Rok 2020 - prognoza numerologiczna

Rok 2020 - Wibracja gematryczna Czwórki (4) z dwoma zerami 

Numerologia, inaczej gematria lub arythmologia znana jest od wieków, ale używali jej głównie wtajemniczeni w nauki hermetyczne, który korzystali z niej zwłaszcza do celów tantrycznych, związanych z finansami, związkami miłosnymi oraz realizacją przeznaczenia duszy. Pierwsze wzmianki o tym, że liczby mają swoją osobowość i dynamikę w Europie, pojawiły się u greckich filozofów w okresie XI do VI wieku przed erą chrześcijańską (p.e.ch). W XIX wieku numerologia stała się bardziej popularna, szybko zyskała swoich zwolenników, a to za sprawą teozofów, rozpowszechniła się nazwa "numerologia" w miejsce greckiej "arythmologia" i kabalistycznej "gematria" (gematrja, gematrija). Entuzjaści numerologii czy gematrii twierdzą, że podział na dziewięć cykli wibracyjnych jest bardzo trafny, dlatego cenią ją najbogatsi i najmądrzejsi ludzie na świecie. Podział od dziewięciu cyfr stanowi połowę astronumerologicznego cyklu znanego jako saros. 

Należy pamiętać, że wibracja roku kalendarzowego działa w obrębie kultury stosującej taki kalendarz w sposób utrwalony, a tradycyjni Żydzi oraz Chińczycy i Hindusi mogą mieć inny lokalnie utrwalony kalendarz (którego trzeba się trzymać aby móc doradzać im z wibracji dat i lat). W Europie mamy na ogół kalendarz na Rok 2020 - od swojego początku w dniu 1 stycznia o północy, aż do swojego końca w dniu 31 grudnia, a to wibracja liczby 2020 w liczbowaniu gematrycznym (sumujemy składowe cyfry: 2+0+2+0) dająca liczbę prostą (4), będącą w dużej mierze wibracyjną powtórką rocznika 2002, który jedynie element nihilistyczny z podwójnymi zerami w środku miał trochę silniejszy. Osoby z roczników 2002 oraz 2020 będą zwykle odczuwać więcej pewnej bliskości albo spostrzegać pewne istotne podobieństwa, tak jakby były duszami pokrewnymi czy bliskimi. Astronumerolodzy wnioski opierają zarówno na wibracji Roku jaki się rodzi, który to poród w kalendarzu zachodnim wypada o północy, o godzinie zero w przejściu z Sylwestra żegnającego Stary Rok, a witającego hucznie i świątecznie Nowy Rok oraz z horoskopu wydarzenia jakim jest ów moment Nowego Roku, który z uwagi na pochodzenie możemy nazywać Rzymskim Nowym Rokiem. Oczywiście, pewne szczegóły dla kraju pozyskujemy z ustawienia horoskopu na stolicę danego państwa, a jeśli chodzi o regiony czy osoby, to na stolicę regionu (gminy, stanu, prowincji etc) lub ich miejsce życia i działalności (gminę, miasto etc). 

W portrecie astrogematrycznym roku 2020 (z sumy Czwórki) analizujemy szczególnie położenie i wpływy Rahu (Rāhu - Głowa Smoka, Północny Węzeł Księżycowy) oraz jego wszelkie, nawet najdrobniejsze aspekty, gdyż Rahu - Głowa Smoka - wzmaga lub osłabia działanie wibracji Czwórki z wzajemnością (Czwórka wpływa na Rahu w horoskopie urodzeniowym - zasadniczo liczonym na moment pierwszego wdechu, pierwszego samodzielnego wdechu). Pamiętamy, że liczba Roku najbardziej działa w trzeciej fazie numerologicznego cyklu życiowego, po 54, a od 55-ego roku życia, aż do 81-ego roku życia włącznie czyli na starszyznę pokoleniową. Czwórka należy do początku cyklu ludzkiego ewolucji świadomości i kończy pierwszą połowę wibracji roczników numerologicznych (Piątka to środek gematrycznych Dziewięcioleci w rocznikach - wibracjach roku). 

Liczba (2) pojawia się w dacie aż dwa razy i sumuje się w liczbę 4. Oznacza to, że ten rok będzie kluczowy dla osób, których droga życia lub składowa portretu numerologicznego to pracowita Czwórka. Zmiany energetyczne możemy zaobserwować już na trzy tygodnie przed nadchodzacym Nowym Rokiem, a wpływy energetyczne roku numerologicznego 2019 będziemy odczuwać jeszcze do trzech tygodni po rozpoczęciu roku 2020. Energie na planie fizycznym mieszają się w sposób odpowiedni dla fizycznego cyklu energetycznego, aby płynnie przejść z jednej wibracji w drugą i dać nam czas na zaadaptowanie się do energetycznie czy psychoenergetycznie nowej sytuacji. Bardzo często najbardziej odczuwalnym momentem zmian energetycznych jest najbliżej Dnia Nowego Roku położone wydarzenie astronomiczne, takie jak Nów lub Pełnia Księżyca oraz ingres Merkurego do nowego znaku zodiaku, zwykle liczonego jako wejście w Znak Koziorożca czyli tak zwany Hermetyczny Nowy Rok (Merkury symbolicznie pokonuje Tron Arymana, Hermes zwycięża siły arymaniczne). Rok 2020 to oczywiście rok Żywiołu Wody, gdyż planeta Merkury (Hermes) najdłużej przebywa w znakach wodnych (tak to się wyznacza w astrologii i astromagii). 

