Port Duchowy Światło Mohandźi Ryszard Zenon Matuszewski: Słowiańskie Pieśni i Wiersze

środa, 7 lutego 2007

Słowiańskie Pieśni i Wiersze

Pieśni i wiersze słowiańskiej tradycji duchowej

PIEŚNI I WIERSZE SŁOWIAŃSKIE – PATRIOTYCZNE I MISTYCZNE

Poezja Słowiańska – to wszystkie utwory literackie, w tym wiersze, piosenki, rymowanki, teksty przysięgi – mniej lub bardziej rymowane poezje śpiewane i recytowane. Słowiańska tradycyjna poezja, wiersze i pieśni rodzimowiercze oraz duchowo-mistyczne, a także patriotyczne w języku polskim – to bardzo stara tradycja przekazywana ustnie od tysiącleci na słowiańskich ziemiach polskich. O staropolskiej poezji naszej słowiańskiej ziemi wspomina się bardzo mało, często zapomina się jej uczyć w szkole, chociaż ciągle jest żywa i obecna w Narodzie Polskim, przechowywana pieczołowicie w sercach patriotycznych dusz słowiańskich, sarmackich czy lechickich, reinkarnując się wraz z pamięcią narodowych bohaterów.

Słowiańska Świątynia Bogini Mokoszy - Dom Pieśni i Poezji

Podstawowym typem wiersza słowiańskiego jest wiersz sylabiczny, który bądź to nawiązuje do sylabicznego wiersza grecko-bizantyjskiego, bądź do sylabicznego wiersza prasłowiańskiego tj. do wiersza słowiańskiego z czasów wspólnoty językowej Słowian, a nawet do czasów wspólnoty wszystkich Indoeuropejczyków, Indoariów. Wiersz sylabiczny – to wiersz mający równą liczbę sylab, akcent stały pada na przedostatnią sylabę wersu. W wierszu sylabicznym zdanie nie zawsze kończy się w wersie, występują średniówki. Najczęściej jest w poezji pisany 8-zgłoskowcem, 11-zgłoskowcem (często 5+6), lub 13-zgłoskowcem (często 7+6) ale miewa także 9 zgłosek (sylab), 10 zgłosek, 12-cie zgłosek czy jak w orientalnym wierszu wedyjskim 24 zgłoski dzielone na 16-cie plus 8 zgłosek znanym jako mistyczny rytm gajatri (gayatri). Wiersz sylabiczny można określić jako numeryczny, w którym podstawą miary jest ta sama liczba sylab co daje w wierszu rytm, najistotniejszą cechę poezji. Akcent bywa strukturalny i występuje w klauzuli, rzadziej w średniówce. W poezji, szczególnie śpiewanej dba się także o rytm toniczny lub sylabotoniczny, czyli o taką samą liczbę akcentów w wersie, gdyż służą do wybijania rytmu w czasie śpiewu i akompaniamentu.

KTO TY JESTEŚ? POLAK MAŁY

Kto ty jesteś? Polak mały,

Polak – znaczy człowiek śmiały,

Śmiały myślą, mową, czynem,

Polak – prawym Słowianinem.

A Słowianin – to poganin!

Tako uczą mnie rodzice,

Tako wierzę. Tym się szczycę.

*******

O HISTORII PAŃSTWA LECHICKIEGO

Poeta Stanisław Szemiot (ok. 1657-1684) o historii Państwa Lechickiego

Kiedy rok pięćdziesiąty pięćsetny bieg toczył

Swój, i Febus tylekroć w morzu koła zmoczył,

Pierwszym Orła polskiego książeciem nazwany

Lech, który żył fortunny i nieprzekonany,

W Gnieźnie sławną stolicę wprzódy ufundował

Gdzie długo z potomkami swymi rozkazował.

Wiszymir po nim księży majestat otrzymał,

A ten najpierw morzem wojować zaczynał.

Pierwszy zdrowia powierzać śmiał drzewu lichemu,

W czym dał met Sywardowi, monarsze Duńskiemu.

Sprzykrzyli się Polakom lub dobrzy panowie,

Po czym jęli rządzić źli wojewodowie,

Których dwanaście było, a ci lud gubili

I prawie do ostatniej toni dopędzili.

Obaczywszy się potem, Krakusa obrali,

Króla czeskiego temu miry powierzali,

Który Kraków założył i z Gniezna stolicę

Przeniósł do niego mocno obwiodszy granicę.

Smoka przy tym z porady szewca struł pod górą,

Która po dziś dzień widać w skale z dawną dziurą.

Lech wtóry, syn Krakusów, po ojcu panował,

Który tak się na państwie osiedzieć gotował,

Że nawet braterską krew tyrańsko wysączył.

Za co dosyć mizernie żyjąc, wiek swój skończył.

Siostra po nim fortunniej na tronie siedziała

Wanda, trzykroć niemieckie książę porażała.

Nawet czystości broniąc, pogańską manierą,

W Wisłę sama skoczyła z niestroskaną cerą.

Dwanaście wojewodów ponownie rządziło,

Co Polakom z nieznośnym utęsknieniem było,

Nie barzo jednak długo, bo Lestka obrali

Pierwszego i onego poddaństwo oddali,

Który nieprzyjaciela bił u Łysej Góry

I częstokroć kusił o warowne mury.

Trzydzieści lat fortunnie Polakom panował,

Morawiany pod swą wszystkie zawojował.

Leszko wtóry królestwa prędkim biegiem dostał,

Ale dla chytrej zdrady obnażony został.

Trzeci tego imienia książę pokój mając

Węgrom pomagał, a sam wieku dopędzając.

Dwudziestu synów swoich zostawił na potem,

Jako Kromer w swej księdze rządnie pisze o tem.

Za nim Popiel nastąpił, syn Leszka Trzeciego.

Ten Kruszwicę założył, dalej nic dobrego

Nie sprawiwszy odumarł. Żył rozkosznie prawie,

Delicyi szukając w każdej niemal sprawie.

Popiel wtóry w książęcym honorze panował.

Ten dwudziestu trucizną stryjów pomordował,

Ale jawnie pokaran, bo go myszy zjadły.

W Kruszwicy, które z Wisły na zamek wypadły.

Po nim Piast, człek z Kruszwice narodu prostego

Rządził fortunnie państwo do czasu długiego.

Tego potomstwo, aż do Kazimierza trwało

Wtórego i szczęśliwie dosyć panowało.

Siemowit w tym, syn Piasta, księstwo osiągł prawie,

Który Węgry potłumił wojennej rozprawie,

Nie odrodził się Leszko od ojca swojego

Siemowita, choć obran był wieku młodego.

Bo cnotliwie panując, pokoju zażywał

I czujnie strzegł granic, lubo odpoczywał.

*******

LECH, CZECH I RUS

Niegdyś tu rosły nieprzebyte knieje

Serce tej ziemi biło wśród korzeni

A wiatr wraz z deszczem wypisywał dzieje

Dzikiej krainy na twarzach kamieni

Niegdyś tu trwały mroczne rozlewiska

Dziki zwierz nie znał co sidła co wnyki

I tylko piorun rozpalał ogniska

I tylko ptasie było słychać krzyki

Puszczę tą zbudził ze snu stuletniego

Jakiś ruch nagły i nieznane głosy

Wdarła się w serce boru cienistego

Liczna gromada ludzi płowowłosych

Zamilkły ptactwa pełne drzew korony

Zwierz dziki chyłkiem przyczaił się w mroku

Choć po raz pierwszy się zajechał w te strony

Odziany w skóry człek o dumnym wzroku

Niestraszny był im kraj dziki i niepoznany

Niestraszny był im wróg zwierz i bojowe rany

Niestraszna była noc bitewny krzyk o świcie

Oni tak brali śmierć jak inni biorą życie

W porannym blasku tarcze złociście w Słońcu lśniły

W niebo mierzyły groty ich oszczepów

Lud ten z dalekiej krainy przybyły

Przemierzył wiele bezdroży i stepów

Wojów swych wiedli tam gdzie nowe ziemie

Trzej dumni bracia wodzowie plemienia

Lech złotowłosy i twardy jak krzemień

Nie znał ni trwogi ni smaku zwątpienia

Czech o śmiejących się ustach i oczach

Którego pasją były polowania

Ganiał za zwierzem po dniach i po nocach

Skory był wielce tez do miłowania

Rus zaś milczący ważył zawsze słowa

Nim coś powiedział tonął w zamyśleniu

Lecz nawet starszym w radzie jego mowa

Pomocna była we wszelkim strapieniu

Powiedli trzej bracia wojów w kraj daleki

Zabrali dobytek niewiasty i dzieci

Ruszyli przez góry doliny i rzeki

Tam gdzie im drogi złoty Swaróg świecił.

*******

SŁOWIAŃSKA WIARA – POEMAT MISTYCZNY

(PMD – 2004)

♥

Złote Słońce ogrzewa Ziemię

Niewdzięczne jest to ludzkie plemię;

Miast Boga Słońce pokornie czcić

To ludzie wolą w ciemności żyć.

Krzyżowców sobie sprowadzili

Co prawych Słowian wytępili;

Wycięli dobrych Słowian w pień

Bóg ześle na nich Sądny Dzień!

Rzucili ludzie kulty Słońca

Cierpieniom ich nie widać końca;

Księżyca kulty też rzucili

Hańbą katolstwa się okryli!

Nie dla Słowian krzyżowa jest wiara

My czcimy Śiva, Boga – Bāla;

Nasza wiara szybko powróci

Wszystkie krzyże z Polski wyrzuci!

♥ ♥

Spójrz człeku w Tarczę Słońca złotą

Napełnij serce swe ochotą

Służenia Bogu w Tarczy Słońca

Póki sił starczy, do życia końca.

Spójrz na Srebrną Tarczę Księżyca

Urodą swoją też zachwyca;

Pokłoń się Bogu w Pełnię i Nów

Będziesz żyć długo i będziesz zdrów.

Księżyca blaskiem się napajaj

Przed Bogiem Słońcem się pokajaj;

Błagaj o grzechów wybaczenie

O Prawdę, Mądrość i Widzenie.

Słońce i Księżyc – żona i mąż

Dla ludzi blask swój rozdają wciąż;

Naucz się od nich jak wiernie żyć

Wzajemnie dla siebie być i lśnić.

♥ ♥ ♥

Odejdź człeku od swej ciemnoty

Porzuć bezmiar swojej głupoty;

Powróć do starej Słowian Wiary

Czyś młody jest czy też już stary!

Słowiański kult Słońca, Księżyca

Prostotą swoją nas zachwyca;

Nie trzeba więc kościołów wznosić

Aby Boga o Łaskę prosić.

Słońce, jak Ojciec, Bóg Łaskawy

Powierzaj mu swoje wsze sprawy;

Nagroda twoja będzie w Niebie

Bóg nigdy nie opuści ciebie.

Gdy wstaje dzionek patrz na Słońce

Promienie jego gorejące

Do wnętrza swego przyjm z ochotą

Niech cię całego (całą) (o)złocą!

♥ ♥ ♥ ♥

Niech twoje serce ogrzewają

Niech ciebie w złoto przemieniają;

Zobacz jak dobry jest Żywy Bóg

Jak zmywa z ciebie twych grzechów brud.

Zachody Słońca też kontempluj

Za wszelkie łaski Bogu dziękuj;

Wybaczaj innym ludziom winy

Nawet, gdy cię bardzo skrzywdzili.

Popatrz na Księżyc w chwale Pełni

Jego pokorą się napełnij;

Księżyc odbija blask słoneczny

Jest zawsze wierny i jest wieczny!

Pokłoń się Bogu w Nów Księżyca

I w Pełnię, która tak zachwyca;

Pokłoń się Bogu w Tarczy Słońca

Wielbij Boga do dni swych końca!

