synowi Nuna, i rzekł: „Bądź silny i odważny, bo ty wprowadzisz synów Izraela do ziemi, którą im przysiągłem, a ja będę z tobą”. Mojżesz błogosławił Jozuego z autorytetem i obecnością Boga, tak jak Potifar pobłogosławił Józefa w Rdz 39:6. Tak więc liczba 25 oznacza błogosławieństwo, konkretnie poprzez udzielenie Ducha Świętego i autorytetu do wypełnienia powołania, do którego wyposaża nas Duch Święty.
Dwadzieścia pięć (25) czyli esrim v’chamesz (kobieta) esrim v’chamisza (m) jest powiązane z Piątką, jak w 5 do kwadratu lub 5×5=25, co ma związek z siłą i mocą, aby pokonać dystans, aby rozprzestrzenić Nasiono lub Dobrą Nowinę. Jest to pokazane przez wiek, w którym terminowanie do kapłaństwa zaczyna się w wieku 25 lat. Negatywnie, liczba (25), są to pomnożone stopy ustawione tak, aby czynić zło i udzielać niegodziwych rad (takie są negatywności dla liczby 25/7, że surowo ganimy za czynienie złego i dawanie kłamliwych rad). Wizja Ezechiela poniżej jest tego przykładem. Chanuka (Święto Poświęcenia i Światła) przypada na 25 Kislew. 25-tym słowem w Biblii hebrajskiej jest אור „ohr” czy "Or", czasem kabalistycznie "Aur", co oznacza ŚWIATŁO, Światłość Wiekuistą. Światło i Nasiono to równoważne wyrażenia, gdyż każde nasiono zasiewane w głębi Duszy lub Umysłu wymaga Światła aby ożyć i rozwijać się. Lewici zaczęli terminować lub uczyć się swojej służby duchowej i religijnej dla JHWH Boga w wieku dwudziestu pięciu lat, (Lb 8:24), a ich posługa oficjalnie nie zaczyna się przed trzydziestym rokiem życia ani przed założeniem własnej rodziny w skuteczny czyli owocny w potomstwo sposób. Mamy to także w Nowym Testamencie w religii chrześcijańskiej, że każdy Episkopos czyli Biskup musi mieć żonę i dzieci, przykładny dom. Ezechiel zobaczył w wizji 25 mężczyzn zwróconych plecami do Świątyni i twarzami do Słońca (nieprawidłowo sprawowany kult solarny). Później Ezechiel odkrywa, kim są ci mężczyźni i jaki będzie ich sąd (Ez 8:16; 11:1-13). Nie czci się aniołów żywiołów, natury ani planet stojąc czy siedząc tyłem do Świątyni, dlatego nawet drogi dojścia do prawidłowych świątyń są takie, że wychodząc idziemy w prawo lub w lewo ścieżką czy drogą, ale nigdy tyłem do Świątyni, inaczej są źle zbudowane.
Liczba (26), zapisana literami jako kaf-vav כ"ו
Liczba (26) to wartość liczbowa imienia Bożego (Jud Hei Waw Hei), zwanego czteroliterowym tetragramem (10+5+6+5). Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, występowanie liczby (26) w Biblii odnosi się do czynu lub woli Boga. Powtórzenia 26 są również bardzo symboliczne, a oto kilka przykładów: istnieje 26 chronologicznych pokoleń od Adama do Matan Torah (Dania Tory), co jest kluczowym wydarzeniem, ponieważ oznaczało powrót Szechiny (Bożej „obecności”) do ludzkości (opuściła ona ludzki świat po grzechu pierworodnym). Kiedy podwoimy 26, otrzymamy 52, co było wiekiem patriarchy Abrahama na przełomie nowego tysiąclecia (Abraham urodził się w biblijnym roku 1948, więc dodanie 52 daje biblijny rok 2000). Dlaczego jest to znaczące? Ponieważ pierwsze dwa tysiąclecia to lata, w których ludzkość działała zgodnie ze swoimi własnemi chęciami i poszły złymi drogami, podczas gdy następne dwa tysiąclecia to okres, w którym Bóg stał się obecny w kontynuacji stworzonego przez siebie świata: Jego komunikacja z patriarchami i prorokami, Jego czyny wobec postaci historycznych itd. Na przykład, Nebukadnesar, który był nazywany „sługą Boga”, w tym sensie, że ten król wypełnił wolę Bożą, panował 26 lat, aż stał się „szaleńcem” (kiedy Bóg porzucił go z powodu jego przewrotnych dróg).
Aby napisać dwadzieścia sześć po hebrajsku, używamy dwie hebrajskie litery: kaph-vav. Oznaczają one otwartą dłoń z gwoździem. Moc Zbawienia jest zobrazowana przez ręce Jezusa przybite do krzyża. Dwadzieścia sześć to liczba oznaczająca Moc Zbawienia. Hebrajskie słowo tłumaczone jako „Zbawienie” to Yeshua, dosłownie Yah Zbawieniem, które jest hebrajskim imieniem Jezusa, Yeszuah, Yehoszuah. Tak więc Moc Zbawienia jest również Mocą Yeshua (Jezusa). Podobnie hebrajskie imię Jahweh, Jahwah (YHVH, JHWH) ma wartość liczbową 26. (Y = 10; H = 5; V = 6; H = 5) 26-ty raz imię Proroka Noego jest użyte w Biblii w Rdz 8:11, gdzie czytamy o drugim i trzecim gołębiu, które Noe wysłał na świat. Te dwa gołębie oznaczają Ducha Świętego, przez którego Ewangelia – „Moc Boża ku zbawieniu” (Rz 1,16) – miała być głoszona na całym świecie (trzy gołębie lub gołębice, Aszer lub aszerah to judaizm, chrzescijaństwo oraz islam, odpowiednio). Rozpoczęło się to w Pięćdziesiątnicę i zostanie dopełnione przez trzecią gołębicę (aszerę), trzecie święto (Namioty). To trzecie wylanie Ducha Świętego ujrzy pełnię Ducha Świętego wylaną, wprowadzając Moc Zbawienia do jej pełnego objawienia na ziemi. 26-ty raz, kiedy imię Abrama jest wymienione, ma miejsce w Rdz 13,14, gdzie Bóg powiedział mu, aby chodził po ziemi we wszystkich kierunkach, ponieważ Bóg mu ją da. Jest to prorocze odniesienie do wszystkiego, co zostanie położone pod stopy Chrystusa, Mesjasza, nie przez cielesną broń, ale przez Moc Zbawienia, poprzez trzy religie, których Ojcem Abraham Jest. 26-ty raz, kiedy imię Jozuego jest wymienione, ma miejsce w Pwt 13,14. 34:9, gdzie czytamy: „A Jozue, syn Nuna, został napełniony duchem mądrości, bo Mojżesz włożył na niego ręce swoje, a synowie Izraela słuchali go i uczynili, jak JHWH (Adonai) rozkazał Mojżeszowi”.
W tej szczególnej sekwencji typów Mojżesz jest typem Chrystusa, Mesjasza, a Jozue jest ciałem Chrystusa, które jest „napełnione duchem mądrości”. Ci napełnieni Duchem wierzący, podobnie jak Apostoł Paweł, nie wstydzą się ewangelii Chrystusa, ponieważ jest ona Mocą Bożą ku zbawieniu (Rz 1:16). To jest Moc Zbawienia (Jezus) działająca w nich. Imię Dawida wymienione jest po raz 26-ty w 1 Samuela 17:39, gdzie Dawid zostaje wyposażony w miecz, aby wyruszyć przeciwko Goliatowi - systemowi świata. Oczywiście, odmawia użycia cielesnego miecza, aby polegać na swojej procy i pięciu gładkich kamieniach Łaski (używa nietypowej broni jaką inni się nie posługują, jak elitarny komandos). Łaska jest Mocą Zbawienia. 26-ty raz Paweł jest wspomniany w Dziejach Apostolskich 16:18, gdzie Paweł wypędza ducha wróżbiarstwa narkotycznego („pytona”, który pojawia się wskutek ćpania psychodelików czyli demona pharmakeia) jako demonstrację Mocy Zbawienia (Jezusa). 26-ty raz imię Apostoła Piotra jest wspomniane w Dziejach Apostolskich w Dziejach 9:40. Piotr wskrzesza Dorkas z martwych w kolejnym pokazie mocy zbawienia. 26-ty psalm (tj. Psalm 27) upamiętnia powrót Jakuba-Izraela do Betel, „domu Bożego”, aby spotkać się z Jahweh, z JHWH w Świątyni. Podobnie jak Rdz 8:11, 12, ta historia mówi o Duchu Świętym, który daje moc ludowi Bożemu, aby niósł Ewangelię Zbawienia (Jezusa Chrystusa) całej ludzkości. Liczba (26) jest w jakiś sposób powiązana zawsze z Bogiem, boskością i zbawieniem.
Dwadzieścia sześć (26) esrim v’shesh (f) esrim v’shisha (m) i wartość liczbowa Boskiego i Najświętszego Imienia: YHWH (yohd, hey, vav, hey) wynosi dwadzieścia sześć (26). Tora została dana na górze Synaj w 26-tym pokoleniu ludzkości. (Było 10 pokoleń od Adama do Noacha, 10 pokoleń od Noacha do Abrahama i kolejne 6 pokoleń od Abrahama do Mojżesza.) Oznacza jedność (YHWH jest Jeden [Pwt 6:4]), ale niesie również idee związane z liczbą cztery (albowiem najświętsze Imię ma cztery litery i tworzy cztery światy): panowanie, autorytet, pełnia, dawanie Tory i Ducha Świętego. W gematrii liczymy iloczyn 2×13=26, co oznacza, że 26 jest powiązane z trzynastką (13). Trzynaście oznacza przymierze, miłość i jedność, także poszukiwanie miłości czyli drugiej połówki, bliźniaczej duszy etc. Ludzkość została stworzona na obraz YHWH (26) zatem człowiek ma cztery poziomy głębi, cztery jaźnie, cztery aspekty jak w portretach gematrycznych czterokolumnowych. Nieprzypadkowo Biblia zaczyna opisywać stworzenie ludzkości w 26 wersecie zwoju Tory w języku hebrajskim. Jest to prawdą nawet w Bibliach angielskich: Rdz. 1:26 Potem rzekł Bóg (Elohim): „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam, i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi”. Warto pamiętać, że panowanie nie oznacza zjadania i zabijania, panowanie oznacza rządzenie, zarządzanie, władanie, tak jak się włada koniem którego ujeździliśmy albo psem którego wytresowaliśmy. Stąd dążący do Boga i doskonałości Bożej często w jakiś sposób ograniczają zabijanie i spożywanie mięsa z ciał zabitych zwierząt, czy w formie okresowych postów z dietą bezmięsną czy stałą dietą opartą głównie na wodzie i chlebie, mleku, miodzie i roślinach czy produktach roślinnych.
Liczba 27 zapisywana literkami kaph-zayin (ז)"(כ) - to Służba Zbawienia
Aby napisać dwadzieścia siedem po hebrajsku, używamy dwie hebrajskie litery: kaph-zayin (20 i 7). Oznaczają one otwartą dłoń w służbie walki duchowej. Dwadzieścia siedem to liczba Służby Zbawienia i naturalnie następuje po 26, która jest Mocą Zbawienia. Najpierw musimy otrzymać Moc Zbawienia, aby wykonać dzieło Służby Zbawienia. Tak więc 27 obrazuje broń naszej walki, która jest nam dana, aby wypełnić Służbę Zbawienia czyli uwolnienia, wyzwolenia. 2 Kor. 10:3, 4 mówi: „Bo chociaż chodzimy w ciele, nie walczymy według ciała, gdyż broń naszej walki nie jest z ciała, ale ma moc Bożą do burzenia twierdz”. Dwadzieścia siedem to 17 plus 10. Liczba 17 to Zwycięstwo, a 10 to Prawo, ale 17 nie może być związana z dowódcami upadłych z Hermonu. W 1 Tym. 3:1-7 Paweł podaje 17 kwalifikacji do posługiwania słowem w zwycięstwie. Jeśli dodamy 10 do tej liczby (Prawa, Torah), zobaczymy, że 27 wskazuje na posługę zbawienia, nie bez Prawa, ale obejmującą objawienie Prawa jako części słowa Bożego. Nasza posługa ma przedstawiać ewangelię Jezusa Chrystusa, a szerzej Dobrą Nowinę Mesjańską. Wartość liczbowa „ewangelia jest mocą Bożą” (Rz 1:16) wynosi 27 x 100. Istotą ewangelii jest wiara czy przekonanie, że Jezus jest Synem Bożym. Tak więc w 1 Jana 4:15 „Jezus jest Synem Bożym” ma wartość liczbową 27 x 111. Podobnie w Marka 3:11 „Ty jesteś Synem Bożym” ma wartość liczbową 27 x 111. W Mt. 1:23 czytamy: „Oto panna pocznie i porodzi syna”, co ma wartość liczbową 27 x 111. Pamiętajmy, Synem Bożym, z tych odkupionych upadłych z Chóru Synów Bożych, a nie samym Bogiem jak uważają sobie liczni odstępcy. Bóg to sam JHWH Elohim, a nie któryś z jego Synów Światłości, aniołów Światła Bożego, tych, co Posyłają Światło.
W epoce zielonoświątkowej ewangelię głosili ci, którzy jeszcze widzą przez szkło niewyraźnie (1 Kor. 13:12), a zatem wiedzą częściowo i prorokują częściowo (1 Kor. 13:9). Takie słowa opisują stan Jakuba po jego pierwszej podróży do Betel, ale w jego drugiej podróży do Betel widzimy typ Święta Namiotów. W tym czasie widział Boga „twarzą w twarz” (Rdz. 32:30) przez anioła (Peniela). Podobnie uczniowie łowili ryby po lewej (sądowej) stronie łodzi przez całą noc, nic nie łowiąc. Oznacza to ich próbę bycia „rybakami ludzi” z niedoskonałym przesłaniem ewangelii. Potem przyszedł Prorok Jezus i powiedział w Jana 21:6: „Zarzućcie sieć po prawej [miłosierdzia] stronie łodzi, a znajdziecie”. To stwierdzenie ma wartość liczbową 27 x 153. Liczba 27 wskazuje na Służbę Zbawienia, a 153 to liczba ryb, które złowili (Jana 21:11), reprezentująca Synów Bożych (odzyskanych z liczby 200 upadłych lub nawet 217 upadłych licząc dowództwo, a to znaczy, że liczba demonów z Hermonu jest teraz znacznie mniejsza, ale za to są bardziej wściekłe i próbują zmiażdżyć potomstwo Izraela czyli religię i mistykę judaistyczną Boga JHWH oraz sam Izrael, zdeprawować i zniszczyć - to łatwo poznać upadłych i ich mrocznych sługusów, chociażby po nienawiści do Imienia JHWH). Jozue jest Jeszuą i jest typem Chrystusa, Mesjasza. 27 raz imię Jozuego pojawia się w Piśmie Świętym w Jozuego 1:1, gdzie Bóg powiedział mu, że teraz, gdy Mojżesz umarł, nadszedł czas, aby przekroczył Jordan do Kanaanu. Pod Starym Przymierzem, oczywiście, podbój Kanaanu został dokonany fizycznym mieczem, ale pod Nowym Przymierzem uczniowie zostali poproszeni, aby poszli na świat i głosili Ewangelię o Zbawieniu całemu stworzeniu, chrzcząc je. Tak więc Nowe Przymierze „zabija” ciało Mieczem Ducha, prowadząc do ich Zbawienia (nie ma prawa używać oręża do podboju, chyba, że w obronie własnej przed atakami). Ta śmierć ciała i zmartwychwstanie jako nowe stworzenie jest symbolizowane przez chrzest. Służba Zbawienia, głoszona przez zwycięzców pod namaszczeniem Święta Namiotów, jest czystym słowem. Hebrajskie słowo oznaczające czysty to zak, które ma wartość liczbową 27.