Czarne Dziury - Pożeracze Gwiazd

Czarne dziury są najbardziej niezwykłą teoretyczną przepowiednią wynikającą z równań ogólnej teorii względności Alberta Einsteina. Na początku kwietnia 2019 roku astrofizycy opublikowali pierwsze w historii zdjęcie czarnej dziury, a ściślej jej cienia, zatem rok 2019 wejdzie jako przełomowy do historii astronomii i astrofizyki. Stanowi ono wyraźniejsze dowodowo potwierdzenie, że czarne dziury w ogóle istnieją, a nie są tylko teoretycznym obiektem wyspekulowanym poprzez obliczenia (chociaż trudno przewidzieć jak wygląda ich wnętrze). Zdjęcie wykonał Teleskop Horyzontu Zdarzeń (EHT), który powstał z połączenia ośmiu radioteleskopów rozmieszczonych na czterech kontynentach. Po to, aby takie zdjęcie zrobić, trzeba było zaangażować osiem bardzo dobrej klasy teleskopów. Trzeba zrobić obserwacje, zrobić metabajty danych obserwacyjnych. Tej wielkości danych nie da się przesyłać, je się wozi ciężarówkami. To, co zobaczyliśmy, to nie jest do końca zdjęcie, to jest obrazek, który oddaje to, co rzeczywiście w tej galaktyce, którą obserwowano, widać.

Czarna Dziura - Osobliwość za Horyzontem Zdarzeń 

Pewne rozczarowanie związane było z tym, że zrobiono piękne zdjęcie odległej czarnej dziury, natomiast niestety nie udało się zrobić równie ładnego zdjęcia czarnej dziury w naszej własnej Galaktyce. Wynika to m.in. z tego, że czarna dziura w naszej galaktyce jest mniejsza. Przy niej się coś dzieje. Coś błyska, coś strzela. To też przeszkadzało w uzyskaniu ostrego obrazu. Tamta odleglejsza czarna dziura jest bardzo duża i okazała się najlepszym celem do tych obserwacji. Przez wiele lat w zrobienie tego zdjęcia zaangażowanych było 200 osób, piszących oprogramowanie, analizujących dane. Z naukowego punktu widzenia najbardziej interesujące jest to, że przewidywania tego, co powinniśmy tam zobaczyć, zgodziły się z tym, co w danych się pokazało. To, co widzimy na tym zdjęciu, to tak naprawdę nie jest czarna dziura, to jest cień czarnej dziury. A to, co widać i co przesyła światło do nas, to nie jest sama czarna dziura, tylko rozgrzana materia wokół niej.

Czarna dziura charakteryzuje się tym, że jak światło do niej wpadnie, to już nie wypadnie, gdyż czarna dziura jest ksobna i autystyczna, wszystko wchłania do wnętrza siebie - taka egoistka. Jeżeli mielibyśmy czarną dziurę, wokół której nie ma materii, to nie mielibyśmy szansy jej zauważyć. Może bylibyśmy w stanie stwierdzić jej istnienie, gdyby przeszła przed jakimś świecącym obiektem. Wtedy byśmy zauważyli, jak ona zniekształca jego światło, to się nazywa soczewkowanie. Kiedy mówimy o czarnych dziurach, to paradoksalnie mówimy o obiektach, które są superjasne, czy w ogóle najjaśniejsze we wszechświecie. Czarna dziura przeważnie nie istnieje w całkowitej próżni, tylko wokół niej jest zwykle jakaś materia, która świeci gdy jest pochłaniania przez czarną dziurę. Matematycznie rzecz biorąc, czarna dziura to jest osobliwość. Takie miejsce w przestrzeni, gdzie zgromadziło się tyle materii, że lokalnie w pewnym sensie załamały się prawa fizyki. Masa, która w niej jest, na tyle deformuje przestrzeń, że cokolwiek zbliży się do niej na odległość zwaną horyzontem zdarzeń, to już nie wyleci. Nawet najszybsza rzecz w materialnym świecie, czyli światło.

To są obiekty, które stanowią pewnego rodzaju lokalne deformacje przestrzeni, a z fizycznego punktu widzenia to jest materia, której zrobiło się na tyle gęsto, że coś się z nią stało i wytworzyła taki specyficzny twór. Mamy różne czarne dziury we wszechświecie, a najbardziej oswojony typ to są czarne dziury gwiazdowe. Najmasywniejsze gwiazdy kończą swoje życie bardzo szybko jako supernowe, wybuchają, ich jądro zapada się do czarnej dziury (zwykle o masie większej niż pięć mas naszego Słońca). Jest bardzo gęsto, zachodzą reakcje, przez które to jądro nie może być w równowadze, dochodzi do kolapsu grawitacyjnego, resztki gwiazdy lecą na wszystkie strony. Bardzo często się zdarza, że takie gwiazdy występują wspólnie z innymi gwiazdami w tzw. układach podwójnych. Ta gwiazda przyciąga swojego towarzysza, ale też wyciąga z niego materię, wtedy tworzy się wokół niej obwarzanek tej materii, ta materia szybko się kręci i jest zasysana przez powstałą czarną dziurę. Kanibalizm na wszystkich poziomach. Ta materia bardzo szybko się porusza i świeci. Między innymi w promieniach rentgenowskich, ale też w promieniach radiowych.