*******

WIERSZE Z KALENDARZA SŁOWIAŃSKIEGO
NA ROK 1947

POWSTAŃCIE SŁOWIANIE

Powstańcie wszyscy Słowianie

W jedności celów jest siła

Wielkie czeka nas zadanie

Aby Sława zwyciężyła

Jak na niebie Droga Mleczna

Tak Lechia będzie wieczna!

Niech się każdy Naród swoją wiarą szczyci

Sławną własną wiarę mają też Lechici!

Jeśli nie kochasz przeszłości

Nie masz prawa do wolności

Ogniś drzewiej, było lepiej

Dziś, gdy czasy wrócą dawne

Życie znowu będzie sławne!

Wyszliśmy z gór prawiecznych

I puszcz pradawnych

By z gwiazd i barw słonecznych

Tkać na chorągwiach sławnych

Twoje świetlane imię

Nowowstająca Lechio!

*******

Lechosław Pietruszka

POWRÓT LECHITÓW

Tysiąc lat męki się kończy

Dziś wychodzimy z ukrycia

I zew nasz do was mknie gończy

By do nowego pójść życia

Wici już płoną na szczytach

I z prochów życie się budzi

Niewolą tysiąc lat skryta

Powraca prawda do ludzi

Dziś przed oczami nam staje

Lechia w promieniach chwały

Łącząca starym zwyczajem

Słowiański bratni szczep cały

Niech się krwią ziemia nasyci

Niech miłość z tej krwi powstanie

Z ukrycia wyszli Lechici

I do was idą Słowianie!

*******

Wiersze Ryszarda Daneckiego

HYMN DO SWAROGA

Pokłon, pokłon dla Swaroga,

Najświętszego Słońca – Boga,

I dla syna, Swarożyca,

Co się wcielił w kształt księżyca!

Ciebie chwali ranek cichy,

Dęby, brzozy, sosny, cisy,

Ryba w rzekach i miód stary

Dajże mir nam, oddal swary

Niech brat bratu mówi bracie,

Daj miód złoty naszym braciom

Niech brat bratu bracie rzecze

Daj ryb mnogość naszej rzece

Niech brat bratu bracie woła

Daj sił dużo naszym wołom

Niech brat bratu bracie głosi

Daj najcięższe polom kłosy

Kto zaś wytknie Ciebie palcem

Niechaj zginie w pierwszej walce

Kto się Ciebie chciałby wyrzec

Zgubi tego wołchw i żyrzec

Wróż sędziwy, wróż i kapłan

Który tę przysięgę składa:

Strzec prastarej wiary będę

Kłaść ofiary pod Twym dębem

W gaju świętym Wierzenicy

Wiery oćców nic nie zniszczy!

BITWA

Sklepienia niebieskiego oś –

Gwiazda Polarna w górze lśniła,

Księżyc wstępował właśnie w wietek

Ostatnią kwadrę swej podróży

W blasku piaszczysty błyszczał oz…

Bogini śmierci – czarna Nija

Kryła się w ciemnym gąszczu witek

Ciszę barbitus groźny zburzył

Germańskich wojów w tarcze ryk,

Krzyczeli nazwy plemion swych:

Teutonem uuu

Semeonen yyy

Ingveonen ooo

Barbaren aaa

Nie skaczą sąsiedzi sobie do grdyki

Czas nie jest sposobny rodowym wróżdom,

Gotują się kmiecie – na rozkaz Włodyki

By spotkać najeźdźcę ręką niepróżną!

Rudnik żelazo wytapia w pośpiechu,

Szczytnik żelazo przekuwa na tarcze,

W zbrojnego rycerza zmieni się piechur –

Kobylnicy koni ze stad dostarczą

Kmiecie ukradkiem tykają nawęzy

Ziół świętych w zdobnej na piersiach kaptrodze:

Amulet ochrania i czyni mężnym

Tego, kto w walce mógłby ulec trwodze…

Starcy tojad warzą i ciemierzycę,

Groty strzał w nich kąpią do łuku i kuszy

Trafieni wrogowie nie ujdą z życiem!

Zasadzką – jar każdy tej leśnej głuszy…

GONTYNA

Słońce w las zapada – w dół, do Drzewiec

Więc niebo jak grzbiet borsuka już szare,

Sowa gdzieś chryple huka, jeszcze drzemiąc,

Szare sylwetki nieruchomych saren

Wciśnięte w cienie jeżynowej cierni…

Wtedy to błyska pierwsza gwiazda niema:

Proxima Centauri – kosmosu wziernik –

I nagle pojmujesz że śmierci nie ma

Tyle życia innym ile go oddasz,

Ono zaś wieczne – tylko formy giną

Ofiary na Łady składane ołtarz –

Puszcza jej wielką, słowiańską gontyną…

POBIEDZISKO

Pobiada! krzyczeli –

Zwycięstwo!

Zbryzgane krwią germańskie zwłoki

ścieliły się po polu gęsto

Godła rodów – stanice różne

zatykał żerdnik ze spądów w kruże

piwo młodym a starym miody!

*******

BAŚŃ CZEREŚNIOWA. DUCHOWA POEZJA ZIEMI.

(Republikacja z BZB nr 14 – Biblioteka Zielonych Brygad)

ERWIN KRUK

WYJDŹ NAPRZECIW

Jeżeli pochodzisz ze starych,

Dawno wymarłych plemion,

Jeśli nie znasz języka

Ani sposobu,

Jak można to udowodnić,

Popatrz w niebo,

Nad którym zawisł jastrząb w południe,

Podnieś ziarenko piasku,

Źdźbło trawy, gałązkę jałowca,

Stań nad wodą,

W której mija twoje odbicie,

Wyjdź naprzeciw wieczoru.

Jak jasno

Pulsuje ta ciemność.

ŚLADY

Szlaki jantarowe i ścieżki niedźwiedzie,

bóstwa pogańskie można wyliczać,

Bezdenna jest pamięć. Religią jej – kłamstwo

i moja tradycja staroplemienna,

co jak skrzep bursztynu

w chrobocie gwary odciska się

niewyraźnym echem. To tylko północ –

ona prowadzi przez tysiąclecia

Warmów i Sasinów. To tylko ja,

który szamoczę się między tym, co jest,

a przeszłym. Więc tak oto stoję pokornie

wobec nie oswojonego języka. I wiem,

że coraz więcej jest we mnie

błędów i wahań, które trwają.

Nawet mówię: azyl mój był z międzyczasu.

7 czerwca 1967

NIEBO, ZIEMIA

Nie bój się.

To bezbronne

Niebo się zatraca

U twych stóp.

Nie broń się.

To ziemia wraca,

Przytula się

Do twych ust.

* * *

Chodź ze mną, synu północy,

Twoje znaki: jastrząb i ryba,

Ich lot opadający

Nad ogrodami starych jałowców,

Ich lot przez zapomniane sny,

Ale dalej

Jest las, jezioro

Kolebie się w jego wnętrzu,

I co przejrzyste staje się

Oddechem mgły. Jeżeli nie umarłeś –

Chodź, zanurzymy się w cienie i światła,

Uniesiemy sumiennie powieki.

Drobna koniczyna

Biegnie wśród piasków, powój

Trzyma się kurczowo kamieni.

Nie widzisz mnie, synu północy?

Jestem plamą rdzy,

Której nie zetrzesz, choć możesz

Udawać, że mnie nie znasz.

Ja urodziłem tę północ, teraz

Jej gwiazda trzyma mnie

Przy życiu. Pod cieniami

Jastrzębia i ryby

Pulsuje twoja krew,

Wieloimienna – w locie opadającym

Przez zapomniane sny.

Chodź ze mną.

Zanucimy cicho piosenkę o miłości,

Zanim zmrozi nas chłód

Martwego krajobrazu.

Tam tlą się jeszcze twoje znaki:

Las i jezioro, jałowce na wzgórzach zapomnianych.

Piasek i rzeki, które płyną na przemian,

Jak korzenie,

Przez ciebie, przeze mnie.

Chodź ze mną, mój wierszu.

Musimy się o tym przekonać.

REMIGIUSZ OKRASKA

* * *

rzeźby

i wiatr szalony

słowiańskie bożki

duchy w ogniu

głos w środku nocy

słyszysz

ziemia przetrwa

* * *

dotykam

delikatnych włosów

wiatru

pachną żywym

lasem

i mądrą góra

teraz

chcę być nimi

IGOR STRAPKO

BAŚŃ CZEREŚNIOWA

Słuchaj –

wśród drzew

słowa pieśni

prastarej jak góry,

magicznej

słowiańskiej czereśni.

a gdy dojrzysz

kształt jej doli

i magiczna

pieśń pozwoli

jaźnią objąć

drzewa korzenie

wtedy

czereśni owocem

zawiśniesz

przed światem

na kruchej gałęzi

matczynej.

więc słuchaj

wśród drzew

słowa pieśni

prastarej jak Niebo,

magicznej,

pogańskiej opowieści…

9.2.95

RYTUAŁ

Ramiona rozpostarłem

między wschodem

a zachodem,

palcami dotykam

ojczyzny

To nie

przestrzeń

To czas

Z twarzy zmyłem świat,

zgoliłem głowę

do gołej skóry

rytuał

w pajęczej sieci

zasnąłem.

14.3.95

PIEŚŃ PRZED PEŁNIĄ

Srebrna Tarczo

śpiącego wojownika

– tej nocy

wyję ku Tobie.

Do Ciebie drżące

wyciągam dłonie

modlę się o

w milczeniu

słowo.

Nagą myślą szukam

wśród uroczysk

wzroku Kołodzieja

co mocą perunową

nadaje Tobie

magiczny sens,

tobie – Srebrna Tarczo

śpiącego wojownika

9.2.95

* * *

Księżyc zabawka

w delikatnych rączkach

zamykasz i otwierasz

powiekami

wolności jego klatkę

Pod niebem tkanym

spróbuj zasnąć maleńka

moja śliczna, delikatna…

wykradziona z kołyski

świata ludzi

tobie potrzebne są mchy

i wrzos

i pająki, pajęczyny

tobie rosa i wędrowanie

i ogień – jak ty

święty

każdej nocy śpiewa ci do snu

* * *

tak krucha jeszcze

że boję się mocno

wieku niemowlęcy

ślepa jeszcze… moja wiaro

1993

BURSZTYNOWY

Popatrz przez chwilę

moimi oczyma

na morze

dotknij wody

i niech będzie dość chłodna

bym opamiętał się

w końcu

niech chłodzi

a piasek zimnym

niech będzie

idź boso

tak mi to potrzebne

niebo niech będzie

ciemnogranatowe

a woda

słonoturkusowa

a ziemia

Ziemia-rodzi-Życie.

1993

JESIEŃ

zostań

ptaku

odlecisz ja

zostanę sam

z moją głową

1993

KOCHAM CIĘ ZIEMIO, KOCHAM CIĘ PTAKU

Już tylko chwile dzielą nas od spotkania Nocy z Dniem. Braterski splot

Słońca i Księżyca widać z oddali. Wiosenne zrównanie…

Wyszedłem z domu w pochmurny dzień, słońce zza gęstych chmur wygląda,

urokiem godzi Południe z Zachodem, daleko jeszcze od zmierzchu…

Idę długo, krok goni krok. Szosa jazgocze w opętanym biegu, zatraca dech.

Zbyt wąska jest jezdnia by czuć się bezpiecznie. Wielkie cysterny, autobusy,

ciężarówki… zbyt wiele tego by czuć się spokojnym.

A wzdłuż szosy drzewa. Jeszcze nagie wierzby ciągną się bez końca.

– Odwagi! Bądź odważny!

– Idź, to dobra droga!

– Droga do początku – powodzenia!

Bezgłośna pieśń na ustach potęguje poczucie świadomości wojownika, dziękuję drzewom…

Znów święto,

ach!

idę w gości.