Dwadzieścia siedem (27) to esrim v’sheva (f) esrim v’shiv’a (m), a trzy do sześcianu (3x3x3=27) równa się dwadzieścia siedem (zatem należy do liczb będących trzecią potęgą jak 2x2x2=8, 4x4x4=64). Tak więc, przejrzyj liczbę trzy, aby uzyskać więcej szczegółów na temat tego, jak 27 jest wykładniczym obrazem tego. Zbierać, wskrzeszać, nasiona, drzewa, owoce, radę, suchy ląd, chaos odwrócony, pierwsze owoce, harmonię i równowagę. Mamy także 3x9=27, zatem znaczenie liczby dziewięć ujawnia cechy dwudziestu siedmiu. Na podstawie odniesień do Pisma Świętego poniżej, wydaje się, że 27 jest również powiązane z rzeczami ukrytymi, które są ujawniane i Nasieniem Kobiety, które jest tajemnicą Ewangelii (narody są współdziedzicami z Izraelem). Sara żyła 127 lat (Rdz 23:1) i jest „matką narodów”. Perski król Aswerus i Żydówka Estera rządzili 127 prowincjami [narodami] (Estera 1:1). Jako potomkini Sary, Estera była prawdziwą „matką narodów”. Liczba 127 jest 31 liczbą pierwszą, a 31 także jest liczbą pierwszą. Liczba 127 należy do jednej trójki pitagorejskiej (127, 8064, 8065) czyli spełnia równanie trójkąta prostokątnego związanego z kwadraturą a2+b2=c2 (zwykle kojarzymy pierwszą trójkę pitagorejską czyli liczby 3,4,5, gdzie (3x3)+(4x4)=5x5).
Liczba (28) pisana literami kaph-chet (ח)"(כ) - Prowadzenie Ducha
Aby napisać liczbę (28) dwadzieścia osiem w języku hebrajskim, używamy dwie litery hebrajskie: kaph-chet. Oznaczają one otwartą dłoń zakrywającą wewnętrzną komorę serca. Dwadzieścia osiem to liczba prowadzenia Ducha, liczba wedle aytmetyki i gematrii doskonała, podobnie jak liczba (6), z uwagi na to, że jej dzielniki mniejsze od niej samej w wyniku dają samą wibrację (28). Liczba ta w Piśmie Świętym jest rzadko wspominana i Biblia bardzo niewiele mówi o tej liczbie, traktując ją głównie jako proces iloczynowy 7x4=28. Książka Eda Vallowe'a, Biblical Mathematics, nieprzekonująco traktuje liczbę 28 w kategoriach 23 + 5, mówiąc, że oznacza ona życie wieczne. Dochodzi do tego wniosku, ponieważ następuje po liczbie 27, która według niego oznacza „Głoszenie Ewangelii”. Jego logika jest taka, że życie wieczne następuje po głoszeniu ewangelii, a bez głoszenia o zbawieniu czy wyzwoleniu nie ma zbawienia. Uważa się w gematrii, że liczba 27 wskazuje na Służbę Zbawienia, która jest dość podobna do Głoszenia Ewangelii Vallowe'a. Ta różnica semantyczna jest stosunkowo nieistotna czy niewielka. Ważniejsza jest koncepcja tego, co następuje po tej służbie głoszenia. Co następuje po przyjęciu Chrystusa/Mesjasza czy ogólniej Proroka i Posłańca Boga przez człowieka? Czy nie jest to prowadzenie przez Ducha Bożego? Ewangelia, jak ją sobie wyobraża większość ludzi, ma związek z doświadczeniem Paschy - to znaczy przyjęciem Chrystusa/Mesjasza i usprawiedliwieniem przez wiarę. Jako ewangelista baptystyczny, Ed Vallowe skupia się na idei życia wiecznego jako wyniku Ewangelii, ale wiele biblijnych przykładów pokazuje, że tak naprawdę chodzi o prowadzenie wedle Ducha Bożego.
Nie znajdujemy żadnego przykładu, w którym 28 wyraźnie wskazywałoby na ideę życia wiecznego, chociaż zainteresowanie wiecznością czy nieśmiertelnością u liczb doskonałych występuje. W pierwszym rozdziale Ewangelii Mateusza genealogia Chrystusa Mesjasza jest podzielona na trzy sekcje po 14 w każdej. W Ewangelii Mateusza 1:17 czytamy: „Tak więc wszystkich pokoleń od Abrahama do Dawida jest czternaście, a od Dawida do przesiedlenia babilońskiego także czternaście, a potem od przesiedlenia babilońskiego do czasów Chrystusa znów czternaście pokoleń”. Liczba 28 powinna być zatem postrzegana jako mająca związek z liczbą 14, która jest liczbą uwolnienia, a także liczbą 42. Te trzy liczby, w pewnym sensie, reprezentują Paschę, Pięćdziesiątnicę i Namioty. Izrael został uwolniony z Egiptu podczas Paschy z powodu wydarzeń, które miały miejsce w nocy Abib 14/15. Liczba 28 wskazuje na prowadzenie Ducha Świętego, co wskazuje na Pięćdziesiątnicę. I wreszcie liczba 42 ma związek z pełnym namaszczeniem Chrystusa, co wskazuje na Namioty. Liczba (28) jest punktem kulminacyjnym drugiego okresu 14 pokoleń. Po 28 pokoleniach od Abrahama, lud Judy został wzięty do niewoli do Babilonii. Z powodu ogólnego braku zrozumienia natury Pięćdziesiątnicy, większość ludzi uważa to za zagadkowe, ponieważ można by pomyśleć, że Pięćdziesiątnica byłaby czasem wolności, a nie niewoli. Jednakże, gdy zrozumiemy, że Pięćdziesiątnica jest świętem na zakwasie, a król Saul był typem zielonoświątkowym, połączenie staje się jaśniejsze. Izrael opuścił Egipt podczas Paschy i spędził swoje dni zielonoświątkowe na pustyni pod wodzą Mojżesza. Mieli wejść do Ziemi Obiecanej w czasie Święta Namiotów. I tak odkrywamy, że po 28 pokoleniach Juda została poprowadzona do innego doświadczenia typu „pustyni” poza ziemią, gdzie musieli polegać na prowadzeniu Ducha Świętego.
W Księdze Koheleta 3:2-8 podano nam 28 „czasów” podzielonych na 14 x 2
1. Czas narodzin i Czas śmierci.
2. Czas sadzenia i Czas zrywania (karczowania)
3. Czas zabijania i Czas leczenia
4. Czas łamania i Czas budowania
5. Czas płaczu i Czas śmiechu
6. Czas żałoby i Czas tańca
7. Czas rzucania kamieniami i Czas zbierania kamieni
8. Czas obejmowania i Czas powstrzymywania się
9. Czas zdobywania i Czas tracenia
10. Czas zatrzymywania i Czas odrzucania
11. Czas rozdzierania i Czas zszywania
12. Czas milczenia i Czas mówienia
13. Czas kochania - Czas nienawiści
14. Czas wojny - Czas pokoju
To kolejny przykład tego, jak liczba 28 jest podzielona biblijnie na 14x2=28 i w związku z tym jest powiązana z liczbą 14, z dzielnikami 14 oraz 2. Studiując to, odkrywamy, że wielu mężczyzn z Biblii musiało odejść, odejść lub zrobić coś za 28-ym razem, gdy ich imię zostało wymienione. Jest oczywiste, że mieli postępować tak, jak ich prowadził Duch Święty. Imię Proroka Noego zostało wymienione po raz 28-my w Rdz 8:15, gdzie Bóg powiedział mu, aby „wyszedł z arki” (werset 16). Wychodząc, podążał za prowadzeniem Ducha Bożego. Imię Abrama zostało wymienione po raz 28-my w Rdz 14:12, gdzie królowie Elamu i Babilonu wzięli Lota (siostrzeńca Abrahama) do niewoli w wojnie z Sodomą. Jest to bardzo podobne do Judy wziętej do niewoli do Babilonu po 28 pokoleniach, wiele lat później. Można łatwo przeprowadzić paralelę między Lotem a ludem Judy, pokazując, jak każdy był pełen zakwasu, który musiał zostać oczyszczony przez jakiś ucisk. Imię Patriarchy Jakuba (Israela) zostało wymienione po raz 28-my w Rdz 28:6, kiedy Ezaw rozpoznał, że Izaak wysłał Jakuba do Paddan-Aram, aby znalazł żonę. Jakub był prowadzony przez Ducha. Jakub był jeszcze wywrotowcem, uzurpatorem, więc Bóg posłał go do obcego kraju, aby został oczyszczony przez ucisk. Będąc w niewoli Labana, musiał nauczyć się być prowadzonym przez Ducha Świętego, a po powrocie do domu stał się zwycięzcą, a anioł zmienił jego imię na Izrael (Isra-el). 28-my raz imię Izraela jest wymienione w Rdz 48:13, gdzie Józef zabrał swoich dwóch synów, Efraima i Manassesa, aby Jakub ich pobłogosławił, a w tym był prowadzony przez Ducha. 28-my raz imię Józefa jest wymienione w Rdz 39:11, gdzie Józef poszedł do domu Potifara, aby wypełnić swoje obowiązki. Dom Potifara jest jego domem niewoli, a tam żona Potifara próbowała go uwieść. Łatwo zauważyć, jak Józef był prowadzony przez Ducha, będąc w niewoli, a jest to ponownie podobne do historii Lota i Judy. Imię Jozuego wymienione jest po raz 28-my w Księdze Jozuego 1:10, gdzie nakazał ludowi, aby był gotów przekroczyć Jordan. To oczywiście jest cel Pięćdziesiątnicy, ponieważ prowadzenie Ducha przygotowuje nas do „przekroczenia” rzeki czy wód, a to symbol przekroczenia niższego świata astralnego, w zatem wszystko aby aby wypełnić Święto Namiotów.
Imię Dawida wymienione jest po raz 28-my w 1 Sam. 17:39. W tym fragmencie Saul dał mu swoją zbroję, aby walczył z Goliatem, ale Dawid mówi: „Nie mogę iść w tym”. Dawid zdjął zbroję Saula i stanął do walki z Goliatem w pełnej zbroi Bożej, duchowej zbroi danej przez Ducha Świętego. Imię Piotra wymienione jest po raz 28-my w Dziejach Apostolskich 10:5, gdzie Korneliuszowi Duch Boży, Duch JHWH, nakazał wysłać ludzi do Jafy i zapytać w domu garbarza o człowieka imieniem Piotr. Jest to wyraźny przykład bycia prowadzonym przez Ducha Świętego. Imię Pawła wymienione jest po raz 28-my w Dziejach Apostolskich 16:25, gdzie Paweł i Sylas śpiewali pieśni pochwalne dla Boga w więzieniu. Nastąpiło trzęsienie ziemi, które otworzyło drzwi i rozluźniło ich łańcuchy czyli ówczesne kajdanki. Naczelnik więzienia chciał popełnić samobójstwo, ponieważ myślał, że więźniowie uciekli, ale Paweł został poprowadzony przez Ducha i pozostał w więzieniu, aby poprowadzić mężczyznę i jego rodzinę do Chrystusa, do aktualnie żyjącego Mistrza i Króla Królestwa Bożego na Ziemi. W końcu w Księdze Wyjścia 26:1, 2 czytamy, że przybytek Mojżesza miał mieć dziesięć zasłon o długości 28 łokci każda. Zasłony te zakrywały przybytek, aby oznaczać okrycie Ducha Świętego. Paweł mówi w 1 Kor. 3:16: „Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga?” Zasłony w tym przybytku reprezentowały typ Ducha Świętego, który miał nas okryć — miał okryć nasze świątynie czyli ciała. Ta zasłona jest w rzeczywistości obrazem słownym dwóch hebrajskich liter, które tworzą liczbę 28, kaph (okrycie) i chet (serce). Fakt, że było dziesięć zasłon, oznacza wypełnienie prawa, ponieważ Pięćdziesiątnica była upamiętnieniem nadania prawa na Synaju. Widzimy więc tutaj przesłanie, że Duch Święty zapisuje boskie prawo w naszych sercach, gdy słyszymy Jego głos i jesteśmy prowadzeni przez Ducha.
Dwadzieścia osiem (28) esrim v’shmoneh (f) esrim v’shmonah (m), a w iloczynach 2x14=28 oraz 4×7=28, wskazując, że dwadzieścia osiem jest powiązane zarówno z czterema, jak i siedmioma, co w astrologii odnosi się liczb węzłów zaćmieniowych ukazywanych w formie Smoka pożerającego ciemnością Słońce lub Księżyc w czasie zaćmień. Jak wspomniano w hebrajskich Lb 1-10, cztery i siedem są rzeczywiście powiązane i przedstawiają wiele tych samych rzeczy. Liczba składowa 14+14 równa się 28, łącząc Mesjasza również z tą liczbą. Pełny miesiąc księżycowy może wystąpić w ciągu zaledwie 28 dni, ściślej sam obieg Księżyca dopełnia się średnio w czasie 27,3 doby. Myśl żydowska wiąże 28 z porami roku, jak widać poniżej. Tak więc liczba 28 ma związek ze świętym czasem i kalendarzem, w tym z cykle czterech tygodni. Król Salomon wymienił 28 czasów, pór roku lub celów dla wszystkiego pod niebem (Kzn 3:1-8).
