Polska - Terapia Narodu

Polska - Terapia Narodu Polskiego 

Spojrzenie na ponad tysiącletni okres okupowania Narodu Polskiego przez obcego, rzymskiego imperialistę oraz cały ideologiczny horror, jaki przeżywała dusza Narodu Polskiego z powodu rzymskich czystek etnicznych i światopoglądowych już od końca X wieku e.ch. daje obraz społeczeństwa podszytego lękiem i grozą, społeczeństwa zdominowanego przez paniczny strach, chęć ucieczki oraz bunt przeciwko każdemu obcemu wpływowi i naleciałości, dodajmy bunt całkiem ślepy. Już od wielu stuleci wielcy myśliciele Narodu Polskiego podnosili kwestię konieczności, palącej wręcz potrzeb, aby z ludzi w całej Polsce zrobić Polaków, a każdego Polaka uczynić obywatelem dla swojego kraju, gdy przed X stuleciem plemiona Polski były dobrze zintegrowanymi, demokratycznymi w rzeczywisty sposób, samorządnymi społecznościami, a od końca X wieku Polskiej, Słowiańskiej społeczności imperium zła z siedzibą na siedmiu wzgórzach Rzymu narzuciło obcą władzę, obcą kulturę, obcą religię, wynaradawiając i niszcząc rodzimą Polską kulturę oraz religijność narodową, szczerą, słowiańską! Brak poczucia godności narodowej, brak poczucia tożsamości kulturowej, brak właściwej dla duszy narodowej religii i religijności prowadzi kraj nad Wisła i Odrą do wynarodowienia i ruiny, a przecież cała Polska, Słowiańska ziemia była dawniej kwitnącą oazą dobra, spokoju, pokoju i bogactwa. Naród Polski dał wyraz swego niezadowolenia wobec obcej, rzymskiej, katowskiej okupacji, wynaradawianiu i odreligijnianiu w latach trzydziestych XI stulecia, a był to najpotężniejszy, masowy zryw Polan do wyzwolenia spod rzymskiego batoga niewoli, która przyniosła jedynie ciemnogród, pijaństwo, rzezie inkwizycji, analfabetyzm, a także syfilis i znijaczenie charakteru społeczeństwa jako całości. 

Patologie narodowo-katolickie: alkoholizm, pijaństwo, narkomania

Cóż można powiedzieć o ludności, o społeczeństwie kraju, w którym całe XIX stulecie poświęcone było wytępianiu zjawiska ludożerstwa, gdyż głodne rodziny zjadały swoich krewnych albo dzieci, uważając ich mózgi za przysmak, a niechlubne przypadki kanibalizmu, głownie pośród wiejskiej, skatoliczałej ciemnoty zdarzały się jeszcze często i na początku XX wieku, zaś wcześniej ludzie bali się podróżować samotnie, a nawet wychodzić nocą z chałupy w obawie przed pożarciem przez grasujące głodne bandy kanibali. Ciężko pojąć kanibalizm w czasie okrucieństw narodowych powstań zgładzonych rękami papieży, kardynałów i biskupów czy w czasie pierwszej i drugiej wojny światowej, a co dopiero w czasie spokoju, a nawet w okresach względnego dobrobytu społecznego. Utrata narodowych korzeni kultury Słowiaństwa niewątpliwie wypaczyła i znijaczyła całe społeczeństwo, które najbardziej potrafiło pod rzymskim batogiem ideologicznym jedynie uprawiać pijackie burdy w karczmach, później remizach, bijąc światowe rekordy w pijaństwie na umór oraz bijatykach pomiędzy rywalizującymi wioskami. A i współcześnie przecież dobrze wiadomo, że wiele nieodnalezionych zaginięć ludzi to nie tylko nagłe ucieczki do innych krajów, wzięcie przez UFO czy porachunki gangsterskie, ale też posiłki kanibali, którzy głodni i bezdomni pragną zjeść dosłownie wszystko, nawet rodaka. Leczenie, terapia tak zapijaczonego Narodu musi być niewątpliwie gruntowne i kompleksowe i nie nadają się do tego katecheci ani rzymscy księża, których młodzież boi się potwornie z uwagi na ciągłe, masowe acz ukrywane molestowanie seksualne i pedofilskie gwałty! 