* * *

Zbaczam w końcu na wiejską ścieżkę i choć długo jeszcze słyszę za sobą szum ulicy – jakoś mi raźniej na duszy. A po drodze znajdę zerwaną gałąź wierzby, niech będzie mi mieczem!

Idziemy już we dwoje.

Tak! Długo czekałem na tę chwilę.

Mój pierwszy skowronek – zatrzymuje się nad głową, wita pieśnią wiosenną,

Leci dalej. Wiosenny Posłaniec roznosi wici

– już jestem.

I piękniej na sercu i więcej odwagi…

* * *

Staję teraz na wzgórzu – przede mną świątynia. To świat mam na dłoni, dalej!!!

Czuję jak oddychasz, słyszę jak unosisz na wietrze swe konary, moje drzewo

i ja twój…

… a teraz wielka łąka. Każdy krok wzywa uwagę, tak mokro, wiosennie.

Trawy zalane czystą wodą. Ja buty mam mocne. Dojdę do rzeki na pewno.

…i krzyk się wyrywa spomiędzy kęp traw, i skrzydła porywają spłoszonego ptaka!

Boisz się, Matko

boisz się mnie

wiem…

Czuwasz. Jak pięść niewielka, z sercem jak dzwon, Ptaszyco.

Kocham cię Ptaku – pojmuję twój głos…

(Już pora na mnie)

17.3.95

JUSTYNA DROBNIK

* * *

tylko na jedną chwilę

mieć w sobie boskość

oczarować przeznaczenie

zawiesić we wszechświecie

ruchem pięciu palców

zamknąć oczy światu

i trwać

a potem

nagły błysk płomieni

oślepienie

nowa przestrzeń

* * *

a teraz

znów jesień

który to już raz

święte dęby

stają się nagie

moje zachłanne oczy

pożerają ostatnie

szczątki

ich intymności

a potem

tylko nagość

zbawienie w ciszy

i odejście

zatopić się

w głuchym szeleście

odlecieć…

* * *

odejdź, słońce

wy też

– zostawcie mnie

samą

z nocą

metamorfoza

– cudny obrzęd

ściągam maski

dnia

rzucam

w kąt

Trwaj, Ziemio!

gdy naga

tańczę

w szeleście wiatru.

JADWIGA BADOWSKA

DĘBOWY GAJ

Dębowy święty gaj

za miastem ocalał

W szumie jego liści

słychać jeszcze

pieśni druidów

Jesienne palce

przesypują cicho

różańce żołędzi

Srebrnoręki księżyc

liczy paciorki

CZCIJMY DĘBY

Czcijmy stare dęby,

one widziały

historię kraju,

pamiętają naszych królów

i bohaterów,

przemawiają do nas

głosami przodków.

Czcijmy stare dęby,

ludzie znikają jak obłoki

lecz dęby pozostają

aby śpiewać

swoje odwieczne pieśni

we dnie i w nocy.

*******

ANTONI WACYK

STROFY SŁOWIAŃSKIE

SZCZODRUSZKA

Śniegiem spowita

Oto spoczywa

Ziemia co żywi

I co okrywa

Żywi i darzy

Dobrem wszelakim

Chlebem i solą

I figą z makiem

Mlekiem i miodem

Ziemia płynąca

Żywi człowieka

Lwa i zająca

Bogata pani

Ziemia wielmoża

Jej góry, bory

Rzeki i morza

Posażna pani

Strojna, chędoga

Oblubienica

Boga Dadźboga

Przyjdzie kochanek

Kochankę zbudzi

Będzie wesele

Precz zima pódzie

Pokruszą lody

Strzały Dadźboga

Jemu nie zduża

Marzanna sroga

I będzie wszędzie

Ochoty wiele

I rade życiu

Podskoczy cielę

Zaspany niedźwiedź

Z boru wychynie

Zaśwista świstak

W kosodrzewinie

Hej! radość radość

Wesele mnoga

I sława! sława!

Sława Dadźboga!

SZCZODRUSZKA

(PIOSENKA NA SZCZODRY WIECZÓR)

Do siego roku! Szczodrego roku!

Żyto, pszenicę siejemy wokół!

Niechaj poschodzi, niechaj się rodzi

Dobro wszelakie w naszej zagrodzie

Dobro wszelakie, takie i siakie

Błogosławimy Swaroga znakiem

Znakiem Swaroga, Jasnego Boga

Dawcy pełnego stoga i broga

Stoga i broga, żywota wszego

Rok w rok się rodzi wszystko od niego

Wszystko co wiada i co nie wiada

Wszelka żywioła Swarogu rada

Hej! Rada rada, rada raduszka

Swarogu rada nasza szczodruszka!

SZAKALIS

ZORZA

Iskry ukrytych myśli rozpalą pochodnie skrzących się gwiazd, zapomnianych słów, na wpół zatartych zaklęć. Kamienny cykl jesiennych marzeń jak krew walczącego wiatru użyźnił ofiarą słoneczne pragnienie. Skonała niemoc, rażona w serce gromem opiekuńczych Bogów. Nieskończone łono Ziemi budzi do życia świadomość synów, przechowuje pamięć przodków.

Spod srebrnej tarczy Piastuna podnoszę powieki ku niebu. Skąpany w deszczu narodzenia odrzucam skórę długich dziesięcioleci.

Poradlone czoła dębów oczekują snu młodości i pełne wiary w pokoleń zadrugę cierpliwie czekają dni…

… kojąca więź …

Malowany ochrą gościniec płynie miarowo, w milczącym uniesieniu zasypia w odległych krainach. Wężolistne wierzby subtelnie pulsują w tańcu. Niewidzialne i radosne. Ich zielona krew, błogosławieństwem wieczoru zapada w łagodnej źrenicy łosia. Kowany w złocie zachodu prastary trykwert pręży ramiona mieniąc się w bieli kościanego sztyletu.

Nad morzem barwnych traw posłaniec Peruna. Spójrz! W bursztynowej kropli uwięziony krzyk orła…

… garść Ziemi …

Opuszki palców dotkną każdego ziarna przeszłości, w jęczmiennych kłosach szukają zapachu piołunu.

… przysiadłem na mchu …

I przyszedł wilk szary i tur o miedzianych rogach, i przyszedł ryś ostrozęby i sokół szybujący nadleciał. A między nimi ojców naszych cienie o duszach z wilgotnej ziemi … dzisiaj wręczą mi twarze kamiennych posągów.

… dziś tętno wilczej krwi, turzego rogu siła. Dziś tęskność oka sokoła i ogień rysich kłów. Ułożę z nich znak nowy. Kamienny run podniosę ku niebu.

* * *

Orzeł zakwilił

rozpiął szumne skrzydła

w jego źrenicach

mądrość wieszczych kamieni

nieskończoność narodzin i śmierci

Drapieżne szpony uniosły ból

brunatne spojrzenie

błysnęło w stalowym grocie

* * *

Ujrzałem wierzbę

o pniu drzemiącej wioski

Jej ciało zrosił czas

ukryty w kroplach żywicy

i zerwał się nagle

jak wielobarwny motyl…

struga przeszłości

niesie żeńców po złotych polach

i siwy dym pasterskich ognisk

zielone liście wierzby

zawirują na ścieżkach niejednego

wędrowca

* * *

Ząbrz uniósł niekształtny łeb

ciężkim rykiem bukowej kniei

opowiedział o swej sile

Wilk wyszczerzył kły

błysnął pazur śmigłego rysia

Już niedługo w źrenicach

sarny zalśnią ślepia drapieżcy

pęknięta okaryna

rozlała dźwięk po bagnach

na skrzydłach puszczyka

oczy drewnianych posagów…

PEWNOŚĆ

Nikt nie zabije Wiatru,

co burzy spokój oczekiwania.

Nikt nie uśmierci Boru,

uśmiechu szczęścia w niepokoju.

Nikt nie odbierze siły Gromu,

w trzask i lęk załamania

Niczego więcej mi nie trzeba.

Nie zginie błękit Nieba,

w zielonych oczach orzeł czarny

i zapach mchu poranny,

skąpany w łzach rusałek,

I Słońca ofiara odwieczna,

w srebrnych pierścieniach stawu.

Coś jeszcze dzisiaj mi trzeba…?

Trwać będzie żar ogniska,

z tęsknotą duszy płonący.

I pieśń sławiąca szum dębów,

nie zginie bez echa w trawach.

Usłyszy ją Ziemia, ukoi i przyjmie.

To wszystko

I więcej nie było potrzeba.

* * *

Jeszcze nie przebrzmiał

szept sosnowej kniei

jeszcze wibruje powietrze

w ostatnim promyku słów

kiedy otworzyłem oczy

pachnące deszczem demony

straciły realny sens

została mi tylko garść piasku

i zapach

brunatnych jesiennych rozdroży

* * *

Wicher mieczem Strzyboga

uderza w tarcze Żywiołów

i w gromów potędze, szyk puszczańskich stwołów

rozbija

jak spokój wody rozbija rybołów

Skowyt obudził trwogę

i Wołchwa oddech zbudzony

błysk oka przestworzy, jak sen nocnej zorzy

narodził

w bój ruszył wicher szalony

Puszczańskiej duszy tchnienie

kosmatym cielskiem żyjące

ja czarcie nasienie, ja wilcze szczenię

w Żywiole

Strzyboga wicher pragnące

* * *

Noc rozlała swoje mroki

czarnym płaszczem świat czaruje

drzewa huczą letnią burzą

światłość Boga

grzmot

zwiastuje

Ciemne niebo błysk rozświetlił

jak sen życia, wieków mit

tam w niebiosach Perun powstał

srebrną włócznią

krzesi

świt

Matka Ziemia z deszczem duma

przeszłość, przyszłość – ognia moc

martwe oczy błysk przemienia

Boga gromów

dzisiaj

noc

PĄCH

WILKI

Stoi odwieczna Puszcza,

wałem ochraniając tych,

którzy chronią się w niej

przed krzyżem.

Wilgotne bagna kryją

w sobie odwiecznych jej mieszkańców.

Korzenie mówią do nas

pradawnym pomrukiem,

którego dziś już nie

rozumiemy.

Palą się samotne ogniska,

a ich dym unosi tęsknotę,

którą ogarnia wiatr unosząc

prosto w nozdrza Bogów.

Oni już wiedzą, że Puszczę

znowu przemierzają ludzie

z plemienia wilka.

PRZYJDZIE CZAS…

Przyjdzie czas gdy zaszumi puszcza,

A ziemia uderzy w bęben

Pod kopytami koni pogańskich

Wojowników.

Poprowadzi ich rogaty Weles

Dmąc w róg wojenną pieśń,

A Swaróg swoim młotem strąci dzwon

Z kościelnej wierzy.

Na bagnach roztańczą się

rusałki o „fiołkowych oczach”,

Płanetnicy rozhulają się

po niebie.

Wtedy zasiądziemy wokół ognia,

Oddamy cześć Bogom, dziadom

i przy dźwiękach okaryny pomruczymy stare pieśni.

* * *

PUSZCZYK

połknąłem garść popiołu

z twego pierwszego ogniska

dym ułożyłem

w siwego wierzchowca…

teraz czekam aż nadejdą wilki

rozlałem z księżycowego dzbana

srebrną poświatę

pośrodku dębowego lasu

liście lśnią

wilki mkną

mech puszysty

strumień mglisty

wilki mkną

ku mnie!