Liczba 29 pisana literami kaph-teth (ט)"(כ) - Odejście, Oddzielenie, Opuszczenie, Wypędzenie
Aby napisać dwadzieścia dziewięć po hebrajsku, potrzeba dwie hebrajskie litery: kaph-teth. Ta kombinacja liter może oznaczać dzieła (kaph) węża (teth), ale w tym przypadku teth ma więcej wspólnego z ideą otaczania lub okrążania. Wąż był często przedstawiany jako zjadający swój ogon, aby utworzyć koło, a koło to także Zodiak lub ekliptyka na niebie. Dwadzieścia dziewięć to liczba odejścia, oderwania. Będąc ostatnią liczbą z serii dwudziestek, przedstawia zmianę z przykrycia domu w coś nowego. Ponadto, ponieważ liczba dziewięć ma związek z sądem Ducha Świętego, chrztem ognia, jest przygotowaniem do liczby 30, która dotyczy poświęcenia się władzy. Za 29-tym razem, gdy użyto imienia Noe (Rdz 8:18, 19), on i jego rodzina opuszczają arkę po potopie. Za 29-tym razem, gdy użyte jest imię Abram (Rdz 14:12), odchodzi on od królów Sodomy i Gomory. Za 29-tym razem, gdy użyte jest imię Abraham (Rdz 20:11-13), opowiada Abimelekowi o tym, kiedy opuścił dom swojego ojca. Za 29-tym razem, gdy użyte jest imię Izaak (Rdz 26:1), odchodzi z Beer-Lahairoi, aby udać się do Geraru. Za 29-tym razem, gdy użyte jest imię Jakub (Rdz 28:7), mówi się, że opuścił swoich rodziców i udał się do Padan-Aram. Za 29-tym razem, gdy wymienione jest imię Jozuego (Joz 1:12), plemiona Izraela otrzymywały instrukcje dotyczące przekroczenia Jordanu. Odchodzili z pustyni i wchodzili do Ziemi Obiecanej. 29-ty raz, kiedy wspomniane jest Salem lub Jerozolima (2 Sam. 15:8), Absalom opuszczał Jerozolimę, aby udać się do Hebronu, gdzie miał zamiar wszcząć bunt przeciwko Dawidowi. 29-ty raz, kiedy imię Jezusa zostało wymienione w Ewangelii Mateusza (8:34), ludzie prosili Go, aby opuścił ich granice po uzdrowieniu opętanego. 29-ty raz, kiedy imię Jezusa zostało wymienione w Ewangelii Jana 4:2, 3, czytamy, że opuścił Judeę. 29-ty raz, kiedy imię Pawła zostało wymienione w Dziejach Apostolskich, to w Dziejach Apostolskich 16:28, trzęsienie ziemi właśnie nastąpiło i strażnik więzienny założył, że wszyscy więźniowie już uciekli. Jednak Paweł zapobiegł popełnieniu samobójstwa przez strażnika więziennego, mówiąc mu, że nikt nie próbował uciec.
Dwadzieścia dziewięć (29) esrim ve tesha (f) esrim ve tish’a (m) to liczba odpowiedzialności i oczekiwania (20) plus liczba osądu, płodności i mnożenia (9). Ma również konotacje potencjału, w tym w sumowaniu 29/11. Wszystkie liczby zapisywane jako 20 plus cośtam (od 1 do 9), to liczby z tłem czy podstawą, z fundamentem wibracji (20), a zatem łatwiejsze do wpływania i sterowania, często zależne świadomie lub podświadomie od kogoś z otoczenia lub od jakiś wpływów osób bliskich, w tym przodków i rodów. Znajdujemy je w rozkładach i portretach Imion, Nazwisk, Nazw Miejscowości, także w datach. Zarówno 20 jak 2 oraz 200 są liczbami o naturze księżycowej, emocjonalnej.
Liczba (30) Trzydzieści pisana znakiem lamed ('ל) poświęcenie dla rządzenia
Liczba trzydzieści w języku hebrajskim została zapisana jako litera lamed, która dosłownie oznacza bodziec lub laskę wołu, jest to zatem symbol autorytetu, przywództwa lub rządzenia. Trzydzieści to liczba poświęcenia dla rządzenia. Był to wiek, który Bóg ustanowił jako wiek rządzenia dla kapłanów (Lb 4:23). Józef został wyniesiony do władzy w wieku 30 lat, jak czytamy w Księdze Rodzaju 41:46: „A Józef miał trzydzieści lat, gdy stanął przed faraonem, królem egipskim, i wyszedł Józef sprzed oblicza faraona, i przemierzył całą ziemię egipską”. Dawid miał również trzydzieści lat, gdy został królem, jak czytamy w 2 Sam. 5:4: „Dawid miał trzydzieści lat, gdy został królem, a panował czterdzieści lat”. Fakt, że Judasz zasadniczo sprzedał Jezusa za trzydzieści srebrników (Mt 26:15; Za 11:12, 13) wskazuje, że Judasz przypuszczał, że przejmie władzę nad Jezusem. Trzydzieści srebrników stanowiło cenę niewolnika, więc Judasz działał tak, jakby był władcą, a Jezus jego niewolnikiem. Jest to również centralny punkt prawa w Wj 21:32: „Jeśli wół zabodzie niewolnika lub niewolnicę, właściciel da swemu panu trzydzieści syklów srebra, a wół zostanie ukamienowany”. Ponownie, trzydzieści jest ceną niewolnika w tym przypadku. Liczba 30 ma zatem swoje jasne i ciemne oblicze, ale zawsze jest ono jakoś związane z władzą, z rządzeniem czyli z potęgą trójki i Jowisza.
Długość każdej zasłony nad przybytkiem Mojżesza wynosiła trzydzieści łokci (Wj 36:15). Zasłony są przykryciem Boga nad przybytkiem i oznaczają panowanie Boga i przykrycie prawdziwej świątyni, którą jest kościół, zbór, eklessia czyli synagoga, dom modlitwy. W Biblical Mathematics, Ed Vallowe mówi, że liczba trzydzieści oznacza „krew Chrystusa czyli poświęcenie”. Opiera ten pogląd na fakcie, że liczba ta jest często powiązana z ideą poświęcenia. Jednak jego pogląd jest zbyt ograniczony, ponieważ litera hebrajska, lamed, wyraźnie dotyczy autorytetu lub władzy. Jednak idea poświęcenia władzy łączy te idee i pokazuje ich związek. 30-ty raz, kiedy pojawia się imię Noego, znajdujemy je w Rdz 8:20, gdzie Noe złożył ofiarę po wyjściu z arki. 30-ty raz, kiedy pojawia się imię Izaaka, znajdujemy je w Rdz 25:21, gdzie Rebeka poczęła i urodziła bliźnięta, Jakuba i Ezawa. W wersecie 23 znajdujemy proroctwo, że Jakub będzie panował nad Ezawem. 30-ty raz, kiedy pojawia się imię Jakuba, znajdujemy je w Rdz 28:10, gdzie udał się z Beer-Szeby do Charanu. W następnych wersetach (zanim jego imię pojawi się ponownie w wersecie 16), czytamy, że Bóg ukazał mu się we śnie w Betel i potwierdził przymierze z nim. Dano mu władzę lub panowanie we wszystkich kierunkach, a nawet cel panowania podano w wersecie 14: „w tobie i w twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie plemiona ziemi”. Imię Jozue pojawia się po raz 30-ty w Księdze Jozuego 1:16. Właśnie dał ludziom instrukcje dotyczące opuszczenia pustyni i wejścia do Ziemi Obiecanej, a teraz czytamy: „I odpowiedzieli Jozuemu, mówiąc: „Wszystko, co nam nakazałeś, uczynimy i dokądkolwiek nas poślesz, pójdziemy”. Zasadniczo poświęcali się służbie Bożej poprzez ten ślub. Po raz 30-ty imię Jezusa jest wymienione w Księdze Mateusza 9:2, mówi On do człowieka uzdrowionego z paraliżu: „Ufaj, mój synu, odpuszczone są twoje grzechy”. Jezus manifestował swoją władzę zarówno do odpuszczania grzechów, jak i do uzdrawiania, co natychmiast wywołało kontrowersje wśród żydowskich judaistycznych uczonych w Piśmie, którzy uważali, że bluźni. Jednak Jezus odpowiedział w wersecie 5: „Cóż bowiem jest łatwiej, powiedzieć: „Odpuszczają ci się twoje grzechy”, czy powiedzieć: „Wstań i chodź”?” Jezus demonstrował duchową moc lub władzę jako Mesjasz i jako Król stworzenia, jak wskazuje liczba trzydzieści.
Trzydzieści (30) szloszim (n), reprezentuje cykl życia w miniaturze. Doskonały porządek (3x10=30) także druga pełnia (2x15=30), dojrzałość do oficjalnej posługi lub służby, cena niewolnika, czas żałoby po życiu. Józef miał trzydzieści lat, gdy stanął przed faraonem (Rdz 41:46). Król Dawid zaczął panować, gdy miał trzydzieści lat (2 Sam 5:4). Mesjasz miał trzydzieści lat, gdy rozpoczęła się Jego posługa dla społeczeństwa (Łuk 3:23). Aaron był opłakiwany przez trzydzieści dni (Lb 20:29). Mojżesz był opłakiwany przez trzydzieści dni (Pwt 34:8). Kapłani, którzy zajmują się rzeczami najświętszymi, rozpoczynają swoją oficjalną służbę w wieku trzydziestu lat. (Lb 4) Cena wykupu niewolnika ugodzonego przez wołu wynosi 30 syklów srebra (Wj 21:32). Zachariasz proroczo prosi Judę, aby oszacował swoją wartość. Jego wartość szacuje się na 30 szekli srebra (Zach 11:12-13). Judasz zdradza Mesjasza za 30 szekli srebra (Mt 26:15). Samson miał trzydziestu towarzyszy Filistynów, gdy szedł poślubić swoją żonę. Zadał im zagadkę, oferując im trzydzieści zmian ubrań, jeśli ją rozwiążą. Jednak jego nowa żona oszukała Samsona, by wyjawił zagadkę, więc Samson zabił trzydziestu mężczyzn, aby spełnić swój zakład. (Księga Sędziów 14 — w historii Samsona panują wielokrotności 3).
Liczba (31) zapisywana hebrajskimi literami lamed-alef (א)"(ל) to Potomstwo
Liczba trzydzieści jeden w języku hebrajskim jest zapisywana literami lamed (władza) i alef (wół, siła lub pierwszy). Trzydzieści jeden jest zatem gematrią El, hebrajskiego słowa oznaczającego Boga. El dosłownie oznacza „silny (lub główny) autorytet”. Trzydzieści jeden jest liczbą związaną z potomstwem w Biblii, ponieważ „syn” w domu jest dziedzicem z autorytetem pierworództwa. 31-szy raz imię Noe pojawia się w Biblii w Rdz 9:1: „I błogosławił Bóg Noemu i jego synom, i rzekł do nich: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, i zapełniajcie ziemię”. 31-szy raz imię Abram pojawia się w Biblii w Rdz 14:14: „A gdy Abram usłyszał, że jego krewny został wzięty do niewoli, wyprowadził swoich wyszkolonych ludzi, urodzonych w jego domu, trzystu osiemnastu, i ruszył w pogoń aż do Dan”. Te przykłady dotyczą rodzenia dzieci. 31-szy raz imię Izaak pojawia się w Biblii w Rdz 25:26, gdzie czytamy: „A potem wyszedł brat jego, trzymając Ezawa za piętę, i nazwano go Jakub, a Izaak miał sześćdziesiąt lat, gdy ich urodziła”. W Nowym Testamencie 31-szy raz imię Jezusa pojawia się w Ewangelii Mateusza w Mt 9:4, gdzie jest o Nim mowa jako o „Synu Człowieczym” czyli zrodzonym z kobiety matki. 31-szy raz Łukasz używa imienia Jezusa, Joszuah, w Ewangelii Łukasza 8:28, gdzie jest nazwany „Jezusem, Synem Najwyższego”, tak więc liczba 31 jest związana z potomstwem. Zdrowa porada, to pracować nad zrobieniem sobie potomstwa. Jeśli dodamy wszystkie liczby od 1 do 31 otrzymamy 496 jako sumę, a jest to kolejna po 6 oraz 28 liczba Doskonała, liczba Doskonałej Duszy Bożej.
Liczba (32) zapisuje się hebrajskimi literami lamed-beth - Przymierze
Liczba trzydzieści dwa w języku hebrajskim jest tradycyjnie zapisana literami lamed (władza) i beth (dom lub gospodarstwo domowe). Hebrajskie słowo utworzone z tych dwóch liter to leb, co oznacza „serce”. Innym słowem oznaczającym serce jest lebab („serce ojca”). Trzydzieści dwa to liczba Przymierza, a Przymierza ujawniają serce ojca i tworzą relację Ojciec-Syn. 32-gi raz imię Noe pojawia się w Biblii w Rdz 9:8, 9: „Potem Bóg przemówił do Noego i do jego synów, mówiąc: 9 Teraz oto Ja sam ustanawiam przymierze moje z wami i z waszym potomstwem po was”. Dosłownie brzmi to: „Wzbudzę w was przymierze moje”. Słowo „przymierze” pojawia się 5 razy w Księdze Liczb i 27 razy w Księdze Powtórzonego Prawa, co daje łącznie 32. Liczba 32-gi raz imię Abram pojawia się w Biblii w Rdz 14:19. Jest to błogosławieństwo Melchizedeka w połączeniu z chlebem i winem, które są znakiem przymierza, jak czytamy w Mt 26:28: „Albowiem to jest moja krew przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”. Melchizedek jest oczywiście typem Jezusa Chrystusa jako kapłana, który przyszedł jako Arcykapłan według Porządku Melchizedeka (Hbr 7:17). Tak więc, gdy ustanowiał komunię tuż przed swoją śmiercią na krzyżu, było to zgodne ze wzorem ustalonym przez Melchizedeka. 32-gi raz imię Abraham pojawia się w Biblii w Rdz. 20:17: „Abraham modlił się do Boga, a Bóg uzdrowił Abimeleka i jego żonę, i jego służące, tak że mieli synów”. Może to wydawać się bardziej zbliżone do liczby 31, „potomstwo”, ale ma to związek z przymierzem, ponieważ zapowiada czas, w którym przymierze Boga przyniesie wielu synów wśród wszystkich narodów. Synowie Boga są możliwi tylko za pośrednictwem Przymierza z Bogiem.
Pierwsze przymierze zostało zawarte z Noem, jego synami i „każdą istotą żywą wszelkiego ciała, które jest na ziemi” (Rdz. 9:16). Tak więc istnieje ścisły związek między 31 („potomstwo”) a 32 („przymierze”). 32-gi raz, kiedy imię Izaak zostało użyte, ma miejsce w Rdz. 25:28. To historia o tym, jak Ezaw zlekceważył swoje pierworództwo i sprzedał je Jakubowi za miskę zupy. Pierworództwo decydowało o tym, kto będzie dziedzicem przymierza z Abrahamem i Izaakiem. 32-gi raz imię Jakuba zostało użyte w Rdz 28:18, gdzie Jakub wylał oliwę na skałę, która była jego poduszką w Betel. Następnie zawarł warunkowe przymierze z Bogiem w celu zapewnienia boskiej ochrony w zamian za służbę. 32-gi raz, kiedy wspomniana jest Jerozolima, to w 2 Sam 15:29, gdzie Dawid powiedział Zadokowi i Abiatarowi, aby wrócili do Jerozolimy z Arką Przymierza. W Nowym Testamencie imię Jezusa zostało użyte w Ewangelii Marka 8:27 po raz 32-gi, a imię Jezusa nie zostało wymienione aż do następnego rozdziału. W tym fragmencie Piotr składa wielkie wyznanie wiary, że Jezus był Synem Boga Żywego. Ponieważ w końcu poznali przez objawienie, kim On był, Jezus wyjaśnił im cel Mesjasza — ustanowienie Nowego Przymierza poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie (werset 31). Było to w końcu przymierze krwi, ponieważ w Liście do Hebrajczyków 9 czytamy, że wszedł do Miejsca Najświętszego jako Arcykapłan, niosąc nie krew kozłów, ale swoją własną krew (9:12), „I dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza” (Hbr. 9:13). Wreszcie w Dziejach Apostolskich 10:17 znajdujemy 32-gi raz, kiedy imię Piotra jest wymienione w Dziejach Apostolskich. Właśnie miał wielką wizję nieczystych zwierząt spuszczonych z nieba na prześcieradle z nakazem „zabijaj i jedz”. Podczas gdy Piotr rozważał jego znaczenie, ktoś zapukał do drzwi i wtedy znaczenie stało się jasne: Przymierze Boga zostało dane swobodnie także nie-Żydom, a Piotr udał się do domu Korneliusza z Ewangelią i chrztem w Duchu Świętym. We wszystkich tych przypadkach liczba 32 w jakiś sposób wiąże się z ideą Przymierza. Mamy zatem Przymierze, trwały i wieczny związek, trwałą ugodę czy umowę na zawsze. Liczba 32 sumuje się jako 3+2=5 zatem mamy także liczbę duchowo-mistycznych Przymierzy hermetycznych i ich Proroków, tych największych jak Noe, Abraham (Ibrahim), Mojżesz (Mosze), Jeszuah, Mohammad...