Ajurweda - sekrety indyjskiej medycyny tradycyjnej

AJURWEDA - SEKRETY INDYJSKIEJ MEDYCYNY TRADYCYJNEJ 

Ajurweda (ang. ayurveda) to starohinduski system medyczny, indyjski i tybetański, pochodzący z krainy Sindh oraz Królestwa Śang Śung (Północno-Zachodnie Indie, Kaszmir, Chorasan i Zachodni Tybet) który przetrwał prawdziwą próbę czasu, mówi się, że może mieć nawet od 5000 do 9000 lat (7 tysięcy lat pech). Oparty jest na holistycznym podejściu do życia i wszystkich jego aspektów. Uczy nie tylko jak leczyć i zapobiegać, ale też jak współgrać z otaczającym nas światem, by osiągnąć szczęście, w tym dobre zdrowie. Termin "ajurweda" tłumaczy się dosłownie jako „mądrość życia” oraz „wiedza o długowieczności”, z angielska "ayurveda". Odnosi się do takich aspektów życia jak praca, sen, relaks, sposób odżywiania czy nawet sposób postępowania. Pomaga nam przywrócić równowagę i harmonię w organizmie oraz utrzymać stan dobrego samopoczucia i zadowolenia. Uczy nas jak reagować na indywidualne potrzeby naszego organizmu dzięki czemu wybieramy to co zdrowe i bardziej zrównoważone. 

Dhanwantari - Starożyny Deifikowany Mistrz Ajurwedy

Historia ajurwedy sięga kilku tysięcy, a jej prapoczątki są owiane legendą oraz mitologią. W oparciu o mity i legendy hinduskie to Brahman Bóg, najwyższy Bóg hinduskiego panteonu, a zarazem pierwszy nauczyciel medycyny ajurwedyjskiej, wypowiedział półbogom i mędrcom Wedy przed około 7/9 tysiącami lat. To On skomponował tekst Wedy, obejmujący 100 tysięcy wersetów, zapisanych w tysiącach rozdziałów. Jako że w pierwotnej formie tekst ten nie był zrozumiały dla zwykłych ludzi, Brahman Bóg zdecydował się go skrócić i podzielił na osiem części, zwanych Asztanga Ajurweda. W takiej formie przekazał tę wiedzę Pradźapati Ryszi, swemu synowi, a następnie Aświnom, niebiańskim bóstwom, archaniołom, niebiańskim bliźniakom i mędrcom, uznawanym za najlepszych uzdrowicieli. Oni to z kolei przekazali tę wiedzę wojowniczemu bóstwu Indrze - w chrześcijaństwie odpowiadającemu archaniołowi Michałowi (Michael), od którego otrzymała tę świętą mądrość pierwsza śmiertelna istota - człowiek, Dhanwantari. Awatara Medycyny Dhanwantari inkarnował się ostatnio w siódmym wieku p.e.ch., jako król Kashi (obecne Varanasi) i zwał się Kaszinares Diwodasa. Nie był to jednak człowiek w naszym pojmowaniu, gdyż i on narodził się z umysłu samego Brahmana Boga i uznany był jako Ryszi (Mistrz Mądrości, Oświecony Mędrzec). 

Zgodnie z kanonami duchowej tradycji hinduskiej czy bardziej wedyjskiej na początku świata istniało czternastu pierwszych wzorcowych Ryszich i to im właśnie zostały ujawnione fragmenty świętych wedyjskich hymnów. Wiedza ajurwedyjska jest więc częścią wielkiej spuścizny, którą pozostawili ludzkości dawni Ryszi, starożytni hinduscy wieszczowie. Według przekazów ludowych mędrcy ci byli wysoko wykształconymi i rozwiniętymi duchowo istotami, którzy doznali oświecenia na drodze głębokiej medytacji i praktyk duchowych. Na bazie osobistych doświadczeń duchowych odkryli, że we wszystkim co istnieje przejawia się energia, w świecie rzeczy materialnych i niematerialnych, także w człowieku. Tę wszechobecną energię określili jako ekspresję kosmicznej świadomości (w różnych kulturach zwanej Bogiem, Absolutem, Energią Uniwersalną czy Wyższą Inteligencją). Naukę tę rozwinęli w pewien system myślowy, który jest nam znany jako filozofia ajurwedyjska, według której, człowiek stanowi jedność i integralną część Kosmosu, na skalę ziemską Kosmosu, ale astrologia medyczna wykorzystywana jest w ajurwedzie. Na początku wiedzę tę przekazywano ustnie, z pokolenia na pokolenie, z mistrza (guru) na ucznia (śiszja, ćelah), w formie hymnów i pieśni, których uczono się na pamięć, celem ich dalszego przekazu. Pierwsze zapisy na temat medycyny starohinduskiej czy wedyjskiej pojawiły się w Wedach, najstarszej w świecie zachowanej literaturze, sprzed około 4000 lat p.e.ch., a ponad 6 tysięcy lat temu. Najbardziej interesująca z punktu widzenia medycyny była przynależna do Wed - Ajurweda, w której charakterystyka chorób przedstawiona została w sposób stosunkowo racjonalny i syntetyczny, w tym w traktatach znanych jako Atharwaweda.