* * *

każdej wiosny

przemierzam ten świat

otwarte gardła kwiatów

uczą mnie pożądania

kiedy z nich spijam

rosę chłodnego poranka

nocą zaś płonę żywiczną pochodnią

w czerwonym tańcu

pęcznieje iskrami

potem dmucham nimi

w garbate kłęby chmur…

* * *

jam jest

Ten-Który-Zbiera-Zioła

jam jest ostrzem jadu

i ciszą ulgi…

chodzę i idę

śnię i umieram

sypię piołun

abym umiał

żywić się dymu

skrzydlatym ciałem

jam jest

Ten-Który-Zbiera-Zioła

ARTUR URBAŃSKI

WOKÓŁ ŚLĘŻY

Unoszę głowę

oczyma w niebo uderzam

na błysk księżyca

kłów błyskiem odpowiadam

krzykiem

ramiona na boki

jak nietoperz

w dół zbocza

ześlizguję się

milcząco

Posągi w zdziwieniu

obracając się za mną

szelestem piasku coś mówią

Tam gdzie płoną ogniska

pogański grzmi śpiew

do swoich, do swoich

gdzie nikt

krzyżem nie straszy

za dziką krew

Wolno krążymy

unosząc głowy

oczyma w niebo uderzamy

na błysk księżyca

odpowiadamy kłów błyskiem

w krąg cichy, nocny śmiech

* * *

Piłem piwo z Trygławem,

wmieszał się Swarog,

zalśnił w pianie,

rozwrzeszczały się mewy…

Wiatr obrócił łeb,

ziewnął marszcząc wydmy,

uśmiechnął się

wszystkimi grzywami fal…

pogańskie święto, ech…

wtedy, piaszczysty brzeg

zakwitł plamkami bursztynu…

Sycząc,

morze zacierało pośpiesznie

moje magiczne znaki…

We włosy ktoś wplótł cienie

niebieskie,

szmaragdowe,

brunatne…

WICI

Świetlista błyskawico

stań mi się strzałą

abym mógł

z tęczowego łuku

wypuścić cię

w niebo pogodne

na przekór tym wszystkim

którzy chcą mnie widzieć

pomiędzy legendami

Drużyno,

w kurhanach trwająca

zaklęta

w dębach zwalistych,

na szept traw,

deszcz i płomienie,

urządzimy

z wiatrami igrzyska.

Jeszcze naszych tarcz

nie zarosły mchy

i paprocie,

przecież jeszcze spojrzeniem

obejmiemy skalne urwiska…

Kto mówi,

że nas nie ma

i nie było?

Krzyża cień?

Obraca się

kamienny krąg,

wilcze stado

znów pieśń podjęło.

Nie odejdziemy w milczenie,

ani tym bardziej

w przeszłość.

Ruszajmy,

ktoś imion naszych brzmienie

jeszcze pamięta

na pewno

SĘDAŃSK

Gaśnie runiczny bursztyn

słońca

rzucony za horyzont,

wiatr w pokłonach

obłąkańczo krąży

wśród świerków,

przystaje chwilę,

gdy sen dzikiej gęsi

spełnia się

na jeszcze błękitnym

jeziorze,

wśród naszych zabagnionych

śladów,

ten najczystszy

oznacza powrót

do przeszłości,

do naszego starego domu…

…zamykam drzwi,

słyszę jak znów wieje wiatr

i ściskam w garści

pociemniały od nocy

mój i twój bursztyn.

ZAKLĘCIE NA ZWĄTPIENIE

jestem łowcą

od przeraźliwego ryku

po słone łzy i jastrzębie pióra,

skrzydło jasne,

skrzydło ciemne,

jestem łowcą

pod skrzydłami

wrzosowych i bagiennych

bóstw,

tylko jarzębinom podobny,

jedynie kasztanom bliski,

obserwuję w skupieniu

słońce schwytane

w pajęczynę,

wyciągam ku niemu

dłonie pełne nasion,

napinam łuk,

ruszam w ślad za strzałą.

* * *

Na krople kwaśnego mleka

przysięgam, że to na razie sen,

o drewnie rąbanym siekierą,

łupanym w drzazgi

młotem i klinem,

ma być zupełnie inaczej,

wznosić się wzwyż

dymem z prawdziwego komina,

aż po rżenie koni

i światło lampy

w najwyższym oknie.

…na grzbiecie wilgoć dnia

osiąga swój majestat

po dwóch godzinach wysiłku,

przeklęta…

* * *

Znów obróciły się

klucze dzikich gęsi,

w uchylone wrota

chłodnym okiem zajrzał

rogaty księżyc,

dzika jesień

nawet liści nie wyczesała

ze splątanej grzywy,

pociągnęła za nim,

przez przeorane pola

i oszronione łąki

na rykowisko.

* * *

Kiedy cienie drzew

rzucają się

w strugach księżyca?

(jak ryby w strumieniu)

gdy promienie słońca

widać już tylko

w zaczarowanym lustrze,

z wysoka,

z głębin wieczoru,

łasi się do mnie

moje wilcze dziedzictwo…

Ahiiiyeee, iahhaiii…

Noc przychodzi zza wzgórz,

a wraz z nią… lęk,

brniemy w cień,

z każdym szelestem głębiej,

i głębiej…

* * *

Bądź odważny

wojowniku

uczyń siebie bohaterem

opowieści

to nic

że śpiewać ją będą

płomienie

i że ćmy

swoim miękkim szeptem

głosić będą twoją chwałę

bądź sobą

na wszystko co ukochałeś

bądź sobą

dla tej którą kochasz.

* * *

zatęskniły białe kły

do Ciebie

do księżyca,

świst rzemienia rozgonił chmury

dzicze widmo

parsknęło pod oknem.

… pełnia i północ,

mój brat porasta sierścią,

owijam skórą kościane amulety,

tęsknię do Ciebie,

do księżyca …

* * *

Widzę czyjś cień

w bladości płatków zawilca,

w lśnieniu piór kruka

znajduję

mgnienie twojego oka.

Dziecko mojego znajomego

mówi patrząc na zdjęcie:

mam go w sobie.

…rozpraszamy się,

rozpraszamy.

* * *

znaki ognia na piersiach,

patrz, jak błyszczą,

a księżyc nocą taki jest piękny.

… myślę sobie:

gdzie są ci wszyscy,

którzy o tym śpiewają…

GRZEGORZ KOZŁOWSKI

„BEBRUS”

świat przekrojony

pomiędzy

wodą

a ziemią

pomiędzy

ciszą

a śpiewem

pomiędzy

światłem

a cieniem

patrzę…

…giną żeremia…

Bebrus – bóbr po staroprusku

„TLAKIS”

…ziemio zielona…

niedźwiedź…

niedźwiedź w rzece

się kąpie

krople tęczowe

skaczą na brzeg

stoję…

…i nie wiem

jak ci powiedzieć

że to ostatnia

tęczowa rzeka…

Tlakis – niedźwiedź po staroprusku

„LUDNAS WEJAS”

kiedy tu przychodzisz

pada deszcz

pośrodku rzeki…

(schodzę z gór

rwącym potokiem

unoszony

w koszu

z chmur)

cienkie ścieżki

deszczu

wędrują po twarzy

w nich

przegląda się

twój los…

Ludnas wejas – smutny wiatr po litewsku

* * *

…na szczycie oddechu

kamień dotyka

wody

narodzony chmurom…

narodzony wiatrowi…

narodzony piołunowi…

(chwytasz w dłonie

uśmiech kamienia)

Ti-ja-he-ja

napiętej skórze

bębna

Serce nadaje

rytm…

DRZEWA

często biegnę

prosto…

często biegnę

a drzewa

zostają w tyle…

ale to złudzenie –

– drzewa

choć nie biegną

zawsze są

przed

nami

WILKI

kiedy tańczysz

z ramion

wyrastają skrzydła

kiedy tańczysz

ogień zagląda ci

w Serce

kiedy tańczysz

wzrok

tkwi w środku

światła

kiedy tańczysz

słychać

wycie wilków

a jeśli kiedyś

zgaśnie ogień

Wilki i tak

przyjdą

po twoje Serce

* * *

tam gdzie się rodziłem

strumienie przyodziane

były

w gwiazdy…

na włosach siadały

czerwone żuki

a trawy kołysały się

ciężarem nasion

teraz patrzę

jak czarny wąwóz

rozrasta się

krwawą blizną

MARZENA LIZUREJ (FANTI)

* * *

Moje słowiańskie włosy

warkocze róży wiatrów

Moje słowiańskie oczy

wody Rzeki Wandy

Moje słowiańskie imię

marzenie nie spełnione

Ja cała krew z krwi

i kość z kości

Córka Słońca i Księżyca

odnalazłam swój dom

w świętym gaju

(1993)

* * *

walka z samym sobą

jest jak lawina kamienna

silny człowiek wie

co znaczy ból

wśród skał nad przepaścią

buduje most

* * *

rzeka płynie do celu

choć oba jej brzegi są nieruchome

wojownik siedzi w skupieniu

czeka na swoją pieśń

* * *

jesteś strażnikiem

nie zapomnij o tym

góry się zapadną w jaskinie

doliny rzek zasłonią horyzont

brama jest solidna

stoi nieruchomo

* * *

wiatr usypuje z piasku napis

tylko wiedźma odczyta jego treść

wiosenna burza przemija szybko

dziecko siedzące na drodze

rysuje runiczne litery

* * *

nigdy nie poddawaj się lękowi

pod twoimi stopami usuwają się ostre kamienie

człowiek odważny milczy

gdy szaleją żywioły

podnosi z ziemi kwiatek czeremchy

wciąż podąża naprzód

* * *

córka Ziemi

nie boi się Ognia

syn Nieba

nie boi się Wody

Słońce i Księżyc spotykają się

w jednej przestrzeni

kobieta i mężczyzna budują wspólny dom

* * *

wojownik nie wstydzi się łez

człowiek słaby kopie jamę w ziemi

odważny wchodzi na wierzchołki gór

deszcz ugasi ogień

wiatr powali najstarsze drzewa

* * *

piasek osiada na sandałach wędrowca

nigdy nie wraca się do tych samych miejsc

wiosna każdego roku budzi się inna

pielgrzym ugina kolana

składa pokłon drzewom

zapada zmrok

1995

JERZY OSZELDA

GIĘTKA TRZCINA

medytujący człowiek

jest jak giętka trzcina na wietrze

nieobecny jak odległa gwiazda

bliski jak życiodajne źródło

medytujący człowiek

jest jak giętka trzcina

ale nie myśląca

Kuchary, 14.10.88

* * *

zanim świt rozsypie

tlące się ziarna światła

fioletowy dźwięk konchy

przyzywa na medytację

na falującej tafli mantry

kołysze się głos pierwszych ptaków

Kuchary, 18.10.88

MISTRZ PATRZY

lubię gdy patrzy mistrz

nie na mnie

i nie wiem na kogo

lubię gdy patrzy

i nie widzi złych ludzi

i rozgniewanych żywiołów

gdy odchodzi

nie wiem o tym

gdyż nie wiem

kiedy kończy się zima

i zaczyna wiosna

lecz jedno wiem na pewno

ale tylko wtedy

kiedy patrzy mistrz

Przesieka, 16.10.90

* * *

nic ponad

nieoddzielone od przestrzeni

jasne samopromieniujące

światło

nic ponad

nieoddzieloną od przestrzeni

radość

nic ponad

nieoddzielone od przestrzeni

bezkresne współczucie

nic ponad

nieoddzielony od przestrzeni

nieuchwytny pląs

nieustraszoności

nic ponad

nic

Skoczów, 9.10.91

KAZANIE POD GÓRĄ

sędziwemu mistrzowi Chan: Hsuan Hua, z nieograniczoną wdzięcznością ofiarowuję

usiadł jak żywa skała

pod górą i zapytał

skąd wiecie że jestem żywą skałą

a może przybywam żeby was oszukać?

tymczasem jesień obdarzała

barwami zieleń

Przesieka, 17.10.90

JUŻ CZAS…

Niech jaśniejący umysł

dobroci

oślepia nasze

wady

przemieniając je w strumień

zalet

i skutecznych działań

niech wielki dźwięk

i wielki znak

uderzą w gong

radości

niech zapłoną rubinowe lampiony

współczucia

już czas

Cieszyn, 18.5.93

WILK STEPOWY

„Tylko dla obłąkanych”

Herman Hesse

wilk stepowy wilk stepowy

jestem bardzo nietypowy

w podróż wyruszam o świcie

w drodze mam się znakomicie

żadna burza i żar słońca

nie powstrzyma co do końca

odkryte kiedyś zostanie

takie dzisiaj mam przesłanie

słowa cisną się na usta

a tymczasem treść jest pusta

pusta forma wilk zajadle

dysząc harcząc ściga jagnię

jagnię kwili wilk się sroży

a świat życie i śmierć mnoży

hen na stepie mrok liliowy

gwiazdy liczy wilk stepowy

Cieszyn, 9.9.93, godz. 2112

KARMA

szczęście i cierpienie

przyczyna i radość

przyczyna i smutek

Cieszyn, 17.7.90

karma (tyb. Le, dosłownie działanie) – prawo przyczyny i skutku, zgodnie z którym przeżywamy świat odpowiednio do wrażeń nagromadzonych w umyśle, na skutek naszych wcześniejszych działań ciała, mowy i umysłu

SKRZYDŁA SAMSARY

płonąca żagiew lęku

drży w środku ciała

na niebie eksploduje

doskonała radość skowronka

samsara – uwarunkowana, relatywna rzeczywistość, w której wszystkie istoty poruszają się po „wnętrzu koła karmy”

* * *

Milarepa

jest jaskinią

jaskinia

jest Milarepą

ta jaskinia

jest ze światła

ta iluzja oślepia

mrok niewiedzy

zwycięstwem

nieprzewyższonym

Jachranka, 18.6.95, g.1955

JACEK PIWOWSKI

CYKL

Niebywałe zaćmienie umysłu?

czy wschód słońca rozjaśniał nad moją głową?