Liczba (33) pisana literkami kabalistycznymi lamed-gimel - Znak, Omen, Symbol
Liczba trzydzieści trzy (33) w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i gimel (wielbłąd, lub podnieść). Trzydzieści trzy to liczba Znaku, Symbolu - to znaczy potwierdzającego dowodu ustanawiającego prorocze słowo. Samo prorocze słowo jest autorytatywne (lamed), a potwierdzający znak podtrzymuje je (gimel), przedstawia je i ustanawia prorocze słowo podwójnym świadectwem. Wielbłąd zwykle nosi ze sobą wilki bagaż, zatem liczba 33 coś nam przynosi, niesie jakieś cenne rzweczy w dziedzictwie. Prorok Noe jest wspomniany po raz 33-ci w Rdz 9:17, gdzie mowa jest o tęczy na niebie, która była obietnicą Boga daną Noemu i wszelkiemu ciału: „I rzekł Bóg do Noego: „To [tęcza] jest znakiem przymierza, które ustanowiłem między mną a wszelkim ciałem, które jest na ziemi”. Imię Abrahama jest wspomniane po raz 33 w Rdz 20:18: „JHWH (Adonai) bowiem zamknął wszystkie łona domu Abimeleka z powodu Sary, żony Abrahama. A JHWH zwrócił uwagę na Sarę, jak powiedział, i uczynił dla niej, jak obiecał. I poczęła Sara i urodziła syna Abrahamowi w jego starości. Zamknięcie łon domu Abimeleka było znakiem, że proroctwo nie miało się spełnić przez filistyńskiego króla, ale przez Abrahama i Sarę. Imię Izaak wymienione jest po raz 33-ci w Rdz 26:1, gdzie on również udał się do ziemi Gerar, rządzonej przez Abimeleka („Ojciec-Król”, tytuł wszystkich filistyńskich królów). W tym fragmencie (werset 4) Bóg mówi, że jego potomstwo stanie się jak gwiazdy na niebie. Tak więc w tym przypadku gwiazdy na niebie były znakiem wielu dzieci Izaaka.
Imię Jakub wymienione jest po raz 33-ci w Rdz 28:20-22, gdzie Jakub złożył ślub, obiecując następująco: „Wtedy Jakub złożył ślub, mówiąc: „Jeśli Bóg będzie ze mną i będzie mnie strzegł w tej podróży, którą odbywam, i da mi chleb do jedzenia i szaty do odzienia, i wrócę bezpiecznie do domu mego ojca, wtedy JHWH (Adonai) będzie moim Bogiem, a ten kamień, który postawiłem jako filar, będzie domem Bożym, a ze wszystkiego, co mi dasz, dam ci na pewno dziesięcinę”. W tym przypadku kamień był znakiem, typem Chrystusa, Mesjasza, ponieważ był namaszczony. W Nowym Testamencie imię Apostoła Piotra jest wymienione po raz 33-ci w Dziejach Apostolskich, w Dziejach 10:18. Piotr właśnie otrzymał wizję nieczystych zwierząt spuszczonych z nieba w prześcieradle, a Bóg powiedział mu, aby „zabijał i jadł”. Piotr nie zrozumiał znaczenia tej wizji aż do chwili, gdy ludzie wysłani przez Korneliusza zapukali do drzwi. W tym przypadku wizja była znakiem potwierdzającym, dzięki któremu Piotr wiedział, że ma iść z nimi do Cezarei. Imię Pawła jest wymienione po raz 33-ci w Dziejach Apostolskich 17:2, gdzie jest widziany, jak wyjaśnia starotestamentowe znaki, które dowodziły, że Jezus jest Mesjaszem.
Liczba (34) zapisywana lierami lamed-daleth - Identyfikacja, Tożsamość
Liczba trzydzieści cztery w języku hebrajskim jest zapisana literami lamed (władza) i daleth (drzwi). Ma to związek z władzą przejścia przez drzwi lub wejścia do domu. Można legalnie wejść po zidentyfikowaniu się, i tak trzydzieści cztery jest liczbą identyfikacji, liczbą tożsamości, liczbą ujawnienia kim się jest. W Rdz 9:18 znajdujemy Noego wspomnianego po raz 34 w związku z jego synami, Semem, Chamem i Jafetem. „Synami Noego, którzy wyszli z arki, byli Sem, Cham i Jafet; a Cham był ojcem Kanaana”. Te imiona identyfikują synów Noego. Innym przykładem jest Jerozolima, czyli „Miasto Salem”. Salem pojawia się w Rdz 14:18 w związku z Melchizedekiem. 34-ty raz, kiedy Salem lub Jerozolima pojawia się w Piśmie Świętym, znajduje się w 2 Sam. 16:3, „Wtedy król [Dawid] zapytał: „A gdzie jest syn twojego pana?” I odpowiedział królowi Ciba: „Oto mieszka w Jerozolimie”, bo powiedział: „Dziś dom Izraela przywróci mi królestwo mojego ojca”. Na pierwszy rzut oka werset ten dotyczy identyfikacji Jerozolimy w odpowiedzi na pytanie: „Gdzie jest syn twojego pana?” Ale jest tu ujawnione głębsze pytanie. Ciba był sługą Mefiboszeta, który pochodził z domu króla Saula, byłego władcy Izraela. Mefiboszet miał nadzieję, że wojna domowa między Dawidem a Absalomem osłabi dom Dawida i pozwoli rodzinie Saula odzyskać tron Izraela. Tak więc widzimy, że 34-ty raz, kiedy wspomniano Salem lub Jerozolimę, ma więcej wspólnego z tożsamością prawdziwego króla niż z nadaniem imienia synowi jako takiemu. W Ewangelii Łukasza 34-ty raz, kiedy pojawia się imię Jezus, znajduje się w Łukasza 8:30, „I zapytał go Jezus: „Jak ci na imię?” I rzekł: „Legion”, bo wiele demonów weszło w niego”. Jeśli zatem gdzieś mamy Legion, to jest to coś w co weszło wiele demonów, szeddim, dybuków, i nie ma innej możliwości.
Tutaj widzimy, że identyfikowane byty nie są synami, ale demonami, bo tak jest z legionami w nazwie. 34-ty raz, kiedy Apostoł Paweł jest wspomniany, znajdujemy w Dziejach Apostolskich 17:4. Ma to związek z ludźmi, którzy uwierzyli Pawłowi, który zidentyfikował Jezusa jako Chrystusa, Mesjasza. Wersety 3 i 4 brzmią: „Ten Jezus, którego ja wam głoszę, jest Chrystusem”. A niektórzy z nich dali się namówić i przyłączyli się do Pawła i Sylasa, wraz z wielką rzeszą bogobojnych Greków i wieloma wybitnymi kobietami". Tutaj Paweł identyfikuje Jezusa jako Chrystusa w synagodze w Tesalonice, ideał Mesjasza był znany ówczesnym środowiskom gnostycznym i mistycznym. W Ewangelii Mateusza 9:12 imię Jezus pojawia się po raz 34-ty w tej księdze, gdy Jezus identyfikuje tych, których powołał — nie zdrowych, ale chorych, nie sprawiedliwych, ale grzeszników (zatem ogólnie, Jezus powoływał samą grzeszną patologię, robił szpital dla pacjentów, a najbardziej dla upadłych z grupy Szemhazaja, Azy, z której się wywodził). Wracając do Starego Testamentu, imię Abram pojawia się po raz 34-ty w Rdz 14:22, gdzie identyfikuje El Elyon, Najwyższego Boga. To tutaj Melchizedek, król Salem, przynosi chleb i wino dla Abrama po jego powrocie po uratowaniu bratanka, Lota. Nawiasem mówiąc, Melchizedek to tytuł oznaczający „Król Sprawiedliwości”. Imię tego króla brzmiało Sem, który odziedziczył prawo pierworództwa Adama, w tym mandat do rządzenia ziemią (Rdz 1:26). Wartość liczbowa imienia Sem wynosi 340, czyli 34x10. Sem oznacza „imię”, co oczywiście jest podstawowym sposobem identyfikacji. 34-ty raz Izaak pojawia się w Rdz 26:6, gdzie błędnie zidentyfikował Rebekę jako swoją siostrę, a nie żonę. 34-ty raz Dawid pojawia się w 1 Sam 17:45, gdzie Dawid ma zamiar walczyć z Goliatem i identyfikuje Tego, w którego imieniu walczy: „Wtedy Dawid rzekł do Filistyna: Ty przychodzisz do mnie z mieczem, włócznią i oszczepem, ja zaś przychodzę do ciebie w imieniu JHWH Zastępów, Boga wojsk izraelskich, któremu urągałeś”.
Liczba (35) zapisane jako lamed-hey - Usprawiedliwienie
Liczba (35) trzydzieści pięć w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i hey (he, hei), które na końcu słowa oznaczają „to, co pochodzi”. Sama liczba wskazuje zatem „to, co pochodzi od władzy”. Kiedy między ludźmi pojawia się nierozstrzygnięta kwestia lub spór, konieczne jest orzeczenie wyższej władzy czy wyższej instancji. I tak trzydzieści pięć jest liczbą usprawiedliwienia albo uniewinnienia. 35-ty raz imię Abram pojawia się w Rdz 14:23, gdzie mówi królowi Sodomy, że nie zabierze nawet sznurowadła z łupów wojennych, „abyś nie powiedział: „To ja wzbogaciłem Abrama”. Abram obawiał się, że król Sodomy usprawiedliwi niegodziwość miasta, zasadniczo przekupując Abrama. 35-ty raz imię Abraham pojawia się w Rdz 21:3: „I nazwał Abraham syna swego, którego mu urodziła Sara, imieniem Izaak”. Abraham i Sara czekali cierpliwie przez wiele lat na obiecanego syna. Bez wątpienia wielu kręciło głowami, mówiąc: „Biedny Abraham, kiedy się nauczy?”, ale narodziny Izaaka potwierdziły ich wiarę. Idea usprawiedliwienia niesie ze sobą pewien rodzaj zamknięcia lub konkluzji. W tym sensie 35-ty raz imię Izaak pojawia się w Rdz 26:8: „A gdy tam przebywał dłuższy czas, Abimelech, król filistyński, wyjrzał przez okno i zobaczył, a oto Izaak głaskał swoją żonę Rebekę”. Kontekst tego wersetu jest taki, że Izaak i Rebeka udali się do kraju Filistynów, a Izaak powiedział im, że Rebeka jest jego siostrą. 35-ty raz, kiedy imię Izaak pojawia się w Księdze Rodzaju, kończy to oszustwo. Nie usprawiedliwia Izaaka, ale usprawiedliwia Abimeleka, jak pokazują następne wersety. 35-ty raz imię Jakub pojawia się w Księdze Rodzaju 29:4. Jakub przybył do Padan-Aram (Charanu) i szuka swojego wuja Labana. Pyta miejscowych mężczyzn, czy znają Labana, a oni go znają. W ten sposób zakończył swoją podróż, a jego cel został usprawiedliwiony.
Dokładnie 35-ty raz, kiedy imię Jozue pojawia się w Księdze Jozuego 3:5, „Wtedy Jozue rzekł do ludu: „Poświęćcie się, bo jutro JHWH uczyni wśród was cuda”. Izraelici dotarli do rzeki Jordan, a lud miał przejść do Ziemi Obiecanej po czterdziestu latach ukrywania się spędzonych na pustyni, zatem to był koniec ich długiej podróży. To był czas usprawiedliwienia dla wszystkich, którzy zachowali nadzieję na powrót do Ziemi Obiecanej, tak jak obiecał Bóg. Cud, który Bóg uczynił w tym czasie, polegał na tym, że wody rzeki Jordan zostały zablokowane w górnym biegu, tak aby Izraelici mogli przejść przez rzekę suchą nogą. Bóg usprawiedliwił ich wiarę. W Nowym Testamencie imię Jezus pojawia się 35-ty raz w Ewangelii Mateusza 9:15. Uczniowie Jana przyszli do Niego, pytając, dlaczego oni i faryzeusze poszczą, ale Jezus i Jego uczniowie nie pościli. Jezus usprawiedliwił siebie i swoich uczniów w wersetach 15-18: „A Jezus im rzekł: Czyż słudzy oblubieńca mogą się smucić, dopóki oblubieniec jest z nimi? Ale nadejdą dni, gdy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starej szaty; bo łata odrywa się od szaty i powstaje gorsze rozdarcie. Ani też nie wlewa się nowego wina do starych bukłaków...”. Imię Paweł pojawia się 35-ty raz w Dziejach Apostolskich 17:10. Apostoł i jego przyjaciele w Tesalonice byli poddani sprzeciwowi i oskarżeniu przez Żydów w synagodze i doprowadzili do aresztowania Jazona za pomoc Pawłowi. Jazon wpłacił kaucję i został zwolniony. Następnie czytamy: „A bracia natychmiast wysłali Pawła i Sylasa w nocy do Berei; a gdy tam przybyli, weszli do synagogi Żydów. Ci zaś byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, przyjęli bowiem słowo z wielką gorliwością, badając Pisma każdego dnia, aby zobaczyć, czy tak się rzeczy mają”. Widzimy tutaj, że Pisma usprawiedliwiły bereańską synagogę za jej otwartość umysłu i pragnienie poznania prawdy. Mściwi i zazdrośni przywódcy synagogi w Tesalonice jednakże, nie zostali usprawiedliwieni w tej relacji.
Liczba (36), zapisana lamed-vav ל"ו
Liczba (36) była liczbą godzin, w czasie których pierwotne Światło Duchowe stworzone w Pierwszym Dniu Stworzenia było przechowywane na świecie dla pierwszego człowieka, Adama, dopóki Bóg nie zabrał go od niego i nie ukrył dla prawych ludzi każdego pokolenia i dla przyszłego świata (postmesjańskiego). A jakie Światło Duchowe mogłoby być lepiej reprezentowane przez studiowanie Tory. Tak więc Talmud składa się z 36 traktatów. Łącznie podczas święta Chanuka (święta Świateł) zapala się 36 świec, ponieważ 1+2+3+...+8 = 36. Aby podjąć decyzję w Małym Sanhedrynie (70 członków), konieczne było uzyskanie 36 głosów. Talmud wspomina również, że w każdym pokoleniu jest 36 prawych ludzi (Succa 45b). Niektórzy kabaliści mogą również zauważyć, że 36 to dwa razy 18 co jest wartością słowa חי (wymawiane 'hai), które oznacza życie, energię życiową. Tak więc Duchowe Światło święta Chanuka przynosi życie dwa razy, jedno dla obecnego świata i jedno dla przyszłego świata. Na koniec, cud Chanuki i poświęcenie Świątyni miało miejsce w roku hebrajskim 3597, co odpowiada końcowi 36 wieku od Dnia Stworzenia.