Przeciągam się i ziewam

na powitanie dnia.

Słodź słoneczko, przysłodź słoneczko.

Sprecyzowane myśli poszybowały

ku Kosmosowi.

Obrazująco urzekający obraz

jest sprawą wyobrażeń…

Kosztowało mnie zuchwałą odwagę

by go zauroczyć ciosem śmiechu,

a on ściągał moc i siłę orła

i żegnał dzień o jedną mądrość więcej…

Browning Mt., marzec’94

SAI-YAI-KSI-O-TSI-TAU-TOH-PI (kiedy gęsi wracają)

„OO – TO”

Górski anioł przywiał zapach z lodowca

dał nam ostatni śnieg

i pierwszą wiosnę tego roku.

Górski anioł uczynił sanktuarium

innym światem objął przestrzenie prerii.

Górski anioł – ice crystal mind

ukuł naszą zdolność zrozumienia

rozdający zdrowe myśli

zmagnesowane tajemniczą pogodą ducha.

Odganiał wołania pomroczne

i zapaście strachu pozostawione po zimie.

Świeży deszcz zrosił ziemię

i pozostawił cudowny zapach toastu wiosny.

Oddech gęsi popłynął

na ich skrzydłach…

Browning Mt., kwiecień’94

MA-TSI-YIK-KA-PI-SAI-KI’SOM (miesiąc żab)

Oo-to (czyt. Oł-tu) – wiosna w języku Czarnych Stóp

PEŁNIA

Labirynt nocy i lekka zamroczka w pół-śnie

Księżyc olśniony był pełnią

pozytywnie mocny.

Zawarł w nas srebrzyste macki

wtopił w księżycową poświatę.

Rtęć poleciała z nieba

zroszyła deszczem

padających srebrzystych kropli.

Księżycowa oraz gwiezdna hałastra.

Czy to fantazja?

Czy wymakijażowana łzami księżycowymi ziemia?

Czy spłoszyłem obraz?…

Browning Mt., kwiecień’94

GLACIER PARK

Bogata świątynia,

w arsenale dźwięków Gór Skalistych…

Tam słońce nie świeci w cieniu.

Wodospad opowiada stare historie.

Język rzeźby polodowcowej

pozostawił Stwórca…

Święta Księga

z katedrą kolorów,

z malowanym mchem na kamieniach.

Nieroztargniona stopa nierozdzielnego oblicza.

Księżyc był w nowiu

gdy przekroczyłem północ

słuchając wodnych snów.

Przy/akceptuj to olśnienie

gdy wodospad opowiadał Ci te stare historie…

Browning Mt., sierpień’94

PAK-KI-PIS TSI’O-MAAI’-T-TS-PI (kiedy wiśnie dojrzewają)

GLACIER PARK II

Ptak zapowiada pieśni

płynące w strumieniu

cieknącym dźwiękiem

szeleszczącym wśród skał.

Klepsydra wiatru zamiata dolinę.

Połączyłem się ze Stwórcą

w komunii spożycia

jagód na śniadanie – pod tęczą.

Jezioro Two Medicine

odbiło obraz nieba

w krysztale wody.

Lustro jeziora ukazało mi szczęście…

…i pocałowałem ciszę na dobranoc.

Browning Mt., 22.9.94

II-TA-WA-PI’-TS-KO (kiedy liście zmieniają kolor)

MARIA GŁOWACKA

Ciepło ogniska

dotyka mej twarzy

wirującej w blasku księżyca

góry poszukiwaczy złota gotują się do snu

światło nocy pulsuje nad petroglifami

wyrytymi w skałach

Złotego Kanionu.

Ścieżka Apaczów

wisi ponad pustynią

tylko jadąc na koniu

można poznać

tajemnicę samotnego serca wojownika.

Podałam mu rękę

Zlepione czarne włosy odzyskały blask

Wyprostował się jak wojownik na koniu

Zerwał z szyi turkusowy naszyjnik

I pogalopował w świetlistą dal

Zostawiając w moich moich dłoniach niebieski wiatr.

Stara kobieta Navajo

Siedzi na dnie kanionu

Nieporuszona i samotna

Strzeże Białego Domu

W przestrzeni światła.

Nakai stoi na szczycie skały

Wprawia w drganie cały wszechświat

Dotykając lekko ustami małego fletu.

Stań obok mnie.

Chcę choć raz zobaczyć świat twoimi oczami.

Indianie na twych fotografiach są żywi jak chochoły Wyspiańskiego.

Ich serca skrywają róże

MAREK GRZEŚ

POWRÓCĄ CZAROWNICY

Zapłoną jeszcze wielkie ogniska

Będą wspaniałe orgie wśród srebrzystych paproci

Powrócą wielcy czarownicy i moc będzie z nimi

Będą prawdziwe obrzędy przy dźwiękach szamańskich bębnów

Powrócą duchy sprawiedliwych

Powstaną nowe plemiona

A Prawda i Piękno znów zamieszkają między nami

Nie pokonają nas już wtedy ani tajne służby policyjne

Ani narkotyki ani broń palna

Powrócą wielcy wojownicy

W pełnej krasie tęczowego światła

By przywrócić zagubioną harmonię pomiędzy światami

I nie jest to już tak ważne czy królestwo ich

Będzie z tego czy nie z tego świata

Baśń Czereśniowa. Duchowa poezja Ziemi

(Biblioteka Zielonych Brygad – BZB nr 14 – Koniec)

*******

Wnętrze Słowiańskiej Świątyni

RESTYTUCJA SŁOWIAŃSTWA

Księga Siwa (Żywia) – Żywego Boga Księga Pieśni

Poemat mistyczny (LMB 1995)

♥

Bóstwo Śiwa, Bogini Laila

Dziś wyślij radosnego maila;

Polska Słowiańska odrodzona

Ku nowej epoce zbudzona!

Dobra Nowina jest głoszona

Polska z katolstwa oczyszczona;

Mszalne libacje zakazane

Orędzie Śiwa wprowadzane!

Każde dziecko Kāmasūtrę

Znać i przećwiczyć musi wkrótce;

Kwiatem Lotosu opleciony

Kto od czarnuchów uwolniony!

Bandy prałacie precz wyrzucim

Do wiary ojców naszych wrócim!

Czas dojrzałości orzekamy

Dwunastoletnim odmierzamy!

♥ ♥

Uraczyć trzeba każde dziecię

Boskimi Prawdy o Zaświecie;

Dla Słowian Prawda jest wartością

Fałsz katolictwa koli ością!

Precz pędzimy Bestię – Watykan

Dość ich szkalowań, Słowian szykan;

Krzyż przekujemy na lemiesze

Obce nam orgie, rzezie klesze!

Przywrócić miejsca Słowian Kultu

Odejść precz od kato–tumultu;

Czas odbudować dawne trakty

Odsłonić piękne Bogini akty!

Szaman wybrany przez Lud Gminy

Niech czaruje bez popeliny;

Moc radiestetów i zielarzy

Potęgą rodzimych różdżkarzy!

♥ ♥ ♥

W każdym powiecie jest Widzący

Człowiek nikomu nieszkodzący;

Cichy, spokojny, prawdę powie

A każdemu wyjdzie na zdrowie!

Czas odbudować już rolnictwo

Wyniszczyć okrutne rzeźnictwo;

Owca da wełnę, krowa mleko

Wojen mroki od nas daleko!

Hridaya wszędzie jest głoszona

Dobra Nowina obwieszczona;

Mistrz powszechnie jest szanowany

Przez wszystkie ludy, klany, stany!

Boska Lailita, Diwa Nieba

Dawczynią istotnego chleba;

Okrągły Bochen będziem łamać

I o komuniach już nie kłamać!

♥ ♥ ♥ ♥

Piękne życie Komuny Słowian

Mitem tajemnic jest dziś owian;

A starożytne Polskie Grody

Miały fontanny, bród, ogrody!

Katolik wszystko zniszczył w Polsce

Z róży pięknej zostały kolce;

Pomnik Orgazmu zamiast krzyża

Dość katolickiej władzy zwierza!

Dusza z oddechem wchodzi w ciało

Czas urodzin badamy śmiało;

Wiele powiedzieć chce Astrolog

Przeszkadza zwierz czarci – teolog!

Uznając wyższe racje stanu

Szaman kapłanem jest Arjanu;

Czas tolerancji ogłaszamy

Śiwa wielbienie – zapraszamy!

*******

ZADRUGA

PIEŚNI I WIERSZE SŁOWIAŃSKIEJ ZADRUGI

* * *

Szumi Odra nasz święta, falami modrymi,

dziś w jej nurcie sto chorągwi Polsce zaślubimy.

Krwawe łzy z jej prądem płyną, łzy piastowskiej ziemi –

nie płacz matko, twa historia, jeszcze sie odmieni!

Hen nad Bałtyk pieśń braterstwa niosą nizin wiatry,

zaślubiona z tobą Wisła, zaślubione Tatry.

Z twego serca wyjdzie armia twoich dumnych synów,

niosąc orli Lechów sztandar, symbol nowych dziejów!

Ciężko temu żyć na świecie, kto dźwiga kajdany.

Przeszło tysiąc lat twój honor kłamstwem jest deptany!

Jednak zbudzi się twa wola, wolność słowiańszczyzny

i nie bedzie na tej ziemi nigdy więcej krzyży!

Otrzyj łzy już Polsko nasza, szczerze Cię kochamy,

jutro niesie twoją wolność którą w sercach mamy!

Nasze słowa, nasz myśli zrodzą wielkie czyny

i przyniosą ci zwycięstow, godność słowiańszczyzny.

Darek

* * *

Wstań, Polsko moja,

zadmij w wojenny róg,

wyciągnij swój miecz złoty,

w historii zabij dzwon.

Wstań Polsko moja,

otrzyj już zdrady łzy,

rozwiń swój sztandar biało czerwony

i żyj, na wieki, żyj!

Wstań, Polsko moja,

przed tobą nowy świt!

Za tobą poległych prochy,

a w tobie wielki czyn.

Wstań, Polsko moja,

swą drogą w przyszłość krocz.

Zerwij obłudy kajdany,

już zawsze wolna bądź!

Darek

* * *

Nad głowami szumią nam sztandary, przed nami orle proporce,

a burza serc grzmi w nas swym rytmem. Idziemy dzień przynieść Polsce!

Tu, gdzie od wieków szumi bor stary, wzniesiemy chwały pomniki.

Triumfalne trąby wieszczą zwycięstwo: idziemy dzień przynieść Polsce!

Tu gdzie nad grobem kocioł wybija chwile żołnierza ostatnią,

my przysięgamy na krwawy sztandar: idziemy dzień przyniesć Polsce!

Śmierć przyszła nagle, lecz żyje męstwo, wspomnienie w ciszy żyjących…

Słońce lśni w grotach wojennej stali: idziemy dzień przynieść Polsce!

Idziemy dzień przyniesć Polsce, idziemy przynieść zwycięstwo.

Ziści się sen o wolności, ziści się słowian braterstwo!

Ziści się duma i sława, krew zahartuje stal mieczy…

Idziemy dzień przynieść Polsce, dzień pełen słońca na wieki!

Darek

* * *

Od Lech, Kraka jest nasz ród – synowie polskiej ziemi.

Toporzeł – znaczy: sztandar nasz, i wierni mu będziemy!

Nie spoczniem, póki w proch i pył rozpadną się ołtarze,

a natej ziemi wstaną znów gontyny przodków naszych!

Pójdziemy, gdy zapłonie wić, znów zbojni w sile gromu.

My – wielkiej armii przednia straż! wieścimy powrót bogów…

Pójdziemy śmialo, wprost pod wiatr, na przeciw nowym dziejom,

odnaleść pośrów nowych dróg tą, która wskrzesza wielkość…

Wszak w sercach naszych Polska jest – jak w tych, co za nią legli,

już czas! by z kolan podnieść ją, i unieść topór zemsty!

My, ród Lechitów, krew z tej krwi, wolności niesiem płomień –

w nim spłonie krzyż, fałszywy bóg, w nim obca wiara spłonie!

Wolności tęczą błyśnie łuk pod całym polskim niebem,

dla wszystkich braci naszej krwi, historii nowe dzieło,

dziś nie daremny jest nasz trud, bo cześć niesie i sławę

Na krzyżu Polska miała zgnić, triumf woli rwie kajdany!

Darek

* * *

Przysięgam Tobie Polsko, na honor, na swe imię!

Że krwi swojej nie zdradze, obronie Polan plemie…

Przyniosę wieczną sławę, i cześć na Twoją ziemie,

na przodków ojcowiźnie rozpale wieczne życie…

Przysięgam tobie Polsko, na sztandar, na znak orła:

że znowu będziesz wielka, mocarna i lechicka!

Przyniose Ci Twój oręż, i zniszcze wroga siłe,

cokolwiek się nie zdarzy – ja będę Twoim synem…

Przysięgam Tobie Polsko, na wszystkie pola bitew,

że nic mnie już nie złamie! Dopełnie słów tych czynem…

Przyniose Ci zwycięstwo, rozpale płomień chwały –

a kiedy trzeba będzie – i życie Ci oddamy…

Darek

* * *

Nie straszne nam szubienic czoła,

nie straszne mury więzienne.

Gdy Polska z serc naszych woła,

nie straszne nam klątwy kościelne!

Nie straszne nam jest wasze piekło,

nie straszny nam kat waszej wiary…

Nie straszne nam stosów płomienie,

gdy Polska jest w nas, jest z nami!

Nie straszne nam wasze oszczerstwa,

nie straszne kajdan łańcuchy.

Bo miłość do Polski jest wieczna,

nie straszna nam śmierć, wasze groźby!

Nie straszny nam wasz zbawicel,

nie straszne nam jego kłamstwa!

Gdy Polska w nas wstaje o świcie,

nie straszna nam wasza zaraza!

Darek

* * *

Nie płacz córko słowiańszczyzny, pójdzie stąd precz krzyż:

wnet zagoją się twe blizny, wolna zaczniesz żyć.

Jeszcze krwawi twoje serce, lecz nadejdzie dzień,

że nie ujrzysz go już więcej tu, w ojczyźnie twej…

Nie płacz córko słowiańszczyzny, wiem – to kłamstwa czas…

Jednak wznieś do góry oczy, kat opuści nas…

Nie płacz więcej, bo nie warto ronić tobie łez.

Nad historii naszej kartą wstanie jeszcze dzień!

Chcieli ujrzeć nas stłamszonych, wyrwać duszę nam:

już od wieków na kolanach, a nad nami cham!

Nie płacz, przyjdzie dzień rozprawy – unieś zemsty stal!

Naszą ziemię ujrzysz wolną, wolnym ujrzysz świat!

Nie płacz córko słowiańszczyzny, spójrz – już wstaje nowy dzień!

Dzisiaj wolne Twoje myśli, jutro Twoja krew!

Biały orzeł w górę wzleciał, ponad lechów kraj…

On zwiastuje odrodzenie, wytrwaj, przyjdzie czas!

Darek

* * *

Młody żołnierzu dokąd tak zmierzasz

Gdzie pędzisz tak przecież plujesz krwią

Co Ci pomaga? Co w sercu masz?!

Już dawno wróg zniewolił Ojczyznę twą

Przecież wszyscy mówią, że nie ma już celu,

za który warto było by ginąć

Mówią, że zabito już zbyt wielu,

że nasza rasa nie może zasłynąć

Pozwól niech wróg twą flagę depcze

Dostaniesz za to brudne złote życie

Czemu wciąż swój hymn szepczesz

gdy możesz stanąć na kłamstwa szczycie

Wyjaw nam wreszcie swą tajemnicę

powiedz co bardziej cenisz niż życie

Moje serce jest pełne nadziei,

a pradawny miecz wskazuje drogę Mi

wszyscy ci co Ojczyznę Mą zabić chcieli

Muszą złożyć tej ziemi hołd z własnej krwi.

Ja ostatni wierny syn tej ziemi

Co prawdziwym Bogom oddaję cześć

I choć wielu zdrajców próbuje to zmienić

Jak swoją drogą by znak Słońca w niebo wznieść!

Adrian

* * *

Śpi polskie dziecie na matki łonie,

śni o srebrzystym orle w koronie.

Śni o przepięknym lechitów kraju,

śni o Swaroga odświętnym gaju…

Błysneły zorze, słońce świat wita

na chwałę życia i Świetowita.

Ze snu, zbudzony, stał płowowłosy,

czas już iść w pole, dziś sianokosy…

Skowronek z pieśnią w niebo już wzlata,

wita go ojciec, wita go matka.

Wita go piękno ojczystej ziemi:

jak dobrze jest żyć tu, między swymi!

Tu słowian pola, całe obszary,

płoną ogniska na noc kupały.

Pełna po brzegi miodu zdrewica;

aż chce się kochać, wielbić bożyca.

I do ogniska złożyć mu trzebe,

częstowac mlekiem, częstować chlebem.

Niech wzlata pieśń ta pod polskim niebem,

dopuki tchu wystarczy w piersiach,

żyć pełnią życia, żyć pełnią szczęścia!

Darek

* * *

Spójrz moja Polsko, jam syn Twój skuty

w łancuchy kłamstwa, w kajdany skruchy,

lecz duch mój wolny, lecz myśl ma żyje –

tego już we mnie nic nie zabije!

Spójrz moja Polsko – spętane dłonie,

w sercu mym jednak wciąż prawdy płomień.

Choć w krucyfiksu śmierci uściskach, wolność odzyskasz!

Wolność odzyskasz, wolność odzyskasz…

Spójrz moja Polsko, jak świat zepsuty

klęka przed Żyda przegniłym trupem;

wierzy w niebiańskie wieczne ułudy!

A wciąż nie widzi: fałszu, obłudy…

Spójrz moja Polsko, zza krat Cię wołam!

Nędza, zniewaga, wyzysk dokoła…

Imię Twe jednak na moich ustach:

nie zmieni tego święta rozpusta!

Spójrz moja Polsko, imię Twe depczą

ci co od wieków herb Twój kaleczą.

Najszlachetniejszych więzią Twych synów,

mordując dusze Twoją słowiańską

myśląc, że będziesz wciąż chrześcijańską…

Darek

* * *

Wznosiłeś krzyż a kraj mój płonął.

Mówiłeś – nikt nie zapamięta

że kiedyś Polska była wolna,

a dzisiaj tkwi w przekleństwa pętach…

Bądź gotów, bo gdy wolność przyjdzie –

obwieści światu nowe dzieje.

Wszyscy zapomną o twej wierze,

nie pozostanie mdłe wspomnienie…

To co tej ziemi było swojskim,

na powrót do Twej Matki wróci.

A to co obce – precz przepadnie,

i nigdy więcej już nie wróci…

Mówiłeś „nikt nie zapamięta” –

lecz pamięć żyje w wolnych sercach

i kiedy świt nad Polskę wróci

po wiekach hańby – będzie wielka!

Ziemia gromadzi synów prochy.

Mijają dni, mijają wieki,

a z prochów tych powstanie wolność

którą Peruna głos obwieści!

Darek

* * *

Taką Ją widzieli, hardą, niepodległą.

W łunach jaśniejącą władzą i potęgą.

Do Niej wciąż tesknili, myślą, słowem, pieśnią.

Za Nią umierali, idąć w wojny piekło…

Taką Ją kochali, młodą, zdrową, piękna…

Serca swe oddali za z nią chwilę jedną,

miłość do tej ziemi, Polska ponad wszystko…

Każdej pory roku, była im najświętszą.

Taką Ją pragneli, silna, wieczną, wielką!

Boskie jest Jej imie, honor to Jej wierność.

Idzie ku nim w chwale, wieszcząc im zwycięstwo,

tam gdzie sięga wzrokiem, będzie Jej królestwo…

Była im najdroższą wola dla niej życia,

walka aż do końca, myśl o Niej najbliższa.

Nikt kto jej nie kocha, nie zrozumie celu

tych co za Nią giną, było, jest ich wielu…

Darek

* * *

Nie mieczem, krzyżem chciałeś bronić

swojej rodziny, twego domu.

Gdy padał cios wznosiłeś modły,

lecz jakoś bóg cie twój nie bronił?

Wśród placzu, łańcuch zniewolenia,

kajdany krew piją z twych dłoni.

Wśród gorzkich łez unosisz wzrok,

lecz jakoś bóg cie twój nie broni? …

W słabości widzisz swoją siłę,

ukrywasz twarz przed moim wzrokiem.

Czy widzisz!? Tam leżą w mogile

ci, co bratali się z twym bogiem…

Czy widzisz!? Tam twój dom spalony,

u progu wróg, twe dziecko bije…

Lecz ty się módl do swego boga,

który w twej sile widzi winę…

Kto ci zaszczepił ziarno hańby,

kto cię naznaczył krzyża piętnem?

Zdepcz gada, wybierz prawdę,

a ujrzysz, co niszczy twą Ziemie!

Nad brzegiem Wisły święta Nike

tarcze i miecz dzierży w swej dłoni.

Weź tarcze, broń swej ojcowizny,

weź miecz! i rozpraw się z twym wrogiem!

Nie grzechem kochać swą ojczyznę,

lecz szukać łaski w obcym bogu!

Siłę do walki znajdziesz w sobie,

nie w bogu – który pcha do grobu!

Stań w blasku słońca, uwierz w siebie,

na nic ci kłamstwa kaznodziei.

Sam zmieniaj świat dokoła siebie!

Nie myśl, że bóg cokolwiek zmieni…

A gdy już wreszcie będziesz wolny,

przytul do serca swoje dzieci –

to twoja krew! Jedynym prawem

szarlatan szczeźnie w beznadziei…

Być może miną jeszcze lata,

lecz w końcu wszystko się odmieni.