Liczba trzydzieści sześć w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i vav (gwóźdź, kołek, to, co łączy, lub spójnik „i”). Te dwie litery same w sobie nie mówią nam, co jest łączone z (lub przez) moc boskiej władzy, ale kiedy widzimy, że trzydzieści sześć jest liczbą związaną z Jego przeciwnikami (lub wrogami) i tym, jak Bóg się z nimi obchodzi, znaczenie staje się jaśniejsze. Bóg jest twórcą zła, jak i dobra (Izajasz 45:6). Używa obu dla swoich celów, ponieważ to, co ludzie nazywają złem, jest zazwyczaj środkiem, za pomocą którego Bóg osądza ludzi i narody. Tak więc również przez swoją suwerenność Bóg zamierza pojednać całe stworzenie z powrotem ze Sobą (Kol. 1:16-20; 1 Kor. 15:27-28). Pojednanie oznacza zawarcie pokoju między wrogami (Rz. 5:10) za pomocą krzyża, który jako krzyż równy symbolizuje równowagę czterech Żywiołów Przyrody. Gwoździe (vav) zostały użyte do przybicia Jezusa do krzyża, więc możemy czytać lamed-vav jako „władzę gwoździa”, która pojednała Jego wrogów z Nim samym. Odkrywamy, że Bóg osądza swoich przeciwników, ale także, że używa ich w dobrym celu w swoim ogólnym planie. Noe jest wspomniany po raz 36 w Rdz 9:20, gdzie pokazuje, jak jego syn Cham stał się wrogiem pod przekleństwem. Abram jest wspomniany po raz 36 w Rdz 15:1, gdzie Bóg mówi mu, aby się nie bał, ponieważ jest tarczą Abrama. Abraham jest wspomniany po raz 36 w Rdz 21:4, gdzie powiedziano: „Wtedy Abraham obrzezał swego syna Izaaka, gdy ten miał osiem dni, tak jak mu Bóg rozkazał”. Akt obrzezania oznacza odcięcie „ciała”, naszego wielkiego wroga, abyśmy mogli chodzić według Ducha Bożego. Gal. 5:17 mówi: „Ciało bowiem pożąda przeciwko Duchowi, a Duch przeciwko ciału, bo te są sobie przeciwne, abyście nie czynili tego, co chcecie”. Rzymian 8:6-8 mówi: „Albowiem zamysł ciała to śmierć, a zamysł Ducha to życie i pokój, ponieważ zamysł ciała jest wrogi Bogu, nie podporządkowuje się bowiem prawu Bożemu, bo nawet nie może, a ci, którzy są w ciele, Bogu podobać się nie mogą”.
Dobrą ilustracją działania ciała jest 36-ty raz, kiedy imię Izaak pojawia się w Piśmie Świętym. Znajduje się ono w Rdz 26:9, kiedy Abimelech wezwał Izaaka, aby zapytać go, dlaczego skłamał mu, że Rebeka jest jego żoną. Cielesna natura Izaaka sprawiła, że bał się mówić prawdę. 36-ty raz imię Dawida jest wymienione w 1 Samuela 17:48, kiedy „Dawid szybko pobiegł na linię bitwy, aby spotkać Filistyna” (tj. Goliata, swojego przeciwnika). 36-ty raz imiona Estery i Hamana pojawiają się w Estery 7:6, gdzie czytamy: „I rzekła Estera: 'Wrogiem i nieprzyjacielem jest ten niegodziwy Haman'!” W Jozuego 7 czytamy historię bitwy pod Aj, która nastąpiła bezpośrednio po bitwie pod Jerychem. Z powodu grzechu Achana, który zabrał trochę złota, srebra i szatę z bitwy pod Jerychem, które miały być poświęcone Bogu, Izrael przegrał bitwę pod Aj, a 36 Izraelitów zostało zabitych. To dobry przykład faktu, że gdy Izrael był nieposłuszny, Bóg stał się ich wrogiem, jak mówi nam prorok w Izajasza 63:10: „Lecz oni zbuntowali się i zasmucili Ducha Świętego Jego, dlatego obrócił się, aby stać się ich wrogiem, i walczył przeciwko nim”. W typach i cieniach Starego Testamentu znajdujemy tę samą zasadę ustanowioną w prawie z Księgi Wyjścia 22:31, gdzie po raz 36-ty użyto słowa „mięso” (w tym „hak na mięso”). Mówi się: „I będziecie dla mnie ludźmi świętymi, dlatego nie będziecie jedli żadnego mięsa rozszarpanego na polu; rzucicie je psom”. Rozumowanie stojące za tym prawem jest wyrażone w jaśniejszy sposób w Księdze Kapłańskiej 17:13-15. Zwierzęta, które same z siebie umierają, zatrzymują krew w ciele, a ludziom zabroniono spożywania krwi — nie tylko w Księdze Kapłańskiej 17:14, ale także w Dziejach Apostolskich 21:25. I nie ma jedzenia mięsa zaduszonego ogłuszeniem bez upustu krwi, ani czerniny ani kaszanki, bo to produkty z krwią.
Picie krwi lub jedzenie mięsa pełnego krwi oznacza bycie „krwiożerczym”, inaczej to cecha wampirów i krwiopijców. Ci, którzy nie odrzucają tej krwiożerczej postawy, są wrogami Boga - to znaczy Jego Ducha. Bóg potępił górę Seir (Edom) za tę cielesną postawę w Ezechielu 35. „… Zwróć swoje oblicze ku górze Seir i prorokuj przeciwko niej… Ponieważ miałeś wieczną NIEPRZYJEMNOŚĆ… dlatego, jako żyję, mówi JHWH, „Wydam cię na krew (przelaną), a krew (przelana) będzie cię ścigać, ponieważ nie znienawidziłeś krwi (przelanej), dlatego krew (przelana) będzie cię ścigać”. Sama śmierć jest nazywana „ostatnim wrogiem” (1 Kor. 15:26). Tak więc odkrywamy, że 36-ty raz imię Jezus zostało wymienione w Mt. 9:19, kiedy pewien urzędnik powiedział mu, że jego córka właśnie umarła. Jezus poszedł i wskrzesił ją z martwych. 36-ty raz imię Jezus pojawia się w Ewangelii Łukasza w Ewangelii Łukasza 8:35, kiedy Jezus uzdrowił opętanego, którego dręczył „Legion” (a wszelkie Legiony tworzą demony i nie ma Legionu Chrystusa, trzeba sobie to wybić z głowy). Miejscowa ludność „była przejęta wielkim strachem” i prosiła Jezusa, aby opuścił ich miasto. Strach jest wrogiem, a strach sprawia, że ludzie myślą, że Jezus czy szerzej Mesjasz, Prorok, Posłaniec Boga, jest ich wrogiem.
36-ty raz imię Paweł pojawia się w Dziejach Apostolskich 17:13: „Gdy zaś Żydzi z Tesaloniki dowiedzieli się, że Paweł głosił Słowo Boże także w Berei, przyszli tam również, podburzając i judząc tłumy”. Paweł znał ich cielesne nastawienie, ponieważ był jednym z pierwszych, którzy prześladowali wczesny Kościół, zanim objawił mu się Chrystus, Mesjasz. Paweł pisze w 1 Tes. 2:14-16, „Bo wy, bracia, staliście się naśladowcami zborów Bożych w Chrystusie Jezusie, które są w Judei, bo i wy znosiliście te same cierpienia od waszych rodaków, jak i oni od Żydów, którzy zabili Jezusa i Proroków, a nas wypędzili. Nie podobają się oni Bogu, lecz są wrogo nastawieni do wszystkich ludzi, przeszkadzając nam mówić do pogan [ethnos, „narodów”], aby mogli być zbawieni, tak że zawsze dopełniają miary swoich grzechów [Mt 23:32]. Lecz gniew Boży przyszedł na nich aż do ostateczności”. Na koniec, jeśli dodamy wszystkie liczby od jednego do trzydziestu sześciu, otrzymamy łącznie 666, potrojenie liczby ludzkiej doskonałości, która generalnie ma antagonistyczne implikacje i symbolizuje w tej sumie biegun demonicznego zła, bestię, rodzaj nadmiaru i przegięcia, silnego egotyzmu. Widzimy zatem, że istnieje wiele przykładów znaczenia liczby 36, tak jak jest ona używana w Biblii. Nic więc dziwnego, że psalm 36 (Psalm 37) mówi o wrogach Boga, „złoczyńcach”, czyli o ludziach o cielesnym usposobieniu, którzy sprzeciwiają się Bogu i odmawiają życia według Jego Ducha.
Liczba (37) piszemy kabalistycznie literkami lamed-zayin - Dziedzictwo
Liczba (37) trzydzieści siedem w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i zayin (broń, przecinać lub przebijać). Nasze dziedzictwo od Boga przychodzi poprzez „zawarcie przymierza”, jak ujmuje to Biblia. Kiedy Bóg zawarł przymierze z Abrahamem w Rdz 15:10, zażądał od Abrahama, aby przeciął zwierzęta na pół (oprócz ptaków). Werset 18 brzmi: „Tego dnia JHWH (Adonai) zawarł [karath, „przeciął”] przymierze z Abramem”. Trzydzieści siedem to liczba dziedzictwa, która została ustanowiona przez Boga poprzez „zawarcie przymierza” z nami. Często jest kojarzona z Jezusem Chrystusem, z Mesjaszem, ostatecznym Dziedzicem ziemi, ale jest również stosowana do dziedziczenia w ogóle. Ponadto, mówiono, że czyjeś dziedzictwo ziemi zostało „podzielone” między ludzi. Ziemia została „pocięta” lub „podzielona” w tym sensie, aby dać każdemu jego część. Być może najbardziej uderzającym przykładem, który pokazuje znaczenie tej liczby, jest fakt, że imię Kaleb pojawia się dokładnie 37 razy w Biblii. Kaleb jest najbardziej znany z odziedziczenia Hebronu. Kiedy Jozue dał Izraelitom ich dziedzictwo, czytamy w Jozuego 14:5-14: „Tak uczynili synowie Izraela tak, jak JHWH nakazał Mojżeszowi, i podzielili ziemię. Wtedy synowie Judy zbliżyli się do Jozuego w Gilgal, a Kaleb, syn Jefunnego Kenizzyty, rzekł do niego: „Ty wiesz, co JHWH powiedział do Mojżesza, męża Bożego, o tobie i o mnie w Kadesz-Barnea… Mojżesz przysiągł owego dnia, mówiąc: „Ziemia, na której stąpała twoja noga, będzie dziedzictwem dla ciebie i dla twoich synów na wieki, ponieważ całkowicie naśladowałeś JHWH, mojego Boga”…” Jozue pobłogosławił mu więc i dał Hebron Kalebowi, synowi Jefunnego, w dziedzictwo. Dlatego Hebron stał się dziedzictwem Kaleba, syna Jefunnego Kenizzyty, aż do dnia dzisiejszego, ponieważ całkowicie naśladował JHWH, Boga Izraela”. Oprócz imienia Kaleb, Noe jest wymieniony 37-my raz w Rdz 9:24, gdzie Noe budzi się z pijackiego odurzenia, dowiaduje się, co zrobili jego synowie, a następnie rzuca klątwę na zboczonego syna Chama i udziela wielkiego błogosławieństwa dla Sema i Jafeta, co określiło przyszłe dziedzictwo jego trzech synów. Z powodu tej klątwy syn Chama, Kanaan, został wydziedziczony zgodnie z czynnikiem Przeklętego Czasu, co jest znaczeniem liczby 414. I tak dokładnie 828 lat (414 x 2) po przekleństwie Noego, Jozue poprowadził Izraelitów do Kanaanu i wydziedziczył Kananejczyków, a Hebron dał Kalebowi jako swoje.
37-my raz imię Abram pojawia się w Rdz 15:1, gdzie Bóg powiedział do Abrama: „Nie bój się, Abramie, jestem tarczą dla ciebie, a nagroda twoja będzie bardzo wielka”. Nagrodą Abrama było jego dziedzictwo. 37-my raz imię Abraham pojawia się w Rdz 21:5: „Abraham miał sto lat, gdy mu się urodził syn jego Izaak”. Dziedzictwo Abrahama właściwie rozpoczęło się od narodzin Izaaka, dziedzica. Liczba 100 wskazuje na pełnię — w tym przypadku pełnię czasu. Co ciekawe, 37-my raz imię Izaak pojawia się w Rdz 26:12: „Izaak obsiał w tej ziemi i zebrał w tym roku stokrotny plon. I JHWH mu błogosławił, i człowiek ten wzbogacił się i bogacił się coraz bardziej, aż stał się bardzo bogaty”. Izaak nie posiadał żadnego dziedzictwa ziemi, ponieważ, podobnie jak jego ojciec, był obcym w ziemi Kanaan. Jednak Bóg obiecał, że pewnego dnia odziedziczy ziemię i wiemy z perspektywy czasu, że jego potomkowie odziedziczą ją pod koniec Przeklętego Czasu Kanaanu. Celem Przeklętego Czasu jest zapewnienie okresu łaski, aby dać ludziom czas na pokutę i wejście w Błogosławiony Czas (okres 490 lat). Kananejczycy tego nie zrobili, więc zostali wydziedziczeni na 828 lat od swojego przestępstwa i przekleństwa Noego. 37-my raz Mojżesz jest wspomniany w Wj. 6:2 przy krzaku gorejącym: „Bóg mówił dalej do Mojżesza i rzekł mu: Ja jestem Jahweh, i objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako El Szaddaj, ale w imieniu moim, Jahweh, JHWH, nie dałem się im poznać. I ustanowiłem także przymierze moje z nimi, aby dać im ziemię Kanaan, ziemię, w której przebywali”. Ponownie widzimy związek z dziedzictwem Izraela, ziemią Kanaan. Jednak również zapowiedziano w tym fakt, że Bóg był dziedzictwem kapłaństwa (Lb 18:20). 37-my raz imię Józef pojawia się w Rdz 40:12, gdzie interpretuje sen podczaszego, mówiąc mu, że zostanie przywrócony na swoje stanowisko (dziedzictwo) w ciągu trzech dni. 37-my raz, kiedy wspomniana jest Jerozolima, to w 2 Sam 19:19. Dawid powracał, by odzyskać tron, który był jego dziedzictwem, po tym jak Absalom na pewien czas zagarnął tron.