W popiołach zniknie fałszu wiara,

a nad twym domem orzeł wzleci…

Darek

* * *

Naród mój tonie w okowach

krzyża obłudy. Matko moja

Polsko, powstań to ja lud Twój

udręczony.

Jak tysiące lat wstecz

dziś w sercach niesiemy

przesłanie masławowe, by

lud Twój scalić i w potędze

odrodzić, być mogła matko

moja zerwać okowy..

Wolności tchnienie

w róg wojenny dmie

ogłasza światu nowe dzieje

w proch zmienimy krzyża

wspomnienie

Po wiekach niewoli

świt Ci matko niesiemy

orły już pieśń

zwycięstwa niosą

a deszcz krew wrogów

z ziemi Twojej zmywa

Teraz gdy wolna jesteś

matko sztandary Twoje

i dęby stare sławią

imie Twoje bowiem

klejnotem słowiańszczyzny

jesteś Polsko moja!

Michał

* * *

Kocham twe oczy, błękitne jak morze

nad którym mewy mnie budzą co rano.

W nich to dostrzegam pradawną arkonę,

okryta mgłami, pieniącą się falą.

Kocham Twe usta czerwone jak ogień,

jak tarcza słońca skąpana w Bałtyku

wśród fal którego stąpają wojowie,

w pieści stalowej ukryci są szyku…

Kocham twe włosy, łopoczą jak sztandar,

który swej armii oddajesz przed bitwą.

Kocham ich zapach, ma biała bogini,

jesteś i będziesz moją Walkirią…

Kocham twój oddech, co wiatrem jest burzy,

pieśnią wojenną na cześć Swarożyca.

Dume subtelnie podnosisz z popiołów,

piękno, za które niejeden już zginął…

Kocham twe serce, co dziejów jest rytmem,

pamięcią przodków w mgłach czasu szarości.

Jesteś ostoją jak miecz pośród bitwy,

wierna do końca złożonym krwi przysiąg.

BOGINI WOJNY, kochają cię wszyscy!

którzy galopem wciąż pędzą do przodu…

Wśród nocnej ciszy, w ich sercach twe imię –

jest jak pochodnia, co rozprasza mrok…

Jeśli mi przyjdzie polec, polegne –

wpatrzony w ciebie wśród nieba błękitu.

Gdy żar płomieni mnie strawi na stosie,

będziesz tuż przy mnie, ukryta w motylu…

W starych kurchanach trwa sen bohaterów,

którzy oddali swe życie dla rasy…

Jesteś strażniczką uśpionych od wieków,

tobie to właśnie poświęcam ten wiersz…

Przerwane myśli w połowie są drogi,

jak nasza walka, co wiecznie wciąż trwa.

Słodkim jak wino nam będzie triumf woli,

czas Nowej Ery, a nad nim twój miecz…

Darek

* * *

Powrócili pradawni Bogowie,

na te ziemie – po tysiącu lat…

I wejrzeli w serca nasze spragnione

woli mocy, tak twardej jak stal…

Nasza wiara to dusza tej ziemi,

nie skażona przekleństwem złej krwi.

Nasza wiara to życie wskrzeszone

które nie śni, lecz wolnym chce być…

Przez z tąd! cuda zmyślonych zaświatów!

Precz! Chrystusie zrodzony ze strachu!

Precz! nadziejo z kłamliwych kościołów:

wasz czas minie, wśród rozwianych popiołów…

Krew ozdobi nasze miecze i twarze,

w tym dniu runą zakłamania ołtarze!

Tego, który ogłosił się ‚królem’ –

a był cieniem, zmartwychwstania, ponurym!

Darek

* * *

Dziewczęta w powstańczych mundurach, za miłość płaciły krwią.

Kto kazał im wybrać ten sztandar? Lecz one poniosły go…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, nie znały naiwnych łez.

Wśród huku, wystrzałów i rozstań, zdobiły swe włosy bzem…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, kochały każdego z nas.

Walczyły do końca – wierne, aż zamilkł ostatni strzał…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, szły z nami na wprost pod wiatr…

Śmierć brała je każdą z osobna, choć one tak chciały trwać…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, imiona ich pokrył czas.

Wtulały rannych do serca, wpatrzone we wrogow stal…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, tak bardzo ufały nam!

Gdy w boju nam przyszło umierać, plakaly nad każdym z nas…

Dziewczęta w powstańczych mundurach, do snu grał im letni wiatr.

Wierzyły do końca, wciąż walcząc, że PRZYJDZIE ZWYCIĘSTWA CZAS!

Dziewczęta w powstańczych mundurach, nadzieją wśród boju są.

Gdy przyszło na nowo krew przelać, zabiły w wojenny dzwon…

Darek

* * *

Wiatr jesienny zawodzi na dworze –

czarne chmury na niebie roztrąca…

Gdzie Ty, Matko, odnajdziesz dziś syna?

Tam, gdzie leży samotna mogiła…

W dole jakim zapadłym on leży?

Pośród innych Ojczyzny żołnierzy.

Nikt mu ognia nie wznieci na grobie,

choć on myślał do końca o Tobie!

Łza serdeczna na ziemie nie spadnie…

O czym myślał on wtedy, kto zgadnie?

Jakich bronił do końca rubierzy?

Jak głęboko w Ojczyzne swą wierzył? …

Ilu padło, podobnych mu braci?

Aby bronić swej Polski, swej Matki…

Aby walczyć! z najeźdzcą do końca,

z dumą wznosząc ku górze znak słońca…

Nie zasiądzie za Twoim już stołem:

nie spojrzysz mu w oczy radosne!

Nie wymówi do Ciebie choć słowa,

chociaż chciał Ci powiedzieć tak wiele…

Dzisiaj cisza. Pare zdjęć. Mdłe wspomnienie…

Jego ślad. Gdzieś w oddali – dwa cienie…

Zadmij w róg, nad pokrytą prochami twą ziemią.

Uszłysz głos, który będzie nadzieją!

Twoja pieśń – dziś przebudzi mogiły…

Wojny zew, który doda ci siły!

WSTAŃCIE, WSTAŃCIE słowiańscy rycerze!

Niechaj wasze wokół zjawią sie cienie.

Przyjdzcie z Nawii, my was tutaj czekamy –

przyjdzcie ku nam, stańcie w kręgu wraz z nami!

Już tu idą. Zwartym cieni legionem…

Ida setki, tysiące, miliony…

Duma bije z zamyslonych ich twarzy:

idą dziady! Idą przodki tu nasze!

Płomień wskaże im drogę – do kręgu.

Wiatr już niesie hymn stłumionych ich szeptów…

Odrzuć Matko, ze swych oczu zasłone!

Oto Twoje pragnienie – spełnione!

Choć przez chwilę znowu będą tu z nami –

przodki nasze, wraz ze swymi przodkami…

I tych, których czasem w sercu brakuje –

Częstuj żetwą – Matka chlebem częstuje…

Darek

* * *

Od Łaby do Dniepru, od morza do morza,

wiodły nas, Lechów, orle znaki…

Wiodła nas zwycięstw twarda wola!

Pośród rzek krwi, pośród ognia i stali –

szliśmy do przodu uparcie!

Szliśmy niepowstrzymani…

Wprost w wojenny wir, tam gdzie nowy świt sie palił.

W oczy patrzył wróg, w ten czas triumfu i chwały.

A w pamięci krzyk tych, co sprawie życie dali –

oni szli pod wiatr. Tak jak stali – umierali…

Prędko o nich świat zapomniał, lecz my ciągle pamiętamy.

Podążają ku swym ojcom, wprost ku bramom Nawii…

A gdy przyjdzie zginąć w boju, wiatr nam o nich pieśń zaśpiewa:

o szlachetnej krwi słowiańskiej, o świętości ziemi, chleba…

Wnet zagrają nam armaty, kule szarpać będą serca.

Deszcz wybieli nasze kości, prochy przyjmie Sławska ziemia…

Szybko wyschną łzy goryczy, by zamienić sie w zwyciestwo –

POWSTANIEMY, BY ZWYCIĘŻAĆ! BY UCZYNIĆ POLSKĘ WIELKĄ!

Darek

* * *

MATKO POLSKO,

sny zapamiętaj swych synów, złożonych w grobowej czeluści –

choć bez imienni tam leżą, nie brak im w sercach miłości!

MATKO POLSKO do snu ukołysz swe dzieci,

nie dla nich laury i sława! I słońce im nie zaświeci…

Bo oni już krocza ku przodkom, do Nawii – cieni siedliska…

Posłuchaj! To pieść ich ostatnia, tęsknota łzy z oczu wyciska,

bo tak Cię szczerze kochali… Swą młodość, swe życie oddali!

MATKO POLSKO, MATKO POLSKO!

Spójrz! Z ich krwi wstanie dzień Twojej chwały…

Wielki dzień, najwspanialszy ze wszystkich!

Pod stanicą naszych przodków, Ojczyzny,

oni wstaną do tej walki wraz z nami!

Idziem naprzód, pod Twe Polsko sztandary!

Darek

*******

SŁOWIAŃSKIE PIEŚNI PATRIOTYCZNE I DUCHOWE

A JEŚLI BĘDZIE WIOSNA

A jeśli będzie wiosna, to bzów mi przynieś kiść

I tylko mnie nie całuj i nie broń, nie broń iść

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin* w ramię wrósł

I ciebie z karabinem do końca będę niósł!

A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj

I tylko mnie nie całuj i nie broń iść za kraj

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł

I ciebie z karabinem do końca będę niósł!

A jeśli będzie lato, to zboża przynieś kłos

Dojrzały i gorący i złoty jak twój włos

Bo gdyby śmierć nie dała abym powrócił żyw

Poniosę nad granicę słowiańskich zapach żniw! x2

(*dawniej zamiast karabin było: toporzec lub toporzyc czyli wielki topór lub proporzec)

*******

DESZCZ, JESIENNY DESZCZ

(Marian Matuszkiewicz, 1943, z dawnych inspiracji słowiańskich)

Deszcz, jesienny deszcz

Smutne pieśni gra

Mokną na nim karabiny

Hełmy kryje rdza!

Nieś po błocie w dal

W zapłakany świat

Przemoczonych pod plecakiem

Osiemnaście lat! x2

Gdzieś daleko stąd

Noc zapada znów

Jasna główka twej dziewczyny

Tuli się do snu!

Może właśnie dziś

Patrzy w nocną mgłę

I modlitwą prosi Boga

By zachował cię! x2

Deszcz, jesienny deszcz

Bębni w hełmów stal

Idziesz, młody żołnierzyku

Gdzieś w nieznaną dal!

Może jednak Bóg

Da że wrócisz znów

Będziesz tulił jasną główkę

Miłej swej do snu! x3

*******

DZIŚ DO CIEBIE PRZYJŚĆ NIE MOGĘ

(„Leśna Kołysanka” – pieśń reakcji pogańskiej, przerobiona na pieśń partyzancką w 1942/1943)

Dziś do ciebie przyjść nie mogę

Zaraz idę w nocy mrok

Nie wyglądaj za mną oknem

W mgle utonie próżno wzrok

Po cóż ci, kochanie, wiedzieć

Że do lasu idę spać

Dłużej tu nie mogę siedzieć

Na mnie czeka leśna brać

Księżyc zaszedł hen za lasem

We wsi gdzieś szczekają psy

A nie pomyśl sobie czasem

Że do innej tęskno mi

Kiedy wrócę znów do ciebie

Może w dzień, a może w noc

Dobrze będzie nam jak w niebie

Pocałunków dasz mi moc

Gdy nie wrócę niechaj z wiosną

Rolę moją sieje brat

Kości moje mchem porosną

I użyźnią ziemi szmat

W pole wyjdź pewnego ranka

Na snop żyta dłonie złóż

I ucałuj jak kochanka

Ja żyć będę w kłosach zbóż!

*******

HEJ CHŁOPCY, BAGNET NA BROŃ

(Pieśń powstańcza na wzór dawnej słowiańskiej „Hej chłopcy, kosy na sztorc!”)