Liczba (38) zapisywana literami lamed-chet - Praca, Trud, Znój
Liczba trzydzieści osiem (38) w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i chet (komnata wewnętrzna, w tym serce). Trzydzieści osiem (sumujące się do liczby 11) to liczba pracy lub trudu, liczba znoju dla pracowitych. Obejmuje ona ideę powołania lub pracy i celu życia, ponieważ jest to prawdziwa władza, którą każdy posiada w swoim sercu. Biblijny przykład tej liczby znajdujemy w Pwt 2:14, gdzie Izrael wszedł w swoje powołanie po 38-letnim opóźnieniu: „A czas, który zajęło nam, aby przejść z Kadesz-Barnea przez potok Zared, wynosił trzydzieści osiem lat, aż wyginęło całe pokolenie mężów wojennych w obozie, jak im JHWH przysiągł”. W Jana 5:5 czytamy o człowieku, który chorował przez 38 lat, aż Jezus go uzdrowił. Jezus powiedział do niego w wersecie 8: „Wstań, weź swoje łoże i chodź”. W wersecie 10 Żydzi krytykowali go za pracę, ponieważ akurat w tym dniu wypadał szabat. W rzeczywistości często krytykowali Jezusa za uzdrawianie ludzi w szabat, uważając to za „pracę”. Gdyby zrozumieli zasadę „pracy odpoczynku”, kiedy człowiek zaprzestaje swoich własnych uczynków, aby wykonywać dzieła Boże (Hbr 4:10; Izaj 58:13), cieszyliby się, że chorzy zostali uzdrowieni, zamiast narzekać, że stało się to w szabat. 38-my raz imię Abrama pojawia się w Rdz 15:2: „A Abram rzekł: Panie Boże, cóż mi dasz, skoro jestem bezdzietny, a dziedzicem domu mojego jest Eliezer z Damaszku?” Ma to związek z rodzeniem dzieci. Podobnie Eliezer był głównym zarządcą lub sługą w domu Abrama. Tak więc ten werset dotyczy również głównego pracownika, który byłby dziedzicem, gdyby obietnica Boga dana Abramowi nie została spełniona. Ponadto, ma to związek z powołaniem, ponieważ gdyby Sara umarła bezdzietnie, Elieser otrzymałby powołanie dane Abramowi.
Co ciekawe, imię Abraham pojawia się 38-my raz w Rdz 21:7, a także dotyczy rodzenia dzieci: „I rzekła [Sara]: Któż by powiedział Abrahamowi, że Sara będzie karmić piersią dzieci? A jednak urodziłam mu syna w jego starości”. W tych przykładach musimy pamiętać, że Abram był typem wierzącego bez Ducha Świętego, podczas gdy Abraham był typem wierzącego napełnionego Duchem. Hebrajska litera hej (hei, he, hey), którą Bóg dodał do środka jego imienia, jest oddechem Boga i wskazuje na inspirację lub objawienie. Ma to również związek z wejściem w Boży odpoczynek. Bez mocy Ducha Świętego człowiek ciężko pracuje dla rzeczy potrzebnych w życiu, podczas gdy z Duchem Świętym praca człowieka jest „dziełem odpoczynku”. Imię Izaaka wymienione jest 38-my raz w Rdz 26:12, Izaak obsiał tę ziemię i zebrał w tym samym roku stokrotny plon, a JHWH mu błogosławił. Tutaj ponownie widzimy, że praca jest błogosławieństwem dla Izaaka. Nie obsiał ziemi jako niewolnik pod przymusem. Co więcej, JHWH pobłogosławił mu stokrotnie. Imię Józefa wymienione jest 38-my raz w Rdz 40:16, gdzie piekarz poprosił go o zinterpretowanie snu. Piekarz miał nadzieję, że faraon wyzwoli go z więzienia i przywróci mu jego dawną pracę, ale tak się nie stało. Ponownie, wiązało się to z pracą (jego pracą). Imię Izrael wymienione jest 38-my raz w Księdze Wyjścia 18:8, gdzie Mojżesz opowiedział swojemu teściowi, jak Bóg wyzwolił Izraela z domu niewoli w Egipcie. W tym przypadku praca była niewolą. W Nowym Testamencie Jezus jest wspomniany po raz 38-my w czterech Ewangeliach: Mt 9:23; Mk 9:25; Łk 8:40; i J 4:34. W każdym przypadku Jezus wykonywał swoją pracę, uzdrawiając i wypędzając demony. Oczywiście w każdym z tych przypadków Jezus nie był w „niewoli”, chyba że ktoś uważa Go za niewolnika swego Ojca. Ale lepiej jest wziąć pod uwagę liczbę 38, aby mówić o pracy, do której jest się powołanym. W rzeczywistości 38-my raz, kiedy pojawia się hebrajskie słowo Elohim (Bóg), to w Rdz 2:7: „Wtedy to JHWH Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, i stał się człowiek istotą żywą”. To było ukoronowanie Jego dzieła stworzenia, wykonanego autorytetem serca Boga.
Liczba (39) zapisana literami Tory jako lamed-teth - Niemoc, Słabość, Wyczerpanie
Liczba trzydzieści dziewięć (39) w języku hebrajskim została zapisana literami lamed (władza) i teth (wąż). Trzydzieści dziewięć to liczba niemocy, słabości, wyczerpania lub niedołęstwa. Kiedy Adam i Ewa zgrzeszyli, ulegając pokusie węża, nieświadomie oddali daną im przez Boga władzę wężowi, który poddał ich chorobie, niemocy i ostatecznie śmierci. Jedyny raz, kiedy liczba 39 pojawia się w Piśmie Świętym, znajduje się w 2 Kron. 16:12: „A w trzydziestym dziewiątym roku swego panowania Asa zachorował na nogi. Jego choroba była ciężka, ale nawet w chorobie swojej nie szukał JHWH, ale lekarzy”. Oprócz tego jednak znajdujemy, że 39 raz imię Proroka Noego jest wymienione w Rdz. 9:29: „I było wszystkich dni Noego dziewięćset pięćdziesiąt lat, i umarł”. 39-ty raz imię Jozuego jest wymienione w Jozuego 3:10, gdzie ludzie byli gotowi przekroczyć rzekę Jordan. Przekroczenie Jordanu mówi o chrzcie, a także o śmierci i zmartwychwstaniu. 39-ty raz imię Abrama jest wymienione w Rdz 15:3, gdzie wyznał, że nie ma „potomstwa”, które odziedziczyłoby obietnice Boże. To była jego słabość przez wiele lat, aż Bóg dokonał cudu w jego życiu, aby spłodzić Izaaka, obiecanego syna. 39-ty raz, kiedy Izrael jest wymieniony, jest w Wyjścia 32:13, gdzie Mojżesz musiał wstawiać się za ludem, który czcił złotego cielca. Złoty cielec był duchową słabością Izraela na poziomie narodowym. W Nowym Testamencie 39-ty raz, kiedy imię Jezusa pojawia się w ewangeliach, ma związek z chorobą lub słabością. Mateusz 9:27 mówi o dwóch niewidomych mężczyznach, których uzdrowił Jezus. W Ewangelii Marka 9:27 jest mowa o człowieku uzdrowionym ze złego ducha i wskrzeszonym jak martwy. W Ewangelii Łukasza 8:41 czytamy o Jairze, który błagał Jezusa, aby przyszedł i uzdrowił jego śmiertelnie chorą córkę. Nawet w Ewangelii Jana, 39-ty raz imię Jezusa jest wymienione, a prorok jest pozbawiony czci, z wyjątkiem swojego kraju - co jest słabością proroka, gdy próbuje przekazać słowo Boże ogółowi społeczeństwa. Wszystkie te przykłady są przykładami choroby lub słabości na jakimś poziomie. 39-ty raz imię Pawła pojawia się w Dziejach Apostolskich 17:16, gdzie apostoł zobaczył, że Ateny zostały całkowicie oddane bałwochwalstwu i pogańskim filozofom, takim jak stoicy i epikurejczycy. Łatwo dostrzec w tym duchową i moralną chorobę miasta. Trzydzieści dziewięć ma związek z autorytetem węża, którego wierzący są powołani pokonać i obalić, gdziekolwiek się pojawi. Dlatego Jezus uzdrawiał chorych, wypędzał złe duchy, wskrzeszał umarłych i głosił Słowo Życia.
Liczba (40), kabalistycznie zapisana literką mem מ
Liczba (40) jest wartością litery מ, która znajduje się w centrum alfabetu hebrajskiego. Innymi słowy, znajduje się ona w punkcie równowagi (środku) alfabetu. Z tego powodu litera i liczba symbolizują taką sytuację. Na przykład מ znajduje się między pierwszą i ostatnią literą alfabetu: razem tworzą słowo Prawda = אמת. Z tego powodu Mędrcy zadekretowali, że 40 lat powinno być wiekiem rozumu, co oznacza wiek, od którego można zacząć uczyć się Zoharu (a zatem Kabały). Akiwie (Mędrcowi z II wieku) zajęło 40 lat, aby zostać Tzadikiem (Cadyk - Mędrzec, Sprawiedliwy). Ponadto, potrzeba 40 se’ah (starożytnej miary objętości), aby mykwa (kąpiel rytualna) była skuteczna. Litera מ jest również głównym składnikiem słowa מים oznaczającego wodę, która jest środkiem oczyszczenia.
Liczbę (40) znajdujemy w kilku opowieściach z Biblii. Na przykład: 40 dni potopu w celu oczyszczenia ziemi, Izaak ożenił się w wieku 40 lat; 40 lat Mojżesza z Midianem na Synaju, 40 dni i 40 nocy, aby Mojżesz otrzymał Torę na Górze Synaj, 40 dni, podczas których szpiedzy przebywali w Kanaanie, 40 lat na pustyni, aby Hebrajczycy stali się odrębnym ludem, 40 dni, podczas których Goliat nękał Izraelitów, zanim Dawid go zabił, 40 lat, aby Izraelici w końcu zakończyli ucisk Filistynów, 40 lat panowania króla Dawida, a także Salomona, 40 dni i nocy, aby Eliasz dotarł na górę Horeb, 40 dni Niniwy przed jej proroctwem zniszczenia, 40 lat zaćmienia Amosa, 40 lat kary dla Judy itd. Innymi słowy, możemy zobaczyć, że 40 jest punktem równowagi, więc jest przed i po. Symbolizuje to potrzebny czas trwania, aby osiągnąć doskonałość/ukończenie przed nowym czasem/erą. Według tradycji żydowskiej, potrzeba 40 dni, aby w łonie matki płód przekształcił się w małego człowieka.
Liczba czterdzieści (40) w języku hebrajskim została zapisana literą mem (woda, płynąca lub pochodząca), to zwykle jakiś test, próba, okres próbny. Czterdzieści to liczba próby lub okresu próbnego. Gdy spojrzymy na cykl czasu, okaże się, że Izrael spędził 40 lat, będąc testowanym i doświadczanym na pustyni. Jezus spędził 40 dni na pustyni, będąc testowanym przez diabła i szatana (satan, szejtan). Liczbę 40 można postrzegać negatywnie w kontekście pełnych 40 dni/lat próby, ale można ją również postrzegać pozytywnie, ponieważ jest to potem KONIEC czasu próby lub testowania. W pozytywnym sensie czterdzieści (tj. mem) mówi o przekroczeniu przez Izrael rzeki Jordan (wody) po 40 latach na pustyni. W tym sensie również Izrael wyszedł z pustyni i wpłynął do Ziemi Obiecanej. Czterdzieści to iloczyn cyfr ośmiu i pięciu, 5x8=40, także 4x10 oraz 2x20. Osiem to liczba Nowych Początków, podczas gdy pięć to łaska. Tak więc czterdzieści można postrzegać jako wejście w łaskę po okresie próby, a także początek czegoś nowego. Oczywiście, oba te czynniki są istotne w przypadku Izraela i Jezusa czy Mesjasza Proroka.
W Biblii wymieniono osiem czterdziestodniowych okresów. Są to:
1. Czterdzieści dni Mojżesza na górze (Wj 24:18), aby otrzymać prawo.
2. Czterdzieści dni Mojżesza na górze po incydencie ze Złotym Cielcem (Pwt 9:18, 25).
3. Czterdzieści dni szpiegów (Lb 13:26; 14:34).
4. Czterdzieści dni Eliasza na Horebie (1 Krl 19:8).
5. Czterdzieści dni okresu próby w Niniwie (Jon 3:4).
6. Czterdzieści dni Ezechiela leżącego na prawym boku dla Judy (Ez 4:5).
7. Czterdzieści dni kuszenia Jezusa przez diabła (Mt 4:2).
8. Czterdzieści dni od zmartwychwstania Jezusa do Jego wniebowstąpienia (Dzieje Apostolskie 1:2).
Łącznie tych osiem czterdziestodniowych okresów wynosi 320 dni. Ponieważ 32 jest liczbą Przymierza, widzimy szczególne powiązanie z ideą przymierza. W rzeczywistości Bóg zawarł przymierze z Izraelem dwa razy, gdy przebywał on na pustyni. Przymierze Exodusu (Wj 20) nastąpiło na początku ich 40 lat na Górze Horeb, a drugie przymierze (Pwt 29:1) nastąpiło pod koniec ich 40 lat na pustyni Moabu, tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej. Te dwa przymierza stanowiły podwójne świadectwo Starego Przymierza, które Bóg zawarł z „kościołem na pustyni” (Dzieje Apostolskie 7:38). Jednak prorokowali o podwójnym aspekcie Nowego Przymierza, gdy Kościół Nowego Testamentu spędził 40 Jubileuszy na własnej pustyni (33-1993 n.e.). Przymierze „Exodus” zostało zawarte na krzyżu poprzez święto Paschy, podczas gdy przymierze Powtórzonego Prawa zostało zawarte, gdy wkraczamy do Ziemi Obiecanej w epoce święta Namiotów. Imię Noego wymienione jest po raz 40-ty w Rdz 10:1: „Oto pokolenia Noego”.
Mówi o nowym początku (osiem), nowym pokoleniu, jakby czas próby Noego na ziemi został zakończony. Imię Abrama jest wymienione po raz 40-ty w Rdz 15:11, gdzie zawarł on przymierze z Bogiem, przecinając trzy zwierzęta na pół, ale pozostawiając synogarlicę i gołębia. Kiedy ptaki przyszły, aby zjeść padlinę, „Abram je wypędził”. Tutaj widzimy temat przymierza związany z tym przykładem czterdziestu. Wypędzanie ptaków przez Abrama mówi również duchowo o wypędzaniu „złego”, ponieważ Jezus zidentyfikował ptaki jako takie w przypowieści o siewcy (Mt 13:4, 19). I tak widzimy, że podstawowym celem czterdziestodniowego lub czterdziestoletniego okresu próby jest nauczenie się wypędzania złego, to znaczy przezwyciężania pokusy i naporu demonicznych pomysłów czy obaw. Czterdziesty raz imię Abrahama jest wymienione w Rdz 21:9, gdzie widzimy Hagar „naśmiewającą się” z Izaaka. Apostoł Paweł mówi w Gal 4:29, że syn niewolnicy „prześladował” Izaaka i podkreśla, że jest to wzór zachowania Starego Przymierza. Hagar reprezentuje Stare Przymierze, mówi Paweł (Gal 4:24), a jej syn dzieci (tj. wyznawców) religii Starego Przymierza. Ten wzór jest przedstawiony nie tylko u Hagar i Izmaela, ale także w Izraelu pod Starym Przymierzem, który pragnął ukamienować zarówno Mojżesza, jak i Jozuego w pewnych momentach. Podobnie widzimy króla Saula prześladującego Dawida, a później Saula (Dzieje Apostolskie 8:1) prześladującego Kościół Nowego Testamentu. Jest więc uzasadnione, że czterdziesty raz imię Abrahama jest wymienione w związku z wadliwym stanem duchowym Hagar i Izmaela. To był ten sam stan duchowy, który odnaleziono podczas czterdziestoletniego testowania Izraela, jak również czterdziestoletniego panowania króla Saula. Sprawia to, że zastanawiamy się, czy być może Saul z Nowego Testamentu nawrócił się w wieku czterdziestu lat, czy też może został przemianowany na „Pawła”, gdy miał czterdzieści lat.