Hej chłopcy, bagnet na broń (kosy na sztorc)!

Długa droga, daleka, przed nami

Mocne serca a w ręku karabin (toporzyn)

Granaty w dłoniach i bagnet na broni

(Toporce w dłoniach i kosy na sztorc)

Jasny świt się roztoczy, wiatr owieje nam oczy

I odetchnąć da płucom i rozgorzeć da krwi

I piosenkę jak tęczę nad nami roztoczy

W równym rytmie marsza raz, dwa, trzy!

Hej chłopcy, bagnet na broń!

Długa droga, daleka, przed nami trud i znój

Po zwycięstwo my młodzi idziemy na bój

Granaty w dłoniach i bagnet na broni!

Ciemna noc się nad nami roziskrzyła gwiazdami

Białe wstęgi dróg w pyle, długie noce i dni

Nowa Polska zwycięska jest w nas i przed nami

W równym rytmie marsza raz, dwa, trzy!

Hej chłopcy, bagnet na broń!

Bo kto wie, czy to jutro, pojutrze czy dziś

Przyjdzie rozkaz, że już, że już trzeba nam iść

Granaty w dłoniach i bagnet na broni!

Jasny świt się roztoczy, wiatr owieje nam oczy

I odetchnąć da płucom i rozgorzeć da krwi

I piosenkę jak tęczę nad nami roztoczy

W równym rytmie marsza raz, dwa, trzy!

*******

ROZSZUMIAŁY SIĘ WIERZBY PŁACZĄCE

(Dawne „Pożegnanie Słowianki” z czasów Restytucji Słowiańskiej, później jako „Rozszumiały się brzozy płaczące….”)

Rozszumiały się wierzby (brzozy) płaczące

Rozpłakała się dziewczyna (Dziewanna) w głos;

Od łez oczy podniosła błyszczące

Na żołnierski (wojenny), na twardy życia los!

Ref.

Nie szumcie, wierzby (brzozy), nam

Żalu co serce rwie

Nie płacz dziewczyno (Dziewanno) ma

Bo w partyzantce (wśród powstańców) nie jest źle!

Do tańca grają nam

Armaty i stenów szczęk (Topory i szabli szczęk)

Śmierć kosi niby łan

Lecz my nie wiemy co to lęk!

Błoto, deszcz czy słoneczna spiekota

Ciągle słychać miarowy, równy krok;

To na bój idzie leśna piechota

Na ustach śpiew, pogodny wzrok i równy krok!

*******

JAK DŁUGO W SERCACH NASZYCH

Jak długo w sercach naszych

Choć kropla polskiej krwi

Jak długo w sercach naszych

Ojczysta miłość tkwi

Ref.

Jak długo na Wawelu

Słowiański bije dzwon

Tak długo nasza Wisła

Do Gdańska płynie wciąż

Zwycięży Orzeł Biały

Zwycięży polski lud

Wiwat niech żyje Kraków

Nasz podwawelski gród

Jak długo na Wawelu

Słowiański bije dzwon

Tak długo w sercach naszych

Brzmi jego dźwięczny ton

[Ref.]

Jak długo na Wawelu

Brzmi nasz piastowski dzwon

Jak długo z gór karpackich

Rozbrzmiewa polski ton

[Ref.]

Jak długo Wisła wody

Na Bałtyk będzie słać

Jak długo polskie grody

Nad Wisłą będą stać

[Ref.]

O wznieś się Orle Biały

O Boże spraw ten cud

Zwycięstwo polskiej Sławy

Ogląda polski lud

[Ref.]

Jak długo nasza wiara

Rozgrzewa polską krew

Tak długo Polska cała

Bo Polak to jak lew

[Ref. (x2)]

*******

MARSZ PIASTOWSKI (Marsz Słowiański, Marsz Wojenny)

(Dawna pieśń bojowa rycerzy słowiańskich, lechickich)

Niechaj wesoło zabrzmi nam echo

Niechaj uderzą w tarabany

Niech wie świat cały, z jaką uciechą

Idziem, gdzie Wódz nasz kochany!

Próżno łzy leją piękne dziewczęta (chłopięta)

Próżno by nas wstrzymać rade

Gdy pożegnania przyszły momenta

Padły zemdlone i blade!

Choć dom opuścić żal wielki bierze

I w sercu smutnem czujem rany

Idziemy chętnie prawi rycerze (rycerki)

Idziem, gdzie Wódz nasz kochany!

*******

WYMARSZ UDERZENIA

(Stara Słowiańska Pieśń Bojowa)

A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść

I tylko mnie nie całuj i nie broń, nie broń iść

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin (toporzec) w ramię wrósł

I ciebie z karabinem (toporzycem) do końca będę niósł

Ref.

To wymarsz Uderzenia i mój i mój i mój

W ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi

Słowiańska ziemia święta poniesie nas na bój

A Polska gdy powstanie, to tylko z naszej krwi

A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos

Dojrzały i gorący i złoty jak twój włos

I choćby śmierć nie dała bym wrócił kiedyś żyw

Poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw

[Ref.]

A jeśli przyjdzie jesień, to kalin pęk mi daj

I tylko mnie nie całuj i nie broń iść za kraj

Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł

I ciebie z karabinem do końca będę niósł

[Ref.]

Poniosę nad granicę kaliny, kłosy, bzy

To z nich granica będą, z miłości, a nie z krwi

Granice mieć z miłości, w żołnierskich sercach tu

Nasz kraj się tam gdzieś kończy, gdzie w piersiach braknie tchu

[Ref.]

*******

MARSZ POLONII

(ciągle aktualny)

Jeszcze Polska nie zginęła,

kiedy my żyjemy,

co nam obca przemoc wzięła,

szablą odbierzemy.

Ref.

Marsz, marsz Polonia

Nasz dzielny narodzie

Odpoczniemy po swej pracy

W ojczystej zagrodzie!

Już was żegnam, bracia, siostry,

Krewni, przyjaciele.

Póki w ręku miecz jest ostry,

Nie zginie nas wiele.

Jeszcze Polska nie zginęła,

choć my za morzami,

chociaż z oczu nam zniknęła,

lecz ją w sercu mamy.

[Ref.]

Jeszcze Polska nie zginęła,

i zginąć nie może,

bo Ty jesteś sprawiedliwy,

o Wszechmocny Boże.

[Ref.]

Rozproszeni po wszem świecie

Gnani w obce wojny

Zgromadziliśmy się przecie

W jedno kółko zbrojne!

[Ref.]

Marsz przytomnie, śmiało, dzielnie,

Jako przynależy

Godnym synom ojców naszych –

Polaków rycerzy.

[Ref.]

Polak pada dla narodu,

Dla matki Ojczyzny.

Chętnie znosi głód i trudy,

A najczęściej blizny.

[Ref.]

Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę,

Będziem Polakami.

Dał nam przykład ród piastowski,

Jak zwyciężać mamy.

[Ref.]

Kiedy zabrzmi trąbka nasza,

Pocwałują konie,

Poprowadzi nas Świętowit

Na ojczyste błonie.

[Ref.]

Łączmy ramię do ramienia,

Bracia Słowianie,

Gdy uderzym wszyscy razem –

Polska zmartwychwstanie!

[Ref.]

A gdy nieprzyjaciół naszych

Dumę poskromimy,

Kochajmy się, żyjmy razem –

Nigdy nie zginiemy.

[Ref.]

Z wiosną zabrzmi trąbka nasza,

Pocwałują konie.

Sławą polskiego pałasza

Zagrzmią nasze błonie!

[Ref.]

Katol Polski nie zdobędzie,

Dobywszy pałasza.

Hasłem naszym wolność będzie,

O ojczyzno nasza.

[Ref.]

Od Krakowa bitą drogą

Do Warszawy wrócim

Co zastaniem resztę wroga

Za łeb w Wisłę wrzucim!

[Ref.]

Na królewski dwór zhańbiony

Wzleci Orlę Białe.

Hukną działa, jękną dzwony

Polakom (Lechitom) na chwałę!

[Ref.]

W Ameryce polscy uchodźcy najczęściej rozpoczynali śpiewając:

Jeszcze Polska nie zginęła,

choć my za morzami,

chociaż z oczu nam zniknęła,

lecz ją w sercu mamy.

*******

OJCZYZNO MA

Tyle razy pragnęła wolności

Tyle razy dławił ją kat (katol);

Ale zawsze czynił to obcy

A dziś brata zabija brat (brachol)!

Ref.

Ojczyzno ma

Tyle razy we krwi skąpana

Ach, jak wielka dziś twoja rana

Ach, długo cierpienie twe trwa!

Biały Orzeł znów skrępowany

Krwawy łańcuch zwisa u szpon

Lecz wkrótce zostanie zerwany

Bo wolności wybija dzwon!

[Ref. (x2)]

O Królowo Polskiej Korony

Wolność, pokój i miłość racz dać;

By ten naród boleśnie gnębiony

Odtąd wiernie przy Tobie mógł trwać!

O Matko Ma! Mokosza! (Dzidzilajla, O Lajla)!

Tyś królową polskiego narodu;

Tyś wolnością w czasie niewoli

I nadzieją, gdy w sercach jej brak!

[Ref. (x2)]

Nowy ból przeszył serca Polaków (Lechitów)

Słowian-żyrcy przelali swą krew

Abyś ty mógł (Abyśmy mogli) żyć w wolnej Ojczyźnie

Bez cierpienia, bólu i krat!

*******

PŁONIE OGNISKO I SZUMIĄ KNIEJE

Płonie ognisko i szumią knieje

Drużynowy (Wojewoda) jest wśród nas;

Opowiada starodawne dzieje

Bohaterski (Nasz Słowiański) wskrzesza czas!

O rycerstwie znad kresowych (lechickich) stanic

O obrońcach naszych polskich granic;

A ponad nami wiatr szumny wieje

I dębowy huczy las!

Już do odwrotu głos trąbki wzywa

Alarmując ze wszech stron;

Staje wiara w ordynku szczęśliwa

Serca biją w zgodny ton!

Każda twarz się uniesieniem płoni

Każdy laskę (topór) krzepko dzierży w dłoni;

A z młodzieńczej się piersi wyrywa

Pieśń potężna, pieśń jak dzwon!

(W nawiasach alternatywne słowa pieśni)

*******

OGNISKA JUŻ DOGASA BLASK – SŁOWIAŃSKI KRĄG

Ogniska już dogasa blask

Braterski (Słowiański) splećmy krąg;

W wieczornej ciszy, w świetle gwiazd

Ostatni uścisk rąk!

Ref. (x2)

Kto raz przyjaźni poznał moc

Nie będzie trwonił słów;

Przy innym Ogniu, w inną noc

Do zobaczenia znów!

Ogniska już dogasa blask

Braterski splećmy krąg;

W wieczornej ciszy, w świetle gwiazd

Ostatni uścisk rąk!

[Ref. (x2)]

Nie zgaśnie tej przyjaźni żar

Co połączyła nas;

Nie pozwolimy by ją starł

Nieubłagany czas!

Przed nami Ognisk nowych moc

I moc młodzieńczych snów;

Przy innym ogniu, w inną noc

Do zobaczenia znów! (x2)

*******

JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA

(Słowiańska melodia ludowa)

Jeszcze Polska nie zginęła (umarła),

Kiedy (Póki) my żyjemy.

Co nam obca przemoc wzięła (wydarła),

Szablą odbierzemy.

Marsz, marsz, Polacy (Rodacy, Lechici),

Z ziemi obcej do Polski. (Do Polski z ziemi pracy)

Za Bożym (Wodza) przewodem

Złączym się z narodem.

Przejdzem rzeki, weźmiem grody,

Będziem Polakami (Lechitami).

Dał nam przykład Długobrody (Srebrnobrody),

Jak zwyciężać mamy.