Czterdziesty raz imię Jozuego jest wymienione w Jozuego 4:1. Izrael właśnie przekroczył Jordan do Ziemi Obiecanej. Czterdziesty raz imię Dawida jest wymienione w 1 Sam. 17:51, gdzie powiedziano, że odciął głowę Goliata swoim własnym mieczem. Celem czasu próby lub testowania jest pokonanie ciała i poddanie go rządom ducha. Goliat, jako Filistyn, przedstawia ciało proroczo, a Dawid podporządkował sobie tego „olbrzyma” w wielkim typie i cieniu. W Nowym Testamencie znajdujemy, że Jezus wstąpił po ukazaniu się swoim uczniom (i około 500 osobom) w okresie czterdziestu dni (Dzieje Apostolskie 1:3). Kiedy wstąpił, powiedział, że powróci w podobny sposób. Być może ten czterdziestodniowy okres jest proroctwem okresu czterdziestu jubileuszy (40x50=2000 lat), w którym nieustannie nas nauczał od czasu zmartwychwstania. Być może powróci jakiś czas po czterdziestu jubileuszach czasu próby i testowania kościołów i zborów. Jeśli tak, to jesteśmy teraz w tym okresie, ponieważ rok 1993 był 40-tym jubileuszem czasu pustyni kościołów i zborów.
Znaczenie Liczby 44 po hebrajsku zapisanej jako mem-daleth (ד)"(מ)
W języku hebrajskim liczby są często reprezentowane przez litery. Liczbę 44 można przedstawić za pomocą liter מ״ד (Mem i Dalet), gdzie Mem równa się 40, a Dalet równa się 4. Czterdzieści to litera Mem (מ'), a cztery to litera Da’let (ד'). Ponieważ liczenie zaczyna się od wyższej liczby, od prawej do lewej, będzie to zapisane מ”ד. Połączenie tych liter nie tworzy określonego słowa, ale każda litera ma swoje własne znaczenie. Liczby w kulturze hebrajskiej mogą mieć znaczenie symboliczne. Na przykład liczba 4 często odnosi się do kompletności lub uniwersalności (jak cztery rogi ziemi, cztery kierunki itp.), więc 44 można postrzegać jako podwojenie tej koncepcji. W języku łacińskim liczby są reprezentowane za pomocą cyfr rzymskich. Liczbę 44 zapisuje się jako XLIV, gdzie X (10) jest odejmowane od L (50), aby uzyskać 40, a następnie dodaje się IV (4). Liczba 44 ma swoje korzenie w liczbie 4, która jest liczbą stworzenia, szczególnie ziemi. Ale czwórka jest podwojona, jakby miała nam zilustrować spór między dwiema osobami, z których każda pragnie zostać wybrana do rządzenia lub odziedziczenia ziemi. Jednak 44 jest również podwójną 22. Liczba 22 jest liczbą Synów Światła. Tak więc prawdziwi wybrani (44) są ściśle związani z Synami Światła (22). Mem (מ) to woda oznaczająca przepływ historii lub czasu. Daleth (ד) to drzwi w języku hebrajskim, a także liczba 4-ry. Cztery to liczba ziemi (materialnego stworzenia). Liczba 44 to podwójna czwórka, która jest bardziej intensywną formą czwórki. Liczba 44 oznacza „wybrany lud”.
Liczba 22 jest często kojarzona z równowagą, dualnością i relacjami. Te cechy są wzmacniane w liczbie anielskiej 22 i reprezentują potrzebę harmonii we wszystkich obszarach twojego życia. Liczba 22 jest również liczbą mistrzowską, co oznacza, że niesie ze sobą dodatkową moc duchową. Liczba ta jest często postrzegana jako znak szczęścia lub pozytywnych rzeczy, które nadejdą. Jeśli ciągle widzisz 22, może to być wiadomość od twoich aniołów, że pomagają ci urzeczywistnić twoje marzenia. Kiedy zobaczysz liczbę 44, będziesz wiedział, że jesteś we właściwym miejscu we właściwym czasie. Jeśli przechodzisz przez trudny okres w swoim życiu, przyniesie ci to błogosławieństwa i ochronę. Aby powiedzieć ci, że nawet jeśli przechodzisz przez trudne chwile sam, twoi aniołowie stróże są tutaj, aby pomóc. Jesteś na właściwej ścieżce, a aniołowie pomogą ci osiągnąć pożądany wynik. Powinieneś postrzegać ich pomoc i wskazówki jako wspaniały dar od nich. Ponadto, jeśli szukasz stabilności finansowej, ta konkretna liczba może być odpowiedzią. Zobaczysz znaczną poprawę swojej sytuacji materialnej i ostatecznie będziesz mieć bezpieczeństwo finansowe, którego zawsze pragnąłeś. Innym znaczącym biblijnym odniesieniem do liczby 44 jest wzmianka o 44 prorokach w Starym Testamencie. Prorocy ci służyli jako posłańcy Boga, przekazując Jego słowo i wskazówki ludowi Izraela. Ich przesłania często krążyły wokół pokuty, odkupienia i konsekwencji nieposłuszeństwa. Liczba 44 w tym kontekście oznacza znaczenie boskiego przewodnictwa i potrzebę, aby lud Boży zwracał uwagę na Jego przesłania.
Zwroty „czterdzieści i cztery” i „czterdzieści i cztery”, używane dla liczby 44, są odnotowane 5 razy w 5 wersetach Biblii Króla Jakuba. Znajdują się raz w Księdze 1 Kronik i cztery razy w Objawieniu. Część znaczenia liczby 44 pochodzi z ziemskiej posługi Jezusa. Pan został ukrzyżowany i zabity w środę 5 kwietnia 30 roku e.ch. Po zmartwychwstaniu pojawia się kilkakrotnie różnym grupom ludzi. Jego dziewiąte i ostatnie pojawienie się w ciele ma miejsce w czwartek 18 maja. Tego dnia udziela ostatnich instrukcji swoim uczniom, a następnie wstępuje na prawą rękę czyli zasiada po prawicy Boga (Dzieje Apostolskie 1:4-12). Okres między ukrzyżowaniem a wniebowstąpieniem wynosi 44 dni. Izajasz 44 rozpoczyna interesujący fragment tekstu biblijnego. Począwszy od wersetu 6 i aż do 45:22, JHWH ogłasza osiem razy, że tylko On jest Bogiem (wersety 6, 8, 45:5 - 6, 14, 18, 21-22). Werset 44 z Jana 6 ujawnia, że człowiek musi zostać pociągnięty do wiary w Jezusa przez Boga Ojca, a gdy już zostanie pociągnięty, ma okazję stać się prawdziwym chrześcijaninem i, po byciu wiernym aż do śmierci, zostać wskrzeszonym z martwych podczas Drugiego Przyjścia Jezusa czy podczas Adwentu. Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli Ojciec, który Mnie posłał, go nie pociągnie, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym (Jana 6:44, HBFV). Zatem nie ma mowy o przymusowym nawracaniu, bo to Bóg decyduje kto zostanie powołany i wybrany.
Wystąpienia Numeru Czterdzieści Cztery (44). Niektóre słowa w oryginalnym tekście Biblii Króla Jakuba pojawiają się dokładnie czterdzieści cztery razy. Należą do nich hebrajskie słowa okel (Silny, Mocny), które zwykle tłumaczy się jako „jedzenie” lub „jedzenie” (Rdz 41:35-36) i chalab, które tłumaczy się jako „mleko” (Rdz 18:8). Greckie słowo dioko, tłumaczone jako „prześladować” lub odmiana, występuje 44 razy w greckim Nowym Testamencie (Mt 5:10-12). Tak samo często pojawia się Ioudaia dla Judei. Judea jest najczęściej wymienianą rzymską prowincją w Nowym Testamencie (Mt 2:1, 5).
44-tą księgą w większości współczesnych tłumaczeń są Dzieje Apostolskie. Księga ta jest wyjątkowa, ponieważ została napisana w częściach. Łukasz, „umiłowany lekarz” (Kolosan 4:14), napisał rozdziały od 1 do 13 w latach 58–60 e.ch. Pozostałe rozdziały Dziejów Apostolskich ukończył na początku 63 roku e.ch., przed uniewinnieniem i uwolnieniem Apostoła Pawła z rzymskiego więzienia (HBFV, drugie wydanie, Chronologia V). Innym ciekawym faktem jest to, że Łukasz nigdy nie wymienia swojego imienia w Dziejach Apostolskich! Werset 44 Księgi Daniela 2 zawiera chwalebną zapowiedź, że Królestwo Boże przyjdzie na ziemię po tym, jak ostateczna próba rządzenia sobą przez ludzkość zakończy się żałosną porażką. Podbije ono wszystkie królestwa oparte na ludziach, które istniały przed nim. Będzie rządzone przez Jezusa Chrystusa, Mesjasza, który będzie sprawiedliwie rządził z pomocą zmartwychwstałych świętych. To królestwo, w przeciwieństwie do wszystkich poprzednich na ziemi, będzie trwać wiecznie.
Historia Kościoła i Liczba 44. Rok 44 e.ch., jest jednym z najbardziej burzliwych lat w historii wczesnego Kościoła Nowego Testamentu. Oprócz tego, co zostało wspomniane powyżej, jest to rok, w którym Paweł i Barnaba przynoszą bardzo potrzebną ulgę mieszkańcom Jerozolimy i okolic. Ulga jest potrzebna, ponieważ na ziemię spadł trzyletni głód, przepowiedziany przez proroka Agabusa (Dzieje Apostolskie 11:27-30). Po powrocie do swojej bazy w Antiochii Syryjskiej Paweł i Barnaba zostają wyświęceni na apostołów przez lokalny kościół (Dzieje Apostolskie 13:1-3). Następnie, późną wiosną, wyruszają w podróż ewangelizacyjną, która stanie się pierwszą z pięciu podróży misyjnych Pawła, które odbędzie w trakcie swojej posługi (Dzieje Apostolskie 13:4-52, 14:1-25). Podróż ta zajmie mężczyznom około dwóch i pół roku.
Herod Agryppa I, wnuk Heroda Wielkiego, rządzi Galileą i Pereą jako rzymski tetrarcha od 39 roku e.ch. Dwa lata później zostaje ogłoszony królem Judei. W 44 roku postanawia skazać na śmierć Jakuba, jednego z dwunastu pierwotnych uczniów i brata apostoła Jana (Dzieje Apostolskie 12:1-2). Jakub jest pierwszym apostołem chrześcijaństwa, osobiście powołanym przez Chrystusa, który umarł zamordowany przez włądcę prowincji Cesarstwa Rzymskiego za wiarę. Herod, widząc, jak bardzo podobało się Żydom prześladowanie chrześcijan, aresztuje apostoła Piotra. Jednak anioł w cudowny sposób uwalnia Piotra z więzienia. Później w 44 roku Herod wygłasza przemówienie do ambasadorów z Tyru i Sydonu. Jego przemówienie zostaje pochwalone, a tłum krzyczy, że mówił jak Bóg. Ponieważ Herod nie odrzucił uwielbienia i nie oddał chwały prawdziwemu Bogu, został zabity przez anioła Pańskiego, Adonaela lub Jahuela, który pozwolił, aby zjadły go robaki i umarł (Dzieje Apostolskie 12:20-23).
Więcej informacji o biblijnym znaczeniu (44) znajdziemy w Piśmie, gdyż w oryginalnych językach Biblii jest 25 słów i fraz, które zostały zapisane dokładnie 44 razy. Hebrajskie słowo zebulun, pojawia się 44 razy w 42 hebrajskich wersetach Starego Testamentu. Słowo to, pozostawione nieprzetłumaczone w Biblii Króla Jakuba, oznacza „zamieszkanie” lub „wywyższony”. Zebulun to imię dziesiątego syna Jakuba. I rzekła Lea: Bóg obdarzył mnie dobrym posagiem; teraz mój mąż zamieszka ze mną, bo urodziłam mu sześciu synów: i nazwała go imieniem Zebulun (Księga Rodzaju 30:20, KJV).
Greckie słowo Herodes, zostało zapisane 44 razy w 41 greckich wersetach Nowego Testamentu. Słowo to jest napisane najczęściej w Ewangelii Łukasza (14 razy), a następnie w Ewangelii Mateusza (13). Herodes, co oznacza „heroiczny”, jest tłumaczone jako imię „Herod” w Biblii Króla Jakuba. Co zadziwiające i dość mylące, Nowy Testament wymienia siedmiu różnych „Herodów!” Są to Herod (Wielki, Mateusz 2:1), Herod (Agryppa I, Dzieje Apostolskie 12:1), Herod (Antypas, Mateusz 14:3), Herod (Filip II, zwany również Filipem Tetrarchą, Łukasz 3:1) i Herod (Herod II, tłumaczony również w niektórych Bibliach jako Herod Filip I, Marek 6:17). Dwoma innymi Herodami, których Nowy Testament używa tylko z nazwiska, są Agryppa (Dzieje Apostolskie 25:22) i Archelaus (Mateusz 2:22).
Jesse, imię ojca króla Dawida, jest zapisane w 44 wersetach, łącznie 47 razy w Biblii KJV. W Nowym Testamencie jest on wymieniony w Ewangelii Mateusza 1:5-6, Ewangelii Łukasza 3:32, Dziejach Apostolskich 13:22 i Liście do Rzymian 15:12. Jesse miał łącznie ośmiu synów (Dawid był najmłodszy) i dwie córki (1 Samuela 17:12-13, 1 Kronik 2:13-16). Jego imię jest wymieniane w proroctwach, które przepowiadają, że Mesjasz przyjdzie pewnego dnia i ostatecznie będzie rządził światem (Izajasza 11:1, 10, List do Rzymian 15:12).
Zarówno król Joram, jak i król Judy Jotam zmarli w wieku 44 lat. Jotam objął tron w wieku 32 lat i rządził przez osiem lat (853-841 p.n.e.). Jotam rozpoczął panowanie w wieku dwudziestu pięciu lat, rządził przez 15 lat i został obalony. Król Achaz pozwolił mu żyć, zdetronizował go, aż zmarł w wieku czterdziestu czterech lat. Najdłuższa linia krwi rządząca Królestwem Izraela (północne dziesięć plemion) rozpoczęła się od Jehu i zakończyła na Zachariaszu. Ten łańcuch pięciu władców trwał 88 lat (841 do 753 p.e.ch.). Drugi najdłuższy łańcuch władców rozpoczął się od Omriego i zakończył na Joramie, czterech królach, którzy rządzili łącznie tylko 44 lata (885 do 841 p.e.ch.).
W Starym Testamencie biblijne rozdziały Księgi Kapłańskiej 23, 1 Samuela 25, 2 Królów 4, 1 Kronik 9, Ezdrasza 10 i Jeremiasza 32 zawierają 44 wersety w tłumaczeniu Króla Jakuba. W Nowym Testamencie rozdziały Marka 12, Łukasza 4 i Dzieje Apostolskie 27 zawierają 44 wersety w KJV. Greckie słowo Ioudaia jest użyte 44 razy w 44 greckich wersetach Nowego Testamentu. Najczęściej pojawia się w Dziejach Apostolskich (12 razy), a następnie w Ewangelii Łukasza (9) i Mateusza (8). Słowo, które oznacza „będzie chwalony”, jest tłumaczone w Biblii Króla Jakuba jako „Judea” (Judea w innych tłumaczeniach). Gdy Jezus narodził się w Betlejem Judzkim (Ioudaia) za czasów króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy (Ewangelia Mateusza 2:1, KJV).
Liczba (50), zapisana literą nun נ
Liczba (50) to wartość litery נ, która jest pierwszą literą słowa נס, wymawianego ness, co oznacza „cud”. Tak więc, jak sugeruje to słowo, istnieje pewien stopień tajemnicy w tej liczbie. Bóg poprosił swój lud, aby liczył 50 dni przed świętem Szawuot, które oznacza Nadanie Tory. Następnie poprosił, aby liczył 50 lat, aby zaznaczyć cykl Jubileuszu. Nie ma jasnego zrozumienia znaczenia tego boskiego liczenia na 50, chociaż niektórzy kojarzą z gwiazdą Syriusz i jej cyklami.
Liczba (70), zapisana literką ayin ע
Liczba (70) to wartość litery ayin, która reprezentuje oko (od hebrajskiego słowa עין, które oznacza „oko”). Oko jest często symbolem świadka, więc ta wartość 70 znajduje się w biblijnych narracjach związanych z tym samym pojęciem. Oto przykłady: w Biblii 70 jest liczbą związaną z całkowitą liczbą Narodów (goyim) na Ziemi, podczas gdy 70 jest również liczbą „dusz” z klanu rodziny Jakuba, które przybyły do Egiptu. Istnieje zatem paralela między narodami świata a narodem żydowskim, oba symbolizowane przez liczbę 70.
Liczba (70) jest również liczbą 70 okresów jubileuszowych (po 50 lat każdy), które oznaczają powrót Jakuba do Ziemi Izraela i utworzenie Państwa Izraela: rzeczywiście Jakub założył swoją rodzinę w Ziemi Izraela w hebrajskim roku 2208 (=wspólny rok 1558 p.e.ch.), po tym jak urodził się tam jego ostatni syn Benjamin, a Państwo Izrael, które oznaczało ustanowienie niepodległości Żydów w biblijnej Ziemi Izraela, zostało utworzone w wspólnym roku 1948 (hebrajski rok 5708). Różnica wynosi 5708 - 2208 = 3500 lat, co odpowiada 70 okresom jubileuszowym (70 * 50 = 3500). Ale 70 to także liczba lat w życiu Dawida. To także liczba lat wygnania do Babilonu. To liczba Mędrców, którzy napisali Septuagintę (co oznacza 70 i jest nazwą tłumaczenia Biblii w języku greckim). Na koniec, liczba 70 to wartość liczbowa słów Gog i Magog (גוג ומגוג), która odnosi się do ostatecznej bitwy wszystkich narodów w czasach Mesjasza (który sam będzie potomkiem króla Dawida).
Liczba (120), zapisanaliterkami quf-kaf ק"כ
Liczba (120) (quf=100, kaf=20) to liczba lat oznaczająca limit ludzkiego życia, zgodnie z dekretem Boga po Potopie. Jest to również liczba lat życia Proroka Mojżesza. Liczba ta to również 120 członków Sanhedrynu (הכנסת הגדולה), gwarantów prawa boskiego na ziemi, w okresie Świątyni.
Liczba (400), zapisana literą tav ת
Litera tav ת jest ostatnią literą alfabetu hebrajskiego i ma wartość (400). Ze względu na tę pozycję często odnosi się do cyklu lub nowego całkowitego obrotu, szczególnie w przypadku czegoś negatywnego, co zmienia się w coś pozytywnego lub odwrotnie. Oto kilka przykładów z Biblii: Abraham zapłacił 400 szekli srebra, aby kupić jaskinię, w której pochował ukochaną Sarę i w której został pochowany on i inni patriarchowie: więc tutaj liczba 400 symbolizuje koniec życia fizycznego i wejście do życia duchowego. Później, w opowieści o Jakubie, jego brat bliźniak przysiągł swoją śmierć i wyszedł mu naprzeciw z 400 ludźmi pod bronią, ale w końcu nastąpił zwrot akcji i spotkanie dwóch braci zakończyło się pojednaniem. Liczba 400 to również liczba lat, którą Bóg powiedział Abrahamowi o jego potomkach, którzy będą cierpieć 400 lat ucisku w obcej krainie, zanim będą mogli odkupić ziemię dla siebie.
Z pewnością moglibyśmy kontynuować kabalistyczną żydowską czy semicką symbolikę liczb, ale przekroczyłoby to rozmiar tego krótkiego wprowadzenia do tematyki liczbowania w kabbalah i gematrii. W każdym razie mamy nadzieję, że temat jest dla czytelników interesujący.
Alfanumeryka alfabetu hebrajskiego
Alfabet hebrajski składa się z 22 spółgłosek, z których pięc powtarza się jako „końcowe” czyli sofity, co daje łącznie 27 (2+7=9) znaków literowych przeliczanych na liczby w gematrii kabalistycznej. Nie ma samogłosek, znaków interpunkcyjnych, notacji muzycznych do publicznego śpiewania zwanych kantylacją, cyfr ani zer. Chociaż standardowe cyfry hindusko-arabskie są w powszechnym użyciu, litery hebrajskie nadal pełnią funkcję numeryczną, gdy są stosowane w hebrajskim kalendarzu księżycowym i w celach religijnych oraz duchowych. Jednak w starożytności i do czasu wprowadzenia cyfr arabskich litery hebrajskie były jedynym żydowskim środkiem kwantyfikacji liczbowej i gematrii.
Na przykład hebrajska data księżycowa jest podawana jako Aleph Tishri Hai Tav Shin Nun Tet, 1 Tishri 5000, 700 59. W bardziej znanych terminach Rosz ha-Szana. Datę hebrajską w alfanumeryce alfabetu można znaleźć również na ketubie, tradycyjnym „kontrakcie małżeńskim”; na tradycyjnym pomniku cmentarnym; na świadectwie b'rit, bar- i bat-mitva; na świadectwie semikhah (święceń) rabina; w tradycyjnym get (rytualnym rozwodzie) i w każdym innym kontekście, w którym motywem przewodnim jest aspekt religijny lub duchowy, z dołączoną datą cywilną lub bez niej.
Ale litery/cyfry służą w innej roli, nie kwantyfikacji, ale kwalifikacji, to znaczy, użyciu dziewięciu liczb kardynalnych 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i odpowiadających im liter do reprezentowania dziewięciu naturalnych, organicznych związków i procesów Wszechświata i Wieczności, przy czym nazwa obu, Oh-lahm (Olam), jest jedna i ta sama. Dziewiątka jest stałą, nie ma ani więcej, ani mniej składników i procesów niż te. To jest numerologia duchowa; można wyczarować lub prognozować za pomocą litery/cyfry, powiedzmy, daty urodzenia lub z miejscowości narodzin albo imion i nazwisk. Nie ma w nich niezrozumiałego, ale można znaleźć wiele magicznego, mistycznego i metafizycznego — jest to bowiem system zrozumienia Wszechświata/Wieczności w jego źródłach, naturze, funkcjach i przyszłości.
Można by porównać te liczby do „Układu okresowego pierwiastków” Dmitrija Mendelejewa, z wyjątkiem faktu, że nowe pierwiastki są zawsze w trakcie odkrywania, a wykres nie jest w żaden sposób trwale i nieodwołalnie ustalony, jak 9 liczb/liter alfabetu hebrajskiego. Inni mogliby uznać te liczby za odpowiedniki „Czterech sił” w fizyce — grawitacji, magnetyzmu, oddziaływań silnych i słabych — z tym wyjątkiem, że tutaj również mówi się o dodaniu „Piątej siły”. Ale można dokonać trafnego porównania z Prawem Zachowania Materii, które przedstawia Wszechświat jako składający się z lub zawierający ustaloną ilość energii, ani nie zwiększoną, ani nie zmniejszoną, a energia ta nie jest ani tworzona, ani nie może zostać zniszczona, tylko przekształcona lub przeniesiona z jednego stanu do drugiego, ale nigdy nie wyeliminowana ze Wszechświata. Oto historia alfanumeryki alfabetu hebrajskiego.
 |
| Alef-Bet - Hebrajskie biblijne pismo kwadratowe pochodzenia fenickiego |
Cyfra 1 - przekazywana w literach Aleph, Yod i Qof (1, 10, 100) - pierwotna, nieskończona energia Wszechświata; Elohim, „Bóg”; naturalny, neutralny, nieantropomorficzny; niezdolny do „rozgniewania” lub „uspokojenia”; źródło, esencja i źródło, z którego pochodzi całe życie i materia; ale w swojej pierwotnej formie, nieokiełznany i amorficzny; trwały; En Sof, wieczny, nieskończony, bezgraniczny, bezgraniczny; rozszerzający granice rzeczywistości i potencjału poza wszelkie badania naukowe i ludzkie pojmowanie; istniejący, aby służyć, a nie być obsługiwanym; natychmiast dostępny, nie wymagający pośrednika ani interwencji poza własnym czynnikiem katalitycznym, ponieważ prędkość światła do kwadratu jest katalizatorem równoważności energii/masy Einsteina.
Cyfra 2 - przekazywany w literach Bet, Kaf i Resh (2, 20, 200)- materia; fizyczny, materialny, namacalny, mierzalny, ilościowy, kwalifikowalny; całość Wszechświata i Wieczności; organizm i zmysły; wszystko, co jest, było i będzie w sensie materialnym; wszystko pochodzi z pierwotnej, nieskończonej energii 1. liczba 200 to ilość upadłych aniołów z Góry Hermon, którzy poszli w ślady Azy czyli Szemchazaja, wysłanników z Oriona, wzbudzając nefilimów, olbrzymów znanych z Tytanomachii.
Cyfra 3 - przekazywane w literach Gimel, Lamed i Szin (3, 30, 300) - czynnik katalityczny zdolny do przekształcenia lub transformacji 1 w 2; materia z pierwotnej, nieskończonej energii 1. Odpowiednik „prędkości światła do kwadratu”. Pierwiastek kwadratowy z 9 i 1/2 z 6.
Cyfra 4 - przekazywane w literach Dalet, Mem i Tav (4, 40, 400) - to powtórzenie 1 poprzez proces łączenia wszystkich jego składowych liczb: 4 to 1+2+3+4=10, 1+0=1. Zatem 4, Czwórka, jest jedną ze „świętych liczb” judaizmu, obok 1 i 7. Cyfry 1, 4, i 7 stanowią podstawę materialną Imienia lub Daty w kwadracie numerologicznym Szechiny czyli także w kwadracie orficko-pitagorejskim, występują jako dolna triada czy trójka albo strzała 1-4-7.
Cyfra 5 - przekazywane w literach He, Nun i Sofit Khaf (5, 50, 500) - to Życie, Hayy, we wszystkich jego formach, aspektach, przejawach, cechach, ilościach, kształtach i rozmiarach.
Cyfra 6 - przekazywana w literach Vav, Samekh i Sofit Mem (6, 60, 600) - to męska zasada, męski czynnik w prokreacji, przez który Wszechświat i Wieczność zostały napełnione 5, Życiem.
Cyfra 7 - przekazywana w literach Zayin, Ayin, Sofit Nun (7, 70, 700) - to drugie i ostateczne podsumowanie 1 poprzez proces łączenia wszystkich jego składowych liczb: 7 to w sumowaniu składników do niej samej 1+2+3+4+5+6+7=28, a 2+8=10, i dalej 1+0=1. Tak więc 7 jest jedną ze „świętych liczb” judaizmu, obok 1 i 4. 1+4+7=12, dalej 1+2=3=1+1+1. (Iloczyn 1x4x7=28)
Cyfra 8 - przekazywana w literach Het (Chet), Pe i Sofit Phai (8, 80, 800) - to nieskończoność, wieczność, nieśmiertelność, nieodwołalny plan, projekt Wszechświata i Wieczności oraz wszystkiego, co w nich zawarte; YHVH, Adonai, Szaddai.. 8 z 1; nieskończoność z pierwotnej energii; YHVH z Elohim; gwiezdna kombinacja Adonai Elohim; Szaddai z El. 8 nocy świateł Chanuki z 1 szammasz każdej nocy, „sługa” i źródło, identyczne w swoich spółgłoskach z hebrajskim szemmesz, Słońcu. Suma 8+1=9, „wieczna kobiecość”, matka i matryca dla Wszechświata i Wieczności i wszystkiego, co istnieje w nich.
Cyfra 9 - przekazywane w literach Tet, Tsadde i Sofit Tsadde (9, 90, 900) - to żeńska zasada, żeński czynnik w prokreacji, przez który Wszechświat i Wieczność zostały napełnione mocą 5, Życia. Cyfra 9 jest „niezniszczalną liczbą” z racji faktu, że bez względu na to, ile razy dodamy ją do siebie lub pomnożymy przez siebie, suma i iloczyn zawsze będą wynosić 9. 9+9=18=1+8=9 i tak dalej. 9x9=81, a suma 8+1=9 (ale 8x1=8 dla samego iloczynu to Ósemka) i tak dalej. Dowolna liczba składająca się z X cyfr z jedną lub większą liczbą 9 da ten sam pierwiastek cyfrowy, włączając 9 lub wyłączając 9. Oto przykłądy sumowania większej grupy cyfr z dużej liczby lub kolumny cyfr.
Liczba 67.985.649.722 = 65, 6+5=11, 1+1=2 (redukowanie dużej liczby do jednej cyfry i mamy: 65/11/2)
Liczba 678.564.722 = 47, 4+7=11, 1+1=2 (redukowanie do jednej cyfry i mamy 47/11/2)
Redukowanie daty współcześnie zapisywanej: 29 wrzesnia 1999 >>> 2+9+9+1+9+9+9=48, 4+8=12, 1+2=3 razem 48/12/3 czyli trójka z podliczbami 12 i 48 w tle. Można powiedzieć, że jest to cyfrowa alaliza powstania konkretnej Trójki.
Dzięki temu systemowi pierwiastka cyfrowego suma wszystkich cyfr w dowolnej liczbie zawsze da liczbę nigdy mniejszą niż 1 i nigdy większą niż 9. Jeśli chodzi o zero, chociaż można je znaleźć w języku arabskim czy aramejskim, znane jako sif'r, od którego pochodzi angielskie słowo cipher, w języku hebrajskim nazywa się je loh k' loom, nic lub nieistniejące, i dlatego nie jest częścią alfabetu hebrajskiego i alfanumeryki kabalistycznej. Pierwiastek cyfrowy, suma zredukowana - standardowa procedura arytmetyczna, w której cyfry w dowolnej liczbie są dodawane do siebie w celu uzyskania sumy cyfr, jak wykazano wcześniej; to samo dotyczy „grup liter” zwanych „słowami”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz